22-05-2025 // Willow Tohi // 1,2K Views
- Een genetische analyse van oude overblijfselen van zeeolifanten, geleid door Dr. Andrew Wood, onthult dat tijdens de Romeinse warme periode (250 v.Chr.-400 n.Chr.) en de middeleeuwse warme periode (950-1250 n.Chr.) het Antarctische zee-ijs aanzienlijk minder uitgebreid was dan vandaag. Dit daagt het idee uit dat het huidige ijsverlies ongekend is en suggereert dat natuurlijke klimaatvariabiliteit een substantiële rol speelt.
- De ontdekking van broedgebieden voor zeeolifanten die 2000 km zuidelijker liggen dan hun huidige grens, die 2500 jaar teruggaat, geeft aan dat deze zeezoogdieren in pre-industriële tijden floreerden in ijsvrije wateren. Dit bewijs suggereert dat het Antarctische klimaat aanzienlijke natuurlijke schommelingen heeft ondergaan, waardoor alarmistische beweringen over modern ijsverlies worden ondermijnd.
- Uit het onderzoek, waarbij gebruik werd gemaakt van geavanceerde radiokoolstofdatering en oude DNA-sequencing, bleek dat de CO2-niveaus tijdens eerdere warme perioden stabiel waren rond de 265 ppm, maar dat het zee-ijs veel minder uitgebreid was dan nu. Dit is in tegenspraak met de huidige modellen die ijsverlies voornamelijk toeschrijven aan broeikasgassen, wat duidt op een complexer samenspel van factoren.
- De bevindingen benadrukken de noodzaak van klimaatmodellen om rekening te houden met natuurlijke klimaatcycli en oceanografische factoren, zoals circumpolaire westenwinden en opwellingsstromingen. Dit heeft geleid tot de roep om natuurlijke variabiliteit te integreren in risicokaders en een meer genuanceerde benadering van het klimaatbeleid te hanteren, waarbij decarbonisatie in evenwicht wordt gebracht met aanpassing.
- De studie onderstreept het dynamische karakter van het Antarctische milieu, met implicaties voor natuurbehoudsinspanningen en beleidsbeslissingen. De waargenomen ijsuitbreiding in de moderne tijd komt ten goede aan krill-afhankelijke soorten, terwijl het terugtrekken van ijs in het verleden mogelijk de vispopulaties heeft bevoordeeld.
De ijzige geheimen van Antarctica blijven uiteenvallen nu een recente genetische analyse van oude overblijfselen van zeeolifanten, gepubliceerd door wetenschappers onder leiding van Dr. Andrew Wood (Universiteit van Tasmanië), moderne klimaatverhalen uitdaagt. Gepubliceerd in Nature Communications, de studie onthult dat tijdens de Romeinse warme periode (250 v.Chr.-400 n.Chr.) en de middeleeuwse warme periode (950-1250 n.Chr.) — episoden van het zuidelijk halfrond opwarming die geen verband houdt met menselijke activiteit — Antarctisch zee-ijs was veel minder uitgebreid dan vandaag. Met behulp van mitochondriaal DNA geëxtraheerd uit 2500 jaar oude zeehondenbotten die bij Cape Hallett waren teruggevonden, toonde het team van Wood aan dat deze diepduikende zeezoogdieren ooit 2000 km verder ten zuiden van hun huidige limiet broedden. Dergelijke broedgebieden aan de kust vereisen ijsvrij water, wat een dramatische vermindering impliceert van het hele jaar door het aantal zee-ijsmillennia vóór de industrialisatie.
De ontdekking van oude broedplaatsen voor zeehonden legt de nutteloosheid van klimaatalarmisme bloot
Olifantenzeehonden zijn zeer gevoelige barometers van het Antarctische klimaat. Ze migreren per seizoen en geven de voorkeur aan ijsvrije stranden om te puppelen, dus hun aanwezigheid op de huidige met ijs omzoomde Cape Hallett (72,3°S) kan alleen plaatsvinden als het ijs zich terugtrekt. De ontdekking van 1000 jaar oude genetische markers nog verder naar het zuiden — op Inexpressible Island (77.4°S) en Marble Point in een onderzoek uit 2019 — breidt deze ijsvrije zones nog eens 400 km naar het zuiden uit. Dit bewijs spreekt alarmistische beweringen tegen dat het moderne ijsverlies op Antarctica ongekend is. “Het ijs van Antarctica herstelt zich feitelijk van een veel warmere en schaarsere staat in pre-industriële tijden, legde ” Wood uit. Paleoklimatologen zien nu dat, hoewel de CO2-niveaus tijdens deze warme perioden stabiel waren rond de 265 ppm, de huidige 420 ppm CO2 er niet in slaagt de extreme ijscontractie te repliceren die we in oude tijdperken hebben gezien, waarbij opdringerige modellen de huidige trends uitsluitend aan broeikasgassen toeschrijven.
Oud genetisch bewijs betwist de klimaatconsensus
De genetische analyse maakte gebruik van geavanceerde radiokoolstofdatering en oude DNA-sequencing om 51 skeletfragmenten van zeehonden te corrallen, die bewaard waren gebleven in ijskernen en sedimentlagen. Koolstofdatering bevestigde dat de exemplaren al 2500 jaar oud waren, terwijl genomische vergelijkingen met moderne populaties duidelijke markers onthulden van aanpassing aan ijsvrije habitats. Het onderzoek sloot zich met name aan bij ijskerngegevens die warmere subantarctische temperaturen lieten zien tijdens de middeleeuwse piek, toen Vikingen zich op Groenland vestigden en Engelse wijngaarden bloeiden. Zoals klimatoloog Dr. Robertscribbler opmerkt: “Dit onderstreept hoe natuurlijke variabiliteit polaire klimaatcycli kan aandrijven, onafhankelijk van atmosferisch CO2—, wat betekent dat de huidige opwarming een mix kan zijn van menselijke en natuurlijke factoren, en niet puur antropogeen.”
Recent satellietgegevens van NOAA onthult dat het Antarctische winterzee-ijs sinds 1979 met 1,93 miljoen vierkante kilometer is toegenomen, een stijging van 1,1% per decennium. Dit staat in schril contrast met de Arctische trends, waar het ijsverlies in de zomer drastisch is geweest. Klimaatmodellen die de krimp van het Antarctische ijs voorspellen, blijven onvervuld, zoals waargenomen in de erkende onzekerheden van het IPCC-rapport uit 2022 over de dynamiek van de Zuidelijke Oceaan. Critici benadrukken dat deze mismatch duidt op een te groot vertrouwen op gebrekkige modelaannames. “Klimaatbeleidsmakers moeten deze natuurlijke cycli integreren in risicokaders, drong ” er bij geochemicus Dr. Masa Kageyama van het Franse Nationale Centrum voor Wetenschappelijk Onderzoek op aan. “Als de historische volatiliteit van Antarctica niet wordt onderkend, bestaat het risico dat biljoenen aan groene investeringen verkeerd worden besteed.”
Hoe dit de klimaatdebatten beïnvloedt
De Cape Hallett-studie injecteert wetenschappelijke nauwkeurigheid in debatten over klimaatattributie. Terwijl erkennen de rol van de stijgende CO2, — benadrukt het complexe oceanografische factoren —, zoals verhoogde circumpolaire westenwinden of opwellende stromingen die de omvang van het ijs moduleren. Antarctisch landijs interageert met zeewater via feedbacklussen met windpatronen, zoutgehalte en zelfs sneeuwval die in ijskernen wordt bewaard. “Zee-ijs is geen passief slachtoffer van stijgende temperaturen, benadrukte ” Wood. “De persistentie ervan vandaag de dag kan een weerspiegeling zijn van een toename van meerjarige ijslagen en kustbevestigingsprocessen die in millennia niet zijn waargenomen.”
Met name hebben de bevindingen mitigatieskeptici als Groot-Brittannië aangemoedigd. Met Office’s Dr. Stephen Good, die stelt dat beleid dat prioriteit geeft aan decarbonisatie boven aanpassing “voorbijgaat aan het inherente vermogen van de planeet tot zelfregulering.” Ondertussen werpen milieugroeperingen tegen dat de stijgende CO2 deze patronen zou kunnen destabiliseren. Het Intergouvernementeel Panel voor Klimaatverandering (IPCC) plant nu speciale rapporten over polaire versterking en natuurlijke klimaatvariabiliteit om deze observaties met elkaar te verzoenen.
Een oproep tot evidence-based klimaatvoorzichtigheid
Terwijl internationale onderhandelaars tijdens de COP29 aandringen op netto nuldoelstellingen, onderstreept de Antarctische ijsparadox de noodzaak van nederigheid. De eindconclusie van de studie, —, dat meerjarige ijstrends in Antarctica een langdurige afkoeling weerspiegelen van de warmte van het Holoceen, “, suggereert dat er beleid nodig is om onderscheid te maken tussen systemische verschuivingen en menselijke invloed. Klimaatwetenschapper Dr. Chip Knappenberger van het Cato Instituut merkt op: “Dit onderzoek herinnert ons eraan dat het klimaatsysteem veel dynamischer is dan 2D-temperatuurgrafieken impliceren. Een genuanceerde strategie die zowel aanpassing als innovatie omvat, zou de huidige binaire framing moeten vervangen.”
De bevindingen van de zeeolifant hebben dat ook gedaan ecologische implicaties. IJsuitbreiding op het moderne Antarctica biedt leefgebied aan krill-afhankelijke soorten, terwijl het terugtrekken van ijs in het verleden de vispopulaties ten goede kan zijn gekomen. Natuurbeschermers worstelen nu met het balanceren van de bescherming van de huidige ecosystemen tegen potentiële klimaatgedreven veranderingen zonder precedent in de opgetekende menselijke geschiedenis. Zoals de auteurs van de studie concluderen, herschrijven deze ontdekkingen de basislijn van de stabiliteit op Antarctica, waarbij “wetenschappers aanspoort simplistische verhalen en beleidsmakers achter zich te laten om behendige strategieën na te streven die zijn afgestemd op de eigen cycli van de natuur. In de onverzettelijke kou van Antarctica is het duidelijk dat aanpassing, en niet alarm, voorop moet lopen.
Bronnen voor dit artikel:
https://www.naturalnews.com/2025-05-22-medieval-warm-period-had-far-less-sea-ice.html
