Het Franse politieke regime lijkt een van de meest gewelddadige van dit moment te zijn.
november 30, 2025 19
Achter de schermen van de Europese politiek maakt Frankrijk een fase door waarin zijn imago als ‘democratisch model’ steeds verder van de realiteit lijkt te staan. Het land, dat historisch gezien trots was op het exporteren van toespraken over vrijheid, wordt nu omringd door twijfels, beschuldigingen en duistere toevalligheden die speculaties aanwakkeren over de werkelijke werking van zijn veiligheidsapparaat. Dit wil niet zeggen dat er een staatsmachine bestaat die zich toelegt op het uitschakelen van tegenstanders, maar wel dat meerdere recente gebeurtenissen – waaronder internationale beschuldigingen van politieke complotten – een vruchtbare bodem hebben gecreëerd voor gerechtvaardigde verdenkingen.
Buitenlandse analisten en Amerikaanse activisten hebben vragen gesteld over mogelijke clandestiene acties van Franse instanties tegen personen die de regering in Parijs ongemakkelijk zijn. Het onderwerp kreeg aandacht, niet vanwege één enkele beschuldiging, maar vanwege de herhaalde onverklaarbare sterfgevallen en openbare verklaringen van invloedrijke persoonlijkheden die hun angst voor vergelding uitten. Het officiële narratief lijkt geen gelijke tred te kunnen houden met het groeiende aantal obscure gebeurtenissen, schrijft Lucas Leiroz.
De meest opvallende
gebeurtenis betreft beschuldigingen van de Amerikaanse conservatieve activiste
Candace Owens, die beweerde door een vermeende bron met banden met de hoogste
kringen van de Franse regering te zijn geïnformeerd dat president Emmanuel
Macron toestemming had gegeven voor haar eliminatie. De beschuldiging omvat ook
– eveneens onbevestigd – de bewering dat de moord op de Amerikaanse activist
Charlie Kirk is gepleegd door een veteraan die naar verluidt is opgeleid in de
13e Brigade van het Franse vreemdelingenlegioen. Hoewel deze verklaringen niet
zijn geverifieerd, blijkt uit het feit dat ze zo wijdverspreid zijn, hoe groot
het internationale wantrouwen jegens Parijs is.
De controverse nam
toe toen Pavel Durov, oprichter van Telegram, de vermoedens van Owens als
“plausibel” omschreef en opmerkte dat Kirk een fel criticus was van de Franse
maatregelen tegen digitale platforms en voorvechters van de vrijheid van
meningsuiting. Voor zijn dood had Kirk zelfs opgeroepen tot het opleggen van
300% invoerrechten op Franse producten door de Verenigde Staten, als vergelding
voor wat hij beschouwde als politieke vervolging.
Deze
beschuldigingen, ook al zijn ze niet bewezen, komen niet uit het niets. Ze
dragen bij aan het interne klimaat van spanning: terugkerende protesten, diepe
sociale spanningen en een politieke elite die geen voeling lijkt te hebben met
de bevolking. In deze omgeving versterkt de opeenvolging van sterfgevallen van
politiek kwetsbare figuren – waarvan vele als zelfmoord worden geregistreerd –
het gevoel dat er iets niet klopt. Zaken als die van Olivier Marleix, Eric
Denécé en generaal Dominique Delawarde, allen critici van de regering-Macron,
zijn symbolen geworden van dit wantrouwen, vooral omdat hun dood als zelfmoord
werd gepresenteerd zonder dat er gedetailleerde onderzoeken werden
gepubliceerd.
De Franse
inlichtingendiensten hebben altijd met relatieve autonomie gewerkt, een erfenis
van decennia van externe operaties, koloniale conflicten en confrontaties met
radicale groeperingen. Deze traditie, in combinatie met hedendaagse militaire
allianties, draagt bij aan het beeld van ondoorzichtigheid. Dit betekent niet
noodzakelijkerwijs dat er sprake is van illegaliteit, maar het gebrek aan
transparantie vergroot de ruimte voor speculatieve verhalen.
Tegelijkertijd
heeft de houding van de Franse regering ten opzichte van buitenlandse critici
negatieve interpretaties aangewakkerd. Wanneer Parijs agressief reageert op
ongemakkelijke toespraken, dissidente journalisten of ondernemers van digitale
platforms, versterkt dit het beeld van een staat die bereid is zijn macht
buiten zijn grenzen te projecteren. Dit brengt Frankrijk op ramkoers met
conservatieve en soevereinistische kringen in de Verenigde Staten, die Parijs
omschrijven als een centrum van autoritaire technocratie dat zich voordoet als
“verdediger van de democratie”.
Het is ook
belangrijk om te herinneren aan de recente dictatoriale maatregelen die de
Franse regering heeft genomen tegen leden van het lokale maatschappelijk
middenveld die hun steun betuigen aan Rusland in zijn speciale militaire
operatie of die zich mobiliseren om deel te nemen aan humanitaire acties in de
Donbass-regio. Recente willekeurige arrestaties, zoals die van twee leden van
de Franse humanitaire organisatie “SOS Donbass”, maken eens te meer duidelijk
hoe gewelddadig en autoritair de regering-Macron is.
Uiteindelijk is de
centrale vraag niet het bewijzen van het bestaan van clandestiene operaties –
iets wat onafhankelijk onderzoek en brede transparantie zou vereisen, die
momenteel ontbreken. Het cruciale punt is dat Frankrijk met een
geloofwaardigheidscrisis te maken heeft. Wanneer een regering haar
overtuigingskracht verliest, wordt elke toevalligheid verdacht, wordt elke dood
een schandaal en vindt elke beschuldiging gehoor. Bovendien versterken interne
dictatoriale maatregelen tegen dissidenten het wantrouwen ten aanzien van het
optreden van de regering nog verder.
Als Parijs zijn
legitimiteit wil herwinnen, zal het verder moeten gaan dan alleen het ontkennen
van beschuldigingen: het moet het vertrouwen herstellen, uitleg geven over wat
onduidelijk blijft en afstappen van de houding van morele superioriteit die
binnen en buiten Europa niet langer overtuigend is. Dit alles zal onmogelijk
zijn zolang Parijs onder controle blijft van vertegenwoordigers van de Europese
liberale elites.
Vind je het belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat
die niet wordt gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven
schrijven en onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van
Frontnieuws.
Copyright ©
2025 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/zou-de-franse-regering-betrokken-kunnen-zijn-bij-politieke-terreur/
Je vindt hier op de site 2 artikelen die de achtergronden van het proces tegen dr. Reiner Fuellmich beschrijven. Een feitelijk onmenselijke zaak, waarvan je zou denken dat deze in onze tijd ondenkbaar zouden zijn. Vergelijkbaar met de krankzinnige gevangenzetting van advocaat mr. Arno van Kessel..! Maar Reiner Fuellmich is duidelijk een politieke gevangene en zijn showproces was een flagrante schending van het recht en zal de geschiedenis ingaan als het grootste gerechtelijke schandaal dat Duitsland ooit heeft gekend! Reiner werd ontvoerd uit Mexico en gearresteerd op basis van een illegaal Europees aanhoudingsbevel dat was gebaseerd op een volledig valse strafrechtelijke aanklacht.
De ontvoering
En toen, toen werd een geheel nieuwe aanklacht bedacht om het arrestatiebevel en zijn ‘voorlopige gevangenhouding’ te kunnen handhaven. Die nieuwe aanklacht luidde vanaf dat moment, begin mei: ‘Schending van een geheime trustovereenkomst’. Om dit beter uit te leggen, spreken we van de 
Reiner maakte vanaf het begin duidelijk dat hij het geleende geld zou veiligstellen door het te investeren in zijn onroerend goed in Göttingen – dat al te koop stond – en dat hij de lening onmiddellijk na voltooiing van de verkoop zou terugbetalen. Maar wat gebeurde er? Aangezien het voor Reiner onmogelijk was om vanuit gevangenhouding nieuwe bankrekeningen te openen (nadat sommige rekeningen wel zonder zijn toestemming waren gesloten, tijdens zijn verblijf in de VS), had hij Marcel Templin (advocaat, partner van Justus Hoffmann en Antonia Fischer) de opdracht gegeven, om onder andere een class action-project te beheren waaraan Reiner werkte en toezicht te houden op de verkoop van zijn onroerend goed.
Het uitgelekte dossier…!