september 13, 2025 8
Stephan Sprinz / Wikimedia / (CC BY 4.0)
Als het gaat om de
oorzaken van de ineenstorting van Duitsland, heerst er een ijzeren stilte in
zowel de directiekamers van bedrijven als in politieke kringen. Ze hebben het
zich gemakkelijk gemaakt in het groene subsidie-Walhalla. Ondertussen toont de
bondskanselier zich tevreden met zijn beleid en houdt hij trouw vast aan de
communicatiepatronen uit het verleden.
Vanuit mediapolitiek oogpunt lijkt Friedrich Merz op een dinosaurus. Zijn begrip van mediawerk volgt de routines van de jaren negentig. Als er een tekort ontstaat in het socialezekerheidsstelsel, eist Merz luidkeels bezuinigingen. Als een industrie in crisis raakt, moet een “topontmoeting” voor genezing zorgen. Coalitieconflicten worden voor de camera opgelost onder het genot van een biertje. Dit is trage communicatie gericht op een steeds minder geïnteresseerd publiek – een poging om de pijnlijke symptomen te onderdrukken van een mislukte politieke agenda die het vermogen van de politiek om te besturen ver te boven is gegroeid, schrijft Thomas Kolbe.
Glimlachend en
zelfvoldaan
En dus verklaarde
de bondskanselier zich vrijdagochtend fundamenteel tevreden met de beslissingen
van zijn regering – opgewekt, optimistisch en zelfingenomen. Alleen de
communicatie liet volgens Merz op “CDU.TV” te
wensen over. Trouw aan het motto: als er geen politieke inhoud is, moet de
stijl in ieder geval harmonieus en welgemanierd overkomen.
De bondskanselier,
die enkele maanden geleden nog verklaarde dat hij “het land had overgenomen”,
gaf zichzelf dus een glanzend rapport. Waarom zou hij zich druk maken om de
werkelijke toestand van het land, dat zowel vanuit economisch als binnenlands
perspectief al als systemisch kwetsbaar moet worden beschouwd?
Binnenlands heeft
Merz al gefaald op het gebied van de feiten die door de Duitse partijstaat zijn
gecreëerd: ongebreidelde migratie en de ideologische herprogrammering van de
economie. In het buitenland is zijn belangrijkste prestatie het vinden van geld
voor de proxyoorlog in Oekraïne en af en toe als toerist in Kiev poseren voor
de camera’s in een casual outfit. Merz belichaamt een kanselier uit een
vervlogen tijdperk waarin alles nog beheersbaar leek. In de wereld van vandaag
komt zijn rolspel onhandig, richtingloos en volkomen verstoken van de
strategische vooruitziendheid die onze tijd vereist over.
Duitsland heeft
geen elites
Merz ondervindt
geen serieuze weerstand binnen de samenleving omdat Duitsland geen
geloofwaardige elites heeft. Een echte elite – in de politiek of het
bedrijfsleven – zou het bredere beleidstraject begrijpen, de centrale vragen
van maatschappelijke vooruitgang diepgaand doorgronden en deze aan het publiek
voorleggen voor een nuchtere afweging.
De kritiek op
elites beperkt zich niet tot hun stilzwijgen over ecologisch socialisme, dat
als een plaag over de samenleving is uitgebroken. Het ethische fundament van
een echte elite moet een rigoureuze analyse van conflicten en problematische
ontwikkelingen omvatten. Vraag uzelf eens af waarom er in Duitsland – en
eigenlijk in heel Europa – zelfs geen begin is van een publiek debat over ons
monetaire stelsel en de systematische vernietiging van de koopkracht.
Het monetaire
beleid speelt zich grotendeels in de schaduw af, en zelden komt de waarheid
over politiek leiderschap zo duidelijk aan het licht als bij het totale falen
van Ursula von der Leyen in de handelsonderhandelingen met de Verenigde Staten.
De geostrategische toekomst van de EU ligt in handen van dilettanten en
ideologisch verblinde amateurs.
Een echte elite zou
ernaar streven Duitsland te positioneren in de herordening van de wereld met de
BRICS-landen, handelsroutes te openen en de fatale betrokkenheid bij de
proxyoorlog in Oekraïne te ontwarren. Niets van dit alles gebeurt.
Halve kennis op een
odyssee
En toch bereikt de
druk van de straat langzaam Berlijn. De explosieve toename van het aantal faillissementen laat
nu al sporen na op de arbeidsmarkt en in de sociale fondsen – en zal binnenkort
een spoor van vernieling achterlaten in de overheidsbegrotingen.
In gemeenten die
het meest te lijden hebben gehad onder het infantiele transformatiebeleid – denk
aan Stuttgart, ooit het hart van de Duitse auto-industrie – zijn de lokale
schatkisten al leeg.
Vrijdag eiste de Beierse minister-president Markus Söder een
“kleine revolutie”: de terugkeer van de verbrandingsmotor.
Tegelijkertijd drong hij echter aan op voortzetting van de subsidies voor
e-mobiliteit. Söder heeft niet begrepen wat er werkelijk op het spel staat:
zijn baan en de toekomst van zijn eigen kinderen.
Hij is het beste
voorbeeld van het probleem van de elite: ze zien vaag de verbanden, maar
trekken consequent de verkeerde conclusies, omdat ze te diep verstrikt zijn in
de netwerken van Brussel, Berlijn en de machinerie van lobbybelangen.
De
welzijnsondernemer
Neem de lobbyisten
van de zonne-energie-industrie – of, meer in het algemeen, de crash-economie
van de groene transformatie. Ook hier zien we corporatisme: de nauwe
versmelting van politieke en zakelijke leiders tot een kartel met
gemeenschappelijke belangen. Het is een historisch, terugkerend fenomeen, dat
meestal het laatste hoofdstuk van sociale en economische cycli markeert. Het
motto: pak wat je pakken kunt, en laat de hel maar komen – après moi, le
déluge!
Echte elites
creëren waarde door hun eigen acties – zonder anonieme fondsen af te romen via
politieke beloften of de dwangmiddelen van de staat.
Het groene beleid
van de EU heeft de subsidieondernemer voortgebracht. In wezen lijkt deze
politieke speler op een uitkeringsontvanger – afhankelijk van overheidssteun,
die de samenleving alleen ziet als de betaalmeester voor zijn nutteloze
activiteiten. Hij produceert geen goederen of diensten waar de markt om vraagt
en bereikt dus nooit de status van een economische elite, die zichzelf moet
legitimeren door prestaties en succes.
Voorbereiding op de
nasleep
Misschien
herinneren sommigen zich nog het koffiefeestje dat de bondskanselier omschreef
als een “investeringsconferentie”, waar 61 Duitse CEO’s bijeenkwamen voor een
fotomoment met hem. Door de media verpakt als “Made for Germany”, was het in
werkelijkheid een symbool van de corporatistische status quo. Alles was in
scène gezet voor het effect, niemand durfde een van de gouden kalveren van de
politiek – zoals de Green Deal – te slachten om een echte doorstart te
signaleren.
Een echte
investeringsconferentie zou de politiek moeten uitsluiten. Ze zou
toonaangevende bedrijven en – idealiter – middelgrote bedrijven (die in
Duitsland nauwelijks bestaan) samenbrengen om een duidelijke lijst met eisen op
te stellen en druk uit te oefenen op beleidsmakers. De Duitse economie is al
lang voorbij het punt van geen terugkeer. Een crisis is onvermijdelijk, welke
hervormingen er nu ook worden doorgevoerd.
De timide klachten
van Mercedes-Benz-CEO Ola Källenius of de chemische vakbond IGBCE over hoge
energiekosten veranderen daar niets aan. Ze schuwen het om de echte oorzaak te
benoemen: de groene transformatie en het ongebreidelde eco-socialisme dat het
land lamlegt.
Ondernemers zouden
echter een beslissende dienst kunnen bewijzen door nu al het economische kader
voor het post-crisistijdperk te schetsen – net zoals het Bretton Woods-systeem
al vóór het einde van de Tweede Wereldoorlog werd gecreëerd.
Dat kader is
eenvoudig: Duitsland moet zich opnieuw committeren aan vrije markten en
privé-eigendom, en evolueren naar een minimale staat die afziet van
interventionisme en ideologische sturing.
Het belang van het
uitsluiten van de politiek – die geneigd is tot ideologische excessen en
intellectueel reductionisme van economische complexiteit – bij het ontwerpen
van dit kader, en het beperken ervan tot alleen de uitvoering, wordt bewezen
door de catastrofe waarin deze ideologen ons al hebben gestort.
Vind je het
belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat die niet wordt
gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven schrijven en
onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van Frontnieuws.
Copyright ©
2025 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/duitslands-sycophantische-elite-en-de-komende-economische-crash/
