26/02/2025
Velen vragen zich af wat Donald Trump met zijn ogenschijnlijk chaotische maatregelen wil bereiken. Het is immers ondenkbaar dat hij, zoals sommigen geloven, het idee van Amerikaanse wereldheerschappij heeft opgegeven. Maar hoe zou zijn plan eruit kunnen zien ?
Denis Dubrovin, correspondent in Brussel voor het Russische persbureau TASS, trok mijn aandacht vanwege zijn uitstekende analyses van de interne werking van de EU. Zijn artikelen zijn goed onderbouwd en zijn voorspellingen zijn tot nu toe uitgekomen, schrijft Thomas Röper.
Dubrowin schetste in december 2023 al gedetailleerd de maatregelen die von der Leyen wil nemen om de EU te transformeren van een internationale organisatie naar een pseudo-staatsstructuur. Daarmee zouden de EU-staten via de achterdeur samensmelten tot een staatsstructuur waarin alle beslissingen in Brussel worden genomen en niet langer door gekozen regeringen. Dat dit proces momenteel gaande is, blijkt wel uit de manier waarop von der Leyen in rap tempo probeert steeds meer bevoegdheden aan Brussel over te dragen.
In april 2024 bouwde Dubrovin hierop voort door te laten zien hoe von der Leyen dit proces wil implementeren door de controle over de Europese wapenindustrie over te nemen. Dat bleek later ook het geval, zoals blijkt uit de benoeming van een nieuwe commissaris specifiek voor bewapening en de taken die hem werden toegekend.
Nu heeft Dubrovin een artikel geschreven waarin hij ingaat op het plan dat Trump kennelijk wil uitvoeren. Internationale analisten proberen momenteel te begrijpen wat Trump met zijn, op het eerste gezicht, nogal chaotische maatregelen wil bereiken. Naar mijn mening geeft het artikel van Dubrowin een heel goed antwoord op deze vraag. Nadat ik het heb gelezen, begrijp ik dat wat Trump doet helemaal niet chaotisch is, maar in een heel duidelijk beeld past. Daarom heb ik het artikel van Dubrowin voor u vertaald .
Begin van de vertaling:
Conflict in Oekraïne of oorlog om Europees erfgoed ?
Denis Dubrovin, TASS-correspondent in Brussel, over het voordeel dat Trump behaalt door Europa in hysterie te storten
Het conflict in Oekraïne en de acties van de westerse actoren die zich vandaag de dag rond Kiev verzamelen, lijken op totale chaos en kakofonie. De schizofrene stemming in de Algemene Vergadering van de VN over twee resoluties over Oekraïne, waarbij sommige staatshoofden en regeringsleiders onbedoeld ‘verkeerd’ stemden, is hiervan een sprekend voorbeeld.
De VS lijkt vrede te willen, de EU lijkt bereid te zijn tot de laatste Oekraïner te vechten, Londen lijkt de rest van Oekraïne tot een feitelijke kolonie te willen maken… Op het eerste gezicht is dit volkomen onbegrijpelijk. Het is niet verwonderlijk dat veel deskundige experts nu een pauze nemen, terwijl de luidruchtigste experts de emoties boven de analyse verkiezen.
Sterker nog, oververhitte emoties vormen het grootste probleem dat ons ervan weerhoudt gebeurtenissen goed te beoordelen. De witte ruis overschaduwt alles. Maar zelfs als we het eruit filteren, zien we nog steeds niet het hele plaatje, tenzij we de optica veranderen.
De totale economische, hybride en mediale wereldoorlog, die gepaard gaat met het beperkte militaire conflict in Oekraïne, wordt niet uitgevochten over Oekraïne, de controle over enig deel ervan of mythische ‘hulpbronnen’. Wat er vandaag werkelijk op het spel staat is de herverdeling van Europa, de oorlog om de ‘erfenis’ van de EU.
En de tweede fase dient zich alweer aan: de strijd om de herverdeling van de wereld en om de positie van een nieuwe hegemonie, die de VS nog steeds hoopt te vermijden… Maar dat is een ander verhaal.
Anticiperen
Oekraïne is als land geen prijs, maar slechts een slagveld. Oekraïne is als staat een huurlingenregime dat bereid is te vechten voor de doelen van anderen in ruil voor geld. Oekraïne en haar inwoners zijn in dit conflict voor Rusland alleen van belang.
De VS zijn niet geïnteresseerd in een kortetermijnoplossing voor het conflict. De belangrijkste taak van de 47e president Donald Trump is om de VS uit de confrontatie te houden.
De elite in Brussel vecht voor haar overleving, maar hoopt nog steeds een compromis met Washington te kunnen sluiten en Washington ervan te overtuigen dat het winstgevender is om Kiev te steunen en niet alles uit Europa te persen om samen tegen Rusland, China en andere dissidenten te vechten. Hun argumenten zijn zwak.
Londen vist, geheel in Britse traditie, in troebel water, in de verwachting alle mogelijke vruchten te plukken, terwijl haar bondgenoten en tegenstanders, Brussel en Washington, met elkaar kibbelen. De Britse regering is echter nog niet zo succesvol als Winston Churchill.
De gezamenlijke kracht van alle (hoewel chaotische) vectoren van het westerse beleid is duidelijk gericht op het in stand houden van de militaire confrontatie met Rusland in Oekraïne.
Het is onwaarschijnlijk dat de (Europese) sancties tegen Rusland in de nabije toekomst worden opgeheven.
Emoties in de politiek
De hysterie in Europa en in de globalistische media laaide op nadat Trump USAID versloeg, strenge economische eisen aan Kiev stelde en het hele westerse boycotsysteem tegen Rusland aanviel in de vorm van (voorheen niet-bindende) onderhandelingen in Riyad.
Ik twijfel er niet aan dat de psychologische aanval van Trump en zijn entourage (waarvan Elon Musk de spreekbuis is tegen de globalistische kringen in Amerika en Europa) een volledig bewuste actie is. Het doel is om de tegenstanders te verlammen en in verwarring te brengen. Het doel is om te voorkomen dat ze zich effectief verzetten tegen de ontmanteling van instellingen en de eliminatie van vertegenwoordigers van de Amerikaanse Democratische Partij, die het presidentschap van Trump in gevaar zouden kunnen brengen. Hij heeft duidelijk geleerd van zijn eerste ambtstermijn.
De chaos en verlamming in de Europese hoofdsteden, inclusief de lange stilte van Europa’s huidige ‘baas’ Ursula von der Leyen in de eerste weken nadat Trump aantrad, laten duidelijk zien dat deze tactiek vruchten heeft afgeworpen.
Trump en Oekraïne
Europa gelooft niet dat Trump echt vrede wil in Oekraïne. Het is in zijn voordeel om Rusland een deal aan te bieden die Moskou zal steunen, maar waar Kiev en Brussel, gesteund door Londen, fel op tegen zijn. Op die manier zou Washington zich terecht kunnen terugtrekken als officiële supporter van het regime in Kiev terwijl de gevechten doorgaan, maar het volle gewicht van de steun valt op Europa. Het belangrijke detail is dat de VS alle hefbomen van invloed over het verloop van het conflict volledig in eigen handen zullen houden en deze controle zullen uitoefenen via de NAVO.
Ten eerste, als Trump formeel zijn steun voor Kiev intrekt, zal dit de Verenigde Staten vrijwel volledig beschermen tegen escalatie van het conflict, inclusief het vooruitzicht van kernwapens. In de tweede plaats kan Washington de sancties tegen Rusland aanzienlijk versoepelen, waardoor de Verenigde Staten weer toegang krijgen tot belangrijke Russische grondstoffen, terwijl de Europese ‘partners’ er minder toegang toe zullen hebben. In de derde plaats zal het Washington de kans geven om geld te besparen op wapenleveranties aan Kiev, terwijl het op winstgevende wijze het einde van de militaire hulp aan de kiezers kan ‘verkopen’, en punten kan scoren op het politieke toneel in de betrekkingen met de landen van het mondiale Zuiden door de rol van ‘vredemaker’ op zich te nemen.
En nog belangrijker: het steunen van het conflict in Oekraïne zal de economische spanningen in Europa doen toenemen, de Europese economie ondermijnen, Amerikaanse concurrenten verdringen en de exodus van kapitaal, personeel en zelfs hele bedrijven en industrieën van Europa naar Amerika aanmoedigen.
Deze situatie zal verergeren door de handhaving van de Europese sancties tegen Rusland, waardoor Europa nu al geen toegang meer heeft tot grondstoffen en kapitaal uit Rusland. Sterker nog, de sancties van de EU tegen Rusland hebben Europese landen al aan de VS gebonden en zullen dat in de toekomst nog veel sterker doen dan welke handels- of tariefmaatregelen dan ook.
Ten slotte kan Washington door het versoepelen van de sancties de druk op het Russische banksysteem verminderen, wat de uiterst moeilijke taak om Rusland, China en de leidende landen van het Zuiden ervan te overtuigen de dollar in de wereldhandel te laten varen, zou kunnen ondermijnen. En dat is de grootste bedreiging voor de Verenigde Staten.
Trumps Pax Americana
Het is belangrijk om te beseffen dat Trumps visie om de Amerikaanse grootsheid te herstellen nog steeds dezelfde visie is op de wereldwijde dominantie van de VS, alleen dan vanaf de andere kant geïmplementeerd.
De Democratische Partij en de regeringen van Obama en Biden handelden op de traditionele manier van het ‘einde van de geschiedenis’ (het tijdperk na de Koude Oorlog, toen de dominantie van de ideeën van het neoliberalisme, het globalisme en het atlantisme absoluut leek) – door middel van ‘zachte macht’ onder leiding van USAID, gekruid met strafmaatregelen als ‘humanitaire bombardementen’ op andersdenkenden, waarbij het grootst mogelijke aantal satellieten betrokken was.
Tegelijkertijd hebben de VS tientallen jaren besteed aan het ideologisch trainen van de intellectuele, politieke en economische elite in elk land dat ze konden bereiken. Vandaag de dag is deze elite bijna overal in Europa aan de macht. De VS heeft haar beschermelingen ook bevorderd, onder andere door middel van kleurrevoluties, ook al gebeurde dit veel vaker vreedzaam en onopgemerkt. De economische overheersing werd uitgeoefend via een op de dollar gebaseerd financieel systeem dat de VS prioritaire toegang gaf tot alle middelen die het nodig had via de controle van lokale elites.
Het hele systeem werd voltooid door het doelbewust creëren van instabiliteit en chaos in regio’s waar de Amerikaanse belangen in gevaar konden komen.
Het probleem van Washington is dat zich in deze structuur al meer dan tien jaar een perfecte crisis opbouwt: Het financiële systeem van de dollar is extreem oververhit, de VS kunnen hun inflatie niet meer snel genoeg exporteren naar de buitenwereld, wat vooral leidt tot een explosie van de Amerikaanse schuld. Corruptie (dit fenomeen is op maatschappelijk niveau vergelijkbaar met wrijving in de natuurkunde) neemt exponentieel toe met de complexiteit van de Amerikaanse beïnvloedingsmechanismen en soft power – vandaar de gigantische budgetten van USAID, waar de wereld pas achter kwam na de opheffing ervan. In werkelijkheid is dit echter maar een klein deel van de uitgaven van de VS om hun concept van ideologische dominantie te “smeren”.
Daarentegen bleek de effectiviteit van de Amerikaans georiënteerde elites in de landen die bondgenoten van de VS waren, laag. Zoals zo vaak het geval is, vervingen loyaliteit en demagogie competentie.
Het Oekraïne-conflict was simpelweg een breukpunt (verlies van evenwicht) in het systeem van mondiaal bestuur waarmee de VS werd geconfronteerd.
Er zijn momenteel twee zichtbare oplossingen voor dit dilemma in Washington. De “evolutionaire” aanpak van Joe Biden, die met alle middelen probeert het huidige systeem in stand te houden door selectieve aanpassingen en tegelijkertijd intensief chaos in de wereld uitlokt om de ontwikkeling van andere landen en regio’s ten opzichte van de VS te vertragen en te blokkeren.
Of de ‘revolutionaire’ aanpak van Donald Trump om het duurste deel van de ideologische bovenbouw te vernietigen, samen met de kosten- en corruptiebubbel, en ook de instellingen en vertegenwoordigers van dit systeem die zich tegen Trump verzetten. Alleen de economische en financiële mechanismen van de Amerikaanse dominantie blijven behouden, met name het op de dollar gebaseerde financiële systeem. Vervolgens zullen ze proberen om de industriële en technologische dominantie van Amerika zo snel mogelijk te herstellen, op een schaal die vergelijkbaar is met de situatie in de naoorlogse periode van de 20e eeuw, toen de Verenigde Staten letterlijk de stok van de wereldheerschappij van Groot-Brittannië overnamen.
Voorbereidingen voor de rooftocht
Trump wil dat de Amerikaanse dominantie niet gebaseerd is op een complexe configuratie van wereldwijde allianties, invloedssystemen en economische belangen, maar op pure militaire, industriële en economische macht. Maar er is een probleem. Het herstellen van deze energie (bijvoorbeeld door de ‘Rustbelt’ van Amerikaanse industriesteden nieuw leven in te blazen) vereist enorme middelen. Dat kun je nu nauwelijks meer berekenen, maar ik durf te wedden dat het niet eens biljoenen zullen zijn, maar eerder dubbele cijfers in biljoenen.
Het is echter in de praktijk niet zinvol om met zulke bedragen te werken. Op een dergelijke schaal verliest het klassieke geld zijn belang; Het gaat hier al om de controle over de economieën van landen en continenten.
En om deze grondstoffen te verkrijgen, moet Amerika deze landen en continenten plunderen. Dat wil zeggen dat Trumps pad een poging is om terug te keren naar de gouden eeuw van het Amerikaanse imperialisme. Zijn grote Amerika is in feite het ideaalbeeld van een militair-industrieel imperium.
Oekraïne en hulpbronnen
Het conflict in Oekraïne, dat sinds 2014 (of eigenlijk sinds de jaren negentig) door het Westen wordt uitgelokt en voorbereid, is voor zowel Washington als Brussel een conflict over grondstoffen. Maar niet over de grondstoffen van Oekraïne !
Alle huidige overeenkomsten over ‘minerale hulpbronnen’ of ‘zeldzame aardmetalen’ zijn pure fictie. Oekraïne beschikt niet over grondstoffen ter waarde van biljoenen euro’s. Dergelijke bedragen kunnen worden verkregen door middel van statistische fraude, door simpelweg het volume van de onderzochte afzettingen te vermenigvuldigen met de marktwaarde van het erts. Hierbij zijn echter de kosten van mijnbouw, logistiek, wederopbouw van verwoeste infrastructuur, lokale corruptie en levering van producten aan markten niet meegerekend. En bovenal wordt er geen rekening gehouden met de tijdsfactor, oftewel de beperkte snelheid waarmee grondstoffen gewonnen en gebruikt kunnen worden, waardoor het rendement op de investering drastisch daalt. Als we met dit alles rekening houden, komen we uit op een nettowinst van enkele honderden miljarden dollars, en dit kan realistisch gezien in niet minder dan 50 of zelfs 100 jaar worden bereikt.
Als dat te ingewikkeld klinkt, kun je het ook eenvoudiger uitdrukken. Als Kiev daadwerkelijk over natuurlijke hulpbronnen ter waarde van biljoenen dollars beschikt, waarom heeft het die dan de afgelopen 30 jaar niet verkocht?
Over het algemeen is dit een heel andere schaal. Voor het Westen is Oekraïne altijd een kwestie geweest van controle over de Russische grondstoffen. Alle bronnen. En dat vereiste een verandering in de leiding van het land. En toen in 2012 het Maidan-plan in Rusland mislukte, kwam het Oekraïense scenario in een turbofase terecht.
De zaak Finland
Trouwens, in de context van de pogingen om Rusland te verdelen, is het geval van Finland erg interessant. Dit land sloot zich in 2022 niet aan bij de NAVO uit angst voor ‘Russische agressie’. Het wilde zich op tijd bij het kamp van de ‘winnaars’ aansluiten om misschien over anderhalf jaar een stukje Karelië te bemachtigen. Dat was een slechte zet voor hen.
Noch Helsinki, noch Brussel, noch Washington hebben enig succes geboekt met Rusland en zijn grondstoffen. En daarom implementeren de VS nu Plan B. Zij zullen Europa ontmantelen, een land dat zich uitstekend leent voor de rol van donor voor Washington.
In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.
STEUN ONS WERK HIER.
