Jarenlang hebben klimaatrapporten meedogenloos een somber beeld geschetst: de ijskappen smelten, de oceanen stijgen en de mensheid staat op de rand van catastrofale overstromingen.
De motivatie voor het recente Internationale Gerechtshof (ICJ) gepubliceerde rapporten Het werd onder meer gerechtvaardigd door gevaren voor eilanden en kustgebieden. „Stijgende temperaturen zorgen ervoor dat ijskappen en gletsjers smelten, waardoor de zeespiegel stijgt en kustgemeenschappen worden bedreigd met ongekende overstromingen.“ Overigens worden deze ongekende overstromingen al veertig jaar of langer voorspeld voor de komende vijf jaar. Maar laten we eens kijken welk wetenschappelijk bewijs er over bestaat. Persoonlijk ga ik naar Venetië om te kijken of de eilanden daar eindelijk in het water zijn gezonken sinds ze in 421 werden gesticht.
We hebben het keer op keer gehoord van politici, activisten en de media die elke stijging van de mondiale temperatuur willen dramatiseren als een ongekende catastrofe.
We weten dat het temperatuurmaximum uit het Holoceen, dat wil zeggen in de aanhoudende interglaciale periode, warmer was in Groenland dan vandaag met ongeveer 4–8,5 °C. Verbazingwekkend genoeg was de mondiale zeespiegel, ondanks deze warmte, lager dan nu. Hoe is dit mogelijk als de modellen die een catastrofale zeespiegelstijging voorspellen correct zijn? Als de ijskap van Groenland een dergelijke opwarming heeft doorstaan zonder de kusten onder water te zetten, hoe kan dat dan worden verzoend met de beweringen dat de huidige gematigde opwarming dat wel zal doen?
Drie recente onderzoeken zouden de meest beslissende slag tot nu toe kunnen toebrengen aan het zeeniveauverhaal van het klimaatestablishment.
Eerst had TKP het onlangs over een onderzoek: in 2025 meldt 'Science China Earth Sciences' dat de Antarctische ijslaag voor het eerst in decennia een netto massatoename heeft gezien. Deze stijging vond plaats tussen 2021 en 2022 en was voornamelijk te wijten aan ongewoon hoge sneeuwval boven Oost-Antarctica en het Antarctisch Schiereiland. Volgens satellietgegevens van GRACE en GRACE-FO was de toename van de massa groot genoeg om de verliezen op West-Antarctica te compenseren. Deze onverwachte opleving benadrukt de rol van neerslagafwijkingen op de korte termijn bij het reguleren van de ijskapmassa en daagt de lang gekoesterde overtuiging uit dat Antarctica zich in een staat van uniforme en onomkeerbare achteruitgang bevindt.
Een tweede onderzoek onderzoekt aan het Earth and Space Science Open Archive, dat nog steeds wordt beoordeeld, de fundamentele aannames die in ijskapmodellen worden gebruikt om de toekomstige stijging van de zeespiegel te voorspellen. Ze suggereert dat de huidige modelleringsbenaderingen belangrijke processen en feedback niet vastleggen, wat betekent dat de wetenschappelijke gemeenschap het feitelijke gedrag van ijskappen onder opwarmingsscenario's schromelijk kan over- of onderschatten. De studie van Mark England et al. is getiteld „Verrassende, maar niet onverwachte, multi-decadale breuk in Arctisch zee-ijs verlies“ (Verrassende maar niet onverwachte meerjarige pauze in de terugtrekking van het Arctische zee-ijs).
Het toont ook het fundamentele probleem aan dat we al geruime tijd hebben, niet alleen met klimaatkwesties, maar ook met de geneeskunde en vooral met Corona. Modellen worden zodanig vereenvoudigd dat ze in complexe, niet-lineaire systemen met meerdere cybernetische feedbackloops slechts één parameter lineair willen modelleren, slechts één parameter willen bepalen en zo algemeen geldige voorspellingen willen doen. En ze hebben het tot nu toe consequent mis gehad.
Ten derde voorziet men in Studie uit 2025 door Jason L. Roberts et al. in PLOS ONE getiteld „Gesegmenteerde lineaire integrale correlatie Kernel ensemble reconstructie” (Gesegmenteerde lineaire integrale correlatie kernelensemble-reconstructie) een nieuwe methode voor het reconstrueren van het klimaat uit het verleden op basis van proxygegevens, waarbij wordt onderstreept hoeveel onzekerheid er nog steeds bestaat in onze temperatuurgeschiedenis en beweringen worden weerlegd dat de huidige opwarming of zeespiegelstijging historisch ongekend is.
Elk van deze bevindingen sluit aan bij een steeds groeiende lijst van tegenstrijdigheden.
Als Groenland warmer was op lagere zeespiegels, als Antarctica als geheel aan massa wint, en als onze modellen gebaseerd zijn op gebrekkige aannames, wat is dan precies de drijvende kracht achter de huidige zeespiegelstijging?
Het IPCC beweert met grote zekerheid dat de zeespiegel vooral zal blijven stijgen als gevolg van smeltende gletsjers en ijskappen. Maar als de grootste ijskappen geen massa verliezen en sommige zelfs massa winnen, hoe kunnen we dat dan verzoenen met hun zekerheid?
Daarbij komt nog het huidige weer.
De eerste helft van 2025 is –aangezien iedereen – de koudste in decennia heeft opgemerkt, zelfs de zomer wordt dit jaar afgelast. Laatst stond er in The Weather zelfs nog: „30 cm verse sneeuw in juli? Meteoroloog spreekt over een noodtoestand bij weer – de zomer zal vanaf maandag volledig instorten!“:
In de sfeer boven Duitsland zal het tot 7 graden kouder dan in het langetermijngemiddelde van juli. Deze afwijkende koeling is ongebruikelijk, zelfs in een gemiddelde zomer –, maar 2025 zal blijkbaar allesbehalve gemiddeld zijn. De temperatuurdaling brengt niet alleen koele lucht, maar ook grijs slecht weer met constante regen en buien.
Deze grafiek toont de temperatuurdaling in 2025:
Afbeelding: via Snowfan
Volgens gegevens van de NCEP is de mondiale gemiddelde temperatuur met ongeveer 0,7 °C gedaald! Maar de media hebben er met geen woord over gerept.
