25/11/2025
Als mensen het hebben over ‘off the grid’, is het beeld dat mij meestal te binnen schiet de ultieme pioniersfantasie: het huis verkopen, 40 hectare land in de bush kopen, zonnepanelen installeren, een waterput boren, kippen houden en genoeg aardappelen verbouwen om de volgende ijstijd te overleven.
Ik ben jaloers op die mensen. Echt waar, schrijft Todd Hayen.
Maar laten we eerlijk zijn: de meesten van ons zijn niet geschikt voor dat niveau van toewijding, en de meesten van ons hoeven dat ook niet te zijn – nog niet. We kunnen het waarschijnlijk nog wel een tijdje volhouden, min of meer aan het systeem vastklampen – nog steeds boodschappen doen bij Loblaws, de energierekening betalen aan welke zielloze energieleverancier het nu ook bezit, en een ambulance bellen als we door een Tesla worden platgereden.
Maar na wat me vanochtend overkwam – voor de zoveelste keer – ben ik “off the grid” op een heel andere, veel urgentere manier gaan begrijpen. Het betekent niet langer geografische ontsnapping. Het betekent digitale en bureaucratische ontsnapping. Het betekent weigeren om de Machine mijn tijd, mijn geestelijke gezondheid en mijn persoonlijke gegevens byte voor byte te laten voeden.
Vanochtend probeerde ik een simpele rekening te openen bij een Canadese dienst waarmee je Bitcoin rechtstreeks via je bank kunt kopen. Maar begin me niet over Bitcoin, digitale valuta, goud, zilver en al die onzin. Dat is op zich al een hel. Dat bewaar ik voor een ander artikel (misschien).
Wat tien minuten had moeten duren, werd een afdaling van een uur naar de ondergang. Upload je paspoort. Upload je rijbewijs. Maak een selfie. Maak nog een selfie, dit keer met je eerstgeborene in de armen. Draai je hoofd 30 graden zodat het algoritme je linkeroor kan zien. Houd een stuk papier omhoog met de datum van vandaag erop gekrabbeld.
Wachten.
Wacht nog even.
“Het spijt ons, maar we kunnen uw identiteit op dit moment niet verifiëren.”
Geen uitleg. Geen mens om het te vragen. Alleen het koude, dode oog van de AI die terugstaarde.
Uiteindelijk moet het allemaal gelukt zijn, want ik kon $ 240 van mijn bank naar de dienst overmaken. Mijn bank gaf aan dat de overboeking was geaccepteerd en stuurde het geld op. De Bitcoindienst weigerde het en zei dat ze het zouden terugbetalen. Wat is daar nu logisch aan? Blijkbaar staat mijn bankrekening op naam van “Todd Hayen” en de Bitcoindienst had automatisch “Todd M. Hayen” ingevuld vanaf mijn geüploade ID. Een middelste initiaal. Eén enkele letter. Dat was genoeg om het hele proces in duigen te laten vallen. En ze boden geen oplossing.
Ik sprong de chat in. De ‘agent’ was natuurlijk een bot. Ik vroeg: “Ben je een mens?” “Nee,” antwoordde hij opgewekt, “maar ik ben hier om te helpen!” Ja, je bent hier om een werknemer van $ 60.000 per jaar te vervangen door een serverrekening van $ 100 per maand, maat.
Dit is geen op zichzelf staand incident.
Vorig jaar heb ik bijna twee dagen besteed aan het betalen van mijn resterende Amerikaanse belastingen voor 2024 (ja, als inwoner van Canada en Amerikaans staatsburger zit ik nog steeds aan de IRS-lijn). Het online formulier wees mijn adres keer op keer af. “AAN” voor Ontario? Afgewezen. Een komma na de plaatsnaam? Afgewezen. Spatie in de postcode? Afgewezen. Geen spatie? Afgewezen. Tien pogingen, 45 minuten van mijn leven voorbij, totdat ik eindelijk de exacte opmaakcombinatie had geraden die de robotgoden eisten.
Opnieuw – geen foutmelding die me daadwerkelijk vertelde wat er mis was. Alleen een stille, passief-agressieve afwijzing.
Toen ik een paar jaar geleden een aanvraag deed voor een Amerikaanse socialezekerheidsuitkering, waren de fouten zo bizar en de oplossingen zo onmogelijk dat de enige oplossing was om negen uur te rijden naar het fysieke kantoor van de sociale zekerheid in Virginia (dichtbij waar mijn zussen wonen). Vanuit Canada. Daar sprak ik met een aardige man, en alles was opgelost. En er was zelfs geen probleem om op te lossen. Het probleem dat me van succes belette, was dat hun online systeem alleen een vijfcijferige postcode accepteerde, niet de vreemde alfanumerieke Canadese postcode. En het systeem wist, en accepteerde, dat ik in Canada woonde (zoals veel Amerikanen die nog steeds door de IRS worden geknecht). WTF??
Herinner je je nog hoe vroeger mensen over de aarde zwierven en aan een klantenservicebalie zaten om je documenten te bekijken? Als de naam op het aanvraagformulier “John B. Doe” was en op het rijbewijs “John Brian Doe”, dan zou niemand een krimp geven. Ze zeiden gewoon: “Ziet er goed uit, teken hier.” Maar nu robots de dienst uitmaken, is dit soort discrepantie een regelrechte blunder.
Dit is de nieuwe zachte goelag.
Ze hoeven je deur niet om 3 uur ’s nachts in te trappen. Ze hoeven je bankrekening niet te blokkeren met een tweet van Trudeau (dat was toen precies wat hij deed). Ze kunnen het dagelijks leven gewoon zo frustrerend, zo uitputtend, zo vernederend maken dat je je vrijwillig terugtrekt uit deelname.
Een dood door duizend verificatiesneden.
Je bent nog niet verbannen. Je bent nog niet geannuleerd. Je bent gewoon… langzaam, beleefd en meedogenloos geknepen. Het algoritme haat je niet; het kan je gewoon niet berekenen. En omdat het je niet kan berekenen, besta je niet langer in het frictieloze digitale paradijs dat aan de volgzamen wordt beloofd. Denk eens aan hoe makkelijk dit allemaal zou zijn als iemand, of iets, je echt zou willen dwarsbomen? Dat komt eraan, daar ben ik zeker van. Misschien is het al gebeurd, en sta ik momenteel op de zwarte lijst.
Ik begrijp nu dat “off the grid gaan” de gedisciplineerde, weloverwogen beslissing is om waar mogelijk te stoppen met het voeren van het beest. Contant geld op de boerenmarkt. Bankieren in persoon met een echte kassier die nog steeds een hartslag heeft. Recepten persoonlijk ophalen, betaald met bankbiljetten waar het gezicht van de koningin nog op staat. Geen online apps meer die eisen dat ik een foto van mijn hond maak als bewijs van leven. Geen diensten meer die vereisen dat ik hun gezichtsherkenningsmodel gratis train terwijl ze beslissen of ik mag deelnemen aan de economie.
De boerderij in de wildernis is romantisch, maar de echte opstand in 2025 is veel alledaagser en radicaler: het weigeren om voor de machine te dansen.
Want elke selfie die ik verstuur, elk document dat ik upload, elke CAPTCHA die ik oplos, is een druppeltje van mijn ziel dat in hun reservoir terechtkomt. En binnenkort zullen ze genoeg hebben om me volledig te herscheppen – een gehoorzame digitale tweeling die nooit vragen stelt, nooit weerstand biedt en nooit een uitzonderingsfout veroorzaakt.
Ik sta liever in de rij bij de bank en praat met een mens die misschien met zijn ogen rolt bij mijn oude-mannen-tirades. Ik betaal liever iets meer bij de zelfstandige supermarkt die nog contant geld accepteert. Ik rijd liever twintig minuten extra naar een apotheek waar de apotheker mijn naam kent en me niet vraagt om een QR-code te scannen om te bewijzen dat ik hoestsiroop mag kopen.
Off-grid gaan betekent voor mij dus dat ik mezelf probeer te ontkoppelen van het systeem, van de machine. Wat waarschijnlijk moeilijker zal blijken dan mijn lichaam en huis midden in de bossen te plaatsen met zonnepanelen op het dak en een put van 115 liter per minuut in de achtertuin – tot aan mijn nek in de oogst van duizenden courgettes van vorig jaar.
Geen online aanmeldingen meer, geen identiteitsbewijzen meer, geen selfies meer ter verificatie. Dit is waar ik nu aan denk als ik “off the grid” hoor. Me bezighouden met de machine op de manier die ik heb beschreven, zal me sneller doden dan omgaan met de volgende scamdemie die ze voor ons in petto hebben. Mijn dood zal in ieder geval niet te wijten zijn aan een langzame kook.
Bron: https://dissident.one/off-the-grid
In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.
STEUN ONS WERK HIER.
