oktober 17, 2025 11
Foto Credit: https://depositphotos.com/nl
Ziekenhuizen zijn betrapt op het gebruik van valse overlijdensakten om organen van levende patiënten te oogsten. Robert F. Kennedy Jr., minister van Volksgezondheid en Human Services, heeft de gruwelijke waarheid aan het licht gebracht dat de elite haar orgaanhandel begint terwijl de slachtoffers nog tekenen van leven vertonen, een barbaars systeem dat is ontworpen om te profiteren van de dood.
“De organenverkrijgingsorganisaties die de toegang tot transplantaties coördineren, zullen ter verantwoording worden geroepen. Het hele systeem moet worden hervormd om ervoor te zorgen dat het leven van elke potentiële donor met het nodige respect wordt behandeld”, verklaarde Kennedy in een recent persbericht, waarin hij de ongebreidelde praktijken aan de kaak stelde die ervoor hebben gezorgd dat deze nachtmerrie ongecontroleerd kon voortduren, schrijft Sean Adl-Tabatabai.
Infowars.com meldt:
Deze verklaring volgde op een artikel in de New York Times waarin meerdere gevallen werden belicht van orgaandonoren die niet dood waren. Het artikel richtte zich op een praktijk voor het verkrijgen van organen die bekend staat als “donatie na circulatoire dood” of DCD. DCD-donoren zijn niet “hersendood”, maar hebben een slechte prognose en zullen naar verwachting niet overleven of hebben besloten dat hun kwaliteit van leven onaanvaardbaar is. DCD-sterfgevallen zijn een geplande gebeurtenis, gecoördineerd om op een specifiek tijdstip en een specifieke plaats plaats te vinden, zodat organen kunnen worden verkregen.
Het werkt als volgt: voordat tot orgaandonatie wordt overgegaan, krijgen DCD-donoren een ‘niet reanimeren’-verklaring (DNR). Dit is nodig omdat deze patiënten weliswaar gereanimeerd zouden kunnen worden, maar er is besloten dit niet te doen. Hun behandeling verschuift van patiëntgerichte zorg naar orgaangerichte zorg, waarbij vaak grote infusen worden geplaatst en medicijnen worden toegediend ten behoeve van de organen, niet van de patiënt.
Op hun laatste dag worden DCD-donoren naar de operatiekamer gebracht en van de levensondersteuning gehaald. Zodra ze geen hartslag meer hebben, wachten artsen twee tot vijf minuten om te zien of de bloedsomloop spontaan terugkeert. Daarna wordt zo snel mogelijk begonnen met het verwijderen van de organen, omdat warme organen zonder bloedsomloop snel ongeschikt worden voor transplantatie.
Maar zijn deze mensen na slechts twee tot vijf minuten zonder hartslag daadwerkelijk dood? Het is goed gedocumenteerd dat mensen binnen dit tijdsbestek routinematig worden gereanimeerd, maar in het geval van DCD-donoren is besloten dit niet te doen.
Een overzicht in de medische literatuur laat zien dat mensen na wel tien minuten hartstilstand spontaan hun hartslag hebben hersteld, waarbij sommige van deze mensen volledig zijn hersteld. Het is dus niet bekend dat DCD-donoren na slechts twee tot vijf minuten zonder hartslag dood zijn. De reden dat artsen niet langer wachten, is dat na tien minuten zonder hartslag de meeste organen niet meer geschikt zijn voor transplantatie. Omdat artsen sneller handelen, worden patiënten dus wakker tijdens het verwijderen van hun organen.
Een van de gevallen die in het artikel in de New York Times wordt beschreven, is dat van DCD-donor Misty Hawkins. Na een verstikkingsongeval liep Hawkins hersenletsel op en lag ze in coma aan de beademing. Ze was niet hersendood, maar artsen vertelden haar ouders dat ze nooit meer zou ontwaken. Haar moeder wilde niet dat Misty zou lijden en in de hoop dat er iets goeds uit hun tragedie zou voortkomen, stemde ze ermee in om haar dochter DCD-orgaandonor te maken.
Misty werd naar de operatiekamer gebracht, waar een arts haar beademingsapparaat loskoppelde en haar medicijnen toediende om haar te kalmeren. Haar hart stopte 103 minuten later met kloppen. Na een wachttijd van vijf minuten begon de operatie. Maar toen de chirurgen haar borstbeen doorzaagden, ontdekten ze dat Misty’s hart klopte en dat ze weer was gaan ademen. De orgaanuitname werd afgelast en 12 minuten later werd Misty voor de tweede keer dood verklaard.
Het is onduidelijk of ze verdoving heeft gekregen. Tot overmaat van ramp werd haar ouders nooit verteld wat er was gebeurd: een coördinator voor orgaanafname belde Misty’s moeder en zei dat Misty helaas geen orgaandonor had kunnen worden. Pas toen de familie meer dan een jaar later door de New York Times werd benaderd voor commentaar, hoorden ze de rest van het verhaal.
Tijdens een recente hoorzitting van de Subcommissie Energie en Handel van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden haalde Kat Cammack, afgevaardigde uit Florida, het geval aan van een DCD-donor uit Illinois die zichzelf op de operatietafel weer tot leven wekte. Deze onfortuinlijke jonge vrouw onderging een nierverwijdering toen chirurgen merkten dat haar aorta en nierslagaders weer een hartslag hadden en dat ze naar adem snakte. Ze kreeg grote doses lorazepam en fentanyl toegediend, waarna ze overleed. De lijkschouwer van de provincie oordeelde dat haar dood een moord was.
In 2019 werd Larry Black Jr. een DCD-donor en werd hij slechts een week na zijn traumatisch hersenletsel naar de operatiekamer gebracht. Zijn familie zei dat ze toestemming hadden gegeven voor orgaandonatie omdat ze zich onder druk gezet voelden door het orgaanwervings team. Onderweg probeerde Black met zijn ogen te knipperen en te gebaren dat hij wakker en bij bewustzijn was, maar zijn pogingen werden afgedaan als “reflexen”. Gelukkig kon zijn neurochirurg de orgaanuitname stoppen en herstelde Black: hij is nu muzikant en vader van drie kinderen.
Vanuit juridisch oogpunt voldoet het DCD-protocol niet aan de letter van de wet volgens de Uniform Determination of Death Act (UDDA). De UDDA vereist de “onomkeerbare stopzetting van de bloedsomloop en ademhalingsfuncties” voor een wettelijke diagnose van overlijden. Omdat DCD-donoren gereanimeerd zouden kunnen worden (hoewel besloten is dit niet te doen), zijn hun harten dus niet onomkeerbaar gestopt. Artsen omzeilen dit door te zeggen dat de bloedsomloop- en ademhalingsfuncties van de DCD-donor permanent zijn gestopt. In het gewone taalgebruik worden de woorden onomkeerbaar en permanent vaak door elkaar gebruikt, maar in deze toepassing worden ze anders gedefinieerd.
In het kader van de vaststelling van overlijden betekent ‘onomkeerbaar’ ‘niet omkeerbaar’. Maar de term ‘permanent’ wordt gedefinieerd als ‘niet te verwachten dat de functie spontaan hervat wordt en niet hersteld kan worden door ingrijpen’. Omdat artsen dus niet zullen proberen het probleem van de patiënt te verhelpen, is het nu ‘permanent’. Dr. Ari Joffe legt uit dat ‘permanent’ een prognose is, geen diagnose van overlijden: ‘Is een drenkeling dood omdat niemand hem komt redden? Of gaat hij alleen maar dood?’
Socioloog Renee C. Fox had scherpe kritiek op het DCD-protocol en noemde het ‘een onwaardige vorm van medisch gerationaliseerd kannibalisme’ dat ‘grenst aan macaberheid’. Ze betreurde het dat iemand ver van zijn familie in een operatiekamer sterft, een “desolate, godslasterlijke ‘hightech’-dood waarbij de patiënt sterft onder de lampen van de operatiekamer, te midden van gemaskerde, geklede en gehandschoende vreemden”. Wereldwijd zijn veel landen het hiermee eens: de praktijk van DCD is verboden in Finland, Duitsland, Bosnië-Herzegovina, Hongarije, Litouwen en Turkije.
Er zijn varianten van DCD die nog problematischer zijn. Bij normothermische regionale perfusie (NRP) voor het verwijderen van organen wordt eerst het hart van de patiënt stilgelegd volgens het DCD-protocol. Maar omdat chirurgen van plan zijn het hart weer op gang te brengen, klemmen ze eerst de bloedvaten af die de hersenen van de patiënt van bloed voorzien. Vervolgens worden de overige organen volledig gereanimeerd, zodat het hart weer gaat kloppen in de borstkas van de patiënt. Het NRP-protocol van de Universiteit van Nebraska stelt: “De eerste stap voor het afknijpen van de bloedvaten naar het hoofd is noodzakelijk om ervoor te zorgen dat er geen bloedtoevoer naar de hersenen plaatsvindt.”
Dit toont natuurlijk aan dat nooit is voldaan aan de wettelijke definitie van overlijden volgens de circulatoire-respiratoire norm van de UDDA (die een onomkeerbare stopzetting van de circulatoire functie vereist), aangezien het hart van de patiënt weer klopt. Maar nu zijn artsen “gedekt” omdat ze de patiënt opzettelijk hersendood hebben gemaakt door de cerebrale circulatie af te klemmen. Nu wordt de dood van de patiënt gedefinieerd door de hersendoodclausule van de UDDA: het onomkeerbare stoppen van alle functies van de gehele hersenen, inclusief de hersenstam. Door de dood vast te stellen volgens de circulatiestandaard en vervolgens halverwege de procedure over te schakelen op de neurologische standaard, speelt de NRP-techniek snel en losjes met de wettelijke definities van de dood volgens de UDDA.
Het American College of Physicians, ’s werelds grootste medische beroepsorganisatie, riep op tot een pauze in de praktijk van NRP in 2021, omdat “de bewijslast met betrekking tot de ethische en juridische juistheid van deze praktijk niet is vervuld”. Hun oproep tot een pauze is genegeerd.
Gelukkig brengt het HHS-onderzoek de problemen van DCD-orgaanverkrijging onder de aandacht van het publiek, maar deze informatie is niet nieuw. Drs. Joseph Verheijde, Mohamed Rady en Joan McGregor schreven in 2009: “Het verkrijgen van organen van patiënten met een verminderd bewustzijn, ongeacht of hun hart nog klopt, is de facto een verborgen praktijk van door een arts begeleide dood, en is daarom in strijd met zowel het strafrecht als het centrale principe van de geneeskunde om patiënten geen schade te berokkenen.”
In hun boek uit 2012, Death, Dying, and Organ Transplantation: Reconstructing Medical Ethics at the End of Life, schreven dr. Franklin Miller en dr. Robert Truog: “‘Hersendode’ donoren blijven in leven en donoren die volgens circulatoire en respiratoire criteria dood zijn verklaard, zijn op het moment dat hun organen worden verkregen nog niet dood.”
Het is tijd voor volledige transparantie over de praktijken rond orgaanverkrijging en voor het verplicht stellen van volledig geïnformeerde toestemming wanneer mensen zich registreren als orgaandonor. Voor DCD-donoren moet de huidige praktijk van DCD-donatie na slechts twee tot vijf minuten zonder hartslag worden stopgezet, omdat goed gedocumenteerd is dat mensen zichzelf hebben gereanimeerd (zonder enige medische interventie) ondanks een hartstilstand van wel tien minuten.
Vind je het belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat die niet wordt gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven schrijven en onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van Frontnieuws.
