22/05/2025
Vorige week was het 50 jaar geleden dat het Zweedse parlement, tegen de wil van de bevolking in, besloot dat ons land een multiculturele samenleving zou worden. Op 14 mei 1975 begon een ongekend sociaal experiment, en de rekening wordt nu betaald door het Zweedse volk. Met bloed, tranen en angst, schrijft Oscar Lagerqvist.
Een verraad zonder weerga
Op 14 mei 1975 stemde het Zweedse parlement, onder leiding van de socialist Olof Palme, voor de afschaffing van het eerdere integratiebeleid. In plaats daarvan zou Zweden een multiculturele samenleving worden, waarin elke cultuur behouden blijft in plaats van dat deze wordt geassimileerd in de Zweedse cultuur. Wat werd verkocht als openheid, leidde tot een totale transformatie van de Zweedse samenleving.
Cultuur is, zoals velen weten, gebaseerd op het raciale karakter van mensen. Daarom zien we hoe onze culturen verschillen afhankelijk van de manier waarop de rassen zich organiseren. Een Indiër zal zich altijd als een Indiër gedragen, ongeacht waar hij woont, omdat hij tot een bepaald ras behoort.
Dat betekent dat het bepleiten van multiculturalisme eigenlijk neerkomt op het bepleiten van de diversiteit aan rassen binnen dezelfde samenleving. Veel mensen die alleen beseffen dat ze tot verschillende culturen behoren – in plaats van tot verschillende rassen – pleiten vaak voor rassenvermenging, omdat ze (ten onrechte) denken dat men zich kan aanpassen aan elkaars cultuur.
Het besluit om multiculturalisme in te voeren – dat wil zeggen, de multi-etnische samenleving (die ik in de rest van dit artikel zal noemen) – werd volledig zonder publiek debat genomen. De machthebbers wisten dat het verzet massaal zou zijn als ze open en eerlijk zouden zijn over hun bedoelingen en de gevolgen daarvan. Daarom werd er gekozen voor stilte en manipulatie in plaats van openheid en eerlijkheid.
Welke winst hebben we in deze halve eeuw geboekt?
De resultaten zijn overal zichtbaar:
- De sociale zekerheid staat op instorten, scholen worden gescheiden door taalbarrières en groepen vreemden, de wachtrijen bij de gezondheidszorg worden steeds langer terwijl de gezondheidszorg aanzienlijk verslechtert en ouderen worden verkracht en beroofd als ze alleen thuis zijn.
- De veiligheid is verdwenen, schietpartijen, groepsverkrachtingen, bomaanslagen en vernederende en martelende overvallen zijn alledaagse gebeurtenissen geworden – iets wat vóór de komst van het multiculturalisme eigenlijk niet bestond.
- Er ontstaan parallelle samenlevingen waarin clanstructuren, eercultuur en sharia naast de Zweedse wetgeving bestaan. Er zijn gebieden waar bendes in plaats van de politie de macht hebben over de omgeving, omdat ze te laf zijn om hun werk te doen.
Ondertussen blijft de elite praten over ‘uitdagingen’, ‘integratie’ en ‘hulpbronnen’, alsof het allemaal een theoretisch probleem is zonder echte slachtoffers.
Voorbeelden van mensen die zijn opgeofferd op het altaar van de multi-etnische samenleving:
- Tommie Lindh – doodgestoken toen hij een verkrachting probeerde te stoppen. Het meisje werd in zijn bloed verkracht.
- Mikael in Skärholmen – doodgeschoten voor de ogen van zijn 12-jarige zoon omdat hij nee zei tegen drugs in zijn woonwijk.
- Daniel Wretström – 17 jaar oud, doodgeslagen door immigrantenjongeren in Salem.
- Elin Krantz – verkracht en vermoord door een nieuwkomer in Göteborg.
Wat doet de staat om deze terreur te stoppen?
De autoriteiten houden statistieken geheim. De media zijn ontwijkend, liegend of stil. Kritische stemmen worden vervolgd, gecensureerd en hun bankrekeningen worden geblokkeerd. Er is geen sprake meer van een open samenleving – het is een gecontroleerd en gemonopoliseerd verhaal.
Tegelijkertijd groeit de woede. Mensen hebben het gevoel dat ze verraden, voorgelogen en bedrogen zijn door politici, bedriegers en autoriteiten; van een systeem dat hen had moeten beschermen, maar ervoor koos hun eigen leugen te beschermen om shekels van de eeuwigheid te krijgen.
Wat heeft de multi-etnische samenleving opgeleverd?
We hebben verdeeldheid gehad, wantrouwen onder de bevolking, ongekend geweld, kinderen die niet alleen naar huis durven lopen of op de lokale speelplaats durven te spelen, mensen die hun woonomgeving verlaten omdat er mensen van andere rassen naartoe verhuizen (witte vlucht), vrouwen die zich anders kleden omdat ze bang zijn om behandeld te worden als eigendom van mensen van andere rassen, scholen waar blanke Zweedse leerlingen in de minderheid zijn en leraren die niet durven in te grijpen tegen mensen die dat niet zijn. De politie durft niet eens in te grijpen tegen de multi-etnische terreur die dagelijks plaatsvindt.
Ik laat het aan u over om zelf te bedenken waarom dit is gebeurd, maar mijn zeer korte conclusie is: verraad voor persoonlijk gewin.
Een halve eeuw aan rekeningen
14 mei 1975 markeerde het begin van een nieuw tijdperk. Vandaag, 50 jaar later, ondervinden we de gevolgen ervan. Het gaat niet langer om ‘het verbeteren van de integratie’ – het gaat om het overleven van een enorm verraad van het volk, een sluimerende oorlog die onze raciale overleving bedreigt.
Het is geen haat als je je land wilt beschermen, het is geen racisme als je rouwt om wat verloren is gegaan, en het is geen extremisme als je eist dat criminelen die politici worden genoemd, ter verantwoording worden geroepen.
Dit is wat onze voorouders gezondheid noemden. Als ze uit hun graven waren ontwaakt en de maatschappij van vandaag hadden gezien, zouden ze helemaal gek zijn geworden en geen genade hebben getoond aan degenen die ons in deze situatie hebben gebracht.
In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.
STEUN ONS WERK HIER.
