rsz jut en jul 1De meeste mensen hebben werkelijk geen flauw benul wat voor afgrijselijk monster de Europese Unie is.

Hoe dit instituut niet alleen tot op het bot corrupt is, maar hoe ze ook denken ons te kunnen regeren als een regelrechte ongekozen dictator.


Iemand die je een insider kunt noemen van de Europese Unie is het voormalig EU parlementslid Rob Roos.

Hij is zwaar teleurgesteld in dit instituut en schrijft nu onder andere het volgende:

Ik heb het zo vaak gezegd: er zijn geen checks and balances, geen toezicht. We hebben het geprobeerd—ze geven er gewoon helemaal niets om!

De Europese Commissie opereert zonder verantwoording.

De EU-Ombudsman noemde het zelfs een "krachtige consigliere"—een maffia-term.

Een instelling die uit de hand loopt. Een rot dat zich verspreidt. Een gevaar voor Europa, voor onze democratieën en onze burgers.

Het is de waarschuwing die de zogenaamde 'extreem-rechtsen' jarenlang hebben gegeven. Maar, ze zijn bespot en genegeerd.

Nu bevestigt Politico het. Geen complottheorie meer.
Het volgende is wat Politico onder andere schrijft:

De EU heeft een probleem, en het is niet duidelijk of iemand er iets aan wil doen.

Politiek gezien is het "dichter bij hoe het Vaticaan en de VN opereren," zei Denis MacShane, een voormalige Britse minister van Europa, die van dichtbij zag hoe het blok functioneerde. En beide zijn "de afgelopen jaren geteisterd door straffeloosheid en corruptie-claims."

Maar zelfs de witte rook van het Vaticaan zou als een transparante vorm van communicatie kunnen worden beschouwd in vergelijking met de rookgordijnen die de werkelijkheid in Brussel vaak verhullen.

Rechtdoorzee fraude

Een lijst opstellen van de problemen van het blok met corruptiezaken (zowel groot als klein, en in de breedste zin van het woord) is het beschrijven van een horrorverhaal van slechte praktijken: de draaideuren tussen de industrie en de EU, nepotisme in de machtigste instellingen van het bloc, intimidatie op de werkvloer, regelrechte fraude.

Het punt is, de EU heeft genoeg toezichthoudende instanties die dit soort zaken zouden moeten oplossen ― de ombudsman, de openbare aanklager, de parlementaire commissies, zelfs een volledig rechtssysteem. Maar wanneer ze slecht of zelfs illegaal gedrag aan de kaak stellen (wat ze doen), lijkt het vaak geen enkel verschil te maken.

Dit alles zou al erg genoeg zijn, maar het draagt ook bij aan een val-van-Rome-sfeer die het verhaal van nationalistische politici voedt: Van Boedapest tot Parijs, de tekortkomingen van Brussel en het gebrek aan enige vergelding, geven de anti-Europese retoriek alle ruimte.

"De ethische onverschilligheid en politieke onverantwoordelijkheid van de EU-instellingen heeft een cultuur van straffeloosheid voortgebracht die niet alleen het vertrouwen van EU-burgers in democratische instellingen schaadt, maar ook kan worden gebruikt door anti-EU-politici zowel binnen als buiten de Unie," zei Alberto Alemanno, professor EU-recht aan HEC Parijs, en oprichter van de NGO Good Lobby.

Terwijl nationale regeringen leven en sterven bij de stembus ― wat betekent dat corruptie en een gebrek aan verantwoording hen vaak opbreken ― is de wereld van de EU ondoorzichtiger en minder helder.

Juist in de afgelopen week of zo is het blok geschokt (of beter gezegd, blijkbaar niet in het minst geschokt) door twee schandalen, elk van welke gemakkelijk een regering zou hebben kunnen omverwerpen als het in de binnenlandse politiek was gebeurd.

Het eerste schandaal is natuurlijk hetgeen de tot op het bot corrupte Ursula von der Liar heeft bekokstoofd met haar vriendje Albert Bourla, de CEO van Pfizer.

Het tweede schandaal is het misdrijf waarbij ook Frans Timmermans prominent in beeld komt en dat is het kopen van allerlei NGO’s met gemeenschapsgeld die dan vervolgens de door de EU gewenste groene boodschap (communisme) moeten verspreiden.

Al met al betekent dit dat we in ons land een immens probleem hebben.

Nederland scoort hoog in internationale onderzoeken naar sociaal vertrouwen.

Nederlanders hebben over het algemeen veel vertrouwen in elkaar, in instellingen en in de overheid.

Dit vertrouwen kan soms worden geïnterpreteerd als goedgelovigheid, omdat men sneller geneigd is anderen op hun woord te geloven.

En zo kan het dat ze niet zien of niet willen zien dat we aan de top worden geregeerd door een communistisch Politbureau met leden die door niemand zijn gekozen.

Het is te krankzinnig voor woorden dat die verzameling gladjakkers en zakkenvullers in Brussel als een soort dictator over ons heersen.