november 19, 2025 22
Screenshot video
In het voorjaar van
2020, toen de wereld worstelde met de escalerende pandemie – ziekenhuizen
zouden overbelast zijn, lijkzakken zouden zich opstapelen in geïmproviseerde
mortuaren en gezondheidswerkers werden geprezen als helden in de frontlinie –
ontstond er een merkwaardige trend op social media. Video’s van verpleegsters
in operatiekleding die uitgebreide dansroutines uitvoerden in griezelig lege
ziekenhuisgangen gingen viraal op TikTok. Op de vrolijke klanken van ‘Blinding
Lights’ van The Weeknd of de hypnotiserende ritmes van het Zuid-Afrikaanse
‘Jerusalema’ draaiden, schudden en twerkten deze ‘dansende verpleegsters’,
waarbij veel van hun bewegingen tot bijna professionele perfectie waren
gepolijst. Wat bedoeld was als een morele opkikker te midden van onvoorstelbare
stress, leidde al snel tot onbehagen, wantrouwen en regelrechte
verontwaardiging. Waren dit oprechte uitingen van luchtigheid van uitgeput
personeel of iets meer georkestreerds – misschien een soort psychologische
operatie om het abnormale te normaliseren? En, cruciaal, schonden ze daarmee de
ethische normen die verpleegkundigen gezworen hebben te handhaven?
Sommige journalisten en onderzoekers namen de tijd om het fenomeen te onderzoeken en vragen te stellen over de oorsprong en implicaties van deze video’s. Eén studie omvatte een grondige academische analyse van de inhoud van de video’s, waaruit een wirwar van professionele misstappen, manipulatie van het publiek en onopgeloste mysteries naar voren kwam. Door de gelikte productiewaarde, ethische rode vlaggen en bredere culturele context te onderzoeken, werd ontdekt dat deze dansen niet alleen vermakelijk waren, maar ook het vertrouwen in de gezondheidszorg hadden ondermijnd op een moment dat dat vertrouwen het hardst nodig was.
De trend brak bijna
van de ene op de andere dag door. Op een dag begin 2020 waren er nog geen
dergelijke video’s, de volgende dag overspoelden ze de feeds. De Britse krant
The Guardian prees ze als een hartverwarmende afleiding, met koppen als
“NHS-personeel voert TikTok-dansroutines uit om het moreel hoog te houden”. Een
dermatoloog die was overgeplaatst naar een COVID-afdeling, dr. Walayat Hussain,
tweette een clip van de routine van zijn team, met als bijschrift: “Ik heb
zeker geen slechte invloed op de afdeling… Fantastisch team op J19. Hard
werken, hard spelen.”
Maar voor veel
kijkers was de tegenstelling schokkend: beweringen over overvolle IC’s botsten
met gangen die er verlaten uitzagen, op een cameraploeg na die elke
heupbeweging vastlegde.
Naarmate de video’s
zich verspreidden, nam de kwaliteit ervan toe. De choreografie werd steeds
ingewikkelder – volledige routines met gesynchroniseerde passen, rekwisieten zoals
kussens die in broeken werden gestopt voor een komisch effect en zelfs een
beruchte clip waarin verpleegsters dansten terwijl ze een nep-lijk droegen als
dragers, wat leidde tot snelle reacties en berichtgeving in The US Sun.
De overstap naar
“Jerusalema”, een Zuid-Afrikaans nummer met teksten die een gebed om verlossing
en “naar huis gaan” oproepen, voegde een griezelige dimensie toe. Door sommigen
geïnterpreteerd als een macabere knipoog naar het begeleiden van patiënten naar
het hiernamaals, wakkerde het speculaties aan over rituele ondertonen.
Verdedigers voerden
aan dat het onschuldige stressverlichting was in een “oorlogsgebied”. Een
X-gebruiker grapte: “Ze moeten op de een of andere manier stoom afblazen”, maar
het antwoord was een verbijsterde stilte – hoe konden verpleegkundigen met
12-uursdiensten tijd vinden om te repeteren te midden van de chaos van een
pandemie? Sceptici zagen het anders: een opzettelijke ontkoppeling om “je uit
te putten en je te dwingen je te onderwerpen aan hun controle”, zoals een
X-bericht het omschreef, onderdeel van een “op vernedering gebaseerd protocol
voor psychologische controle”.
De gepolijste
productie van veel van deze video’s deed verschillende alarmbellen rinkelen. De
camerahoeken suggereerden statieven of crews, geen wankele iPhone-beelden. De
bewegingen varieerden van speelse sprongen tot suggestieve wrijvingen en
heupbewegingen. “Dit is een aspect van de Covid-fraude dat ik nog niet heb
kunnen achterhalen”, twitterde Dr. Tony Royle, PhD. “Ik kan niet geloven dat
echte artsen en verpleegkundigen zich zo zouden hebben uitgelaten … dus wie
waren de acteurs? “
Honderden
verpleegkundigen, acteurs, dansers en hulpverleners ontkenden dit. ”Als
voormalig professioneel actrice/zangeres/danseres ben ik het daarmee eens“,
schreef voormalig artiest Caroline Sargeant op X. ”Je kreeg via een
agent/castingsite een briefing waarin stond dat ze bijvoorbeeld acteurs zochten
die konden dansen, maar niet professioneel waren (om authentiek over te komen).
Zo ziet het eruit.”
De uitzonderingen
op de lockdown van de regering voor “high-end tv- en filmproducties” gaven
geloofwaardigheid aan theorieën over ingehuurd talent. A.I.-detectietools op
screenshots leverden geen uitsluitsel op, maar de maskers – blauwe chirurgische
maskers die gezichten verborgen – werden afgedaan als “essentieel” voor
anonimiteit. tactieken.
Financiële prikkels
speelden een grote rol. Niet veel mensen wisten dat TikTok in april 2020 5
miljoen pond had gedoneerd aan de Royal College of Nursing Foundation – de
grootste gift van een social-mediagigant – als onderdeel van een wereldwijd
fonds van 325 miljoen dollar. De Britse minister van Volksgezondheid Matt
Hancock straalde: “Ik ben verheugd dat TikTok de RCN Foundation steunt, die
zoveel steun biedt aan zo velen.” Twitter (nu X) en Facebook volgden met hun
eigen toezeggingen. Was dit altruïsme of een tegenprestatie voor virale
propaganda?
Om het onbehagen te
kwantificeren, voerden onderzoekers een systematische inhoudsanalyse uit van 52
TikTok-video’s van maart tot december 2020, met behulp van zoektermen als
“dancing nurse” en hashtags zoals #dancingnurse. Elke video werd gemiddeld 1,51
miljoen keer bekeken en verzamelde miljoenen impressies tijdens de piek van de
pandemie. Toch bracht het onderzoek 356 overtredingen van belangrijke
professionele normen aan het licht, waaronder de ethische code van de American
Nurses Association (ANA), de principes voor sociale netwerken van de ANA en de
richtlijnen van de National Council of State Boards of Nursing.
Zevenenzeventig
procent (40 video’s) bevatte gechoreografeerde dansen, die veel verder gingen
dan spontaan plezier. In 46% (24 video’s) werd getwerkt, terwijl 6% (3 video’s)
escaleerde tot heupbewegingen en ronddraaiende bewegingen – bewegingen die als
“ongepast en zelfs seksueel suggestief” werden beschouwd. Gegevens over likes,
volgers en gelijktijdige Covid-sterftecijfers onderstreepten de ironie:
naarmate het aantal sterfgevallen in de VS steeg, kregen deze clips steeds meer
aandacht, waardoor het aantal slachtoffers mogelijk werd gebagatelliseerd.
De conclusie van
het onderzoek is vernietigend en stelt dat dergelijke inhoud “het professionele
imago van verpleegkundigen kan schaden en de ernst van de huidige pandemie kan
bagatelliseren”. Het roept op tot dringende voorlichting over het beleid inzake
sociale media en benadrukt dat verpleegkundigen moeten afwegen hoe posts hun
plicht jegens patiënten en het publiek weerspiegelen. Journalisten en
onderzoekers die de tijd namen om dit te onderzoeken, wezen op het risico van
vertrouwensverlies – juist op een moment dat gezondheidswerkers als redders
werden gezien.
Door deze
perspectieven samen te voegen ontstaat een beeld van dissonantie. De video’s,
of ze nu door echte verpleegkundigen of stand-ins waren gemaakt, dienden als
een Rorschach-test: voor sommigen een morele opkikker, voor anderen een
spottend ritueel. Een PubMed-review die in het onderzoek wordt aangehaald,
sluit aan bij de bevindingen van de studie en waarschuwt dat suggestieve dansen
de waardigheid van de verpleegkunde schaden.
In een crisis die
plechtigheid vereiste, brachten ze een luchtigheid die grensde aan farce.
Toch blijven de
kernvragen bestaan: wie heeft de choreografie gefinancierd? Waarom plotseling
de overstap naar “Jerusalema”? En waarom zijn er geen klokkenluiders?
Vijf jaar later,
met achteraf gezien een opgeblazen caseload en beleidswijzigingen, staan deze
dansen symbool voor de absurditeiten van de pandemie – deels entertainment,
deels ethisch mijnenveld en deels blijvend raadsel.
Uiteindelijk, of
het nu opzettelijke spot, onschuldige pret of een slechte inschatting was,
herinneren de dansende verpleegkundigen ons eraan: in de mist van een crisis is
perceptie beleid. Verpleegkundigen, platforms en het publiek moeten beter eisen
en zich richten op genezing, niet op optreden.
(Voor het eerst
gepubliceerd in nummer 63 van The Light.)
Via Thepeoplesvoice.
Vind je het belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat
die niet wordt gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven
schrijven en onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van
Frontnieuws.
Copyright ©
2025 vertaling door Frontnieuws.
