januari 26, 2025 9
Eerst waren er de
familie Biden gratieverleningen, daarna de J6 politieke gevangenen
gratieverleningen. Maar nu komt daar misschien nog een geval bij waarbij de
onterecht veroordeelden van hun schuld worden vrijgesproken. Het is ook de
hoogste tijd, want deze veroordeelde partij heeft bijna een generatie lang in
het cachot van de publieke opinie en pseudowetenschap doorgebracht. Zijn naam?
Koolstofdioxide –
afgekort CO2.
De redder van het
gas is mogelijk president Donald Trump, die heeft besloten dat de CO2-zaak nog
een keer moet worden bekeken. Het gaat om een “endangerment finding” uit 2009,
waarin het Environmental Protection Agency (EPA) onder Barack Obama eenzijdig
besloot dat het gas een “vervuilende stof” was. (“Maakt niet uit dat het
noodzakelijk is voor het bestaan van leven.”) Maar nu heeft Trump bevolen dat
deze bevinding opnieuw moet worden bekeken, schrijft Selwyn Duke.
Echte milieurechtvaardigheid
Climate-Science.Press berichtte woensdag over het verhaal:
De richtlijn van
president Trump aan de EPA om de endangerment finding te herzien is een teken
van een langverwachte afrekening. Jarenlang hebben sceptici gewezen op
flagrante fouten in zowel het proces waarmee de bevinding tot stand is gekomen
als in de aannames die eraan ten grondslag liggen. Bijvoorbeeld:
1. Wetenschappelijke
onzekerheid: de “endangerment finding” steunde zwaar op computermodellen die
een catastrofale opwarming van de aarde voorspelden. Toch komen deze modellen
niet overeen met de waargenomen temperatuurtrends. Door de risico’s van
broeikasgassen te overdrijven heeft de EPA een klimaat van angst gecreëerd en
draconische regelgeving gerechtvaardigd.
2. Wettelijke
overschrijding: de Clean Air Act is nooit ontworpen om
wereldwijde klimaatproblemen aan te pakken. Het oprekken van de wet om
kooldioxide te reguleren … was een juridische manoeuvre die het Congres
omzeilde en de macht concentreerde in de handen van ongekozen bureaucraten.
3. Economische schade: de regels die
voortvloeien uit de “endangerment finding” zijn rampzalig geweest voor
Amerikaanse arbeiders en gezinnen. Hoge energiekosten zijn onevenredig nadelig
voor de armen en de arbeidersklasse, terwijl bedrijven te maken hebben met
hogere nalevingskosten die innovatie en het creëren van banen in de kiem
smoren.
De schade voor de
armen kan niet genoeg benadrukt worden. Bjorn Lomborg van het Copenhagen
Consensus Center schatte ooit dat het verlagen van de temperatuur van de aarde
met een derde van een graad tegen 2100 100 biljoen dollar zou
kosten. Het verspillen van hulpbronnen heeft dus tragische gevolgen. Lomborg schreef in 2019, onder verwijzing naar studies, dat
het klimaatakkoord van Parijs
zal leiden tot een stijging van de
armoede met ongeveer 4% en “kan de armoedebestrijding in ontwikkelingslanden
vertragen.” … In feite zou de “duurzame” wereld tot 2050 gemiddeld 26 miljoen
meer mensen per jaar in armoede hebben dan de rijkere en minder ongelijke
fossiele-brandstof wereld.
Is CO2 een
vervuiler? De wetenschap zegt…
Een van de gevaren
van het mengen van overheid en wetenschap is dat de beslissingen van de laatste
vaak meer politiek dan wetenschappelijk zijn. Neem CO2: het is in feite geen vervuilende
stof, maar een voorwaarde voor het voortbestaan van leven. Astrobioloog Jack
O’Malley-James voorspelde in 2013 dat het leven op aarde zou
eindigen door te weinig CO2. De reden? Als het gasniveau
blijft dalen (het langetermijnpatroon), zullen de concentraties
uiteindelijk te laag worden voor fotosynthese door planten. En natuurlijk,
zonder plantaardig leven stort de hele voedselketen in. (Maar doe nog niet de
“Eet, drink en wees vrolijk” routine. O’Malley-James’ apocalyps is nog een
miljard jaar verwijderd).
Dit gezegd
hebbende, alles is giftig op een bepaald niveau, zelfs water; vandaar het
principe “De dosis maakt het gif.” Maar hoe zit het met CO2? Is het niveau
daarvan buitensporig hoog?
De gemiddelde
persoon denkt misschien dat 20 procent van onze atmosfeer uit kooldioxide
bestaat. In werkelijkheid is het echter iets meer dan 4/100 van één
procent – of ongeveer 420 deeltjes per miljoen. Bedenk dat de
concentratie ooit 5000 ppm was en dat de fotosynthese van planten stopt bij 150
ppm. Klinkt het huidige niveau echt te hoog?
(Propaganda alert: de vraag “bij welk
CO2-niveau kunnen planten niet langer fotosynthetiseren,” leverde vandaag een
merkwaardig antwoord op van Bing. De zoekmachine antwoordde: “Planten kunnen niet langer
fotosynthetiseren bij CO2-niveaus boven 150 delen per miljoen (ppm).” Over het
omkeren van de werkelijkheid gesproken).
Het diepere
probleem
Het diepere
probleem hier is echter niet de concentratie van CO2 , maar de concentratie van
politieke macht – in de verkeerde handen. Afgelopen woensdag schreef ik nog over hoe de federale bureaucratie
de facto een vierde tak van de regering is geworden. Maar meer nog, ze gedraagt
zich als de machtigste tak.
Neem de CO2
bevinding van de EPA. Afgezien van het feit dat de Clean Air Act waarschijnlijk
ongrondwettelijk is, is de realiteit dat deze wet, die in 1963 werd ingevoerd,
bedoeld was om verontreinigende stoffen aan te pakken, zoals ozon op leefniveau,
koolmonoxide, zwevende deeltjes, lood en zwaveldioxide. Aan natuurlijk
voorkomende, levensonderhoudende CO2 werd niet eens gedacht.
Dus door te beweren
dat de Clean Air Act plotseling ook van toepassing was op CO2, herschreef de
EPA in wezen de wet. Dat is de taak van het Congres – niet van de
bureaucratie.
Zelfs dit doen met
de zegen van de gekozen president Obama – wat de EPA deed – maakt het nog niet
goed. Want de uitvoerende macht heeft ook niet de macht om wetten te maken.
Een steeds groter wordende
overheidsblob
Maar de
overtredingen van de bureaucratie houden niet op bij de feitelijke usurpatie
van de wetgevende macht. Uit een recente enquête bleek dat een hoog percentage
van de federale bureaucraten zweert “een rechtmatig bevel van
Trump niet uit te voeren als ze het als slecht beleid beschouwen,” schrijft de New York Post vandaag
(cursivering in origineel). Dit is de bureaucratische usurpatie van de
uitvoerende macht. Voeg hieraan toe dat onder de “Chevron”-doctrine de
bureaucratie ook de bevoegdheid kreeg om de betekenis van dubbelzinnige wetten
te bepalen. Dit is de facto de uitoefening van juridische macht. En waar komt
dit op neer? James Madison, de vader van de Grondwet, wist wel wat.
“Een opeenstapeling
van alle machten, wetgevend, uitvoerend en rechterlijk, in dezelfde
handen,” waarschuwde hij, is “de definitie van tirannie.”
Eerlijk gezegd is
er ook goed nieuws. Na vier decennia van inbreuken werd de Chevron doctrine
vorig jaar eindelijk
omvergeworpen door het Hooggerechtshof. En zelfs voor die tijd was de
bureaucratische tirannie nog niet compleet. (De rechtbanken hebben zichzelf ook
onterecht macht toegeëigend.) Toch is het niet genoeg om CO2 uit zijn
metaforische gevangenis te bevrijden. Het overheidsbeest moet in een kooi worden
opgesloten en vervolgens worden ingekrompen – totdat de imperiale bureaucratie
niet meer bestaat.
Copyright ©
2025 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/following-the-science-gaat-trump-co2-gratie-verlenen/