augustus 4, 2025 6
Tien jaar geleden opende bondskanselier Merkel met haar beroemde “Wir schaffen das” de grenzen. Ter gelegenheid van de tiende verjaardag heeft Der Spiegel een onverwachte balans opgemaakt, want ook Der Spiegel lijkt te hebben begrepen dat Duitsland het niet heeft geschafft, maar dat Merkel Duitsland heeft afgeschaft.
Der Spiegel heeft onder de kop “Zehn Jahre nach Merkel-Diktum – Ziemlich geschafft” een balans opgemaakt van tien jaar “Wir schaffen das”. Om maar meteen met de deur in het huis te vallen: ik was zeer verrast door het zeer lange artikel, want Der Spiegel bevestigt daarin alles wat de critici van Merkels openstelling van de grenzen sinds 2015 hebben gezegd. Maar natuurlijk kan Der Spiegel deze bekentenis niet over zijn lippen krijgen. In plaats daarvan doet Der Spiegel zich verbaasd over hoe slecht de massale migratie voor Duitsland is geweest – en blijft hij belangrijke probleemgebieden bagatelliseren, schrijft Thomas Röper.
Het artikel in Der
Spiegel bestaat uit vier hoofdstukken, namelijk:
“I. Wonen: de nood
aan huisvesting is groot, II. Werk: we wilden geschoolde arbeidskrachten, en er
kwamen mensen, III. Onderwijs: de Duitse taal, een moeilijke taal, IV.
Veiligheid: te veel jonge mannen, te veel criminaliteit”.
Het is fascinerend
dat Der Spiegel de stijl van Relotius maar niet kan loslaten, want de
hoofdstukken over “Wonen” en “Werk” beginnen, zoals gebruikelijk bij Der
Spiegel, met uitgesproken bloemrijke verhalen over individuele lotgevallen, het
stijlkenmerk van de artikelen van de heer Relotius, die de lezer in de gewenste
stemming moeten brengen. Het individuele lot bij het thema “Wonen” is een
christelijke Syrische vrouw die een appartement heeft gevonden en nu studeert.
Het individuele lot bij het thema “Werk” is een Syriër die zich met een
autowerkplaats heeft gevestigd.
Deze twee mooie
voorbeelden van succesverhalen moeten de Spiegel-lezer kennelijk afleiden van
het feit dat Merkels massale migratie helemaal geen succesverhaal was, zoals
men daarna ook kan lezen.
Het valt overigens
op dat Der Spiegel niet bericht over individuele lotgevallen van negatieve
voorbeelden, bijvoorbeeld een werkloze Syriër die geen Duits wil leren en al
bekend is bij de politie.
Der Spiegel had in
het hoofdstuk “Veiligheid” de gelegenheid gehad om het verhaal van een
dergelijk voorbeeld te vertellen. Maar Der Spiegel begint het hoofdstuk liever
zonder een emotioneel verslag van een individueel lot – de lezer van Der
Spiegel mag immers geen criticus van massamigratie worden.
Het resultaat van
het zeer lange Spiegel-artikel (de leestijd wordt aangegeven met 26 minuten) is
verpletterend, ook al probeert Der Spiegel natuurlijk op de een of andere
manier de ramp toch nog in een positief daglicht te stellen.
Ik wil hier ingaan op de vier
hoofdstukken en de resultaten weergeven zoals Der Spiegel die heeft beschreven.
I. Huisvesting: de
nood aan onderdak is groot
Na de emotionele
inleiding op het thema “huisvesting” met het voorbeeld van de christelijke
Syrische vrouw beschrijft Der Spiegel de problemen van de gemeenten, die nog
steeds duizenden vluchtelingen in massale opvangcentra moeten huisvesten, en
komt tot de conclusie:
“Wat de huisvesting
van de vluchtelingen betreft, geldt dus: we zijn er niet echt in geslaagd.”
Wat Der Spiegel in
dit hoofdstuk niet vermeldt, is dat de miljoenen vluchtelingen die sinds 2015
ongecontroleerd naar Duitsland zijn gestroomd, ook de Duitsers ernstig hebben
benadeeld op het gebied van huisvesting, omdat de explosieve stijging van de
huurprijzen grotendeels te wijten is aan het feit dat vluchtelingen op de
woningmarkt concurrenten zijn geworden van Duitse woningzoekenden.
Vrienden van mij
verhuren een appartement in Duitsland en hebben jaren geleden besloten om aan
vluchtelingen te verhuren, omdat de staat dan als huurder optreedt, wat
betekent dat de huur op tijd wordt betaald en ook eventuele reparaties aan het
appartement worden vergoed. Zo wordt de staat een concurrent voor Duitsers die
op zoek zijn naar woonruimte.
Maar deze
problematiek vermeldt Der Spiegel liever niet in het hoofdstuk “Wonen”.
II. Werk: we wilden
geschoolde arbeidskrachten, en er kwamen mensen
Ook het hoofdstuk
“Werk” begint Der Spiegel met een emotioneel verteld succesverhaal om het
fiasco van de migratie niet al te groot te laten lijken. Der Spiegel bericht
liever over de Syriër die voor zichzelf is begonnen met een autowerkplaats dan
over een Syriër die al tien jaar werkloos is.
Dat zou
representatief zijn geweest, want in het artikel van Der Spiegel lezen we dat
zelfs na tien jaar “Wir schaffen das” slechts 75 procent van de mannen die in
2015 zijn gekomen, werk heeft. Dat betekent dat 25 procent al tien jaar lang
wordt onderhouden. Bij de vrouwen is het nog dramatischer: twee derde van hen
is na tien jaar in Duitsland niet werkzaam.
Maar dat is nog
niet alles, want Der Spiegel legt ook uit wat er onder “werkzaam” moet worden
verstaan:
“Als werkzaam wordt
beschouwd wie minstens één uur per week werkt.”
Dat slechts 75
procent van de mannen en 33 procent van de vrouwen “werkzaam” is, zegt dus niet
veel, want de meesten van hen krijgen extra steun van de staat omdat ze niet
van hun loon kunnen leven. In Der Spiegel klinkt dat als volgt:
“Over het algemeen
is het salarisniveau van vluchtelingen in Duitsland vrij laag. Gemiddeld
verdienen degenen die werken en al zeven jaar in Duitsland verblijven, slechts
iets meer dan het minimumloon. Ongeveer een op de vijf heeft extra bijstand
nodig om voor zichzelf of zijn gezin te kunnen leven.”
Wat is ons in 2015
niet allemaal beloofd? Dat de vluchtelingen geschoolde arbeidskrachten zijn die
Duitsland ten goede komen, die geld verdienen en aan de sociale zekerheid
bijdragen, enzovoort.
Dat dit allemaal
onzin was, wisten de critici van de massale migratie al in 2015, maar zij
werden uitgescholden voor nazi’s en vreemdelingenhaters toen zij voor de
gevolgen waarschuwden, want het waren geen geschoolde arbeidskrachten die
Duitsland binnenstroomden, maar voor het grootste deel analfabeten die geen
school hadden afgemaakt.
Dat geeft nu ook
Der Spiegel toe. Volgens de cijfers van Der Spiegel heeft 47 procent van de
vluchtelingen in hun thuisland geen diploma behaald en heeft 84 procent geen
enkele beroepsopleiding gevolgd. En ook in Duitsland willen de meesten daar
blijkbaar niets aan veranderen, want na zes tot acht jaar in Duitsland heeft 69
procent van de migranten die destijds door Duitse media zoals Der Spiegel als
“geschoolde arbeidskrachten” werden aangeprezen, nog steeds geen beroepsopleiding
gevolgd.
Der Spiegel
schrijft onder meer:
“Maar kunnen we
daarom zeggen: hebben we het geschafft? Nauwelijks. Enerzijds is het wel een
succes dat tien jaar na de vluchtelingencrisis van 2015 ten minste de
meerderheid van de mannen die naar Duitsland zijn gevlucht, werk heeft
gevonden, ook al kunnen niet allemaal daarvan leven. Anderzijds hebben velen
moeite met de taal en zijn ze slecht opgeleid – vooral onder de vrouwen.”
III. Onderwijs: de
Duitse taal, een moeilijke taal
Het hoofdstuk over
onderwijs is dan ook voorspelbaar somber. Als individueel geval vermeldt Der
Spiegel in de inleiding niet een vluchteling, maar een vrouw die Duits moet
leren aan buitenlanders.
Het hoofdstuk is
vernietigend. De meeste jonge vluchtelingen kunnen de school niet bijhouden, ze
leren slecht Duits, ze volgen geen opleiding, enzovoort. Daar komt nog het
slechte schoolsysteem in Duitsland bij, dat de situatie niet aankan.
De onwil van veel migranten om zich in Duitsland te integreren, wordt duidelijk geïllustreerd door de grafieken in het artikel in Der Spiegel. Daar worden de schoolprestaties in lezen en rekenen van kinderen zonder migratieachtergrond (dus Duitsers) vergeleken met die van kinderen die in de tweede generatie in Duitsland wonen en kinderen die in de eerste generatie in Duitsland wonen. Het resultaat is vernietigend.
Het is erg
gemakkelijk om het onderwijssysteem de schuld te geven, want onderwijs is nu
eenmaal ook een schuld die je zelf moet inlossen, omdat je actief naar
onderwijs moet streven. De meerderheid van de kinderen van de geïmmigreerde
“geschoolde arbeidskrachten” lijkt hier echter niet toe in staat – hoe zou dat
ook kunnen, als hun ouders zelf meestal geen school hebben afgemaakt?
IV. Veiligheid: te
veel jonge mannen, te veel delicten
Der Spiegel begint
dit trieste hoofdstuk zonder emotionele individuele lotgevallen. En ook de rest
is snel verteld, want Der Spiegel meldt wat Anti-Spiegel al lang meldt: volgens de
criminaliteitsstatistieken zijn migranten onevenredig vaak betrokken bij
criminaliteit. Buitenlanders maken 15 procent van de bevolking in Duitsland
uit, maar zijn verantwoordelijk voor 43 procent van de misdrijven. Dat schrijft
Der Spiegel nu. En we komen ook te weten:
“In verhouding tot
hun aandeel in de bevolking plegen Afghanen, Irakezen, Marokkanen en Syriërs de
meeste misdrijven op dit gebied.”
Voor het overige is
het hoofdstuk over veiligheid niet erg de moeite waard om te lezen. Het is
lang, maar bestaat in feite alleen uit pogingen om de aandacht af te leiden van
de schrikbarende criminaliteit onder buitenlanders die Duitsland in zijn greep
heeft. De vluchtelingen zouden getraumatiseerd zijn, ondanks de cijfers zou
slechts een klein deel van de vluchtelingen strafbare feiten plegen, migranten
zouden vaker worden aangegeven dan Duitsers, enzovoort, enzovoort.
Conclusie
De conclusie van
zowel het artikel in Der Spiegel als van de door Merkel geïnitieerde
massamigratie kan heel kort worden samengevat: Merkel is erin geslaagd
Duitsland af te schaffen.
Thilo Sarrazin was
in zijn in 2010 verschenen boek “Deutschland schafft sich ab” (Duitsland schaft
zichzelf af) te optimistisch, want wat hij toen voorspelde, is dankzij Merkel
veel sneller werkelijkheid geworden.
Copyright ©
2025 vertaling door Frontnieuws.
