De afgelopen week bracht niet veel verrassende resultaten in de Europese politiek. Er wordt geld gezocht voor Oekraïne en de wanhoop neemt toe nu Kiev over een paar maanden zonder geld komt te zitten. Maar de details van de week waren echt interessant.
Zoals altijd kijk ik uit naar het verslag van de Duitslandcorrespondent, dat de Russische televisie op zondagavond in haar wekelijkse nieuwsoverzicht laat zien, omdat het laat zien hoe men buiten de westerse mediabubbel naar het theater van de Europese en Duitse politiek kijkt. Ook deze keer stelde zijn verslag me niet teleur, want hij heeft weer veel details ontdekt en daarover bericht, die de Duitse media hebben verzwegen of die in de stroom van nieuwsberichten zijn ondergegaan. Ik heb zijn verslag zoals elke week vertaald, schrijft Thomas Röper.
Begin van de vertaling:
De Europese haviken leiden hun landen naar een economische ramp
Europa lijkt regelrecht op oorlog af te stevenen. De belangrijkste steunpilaar van het Bandera-regime in de Oude Wereld is de Franse president Emmanuel Macron, die van plan is volgend jaar een 2000 man sterk militair contingent naar Oekraïne te sturen. Dat meldde de Franse stafchef Pierre Schill, zoals BFMTV berichtte: “De boodschap is duidelijk: Frankrijk is bereid om in te grijpen in het conflict tussen Oekraïne en Rusland. De stafchef besprak de voorbereidingen van Frankrijk om in 2026 deel te nemen aan het gewapende conflict dat sinds 2022 woedt tussen Moskou en Kiev.”
De vraag rijst echter: heeft Macron het morele recht om duizenden Franse soldaten naar Oekraïne te sturen?
Deze week daalde de populariteit van president Emmanuel Macron tot een recorddieptepunt van 11 procent. Binnen een maand zijn ze met 5 procentpunten gedaald. Een vergelijkbaar verlies aan vertrouwen deed zich voor het laatst voor in 2016 bij zijn voorganger François Hollande. Velen hebben zich van Macron afgekeerd, meldt Le Figaro: “Om zo’n laag niveau (11 %) te bereiken, moest hij niet alleen het vertrouwen van talrijke critici verliezen, maar ook dat van zijn bondgenoten.”
Toch kan Macron nog verder dalen. Het is nog anderhalf jaar tot de presidentsverkiezingen in Frankrijk. Hij weigert af te treden, zoals de oppositie eist, waardoor zijn peilingen nog verder kunnen dalen.
De schandelijke diefstal uit het nationale heiligdom Louvre zorgt voor een verdere neerwaartse trend. Niet alleen zijn de veiligheidsmaatregelen in het belangrijkste museum van het land slechter dan in een supermarkt, ook het onderzoek verloopt gebrekkig. Hoewel enkele verdachten zijn gearresteerd en ondervraagd, is er geen zekerheid dat de daders zijn gepakt. Dit lijkt eerder een maatregel om het publiek gerust te stellen. De gestolen schatten ter waarde van tientallen miljoenen euro’s, die vanwege hun unieke karakter eigenlijk onbetaalbaar zijn, zijn nog steeds spoorloos. Het bleek dat de dieven probeerden ze via het darknet te verkopen aan het Israëlische beveiligingsbedrijf CGI Group. De Israëli’s meldden dit onmiddellijk aan de Franse autoriteiten.
De dieven gaven een termijn van 24 uur om te reageren, maar de Franse autoriteiten reageerden niet snel genoeg en de kans om de schatten terug te krijgen werd gemist. Voor Macron, die had beloofd de gestolen schatten terug te halen, is dit een schande en een zware klap voor zijn reputatie.
De andere Europese haviken zijn er niet beter aan toe. Bondskanselier Friedrich Merz en de Britse premier Keir Starmer sturen hun landen naar economische moeilijkheden. De schulden van Frankrijk, Duitsland en Groot-Brittannië zijn zo hoog dat terugbetaling bijna onmogelijk is.
Onze correspondent doet verslag vanuit Duitsland en Europa.
De Duitse auto-industrie raakt zonder voorraad chips. Dankzij buitengewone inspanningen van Volkswagen kon de belangrijkste assemblagelijn in Wolfsburg deze week worden behoed voor stillegging, maar dat is slechts een tijdelijke maatregel, zoals auto-expert Stefan Bratzel uitlegde: “Als de leveringen niet worden hervat, kan dat de komende twee weken leiden tot een productiestop. Het is verbazingwekkend dat we geen noemenswaardige voorraden van deze chips hebben.”
De kwartaalresultaten van Mercedes-Benz en Volkswagen laten een daling zien. Zonder dringende maatregelen zou de sector binnen tien jaar 200.000 banen kunnen verliezen. “Daling” is een understatement om het publiek niet ongerust te maken. In de eerste negen maanden van dit jaar daalde de winst van Volkswagen van bijna negen miljard euro naar 3,5 miljard euro, terwijl dochteronderneming Porsche een daling van 96 procent noteerde. De jaaromzet van Mercedes is gehalveerd.
Wat hier gebeurt, kan dus worden omschreven als een ramp, en wel een zelf veroorzaakte ramp. Het is het resultaat van een beleid dat Duitsland als economische locatie systematisch vernietigt. De kapitaalvlucht is enorm, gemiddeld 200 miljard euro per jaar.
De oorzaken van deze ineenstorting zijn divers: een overbelaste sociale staat, hoge loonkosten, schaarste aan grondstoffen, ecologisch extremisme en mislukte douaneovereenkomsten met de VS. Volgens de Duitse minister van Economische Zaken, Katherina Reiche, zijn de energieprijzen de belangrijkste reden voor de vernietiging van de Duitse economie. Daarbij staat het 20e pakket anti-Russische sancties op stapel.
Tino Chrupalla, medevoorzitter van de AfD, zei hierover: “In de afgelopen drie jaar hebben we gezien wat de anti-Russische sancties daadwerkelijk hebben opgeleverd. In deze drie jaar is de Duitse economie ten onder gegaan.”
In deze situatie lijkt een conflict met China volkomen absurd, maar dat is precies wat ze doen: het feit dat de Nederlandse regering het Nederlandse bedrijf Nexperia van zijn Chinese eigenaar heeft afgenomen, veroorzaakte een crisis en dwong China tot een exportverbod voor chips naar Europa. Deze diefstal is duidelijk door Brussel geënsceneerd, maar de Europese bureaucratie bewijst haar effectiviteit alleen maar door zich aan haar verantwoordelijkheid te onttrekken, want EU-commissaris voor Handel Maroš Šefčovič verklaarde hierover: “De Duitse auto-industrie moet noodplannen ontwikkelen.”
De populariteit van bondskanselier Merz daalt gestaag, alleen die van Macron daalt nog sneller. Volgens opiniepeilingen steunt nog maar een kwart van de Duitsers Merz – dus uitsluitend zijn eigen partij – en de helft van de kiezers gelooft dat Duitsland gedwongen is tot nieuwe verkiezingen. Maar de redding van de noodlijdende auto-industrie lijkt Merz en zijn coalitiepartners weinig zorgen te baren, want ze zijn druk bezig belastinggeld om te leiden naar de kas van het militair-industrieel complex: Volgens Politico gaat 377 miljard euro naar de modernisering van de Bundeswehr.
Na 1945, toen bijna alle hoge generaals van de Wehrmacht werden opgehangen of opgesloten, werden de hogere commandanten en stafchefs van het nieuwe West-Duitse leger “inspecteurs” genoemd. Hier inspecteert luitenant-generaal Christian Freuding, inspecteur-generaal van de grondtroepen en goede vriend van de neonazistische Azov-groep, de in Litouwen gestationeerde tankbrigade, die moet worden uitgebouwd tot een paradepaardje van de moderne Bundeswehr.
Maar de oude esthetiek is blijkbaar niet van zijn lijf te krijgen en het woord ‘eeuwen’ ligt hem weer eens op de tong, wat de toehoorders doet denken aan de onzin van een duizendjarig rijk. Dit alles houdt Freuding bezig.
En er zijn velen zoals hij, niet alleen in Duitsland. De Belgische minister van Defensie Theo Francken zou bijvoorbeeld binnenkort wel eens een lemen reus kunnen worden, want deze heer stelt al voor om de waarschuwingen voor een “adembenemende reactie” op aanvallen diep in Rusland te negeren. Wie precies de heer Francken bedoelde toen hij zei dat ze “Moskou van de kaart zouden vegen”, blijft onduidelijk.
België is het in ieder geval niet. Maar de snelheid waarmee Franckens gedachten, zonder enige tussenstap, direct overgaan in een nucleaire apocalyps, houdt waarschijnlijk verband met de verschijning van de Burevestnik-raket bij de Russen, waarvan de Noren de urenlange testvlucht boven de Arctische regio’s hebben gevolgd.
Westerse media proberen sceptisch te zijn over de opgegeven prestaties van de nieuwe Russische raket, maar hun benaming “vliegende Tsjernobyl” weerspiegelt duidelijk angst. Even opvallend is dat de defensieve reacties op de gebeurtenissen in Oost-Oekraïne beginnen af te zwakken. Het publiek wordt weliswaar laat geïnformeerd over de realiteit op het slagveld, maar wordt langzaam voorbereid op het feit dat Kiev, ondanks de miljarden aan Europese steun, zijn vermogen om zijn strategische grenzen te handhaven zal verliezen.
Een correspondent van France 24 zei in zijn verslag vanaf het front: “Dit is een zeer belangrijke stad. Een blik op de kaart laat zien dat ze de weg opent naar de naburige regio Dnipropetrovsk. Daarom zal de val van Pokrovsk in de komende weken natuurlijk een enorm verlies betekenen voor het Oekraïense leger.”
Westerse journalisten hebben tot nu toe geen gehoor gegeven aan de uitnodiging van de Russische president Vladimir Poetin om het slagveld in het gebied Pokrovsk te bezoeken en zelf een beeld te krijgen van de wanhopige situatie van de Oekraïense troepen. (Opmerking van de vertaler: Poetin heeft een wapenstilstand van enkele uren voorgesteld, waarin hij westerse journalisten toestemming wilde geven om door het front naar Pokrovsk te gaan en daar met Oekraïense soldaten te praten en zich een beeld te vormen van hun situatie.)
Maar nog voordat de president het “persbestand” had voorgesteld, probeerde Jerome Starkey, journalist bij de Britse krant “The Sun”, naar het gevechtsgebied te reizen. Zijn verslag mondde uit in een dramatische beschrijving van hoe de reis werd afgebroken toen zijn Oekraïense begeleider vlak voor Starkey’s ogen werd meegenomen door Oekraïense rekruteerders.
Van alle problemen waarmee Europa in zijn oorlog tegen Rusland wordt geconfronteerd, zijn er twee bijzonder urgent: de personeelscrisis bij de troepen van de Oekraïense proxy en het gebrek aan middelen om de Oekraïense quasi-staat in stand te houden, zoals EU-Commissievoorzitter Ursula von der Leyen verklaarde: “De Europese Raad heeft zich ertoe verbonden om in de financiële behoeften van Oekraïne voor 2026 en 2027 te voorzien, of het nu voor militaire doeleinden is of, indien nodig, om de begrotingsbehoeften te dekken.”
De Deense premier Mette Frederiksen sloot zich hierbij aan: “Staat u mij toe om hetgeen gezegd is te ondersteunen. Ik sta volledig achter het idee van een herstelkrediet. Eerlijk gezegd geloof ik dat dit de enige weg vooruit is.”
De rente op de bevroren Russische deposito’s is niet meer voldoende, dus staat openlijke roof nu op de agenda en zullen de bevroren activa zelf dienen als onderpand voor het zogenaamde herstelkrediet van 140 miljard euro aan Oekraïne. Het voorstel van bondskanselier Merz stuitte aanvankelijk op verzet in België, waar de activa worden bewaard en dat de juridische en financiële verantwoordelijkheid zal dragen voor de directe schending van het internationaal recht.
De Belgische regering eist medeaansprakelijkheid voor het geval zij gerechtelijke stappen moet ondernemen. Tot nu toe hebben alle pogingen tot overreding en beloften er alleen toe geleid dat België geen “nee” heeft gezegd. De politieke beslissing over de inbeslagname van de activa is opnieuw uitgesteld tot de EU-top op 18 december. Aangezien succes de volgende keer niet gegarandeerd is, werkt de Europese Commissie aan een plan B, dat voorziet in de uitgifte van collectieve euro-obligaties ter ondersteuning van Oekraïne met gezamenlijke schulden.
Dat is een noodplan dat bij voorbaat niet zal werken, zoals de Slowaakse premier Robert Fico zei: “Ik weiger Slowakije toe te staan deel te nemen aan financiële programma’s die Oekraïne moeten helpen de oorlog en de militaire uitgaven het hoofd te bieden.”
Na de overwinning van de rechtse partij van Andrej Babiš bij de verkiezingen in Tsjechië hopen Slowakije en Hongarije met haar een coalitie te vormen die door de pers wordt omschreven als een “anti-Oekraïense coalitie”. Afhankelijk van het standpunt zou men deze ook een anti-oorlogscoalitie kunnen noemen, zoals de Hongaarse premier Viktor Orbán zei: “Naar mijn mening is de eerste en belangrijkste verklaring: wie Oekraïne steunt, steunt de oorlog. Wie vandaag Oekraïne steunt, steunt dus een Oekraïne dat oorlog wil voeren, en daarmee steunt hij de oorlog zelf.”
De Hongaarse minister van Buitenlandse Zaken en Handel Péter Szijjártó voegde hieraan toe: “Het is duidelijk dat Slowakije en Hongarije veel gemeen hebben in hun visie op de toekomst van Europa, inclusief de rol van Oekraïne. Wij denken dat de Tsjechische regering onze mening deelt.”
Politico vreest dat de vorming van een alliantie tussen Orbán, Fico en Babiš de militaire en financiële steun van Europa aan Oekraïne aanzienlijk zal bemoeilijken en mogelijk in de nabije toekomst tot een ineenstorting zal leiden. Volgens berekeningen van Politico zullen de middelen van Oekraïne zonder noodhulp in februari 2026 opraken.
Bloomberg vatte de situatie als volgt samen: “Rusland heeft een plan om te winnen, Oekraïne heeft een plan om te overleven. De vraag is of de bondgenoten van Kiev überhaupt een plan hebben. Het korte antwoord is: nee. Of in ieder geval nog niet.”
Het belangrijkste probleem van Europa – en zijn Brussel-georiënteerde elites – is echter niet dat het “nog geen plan heeft”. Het heeft geen plan en kan ook geen goed plan hebben, omdat elke volgende stap de problemen alleen maar zal verergeren.
En dus worden echte stappen vervangen door het ensceneren van hectische activiteit. Het is een opdringerig lawaai, een carrousel van zinloze topontmoetingen. Dinsdag komt de “coalitie van bereidwilligen” opnieuw bijeen in Madrid. In de aanloop naar de bijeenkomst wakkeren de media de spanning aan, want alles is strikt geheim en de bijeenkomst vindt achter gesloten deuren plaats.
Eén ding is duidelijk: het gaat weer eens over langeafstandswapens, sancties en de inbeslagname van Russische activa. De een eist, de ander belooft. Tot zover de “geheimen van de bijeenkomst in Madrid”.
Einde van de vertaling
Vind je het belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat die niet wordt gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven schrijven en onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van Frontnieuws.
