Welkom in 2030: ik bezit niets, heb geen privacy en het leven is nog nooit zo mooi geweest als nu.
Agenda 2030: Er zijn nog zes jaar te gaan….
Welkom in 2030, welkom in mijn stad – of moet ik zeggen “onze stad”? Ik heb niets. Ik heb geen auto. Ik heb geen huis. Ik bezit geen spullen of kleding, meldt Uncut News.
Voor jou klinkt dit misschien vreemd, maar voor ons in deze stad is het volkomen logisch. Alles waarvan je dacht dat het een product was, is een dienst geworden. We hebben toegang tot transport, huisvesting, voedsel en alle dingen die we nodig hebben voor ons dagelijks leven. Al deze dingen werden geleidelijk gratis, dus het had geen zin meer om veel te bezitten.
Ten eerste werd de communicatie gedigitaliseerd en gratis voor iedereen. Toen schone energie gratis werd, gebeurde alles snel. De transportprijzen daalden dramatisch. Het was niet langer logisch om een auto te bezitten, omdat we binnen enkele minuten een voertuig zonder bestuurder of een vliegende auto konden oproepen voor langere reizen. We begonnen ons veel georganiseerder en gecoördineerder te verplaatsen naarmate het openbaar vervoer eenvoudiger, sneller en handiger werd dan auto’s. Tegenwoordig kan ik nauwelijks geloven dat we te maken krijgen met files en vertragingen, om nog maar te zwijgen van de luchtvervuiling door verbrandingsmotoren. Wat dachten we?
Soms ga ik met de fiets naar vrienden toe. Ik geniet van de beweging en het rijden. Dit neemt de ziel mee op reis. Het is grappig hoe sommige dingen nooit hun aantrekkingskracht verliezen: wandelen, fietsen, koken, schilderen en tuinieren. Dit is logisch en herinnert ons eraan dat onze cultuur is ontstaan uit een nauwe relatie met de natuur.
In onze stad betalen we geen huur omdat anderen onze ruimte gebruiken terwijl we die niet nodig hebben. Als ik weg ben, wordt mijn woonkamer gebruikt voor zakelijke bijeenkomsten.
Soms kook ik ook voor mezelf, heel gemakkelijk: het benodigde keukengerei wordt binnen een paar minuten bij mij thuis bezorgd. Sinds het transport gratis werd, zijn we gestopt met het opslaan van al deze spullen in ons huis. Waarom zouden we een pastamachine en een crêpe-oven in de kast moeten hebben? Wij kunnen ze gewoon bestellen wanneer we ze nodig hebben.
Dit heeft er mede voor gezorgd dat de circulaire economie een doorbraak heeft bereikt. Wanneer producten diensten worden, is niemand meer geïnteresseerd in zaken van korte duur. Alles is ontworpen met het oog op duurzaamheid, repareerbaarheid en recycleerbaarheid. Materialen circuleren sneller in onze economie en kunnen relatief eenvoudig worden omgezet in nieuwe producten. Milieuproblemen lijken ver weg omdat we alleen maar schone energie en schone productiemethoden gebruiken. De lucht is schoon, het water is schoon en niemand zou de beschermde natuurgebieden durven aanraken, ze zijn zo waardevol voor ons welzijn. In de steden hebben we overal veel groene ruimtes, planten en bomen. Tot op de dag van vandaag begrijp ik nog steeds niet waarom we vroeger alle vrije plekken in de stad met beton vulden.
Winkelen? Ik weet niet eens meer wat dat is. Voor de meesten van ons is het veranderd in een selectie van dingen die we willen gebruiken. Soms geniet ik ervan, soms wil ik het gewoon door het algoritme laten doen. Hij kent mijn smaak nu beter dan ik.
Toen AI en robots zoveel van ons werk overnamen, hadden we plotseling tijd om goed te eten, goed te slapen en tijd door te brengen met andere mensen. Het concept van de spits is niet langer logisch omdat het werk dat we doen op elk moment kan worden gedaan. Ik weet niet of ik het nog werk zou noemen. Het is meer denktijd, creatieve tijd, ontwikkelingstijd.
Soms ging het om entertainment en hadden mensen geen zin om over moeilijke onderwerpen te praten. Pas op het laatste moment kwamen we erachter hoe we alle nieuwe technologie voor betere doeleinden konden gebruiken dan alleen maar tijdverdrijf.
Mijn grootste zorg gaat uit naar mensen die niet in onze stad wonen. Degenen die we onderweg zijn kwijtgeraakt. Degenen die besloten dat al deze technologie te veel werd. Degenen die zich overbodig en nutteloos voelden toen robots en AI grote delen van ons werk overnamen. Degenen die boos waren op het politieke systeem en ertegen in opstand kwamen. Buiten de stad leiden ze een ander leven. Sommigen hebben kleine zelfvoorzienende gemeenschappen opgezet. Anderen bevinden zich eenvoudigweg in de lege en verlaten huizen van de kleine 19e-eeuwse dorpjes.
Soms erger ik me eraan dat ik geen privacy heb. Ik kan nergens heen zonder geregistreerd te zijn. Ik weet dat alles wat ik doe, denk en droom, wordt vastgelegd op een onbekende locatie. Ik hoop alleen dat niemand dit tegen mij zal gebruiken.
Al met al is het een goed leven. Veel beter dan het pad dat we bewandelden toen duidelijk werd dat we niet verder konden met hetzelfde groeimodel. We hadden al deze vreselijke dingen: levensstijlziekten, klimaatverandering, vluchtelingencrisis, vernietiging van het milieu, overbevolkte steden, watervervuiling, luchtvervuiling, sociale onrust en werkloosheid. We verloren meer dan genoeg mensen voordat we beseften dat we de dingen anders konden doen.
Deze blog is geschreven voorafgaand aan de jaarlijkse bijeenkomst van de Global Future Councils van het World Economic Forum .
Ida Auken is een Young Global Leader en lid van de Global Future Council on Cities and Urbanization van het World Economic Forum,
Bron:
