21/07/2025
Als u een idee wilt krijgen van de snel verslechterende en somber wordende stemming in Groot-Brittannië op dit moment, en van hoe snel het sociale contract afbrokkelt, kijk dan naar wat er deze week gebeurde in het kleine marktstadje Epping.
Nadat bekend werd dat er weer een meisje seksueel was misbruikt door een asielzoeker, sloten de inwoners van Epping —moeders, vaders, kinderen— zich aan bij een vreedzaam protest om hun frustratie en verzet te uiten over wat er in hun eigen gemeenschap gebeurt, schrijft Matt Goodwin.
Toen zogenaamde ‘antifascisten’ opdoken, escaleerde het protest en ontstonden er botsingen met de politie. Na afloop, net als na Southport, werden de demonstranten al snel afgedaan als ‘extreemrechtse extremisten‘ en hield de staat de adem in, in de hoop dat de ongeregeldheden zich niet zouden uitbreiden.
Maar ik zou graag de vraag willen stellen aan de staat, aan de gevestigde orde en aan wat wij het dominante politieke regime in dit land zouden kunnen noemen: de mensen die toezicht houden op de instellingen en de koers van ons land.
Wat verwacht je in vredesnaam? Wat verwacht je dat gewone mensen doen als je hen wreed radicale en onverantwoordelijke beleidsmaatregelen oplegt van bovenaf, van bovenaf, zonder enig democratisch mandaat en zonder rekening te houden met de gevolgen van deze maatregelen voor de sociale structuur van dit land?
Kijk maar eens naar de werkelijke aanleiding van de laatste protesten in Epping. Deze protesten zouden zomaar het begin kunnen inluiden van een lange, hete en turbulente protestzomer.
Hoewel de aanleiding in eerste instantie de aanval was van een schoolmeisje, die naar verluidt samen met anderen werd aangevallen door een Ethiopische asielzoeker genaamd Hadush Kebatu, die een paar dagen eerder in Groot-Brittannië was aangekomen in een van de kleine bootjes, ligt de werkelijke reden waarom de woede en frustratie van de Britse bevolking nu tot uitbarsting komt, ergens anders.
Het is te vinden in het zeer bewuste, het zeer extreme en het zeer onverantwoordelijke beleid dat ons land in een gecontroleerde neergang, of zelfs een gecontroleerde ineenstorting, stort.
Kijk bijvoorbeeld maar eens naar wat de Britten de afgelopen zeven dagen hebben geleerd over hun gemeenschap en land.
Kijk maar eens naar de werkelijk verbazingwekkende dingen die zich in slechts één week op deze eilanden hebben afgespeeld , dankzij dit volkomen incompetente, bekrompen en corrupte regime.
De meest schokkende ontdekking was ongetwijfeld dat de Britse staat en de twee grote partijen, de Conservatieven en Labour, medeplichtig waren aan de geheime import van duizenden Afghaanse migranten naar Groot-Brittannië en dat ze vervolgens overuren maakten om dit te verdoezelen door middel van lawfare. Ze probeerden hiermee de media de mond te snoeren en de waarheid te verbergen voor hun eigen bevolking.
Terwijl de Britse bevolking ook nog eens miljarden aan kosten moest betalen voor een besluit waar ze niets van wisten en waar ze geen invloed op hadden, deed het regime dit allemaal zonder toezicht, zonder democratische stemming, zonder verantwoording en zonder enige controle.
In een operatie die indruk zou hebben gemaakt op autoritaire regimes overal ter wereld, slaagde de Britse staat erin het hele land volledig in het ongewisse te laten.
Met andere woorden: dezelfde politici die sinds de gruweldaad in Southport afgelopen zomer de Britse bevolking berispten omdat zij lijden onder ‘misinformatie’, waren op hetzelfde moment actief bezig hun eigen bevolking verkeerd te informeren.
Ze overspoelden het land met nog meer migranten uit verre landen, maar ze vertelden niemand erover en deden alsof er niets vreemds aan de hand was.
En dat is niet het enige schokkende dat deze week gebeurde. Verre van dat.
Terwijl de Britten erachter kwamen dat Britse oorlogsveteranen uit hun huizen zijn gehaald om plaats te maken voor Afghaanse migranten, van wie sommigen, hoe schokkend ook, 22 familieleden met zich meebrachten, ontdekten ze ook dat de staat werkelijk wonderbaarlijke dingen kan doen als ze dat wil.
Ondanks het feit dat er in dit land duizenden dakloze Britse oorlogsveteranen zijn en honderdduizenden Britse gezinnen het risico lopen dakloos te worden, hoorden we deze week dat de staat plotseling hemel en aarde kan bewegen om 2.200 woningen beschikbaar te stellen voor Afghaanse migranten. Op een gegeven moment was dat zelfs 20 procent van de woningen die voor defensie bestemd waren.
Als onze politici nu ineens een oplossing voor dit probleem kunnen vinden, zo zullen veel hardwerkende Britten zich deze week hebben afgevraagd, waarom kunnen ze dan in vredesnaam niet een heleboel andere problemen oplossen die nu eenmaal van invloed zijn op de Britse bevolking?
Tegelijkertijd heeft het Britse volk de afgelopen zeven dagen ook geleerd dat het door datzelfde regime gedwongen wordt om jaarlijks £12 miljard te betalen aan Universal Credit-uitkeringen voor zo’n 1,3 miljoen buitenlanders die niet eens Brits zijn en van wie meer dan de helft niet eens werkt.
Tijdens de ergste crisis op het gebied van de kosten van levensonderhoud sinds de Tweede Wereldoorlog, denken de staat en de politieke klasse duidelijk dat het op de een of andere manier acceptabel en verantwoord is om hun eigen bevolking te dwingen een enorm welzijnsstelsel voor buitenlanders te subsidiëren en om dan ook nog eens miljarden extra te betalen voor sociale huisvesting voor mensen die niet eens in het land geboren zijn. Dit alles terwijl de Britse bevolking ook te kampen heeft met een van de ergste huizencrises ooit.
Hoe is dit eerlijk, zullen veel gewone Britten zich deze week hebben afgevraagd? En hoe is dit terecht? Hoewel er keuzes zijn in de politiek, zijn er ook beslissingen die bewust lijken te zijn ontworpen om buitenstaanders voorrang te geven boven insiders, ongeacht wat dit betekent voor het sociaal contract.
Erger nog, we hebben veel van deze informatie alleen maar te weten kunnen komen door de manier waarop onafhankelijke activisten deze met geweld aan de staat hebben onttrokken. De staat weigert namelijk consequent open en eerlijk te zijn tegenover de eigen bevolking over wat er in vredesnaam gaande is in hun land.
Alleen door het indienen van verzoeken op grond van de Wet openbaarheid van bestuur konden campagnevoerders erachter komen wat er werkelijk aan de hand was, terwijl Keir Starmer, Yvette Cooper en andere politici maar blijven doorgaan over ‘open’, ‘transparant’ en ‘verantwoordelijk’ zijn.
Zoals ik zeg, het zijn dezelfde politici en staatsfunctionarissen die het Britse volk routinematig beschuldigen van “misinformatie” en “desinformatie”, terwijl ze hen als “extreemrechts” afschilderen, die actief hebben samengespannen om deze informatie geheim te houden.
En toen, deze week, hoorden de Britten opnieuw dat de gevestigde orde het op de een of andere manier gepast vond om een belangrijke prijs, een MBE, uit te reiken aan een moslimman die zijn medemoslims had opgeroepen de autoriteiten te boycotten vanwege het verkrachtingsschandaal.
De man, Muhbeen Hussain, kreeg de prestigieuze eer voor zijn “diensten aan de cohesie”, ondanks het feit dat hij lokale moslims openlijk opriep om staatsinstellingen te boycotten waarvan hij vond dat ze hun gemeenschappen tot doelwit hadden.
Is dit echt de boodschap die de Britse staat wil uitdragen aan miljoenen andere mensen, in de nasleep van het schandaal rond de verkrachtingsbendes ? Dat je beloond zult worden als je een massaboycot van onze openbare instellingen organiseert, in naam van religie?
Of is dit een staat en een heersende klasse die nu zo geobsedeerd is door het stellen van minderheden boven de meerderheid, dat ze volledig uit het oog is verloren wat er nodig is om het sociale contract in stand te houden in dit snel fragmenterende en achteruitgaande land?
En alsof dat nog niet genoeg was, was er ook nog het afschuwelijke tafereel van Labour-parlementslid Jess Phillips dat weer eens in de landelijke media verscheen, na de onthullingen over de verkrachtingsbendes en de Casey Review. Die maken duidelijk dat we een specifiek probleem hebben met Pakistaanse moslimverkrachtingsbendes. Ze probeert deze grote en inmiddels onvermijdelijke olifant in de kamer te bagatelliseren, te verdoezelen en te negeren.
Gevraagd naar dit specifieke probleem was Jess Phillips, die zichzelf graag presenteert als een stoere activiste voor vrouwenrechten, deze week zo stoer en eerlijk dat ze precies dezelfde mentaliteit aan de dag legde die het verkrachtingsbendeschandaal mogelijk maakte: totale ontkenning.
Terwijl ze de vraag ontweek en maar doorratelde over ‘alle mannen’, wat dezelfde vooringenomenheid weerspiegelde die ervoor zorgde dat linkse feministen uit de middenklasse die zich inzetten voor de #MeToo-beweging, helemaal niets zeiden over de verkrachtingsbendes, kreeg het Britse volk nog een reden om hun vertrouwen in het regime op te zeggen.
Ook deze week hoorden de Britten dat een Brits schoolmeisje door haar school naar huis was gestuurd nadat haar was verteld dat ze haar Britse identiteit niet mocht uitdragen op een ‘cultuurdag’. Nadat Courtney Wright ervoor had gekozen om een jurk met de Union Jack te dragen op de cultuurdag van haar school, werd ze apart genomen en naar huis gestuurd.
Dit is geen op zichzelf staand incident. Het is een perfect symbool van wat de moedige academicus Eric Kaufmann ‘asymmetrisch multiculturalisme‘ noemt, of wat de rest van ons ’tweelaags multiculturalisme’ zou noemen.
Het geval van Courtney Wright symboliseert op krachtige wijze dat we nu in een staat leven, in een regime, dat iedere minderheidsgroep actief aanmoedigt om hun identiteit te beschermen en te bevorderen, terwijl de meerderheid wordt verteld dat zij geen eigen identiteit kunnen hebben.
Het Brits-zijn en het Engels-zijn moeten, door deze diep verwrongen wereldvisie, worden uitgehold en geërodeerd, zodat ze niets meer worden dan de saaie, universele viering van de identiteit en cultuur van andere mensen door middel van de nieuwe religie van ‘diversiteit’.
Maar zoals iedereen in Epping en Engeland weet: als het enige dat je identiteit definieert het feit is dat je anderen waardeert, dan is dat hetzelfde als zeggen dat je geen eigen identiteit hebt. En dat staat haaks op wat miljoenen mensen in dit land geloven en voelen, namelijk dat er iets heel speciaals en unieks is aan het feit dat ze van deze eilanden komen.
Dit multiculturalisme met twee niveaus is overigens ook de reden waarom de politieke klasse worstelt met de volkomen juiste opvatting dat niet iedereen Engels kan zijn. Engels-zijn is immers niet alleen een nationaliteit, maar een etniciteit met diepe wortels en voorouders.
Hoewel deze elite het idee van een blanke Brit die zichzelf plotseling tot etnisch Pakistaans verklaart absurd vindt, weerhoudt dit hen er niet van om ons te laten geloven dat iedereen plotseling Engels kan worden. Dit weerspiegelt de manier waarop de Engelsen de enige groep zijn die ooit het recht op een eigen identiteit wordt ontzegd.
In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.
STEUN ONS WERK HIER.
Bron: https://dissident.one/epping-is-een-waarschuwing-voor-wat-komen-gaat
Keir Starmer geeft toe dat hij joods is en uitgebreide familie in Israël
heeft
Er is een
video opgedoken van de premier van het Verenigd Koninkrijk, Keir Starmer,
waarin hij zegt dat hij joods is. “De familie van mijn ouders is joods en we
hebben uitgebreide familie in Israël”, zegt Starmer in de opgedoken video. “We
voelen dat elke dag. Ik omschrijf mezelf niet als zionist, maar ik begrijp
… Meer lezen overKeir Starmer geeft toe dat hij joods is en
uitgebreide familie in Israël heeft
https://dissident.one/keir-starmer-geeft-toe-dat-hij-joods-is-en-uitgebreide-familie-in-israel-heeft
