september 4, 2024 3
TheDigitalArtist / Pixabay
Amerika heeft een
vleugje van een veranderende wereld opgevangen. CIA-directeur William Burns
heeft met tegenzin toegegeven dat
“de Verenigde Staten… niet langer het enige grote kind in het geopolitieke blok
zijn. En onze positie aan het hoofd van de tafel is niet gegarandeerd.” Maar
het dogmatische onvermogen van Amerika om verder te kijken dan het oude
paradigma heeft het verhinderd om die verandering te begrijpen. De Verenigde
Staten zijn buiten de geopolitieke stroming geraakt.
Rusland, China en India houden vol dat multipolariteit geen doel aan de verre horizon is, maar een actuele realiteit. “De trend naar multipolariteit in de wereld is onvermijdelijk. Het zal alleen maar toenemen. En zij die dit niet begrijpen en deze trend niet volgen, zullen verliezen,” heeft Poetin gezegd. De Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergey Lavrov noemde multipolariteit “een feit, een geopolitieke realiteit”. “Het landschap”, beaamt de Indiase minister van Buitenlandse Zaken Subrahmanyam Jaishankar, ”is nu onomkeerbaar veranderd,” schrijft Ted Snider.
Maar in hun
onvermogen om zich aan te passen, klampen de VS zich vast aan de strijd om te
voorkomen dat de unipolaire wereld terugglijdt naar bipolariteit. De VS blijft
alleen in staat om een wereld te zien die verdeeld is in twee blokken: ze ziet
elke natie die haar hegemonie accepteert als het ene blok en elke niet-gebonden
natie in de multipolaire wereld die weigert te kiezen tussen twee kanten als
het andere blok. De VS is niet in staat om voorbij de bipolaire wereld te
kijken en ziet de multipolaire realiteit als het andere blok in een bipolaire
wereld.
Dat is een
misvatting die de VS ervan weerhoudt om zich aan te passen aan de
onvermijdelijke nieuwe realiteit van de internationale orde. Niet afgestemd
zijn op de realiteit heeft het Amerikaanse buitenlandse beleid gefrustreerd.
In het verouderde
Amerikaanse model is India, het grootste land ter wereld en een groeiende
macht, het gewicht waarvan de partijkeuze zal bepalen welk blok zegeviert.
India is al lang een partner van de VS en een belangrijke vriend van Rusland en
staat dus in beide blokken van de wereld zoals de VS die zien. India volledig
in het Amerikaanse kamp brengen is de sleutel tot het Amerikaanse buitenlandse
beleid.
Maar de leden van
de opkomende multipolaire wereld zien de nieuwe wereld niet als een wereld
waarin ze partij moeten kiezen. De VS blijft landen het hof maken met
geschenken en dreigen met sancties om hen te verleiden tot exclusieve
partnerschappen. Maar het achterhaalde wereldbeeld van de VS beperkt hen ertoe
om landen wanhopig het hof te maken met exclusieve relaties die ze volgens hun
wereldbeeld niet langer kunnen aangaan.
De niet-gebonden landen kiezen een
kant: niet tussen de VS aan de ene kant en Rusland en China aan de andere kant,
maar tussen een monogaam unipolair wereldbeeld van de VS en een ongeëngageerd
wereldbeeld van Rusland en China dat landen toestaat om meerdere relaties aan
te gaan om hun eigen belangen na te streven, niet de belangen van de hegemoon
die ze volgen. De niet-gebonden landen hebben Rusland of China niet verkozen
boven de Verenigde Staten: ze hebben het Rusland-China wereldbeeld verkozen
boven het wereldbeeld van de Verenigde Staten.
Rusland en China
hebben consequent beweerd dat ze de Koude Oorlog-mentaliteit van ideologische
en militaire blokken achter zich willen laten en dat hun relatie niet “gericht
is tegen een derde land.”
“Wij geloven niet in
polarisatie of het selecteren tussen de ene partner en de andere,” heeft de
Saoedische minister van Buitenlandse Zaken Prins Faisal bin Farhan Al
Saud beaamd. Hij beweert
dat het Koninkrijk het recht heeft om te handelen ‘op basis van zijn eigen
belangen’ en om “strategische partnerschappen aan te gaan met [vele] landen.”
In zijn boek The
India Way legt Jaishankar het opkomende wereldbeeld uit door de nieuwe
multipolaire wereld te beschrijven als een wereld waarin landen “met strijdende
partijen tegelijk omgaan met optimale resultaten” voor hun “eigenbelang.”
Van India tot
Afrika tot het Midden-Oosten en Latijns-Amerika, de sleutel tot de nieuwe
multipolariteit is dat landen de neokoloniale behoefte om de belangen van een
hegemoon te dienen hebben vervangen door de vrijheid om hun eigen belangen na
te streven. En het kenmerk van die nieuwe realiteit is de vervanging van vaste,
grote ideologische allianties door specifieke partnerschappen die gebaseerd
zijn op specifieke belangen.
Jaishankar legt uit
dat naties in de nieuwe multipolaire wereld “eerder op kleinere thema’s dan op
brede benaderingen samenwerken. Landen zullen op onderwerpen gebaseerde
relaties moeten smeden die hen vaak in verschillende richtingen trekken.” Hij
zegt dat “er convergentie zal zijn met velen, maar congruentie met niemand,.
Hij verwijst naar “losse en praktische regelingen voor samenwerking” en noemt
de nieuwe realiteit een “schemerwereld” van “gedeeltelijke overeenstemming en
beperkte agenda” met “flexibele regelingen die zijn aangepast aan de
uitdaging.”
Jaishankar identificeert de meest
waardevolle diplomatieke vaardigheid in de nieuwe multipolaire wereld als
“tegelijkertijd omgaan met betwistende partijen met optimale resultaten”. Dus,
terwijl “India de hernieuwde Quad-regeling aanstuurde, nam het ook het
lidmaatschap van de Shanghai Samenwerkingsorganisatie.” Dat betekent dat “een
al lang bestaande trilaterale regeling met Rusland en China nu naast een
regeling met de VS en Japan bestaat. Het patroon is niet logisch voor het
Amerikaanse unipolaire versus bipolaire wereldbeeld. Maar “er begint zich een
duidelijker patroon af te tekenen” wanneer de acties van India “worden bekeken
vanuit het perspectief van het eigenbelang” dat de nieuwe multipolaire wereld
mogelijk maakt.
Een multipolaire
wereld betekent dat India niet hoeft te kiezen tussen de VS en Rusland, maar
dat het ervoor kiest om op verschillende gebieden met hen samen te werken.
Terwijl “de relatie tussen India en de VS… de afgelopen jaren is opgebloeid,”
zegt Jaishankar, “blijft Rusland een bevoorrechte partner met wie geopolitieke
convergentie een belangrijke overweging is.” Terwijl de betrekkingen met de VS
verbeteren, zegt de Indiase
premier Narendra Modi tegelijkertijd dat “de betrekkingen tussen Rusland en
India aanzienlijk zijn verbeterd.” Hij noemde de vriendschap “extreem
belangrijk”. Jaishankar heeft de Indiaas-Russische relatie “een van de meest
stabiele van de belangrijkste relaties ter wereld in het huidige
tijdperk” genoemd.
In een multipolaire
wereld betekent het smeden van relaties op basis van specifieke kwesties in
plaats van ideologische allianties niet alleen dat je paradoxale relaties met
verschillende landen moet hebben, maar ook paradoxale relaties met hetzelfde
land. India is tegen China vanwege regionale problemen, maar mist de
wereldwijde zorgen van Amerika over China en is “niet tegen” China.
India heeft zijn eigen zorgen over zijn reusachtige buur maar sluit zich niet
aan bij het Amerikaanse blok om het in toom te houden. Jaishankar zegt dat
wanneer India en China “verder kijken dan alleen nationale belangen, de twee
landen inderdaad convergeren in hun streven naar een evenwichtigere wereld.”
India is niet alleen lid van de door Amerika geleide QUAD, maar is samen met
China ook lid van BRICS en de SCO. “Bij al hun onderlinge geschillen,” zegt Jaishankar,
”hebben India en China in hun achterhoofd het gevoel dat ze ook een gevestigde
westerse orde aanvechten.” Hij benadrukt dat “India en China niet moeten
toestaan dat verschillen uitgroeien tot geschillen.”
Multipolariteit betekent dat India
“voet bij stuk kan houden op belangrijke punten” met China, zegt Jaishankar,
“en toch een stabiele relatie met China kan opbouwen.” Vanuit het gezichtspunt
van het Amerikaanse wereldbeeld wordt dat “niet gemakkelijk gewaardeerd.”
India neemt actief
deel aan de door de VS geleide QUAD, die tot doel heeft China in te dammen en
leeg te laten lopen. Maar hoewel India persoonlijke problemen heeft met China
in de regio, heeft het de QUAD tegengehouden wanneer deze wereldwijd tegen
China probeerde op te treden, door erop te staan dat de QUAD “niet tegen iemand is,”
een formulering die overeenkomt met de Russisch-Chinese.
Terwijl de VS een
unipolaire wereld probeert te behouden door India aan hun kant te krijgen,
heeft India er geen belang meer bij om partij te kiezen. India voelt niet
langer de behoefte om de hegemoniale aspiraties van een supermacht te steunen.
In een nieuwe multipolaire wereld claimt het zijn recht om partnerschappen aan
te gaan met zoveel mogelijk polen, niet op basis van ideologische allianties, maar
op basis van eigenbelang in bepaalde omstandigheden.
Het Amerikaanse
buitenlandse beleid loopt mank omdat het niet langer is afgestemd op de
realiteit van de internationale orde. De nieuwe internationale orde
functioneert op basis van het besef dat multipolariteit de onvermijdelijke
trend is. Dat betekent dat we geen unipolaire wereld moeten steunen of partij
moeten kiezen in een bipolaire wereld. Het betekent specifieke banden smeden
met zoveel mogelijk polen. Het betekent op één lijn zitten over bepaalde
kwesties in een niet-gebonden wereld. Nog steeds zelfvernietigend vastgeroest
in hun oude paradigma, zien de VS iedereen die kiest voor multipolariteit als
de tegenpool in een bipolaire wereld. Die verkeerde kijk op de wereld zorgt
ervoor dat de VS nog steeds met die landen omgaat op een manier die niet langer
werkt.
Copyright ©
2024 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/is-de-suprematie-van-de-vs-ten-einde/
De importheffingen verbergen de ware prijs voor Trump en
de westerse...
Frontnieuws - augustus 2, 202524
Als er één ding is dat we uit deze
Amerikaanse tariefaanval kunnen leren, dan is het wel dat het uiterst
gevaarlijk is om een...
