Het Nederlands Telegeneeskundig Genootschap (NTG) organiseerde op 1 december een bijeenkomst getiteld ‘Een moderne heksenjacht’. Tijdens die bijeenkomst hield Susanne Heymans een indrukwekkende speech.
In de coronatijd nam haar hele familie afstand van haar. Ze kreeg zelfs doodverwensingen naar haar hoofd geslingerd.
Heymans heeft een erfelijke aandoening, die ervoor zorgt dat ze met veel specialisten en huisartsen in aanraking komt. Daarnaast zorgt ze voor haar mindervalide tante die in een zorginstelling woont.
Bekijk haar indrukwekkende speech:
(Video verwijderd? Klik hier...)Haar tante werd tijdens corona meerdere keren – alleen en ook met alle andere mindervalide mensen – maanden achtereen opgesloten, in opdracht van haar huisartsen en de zorginstelling. Haar tante was de eerste keer asymptomatisch, dus zonder klachten, en negatief getest.
Ze werd onder andere opgesloten in een vol slaapkamertje van 2,5 bij 3 meter. Ze had een kiepraampje dat maximaal drie centimeter open kon om te luchten. In dat kamertje moest ze alles doen: eten en drinken, poepen en plassen, zich wassen, verplicht een mondmasker op en personeel in astronautenpakken. “Ze heeft nu nog steeds een trauma.”
Heymans stelde vragen over het beleid, maar werd gezien als ‘lastig’. Men wilde niet naar haar luisteren. Er waren geen bijwerkingen. Het beleid werd klakkeloos uitgevoerd.
Toen ze alle huisartsen en specialisten een formulier onder de neus duwde om te tekenen voor eventuele gevolgen na vaccinatie, werd ze uitgelachen.
Ze werd wel geholpen door huisarts Naomi Dongelmans van het NTG. Die nam zelfs speciaal voor haar contact op met arts Pierre Kory toen zij ernstig ziek werd. Er werd een advies op maat opgesteld. “Samen deden ze er echt alles aan om mij erdoorheen te krijgen.”
“Deze mensen verdienen een lintje in plaats van boetes,” benadrukte Heymans. “De artsen en apothekers [van het NTG] hebben vele mensenlevens gered.”
“Maar ja, het gaat bij de politici, beleidsmakers en lobby niet om mensenlevens. Het gaat erom dat je door hen opgelegde regels en wetten moet volgen. Zodat ze geld, macht en controle krijgen,” verzuchtte ze.
“Bek houden, top-down luisteren en uitvoeren, en vooral prikken. Mijn maag draait nog steeds om bij die woorden en daden, bij zoveel verschrikkelijke ellende die er is veroorzaakt en nog steeds wordt veroorzaakt.”
Heymans werd in september 2021 ziek en uiteindelijk zelfs ernstig ziek. Ze testte positief en moest in opdracht van de GGD 10 dagen in quarantaine. Nadat ze uit de quarantaine was gekomen, had ze een terugval. Het ging steeds slechter: hoge koorts, kortademig, duizelig, veel hoesten, slijm dat niet opgehoest kon worden en op een gegeven moment hoestte ze bloed op. Het werd steeds erger en steeds meer.
Bij de huisarts, waar ze pas aan het einde van de dag mocht komen omdat ze geen zin hadden om halverwege de dag de hele praktijk te poetsen, gingen alle alarmbellen af. Saturatie 50 procent. Longen zaten vol met slijm en bloed. Verdacht van een longembolie.
Ze wilden haar op de intensive care-afdeling plaatsen, maar ze weigerde pertinent. Een familielid had daarvoor maanden op ic-afdelingen in verschillende ziekenhuizen gelegen en kroop – haar inziens – tot zeker drie keer toe door verkeerde behandelingen door het oog van de naald. Nu heeft hij twee donorlongen en levenslang zware medicatie.
“Iedereen in de snappie-wereld wist in die periode al: wanneer je op de ic komt, dan kom je er waarschijnlijk niet meer goed vanaf. Het opgelegde protocol deugt niet.”
Ze werd onder protest van de longarts alsnog opgenomen op de Covid-afdeling. De longarts zei botweg dat haar longen vol zaten en dat ze het beste al afscheid kon nemen van haar kinderen en de mensen die ze nog wilde spreken, maar dan alleen telefonisch. Er mocht geen bezoek komen.
Heymans vertelde de arts over de goede resultaten met ivermectine en hydroxychloroquine bij corona. De longarts ontplofte bijna: “Nee, nee, nee, en ik ga niet met je in discussie. Nee! Het gebeurt niet. Je krijgt geen ivermectine. Punt. Ik wil er totaal niets over horen.”
“In shock was ik,” aldus Heymans. “Ik dacht: hoe dan? Jouw angst voor je baan en reputatie is je meer waard dan mijn leven. En dan ben jij een arts.”
Ze begon te bellen. “Een ware hel. Dat wens je echt niemand toe. Ik heb mijn kinderen, beide nog schoolgaand, gebeld. Mijn oudste kind was bij haar bijbaantje, ze was totaal van de kaart, verschrikkelijk huilend opgehangen uiteindelijk. Mijn jongste kind kon het niet aan om met mij te spreken over afscheid nemen, dus heb ik geen afscheid kunnen nemen.”
Haar ouders zouden zo snel mogelijk op bezoek komen, maar wilden ook zichzelf beschermen, aangezien ze Covid had. “De opgelegde angstpropaganda zat er toen nog diep in.”
Uiteindelijk heeft ze haar oudste kind en ouders nog wel gezien.
Toen ze de telefoon had neergelegd, werd ze ongelooflijk nijdig en strijdlustig. “Ik dacht: bekijk jij het maar, de ‘geleerde’ longarts, muts die je bent, het is mijn leven en ik ga ervoor vechten. Ik ga terug naar mijn kinderen en ouders. Met of zonder jouw toestemming.”
Ze nam contact op met een goede kennis, die weer contact opnam met Dongelmans. Die goede kennis had ivermectine in huis die ze belangeloos beschikbaar stelde. Dongelmans besprak de zaak met Kory en er kwam al snel een behandelplan dat speciaal op Heymans was afgestemd. Ook andere artsen van het NTG hielpen mee.
De ivermectine en een hoge dosis vitamine C-poeder werden binnengesmokkeld in het ziekenhuis, samen met het behandelplan. Ze nam vier tabletten van 5 mg ivermectine verpulverd in één keer in, samen met een flinke schep 2000 mg vitamine C-poeder, door de appelmoes geroerd. “Na zo’n 30 minuten voelde ik al: dit gaat iets doen.”
Dezelfde dag nam ze nog eens vier tabletten, haar standaard vitaminesupplementen, acetylcysteïne en ook weer een hoge dosis vitamine C. Ook de medicatie van het ziekenhuis ging door: dexamethason, paracetamol en zuurstof.
De dagen erna bleef ze ivermectinetabletten slikken. Binnen enkele dagen mocht ze van de zuurstof af.
Mijn longartsen waren echt totaal verbijsterd, zei Heymans. ‘Nee, dit kan toch niet, hoe is het mogelijk? Hoe kan dit?’ Wel kreeg ze nog steeds het advies om een Covid-injectie te nemen. Al was het er maar één…
Op maandag was ze op sterven na dood en vrijdagochtend was ze weer thuis.
“Politici en beleidsmakers hebben bewust en klakkeloos angst aangejaagd, experimenteel geïnjecteerd en werkbare Nobelprijswinnende medicatie achtergehouden omdat men anders de noodtoelating voor de genetische injecties er niet doorheen gepusht kreeg vanuit de Big Pharma met Big Money voor ogen. En ondertussen wilden deze politici, beleidsmakers en lobby de macht en controle vergroten voor hen, ten koste van ons medemensen. Maar dit alles is mijn persoonlijke aanname. Het opgelegde beleid en de protocollen, top-down, klakkeloos uitvoeren, heeft verschrikkelijk veel ellende en vele mensenlevens gekost. Ook bijna mijn leven! Daarom moeten we, om recht te doen aan al deze getroffen medemensen, ons blijven uitspreken.”
Over de auteur: Robin de Boer is economisch geograaf. Volg hem hier op Substack.
