12/10/2024 // Cassie B. // 1,4K Views
Tags: absurd, ontwaken, grote
overheid, klimaatverandering, energievoorziening, finance
riot, brandstofvoorziening, overheidsschuld, green
living, Green New Deal, groene
tirannie, waanzin, geldhoeveelheid, staatsschuld, power, stroomnet, hernieuwbare energie, stom, UK, windenergie, windparken
·
Britse windenergiekosten: Groot-Brittannië
heeft dit jaar ruim £1 miljard uitgegeven om windparken uit te schakelen en
gascentrales te starten, wat de financiële last van de integratie van
hernieuwbare energie benadrukt.
·
Mismatch van de netwerkinfrastructuur: Ondanks een
toename van de offshore windcapaciteit met 50% in de afgelopen vijf jaar, heeft
de netwerkinfrastructuur geen gelijke tred gehouden, wat heeft geleid tot
overbelasting van het elektriciteitsnet en het stilleggen van windparken.
·
Verouderde regels voor het energiesysteem: De regels
voor het energiesysteem in het Verenigd Koninkrijk zijn verouderd, waardoor
exploitanten gedwongen worden windparken te sluiten en gascentrales te starten,
waardoor de doelstellingen voor het koolstofarm maken worden ondermijnd en de
energierekening wordt verhoogd.
·
Politieke en ecologische zorgen: De terugkeer
van de nieuwgekozen president Donald Trump zou de ambitieuze plannen voor het
koolstofarm maken van het Verenigd Koninkrijk in gevaar kunnen brengen, wat
vragen oproept over de toekomst van investeringen in windenergie.
·
Voorzichtig verhaal voor beleidsmakers: De ervaring
van Groot-Brittannië dient als waarschuwing voor andere landen over de gevaren
van overhaast groen beleid zonder de juiste infrastructuur en planning.
In de race om hernieuwbare energie te omarmen is
Groot-Brittannië in een kostbare situatie terechtgekomen. Windenergie, ooit
geprezen als het wondermiddel voor onze energieproblemen, blijkt nu een
aanzienlijke financiële last te zijn. Groot-Brittannië heeft ruim £1 miljard uitgegeven alleen dit
jaar al om windparken uit te schakelen en gascentrales op te starten, in een
grimmige herinnering dat overhaaste beslissingen zonder goede planning tot
rampzalige gevolgen kunnen leiden.
Dat is niet verrassend windenergie faalt om zijn beloften waar
te maken. Regeringen hebben, gedreven door de ijver om de doelstellingen voor
een netto-nul doelstelling te verwezenlijken, blindelings aangedrongen op
alternatieve energie zonder de nadelen volledig in overweging te nemen. Het
Britse energienetwerk, ontworpen voor een ander tijdperk, heeft moeite om de
sterke stijging van de windenergie het hoofd te bieden. Het resultaat? Er wordt
een recordhoeveelheid windenergie verspild en consumenten betalen de rekening.
Groot-Brittannië heeft zijn offshore windvloot de
afgelopen vijf jaar met 50% vergroot en is van plan deze de komende vijf jaar
te verdubbelen. De netinfrastructuur is
echter niet in hetzelfde tempo uitgebreid. Deze mismatch heeft ertoe geleid
dat de exploitant v/d windparken heeft betaald om ze uit te schakelen, vooral
die in Schotland, om overbelasting van het elektriciteitsnet te voorkomen. De
ironie is voelbaar: terwijl Groot-Brittannië Schotse windparken betaalt om te
sluiten tijdens winderige omstandigheden, betaalt het tegelijkertijd voor gas aangedreven
centrales in het zuiden om te stoken. Dit absurde scenario benadrukt de
gebrekkige logica van het overhaasten van hernieuwbare energie zonder rekening
te houden met het grotere geheel.
Het probleem wordt verergerd door de Britse
energiesysteemregels, die verouderd zijn en slecht toegerust zijn om in real-time
om te gaan met de complexiteit van het balanceren van vraag en aanbod. Om de
lichten aan te houden, wordt de exploitant gedwongen verafgelegen windparken te
sluiten en gas gevoede centrales dichter bij de vraagcentra op te starten. Dit
ondermijnt niet alleen hun misplaatste doelstellingen voor het koolstofarm maken maar
verhoogt ook de energierekening, waardoor het voor consumenten moeilijker wordt
om te profiteren van de aangeprezen voordelen van hernieuwbare energie.
Clem Cowton, directeur externe zaken bij Octopus
Energy Group, bekritiseert terecht de “verouderde regels” van
het energiesysteem. De schuld moet echter niet alleen bij de regels liggen,
maar ook bij het gebrek aan vooruitziendheid en planning. De waanzinnige haast
om de doelstellingen voor een netto nul te bereiken heeft geresulteerd in een
slechte planning, waarbij weinig tot geen rekening is gehouden met de
praktische aspecten van het integreren van grootschalige windenergie in het
bestaande elektriciteitsnet.
Een waarschuwend verhaal
Deze situatie zou als waarschuwend verhaal moeten
dienen voor andere landen die soortgelijke energietransities overwegen. Windenergie wordt, net als elektrische
voertuigen, vaak afgeschilderd als een wondermiddel voor onze milieuproblemen.
De realiteit is echter veel complexer. Windenergie
is duur, schadelijk voor het milieu en,
zoals Groot-Brittannië ontdekt, vaak
inefficiënt. Consumenten betalen niet alleen voor de bouw van deze
windparken, maar ook voor hun tekortkomingen. De vraag blijft: wie zal de kosten dragen van de
deconstructie van deze windparken als de klimaatveranderingscrisis, net als
de COVID-19-pandemie, zijn urgentie verliest?
De dreigende terugkeer van de nieuwgekozen
president Donald Trump naar het Witte Huis heeft zojuist een bom geplaatst onder de Net Zero-obsessie van Labour. Nu het
door Trump geleide Amerika de tegenovergestelde richting inslaat, kunnen de
ambitieuze plannen voor het koolstofarm maken van Groot-Brittannië met een nog
groter politiek gevaar worden geconfronteerd.
De ervaring van Groot-Brittannië met windenergie is
een kostbare les in de gevaren van
overhaast groen beleid. Regeringen moeten hernieuwbare energie met
voorzichtigheid benaderen en ervoor zorgen dat er infrastructuur en regelgeving
aanwezig zijn om de transitie te ondersteunen en dat het werkelijk een beter
alternatief is, wat niet het geval is bij windenergie. Blind aandringen
op alternatieve
energie zonder rekening te houden met de nadelen is niet alleen
financieel onverantwoord, maar ondermijnt het ook de doelen die het wil
bereiken. Het Britse windenergiefiasco van £1 miljard zou moeten dienen als een
wake-up call voor beleidsmakers over de hele wereld.
Bronnen voor dit artikel zijn onder
andere
