Zoals ik in mijn laatste essay, dat eerder vandaag is gepubliceerd, heb opgemerkt, is het onwaarschijnlijk dat de huidige manier waarop Team Poetin de oorlog in Oekraïne voert, zal leiden tot een vroege beëindiging van de oorlog. Hoe spannend de voortdurende ‘ketel’ of het ingesloten zijn van Oekraïense troepen in Pokrovsk (Oblast Donetsk) en Kupyansk (Oblast Charkov) ook mag zijn, waardoor misschien wel 10.000 Oekraïners met de dood worden bedreigd als ze zich niet overgeven, en hoe dramatisch de vernietiging van de energie-infrastructuur van Oekraïne ook mag zijn, geen van beide zal leiden tot een snelle capitulatie van Oekraïne, als die er al komt.
Afgezien van de Russische ‘bijdragen’ aan het beëindigen van de oorlog door hun recente krachtige aanvallen, zijn wij al lang van mening dat een zekere afbrokkeling van de solidariteit onder de westerse promotors van deze proxy-oorlog in de nabije toekomst tot een einde ervan zou kunnen leiden. Trump heeft zich wisselvallig opgesteld ten aanzien van de steun aan Oekraïne, zonder dat dit tot nu toe heeft geleid tot een Oekraïense capitulatie, schrijft Gilbert Doctorow.
De Europeanen hebben van hun kant nog geen verkiezingen of veranderingen in regeringscoalities in de grootste en belangrijkste lidstaten gezien die voldoende zijn om de berekening van onbeperkte steun aan Kiev, met of zonder de Amerikanen, te wijzigen. Slechts drie kleine lidstaten in het oosten van de Unie – Tsjechië, Slowakije en Hongarije – verzetten zich tegen de gesloten solidariteit van de andere 24 lidstaten wat betreft de kwestie van volledige steun aan Oekraïne.
Waar kan dan de doorbraak komen die leidt tot de capitulatie van Oekraïne, een regimewisseling in Kiev, enzovoort?
Sta mij toe om de velen die de afgelopen dagen terloops en ook de enkelen die agressiever mijn positie – Brussel, België – hebben gekleineerd, te verrassen. Ons gewicht in de geopolitiek van Europa gaat op dit moment veel verder dan wat u kunt verwachten van de meest geliefde producent van chocolade en speciaalbier van het continent, met een bevolking van ongeveer 12 miljoen in een Europese Unie die meer dan 450 miljoen inwoners telt. Het resultaat van deze oorlog hangt waarschijnlijk af van de weigering van de Belgische premier Bart De Wever om de 140 miljard euro aan Russische staatsactiva die nu in het in Brussel gevestigde Euroclear zijn bevroren, beschikbaar te stellen als onderpand voor EU-leningen aan Oekraïne. Als dit geld op deze manier beschikbaar wordt gesteld, zal het worden gebruikt om Oekraïense soldaten en ambtenaren te betalen, huurlingen en militair materieel aan te schaffen in de komende 2 à 3 jaar om de proxy-oorlog gaande te houden, terwijl Europa zijn militaire industriële complexen en troepen versterkt om Rusland tegen 2030 uit te dagen tot een directe oorlog.
De reden dat de bevroren Russische activa cruciaal zijn voor de voortdurende Europese steun aan Kiev is dat de EU-lidstaten sinds de Covid-epidemie (en sommige zelfs al eerder) voor het merendeel zwaar in de schulden zitten en hun middelen om binnenlands geld in te zamelen om Oekraïne te helpen bijna uitgeput zijn. In veel EU-landen is het nu politieke zelfmoord om staatsbegrotingen op te stellen die bezuinigen op binnenlandse welzijns- en gezondheidsprogramma’s om ruimte te maken voor hulp aan Oekraïne.
Wie is Bart De Wever? Ik betwijfel of zijn naam bekend is bij veel lezers van deze pagina’s. Laat me uitleggen dat hij qua politieke achtergrond zo provinciaal is als maar kan. Hij werd eind februari 2025 premier toen andere kandidaten van meer traditionele monarchistische partijen er niet in slaagden een coalitie te vormen met een meerderheid in het parlement. Gedurende meer dan tien jaar was hij de eminence grise achter de Franstalige premiers van de liberale MR-partij, die hem in beleidsvraagstukken grotendeels volgden, totdat ze dat op een dag niet meer deden – over de kwestie van emigratie – waartegen de nationalistische, separatistische partij N-VA (Nieuwe Vlaamse Alliantie) van De Wever fel gekant is. De val van de MR-coalitie toonde aan waar de echte macht in het land lag, hoewel dit ertoe leidde dat opnieuw een niet-N-VA-premier aan de macht kwam, Alexander De Croos van een meer traditionalistische Vlaamse partij die loyaal is aan de monarchie. De partij van De Wever stond al lang voor Vlaams separatisme, zo niet voor een volledige afschaffing van de monarchie, dan toch voor een overgang naar een confederatie met een bijna volledige overdracht van bevoegdheden aan de afzonderlijke Franstalige en Vlaamstalige helften. Zelfs in februari was het voor hem ongemakkelijk om een eed van trouw aan de koning af te leggen.
Voordat hij naar de federale kantoren verhuisde, was Bart De Wever burgemeester van Antwerpen en partijleider. Zijn voornaamste politieke interesse was altijd ‘portemonnee-nationalisme’ in tegenstelling tot etnisch nationalisme, en zijn economische opvattingen waren altijd van het type Margaret Thatcher. De erfelijke socialistische controle over de Franstalige helft van het land was op zich al een drijvende factor voor afscheiding. Hij had geen flauw benul van geopolitiek.
Hoe kan het dan dat deze relatieve nieuweling zal beslissen over het lot van de oorlog in Oekraïne door al dan niet in te stemmen met het plan van EU-Commissievoorzitter Ursula von der Leyen om de bevroren Russische activa te gebruiken als onderpand voor de financiering van de oorlog?
De focus van de heer De Wever op de economische belangen van zijn land, een tegendraadse houding in de huidige ideologisch gedomineerde EU-instellingen, verklaart alles.
Zoals hij de afgelopen weken herhaaldelijk in het openbaar heeft verklaard, zal België niet ingaan op de eisen van de Europese Commissie om de nu bevroren activa in Euroclear vrij te geven, tenzij alle andere EU-lidstaten bereid zijn de kosten te delen van deze schending van het internationaal recht in termen van eventuele Russische tegenmaatregelen tegen België.
Ik denk niet dat De Wever zich zorgen maakt over Oreshniks die naar Belgische regeringsgebouwen vliegen, maar wie weet hoe bang hij is. Hij heeft echter alle reden om gehoor te geven aan de smeekbeden van grote Belgische industriële concerns die tussen het midden van de jaren negentig en ongeveer 2008 (Russisch-Georgische oorlog) of 2014 (toetreding van de Krim tot de Russische Federatie) zwaar hebben geïnvesteerd in productiefaciliteiten en andere infrastructuur in de Russische Federatie, toen de wederzijdse handelsbetrekkingen optimistisch waren.
Als voormalig lid van de Belgisch-Luxemburgse Kamer van Koophandel voor Rusland was ik op de hoogte van een aantal van deze investeringen door bedrijven als Glaverbel, de fabrikant van vlakglas, nu een dochteronderneming van een Japans concern, of Solvay, een pijler van de Belgische chemische industrie en al meer dan een eeuw actief op de Russische markt. Belgische bedrijven waren inderdaad bijzonder enthousiast om zich in de Russische Federatie te vestigen, gezien de belangrijke handelsbetrekkingen van het land met Rusland vóór de Eerste Wereldoorlog, toen België een van de belangrijkste landen op het gebied van zware industrie op het continent was, dankzij zijn eersteklas technische scholen. Zo werden de eerste elektrische trams in Rusland grotendeels geleverd door Belgische concerns.
Ik weet niet hoeveel Belgische investeringen vandaag de dag nog steeds bevroren zijn in de Russische Federatie, maar laten we ons voorstellen dat het om een aanzienlijk bedrag gaat en dat de directeuren van deze bedrijven een beroep hebben gedaan op de premier om te voorkomen dat ze alles verliezen door Russische tegenmaatregelen.
Tot nu toe hebben de Europese lidstaten niet ingestemd met de eisen van België om de risico’s van Russische tegenmaatregelen volledig te delen. Dit onderwerp moet nauwlettend worden gevolgd in het dagelijkse nieuws, omdat het waarschijnlijk meer invloed heeft op de uitkomst van de oorlog dan wat er in Pokrovsk gebeurt.
Vind je het belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat die niet wordt gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven schrijven en onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van Frontnieuws.
