20/07/2025
Je ligt verlamd maar bij bewustzijn op de koude operatietafel. De anesthesie had je geest moeten verdoven en alle gevoel moeten uitwissen, maar er ging iets mis. In plaats van bewusteloos te raken, ben je verlamd en kun je geen spier meer bewegen, trillen of schreeuwen. Monitoren piepen om je heen, wat de chirurgen bevestigt dat je “hersendood” bent, meldt Legitm.ch.
Maar vanbinnen schreeuwt je geest in zijn vleselijke gevangenis. Je dierbaren rouwen en trekken aan je armen, in de hoop dat je een spiertje trilt of beweegt. Maar ze worden aan de kant geschoven omdat je orgaandonor bent, en het intensive care-team bereidt zich voor om je organen te oogsten (bewaren) voor conservering en transplantatie. Ze hebben maar een beperkte tijd om de organen te oogsten, dus ze overhaasten het proces en zetten de familie aan de kant.
Het scalpel glijdt over je buik en snijdt met klinische precisie door huid en spieren. Je voelt de brandwond van het mes, de trek van het scheidende vlees – maar niemand hoort je stille lijden. De chirurgen werken efficiënt en praten over je lichaam alsof je er niet bij bent. En technisch gezien ben je dat voor hen ook niet. Je bent slechts een vaartuig bestemd voor verwijdering, je organen moeten bewaard worden en verscheept worden naar rijke ontvangers in het buitenland die een hoge prijs betalen om je organen te verkrijgen.
Je had geen ziektekostenverzekering, dus je werd als een dure aangelegenheid beschouwd toen je bij de spoedeisende hulp aankwam. Maar zodra je aankwam, zagen de artsen van de spoedeisende hulp je kwetsbaarheden, herkenden ze de tekenen van hersenzwelling en dreigende hersendood, en wisten ze dat je orgaandonor was. Ze wisten precies hoe lang het zou duren voordat je “hersendood” zou zijn, en ze wisten hoe ze de juiste medische zorg moesten uitstellen om te krijgen wat ze van je wilden.
Nu tasten vingers onder je ribben en bewegen vitale organen die nooit door vreemden aangeraakt mogen worden. Je lever wordt opgetild, verbindingen worden doorgesneden. Je voelt elke ruk, elk doorgesneden bloedvat als een elektrische schok in je kern. Je huid wordt getransplanteerd, je ogen worden eruit gerukt, slagaders zorgvuldig verwijderd. Je longen klappen in terwijl ze worden verwijderd, en je stikt terwijl je nog levende hersenen naar adem snakken die er nooit zal komen.
Je voelt het ritmische bonzen van je eigen hart – ooit de metronoom van je leven – nu samengeknepen door de greep van een chirurg. Een koude oplossing spoelt het door, verwijdert het uit je lichaam terwijl het vertraagt… stopt… en wordt weggetild. Je bewustzijn sterft er niet mee. Gevangen in een falend zenuwstelsel zink je weg in een leegte van pijn en isolement, terwijl de wereld zonder jou verdergaat.
De artsen verklaren de verwijdering succesvol. Je organen zullen voortleven in vreemden. Maar jij – wat er nog van je over is – blijft in de verscheurde resten van vlees en botten, bij bewustzijn, totdat de laatste vonk van je hersenactiviteit is gedoofd…
Orgaandonaties worden geplaagd door fraude
De inspanningen van de medische industrie op het gebied van orgaandonatie worden geteisterd door fraude, omdat ziekenhuizen juridische mazen in de wet misbruiken om patiënten “hersendood” te verklaren, ook al klopt hun hart nog. Achter de steriele operatiekamers en altruïstische retoriek schuilt een brute waarheid: artsen manipuleren de definities van overlijden om organen te oogsten van nietsvermoedende donoren – van wie sommigen mogelijk nog bij bewustzijn zijn tijdens de procedure. De opkomst van Normotherme Regionale Perfusie (NRP) onthult een sinister plan om ethische waarborgen te omzeilen en de heiligheid van het menselijk leven te bedreigen in naam van transplantatiewinsten. Om het nog erger te maken, zouden sommige patiënten die op de spoedeisende hulp aankomen gered kunnen worden van progressieve hersenzwelling en dreigende hersendood. Maar hun gevallen worden afgewezen totdat het te laat is, zodat IC-teams hen hersendood kunnen verklaren en kunnen beginnen met het oogsten van hun organen. (Zie lifesitenews.com )
Belangrijke punten:
- Ziekenhuizen maken steeds vaker gebruik van normotherme regionale perfusie (NRP) om kunstmatig de hersendood te induceren nadat een hartstilstand is vastgesteld. Daarmee omzeilen ze de juridische en ethische waarborgen.
- Artsen starten het hart weer op nadat ze de bloedtoevoer naar de hersenen hebben afgesneden. Dit roept de vraag op: kan het hart van een lijk zelfstandig kloppen?
- Ethici waarschuwen dat het NRP de ‘dode donorregel’ schendt en kwetsbare bevolkingsgroepen uitbuit, vooral slachtoffers van een overdosis.
- Het ontbreken van geïnformeerde toestemming betekent dat families onbewust hun dierbaren onderwerpen aan handelingen waar ze nooit toestemming voor zouden geven als ze volledig geïnformeerd waren.
- De wereldwijde vraag naar organen is tien keer groter dan het aanbod, waardoor de druk op zorgstelsels toeneemt om hieraan te voldoen.
- Er zijn alternatieven, maar vanwege financiële prikkels en de vraag naar organen wordt NRP nog steeds toegepast, ondanks wijdverbreide kritiek van medische professionals.
De macabere wetenschap achter ‘hersendood’ en orgaanroof
Transplantatieteams hanteren al decennia lang twee wettelijke definities van overlijden: circulatiestilstand (hartstilstand) en hersendood (geen meetbare hersenactiviteit). Het gebruik van Normotherme Regionale Perfusie (NRP) omzeilt beide definities echter door de levensvatbaarheid van het orgaan kunstmatig in stand te houden nadat de dood is vastgesteld. Het proces is angstaanjagend nauwkeurig: eerst wordt de patiënt van de beademing gehaald en stopt zijn/haar hart. Vervolgens klemmen chirurgen de bloedtoevoer naar de hersenen af – om onomkeerbare hersendood te garanderen – voordat ze het hart weer opstarten voor de oogst. (Zie De controversiële praktijk van NRP-cDCD
)Dr. Heidi Klessig, een gepensioneerde anesthesist, waarschuwt:
Zodra de bloedsomloop is hersteld, wordt de patiënt volgens de criteria voor een hartstilstand niet langer als ‘dood’ beschouwd. Omdat de bloedtoevoer naar de hersenen echter opzettelijk werd onderbroken, wordt de patiënt nu wettelijk als hersendood beschouwd.
Deze juridische subtiliteit maakt het voor ziekenhuizen mogelijk om organen weg te halen bij donoren die, volgens alle gangbare normen, enkele ogenblikken daarvoor nog in leven waren.
Een systeem gebaseerd op bedrog
Ondanks kritiek van het American College of Physicians en bioethici, blijft NRP zich verspreiden in Amerikaanse ziekenhuizen. Laboratoria zoals dat van de Universiteit van Nebraska documenteren de praktijk openlijk:
Door de bloedvaten aan het hoofd af te binden, wordt voorkomen dat er bloed naar de hersenen stroomt. Zodra de bloedstroom weer op gang komt, gaat het hart kloppen.
Families die donorformulieren ondertekenen, krijgen echter nooit te horen dat het hart van hun dierbare na zijn dood weer tot leven kan worden gewekt, en ook niet dat chirurgen opzettelijk hersendood veroorzaken om de verwijdering van het hart juridisch te rechtvaardigen.
Dr. David Magnus merkt op:
Als u verhullingstactieken gebruikt om een medische praktijk te verdedigen, dan geeft u al toe dat dit onethisch is.
De Uniform Declaration of Death Act (UDDA) diende ooit als bescherming tegen voortijdige doodsverklaringen, maar de NRP maakt deze wet betekenisloos. Omdat transplantatieprogramma’s winst boven ethiek stellen, is publieke bewustwording de enige verdediging die overblijft. Zoals bio-ethicus Lauris Kaldjian waarschuwt:
NRP gebruikt medische technologie als wapen om de dood opnieuw te definiëren, waarbij ethische grenzen worden opgeofferd ten gunste van orgaanquota.
Wereldwijde vraag naar organen overtreft aanbod en zet ziekenhuizen onder druk
De wereldwijde vraag naar organen overtreft het aanbod ruimschoots: ondanks de meer dan 150.000 ingrepen die jaarlijks wereldwijd worden uitgevoerd, wordt minder dan 10% van de benodigde transplantaties uitgevoerd (Global Observatory on Donation and Transplantation, 2020). Dit ernstige tekort voedt een wanhopige – en vaak uitbuitende – markt. Ziekenhuizen en transplantatiecentra staan onder toenemende druk om organen te verkrijgen, terwijl de wachtlijsten blijven groeien. Sommige patiënten, gedreven door de wil om te overleven, nemen hun toevlucht tot illegale middelen en betalen exorbitante bedragen in ondergrondse bedrijven die de armen uitbuiten.
Wat kun je doen?
Controleer uw donorstatus. Ga naar een lokaal ziekenhuis of een openbare instelling en laat u uitschrijven uit het orgaandonatieregister. Als ziekenhuizen de waarheid over orgaanoogst en de procedures die dit efficiënter maken niet bekendmaken, moet u zich er volledig van distantiëren. Familieleden gaan door een hel als ze dit proces in ziekenhuizen zien. En er is geen troost te vinden in de wetenschap dat de organen van hun dierbaren het leven van iemand anders hebben gered, vooral niet als hun eigen dierbaren gered hadden kunnen worden!
Eis een wettelijk verbod op NRP. Landen zoals Australië hebben het al verboden – dus waarom de VS, Duitsland en andere landen dan niet? Creëer bewustzijn. Miljoenen mensen stemmen onbewust in met procedures waarbij organen uit levende lichamen worden verwijderd.
De beslissing is duidelijk: zolang de transplantatie-industrie niet tot volledige transparantie wordt gedwongen, is niemand veilig voor een statistiek in de duistere economie van orgaanhandel. Medische fouten en onrechtmatige dood kunnen leiden tot orgaanroof, waardoor families zich vanaf het begin af aan zorgen maken over de intenties van medische professionals. Het is hoog tijd om de ziekenhuissystemen te herzien om hun procedures vóór de diagnose hersendood en de protocollen die artsen tot deze diagnose leiden, beter te begrijpen. (Zie lifesitenews.com )
Transparantie is nodig om de procedures voor orgaanconservering en -transport te begrijpen en te weten wie voorrang krijgt bij het verkrijgen van die organen nadat ze zijn geoogst. Orgaanverwerving zou geen industrie moeten zijn! Er zouden meerdere lagen van verantwoording binnen ziekenhuissystemen moeten worden gecreëerd om artsen verantwoordelijk te houden wanneer ze financiële transacties uitvoeren – of deze nu formeel binnen de ziekenhuizen worden georganiseerd of van buitenaf onder druk worden gezet. Wat op het eerste gezicht meelevend lijkt, heeft een angstaanjagende onderlaag, en families blijven achter in rouw te midden van de gruwel.
In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.
STEUN ONS WERK HIER.
