|
|
|
Worden we wakker? Informeer je! Deel deze informatie! + 7.413 posts
|
|
|
“Wanneer waarheid als bedreiging wordt gezien, loopt niet alleen de journalistiek gevaar, maar wordt de hele democratische basis van onze moderne open samenlevingen ondermijnd." – Julian Assange
Julian Assange’s recente speech bij de Parliamentary Assembly of the Council of Europe (PACE) in Straatsburg is een waarschuwing voor de alarmerende teloorgang van fundamentele vrijheden die in onze pers en ons denken oorverdovend zou moeten nagalmen, maar die waarschijnlijk vooral met stilte zal worden begroet.
Fundamentele vrijheden die essentieel zijn voor een functionerende democratie. De bedreiging voor de journalistiek die Assange omschrijft, gaat hand in hand met een bredere, verontrustende trend waarin westerse overheden, wereldwijde NGO’s en allerlei globalistische denktanks, hand in hand met grote corporates de vrijheid van meningsuiting steeds vaker onderdrukken in hun kennelijke strijd met de door henzelf gedefinieerde kennelijke mis- en disinformatie. Oftewel: informatie die ongewenst wordt geacht door de zittende macht.
“Wanneer waarheid als een bedreiging wordt gezien, loopt niet alleen de journalistiek gevaar, maar wordt de hele democratische basis van onze moderne open samenlevingen ondermijnd.”
De mogelijkheid van burgers om informatie te vergaren, te delen en daarover te kunnen debatteren, is onlosmakelijk verbonden met een functionerende democratie.
"Ik ben vandaag niet vrij omdat het systeem werkte. Ik ben vrij omdat ik na jaren van opsluiting schuldig pleitte aan journalistiek. Ik pleitte schuldig aan het zoeken naar informatie bij een bron. Ik pleitte schuldig aan het verkrijgen van informatie van een bron. En ik pleitte schuldig aan het informeren van het publiek over wat die informatie was."
Op schrijnende wijze legt Assange de fundamentele misstanden bloot binnen de systemen die geacht worden onze rechten te beschermen. Zijn vrijheid komt niet voort uit gerechtigheid, maar uit een gedwongen compromis met een systeem dat journalistiek heeft gecriminaliseerd. Dit is méér dan een aanval op de pers; het is een aanval op de vrijheid van meningsuiting. Wanneer het zoeken naar en delen van informatie wordt bestraft, worden burgers monddood gemaakt en wordt de waarheid onderdrukt. Dit raakt de kern van waarom hij ooit WikiLeaks oprichtte.
"Toen ik WikiLeaks oprichtte, werd het gedreven door een simpele droom: mensen leren hoe de wereld werkt, zodat we door begrip misschien iets beters kunnen bereiken."
Deze westerse droom, waarin transparantie en kennis centraal staan, ligt al decennia steeds meer onder vuur. Het recht om te weten en te begrijpen wat er in de wereld gebeurt, wordt niet alleen belemmerd door censuur, maar door een toenemende criminalisering van informatieverspreiding.
Als staten journalistiek kunnen bestempelen als misdaad, betekent dat ook dat vrijheid van meningsuiting voor iedereen op het spel staat. Zonder de vrije stroom van informatie verliezen burgers het vermogen om machthebbers ter verantwoording te roepen, wat essentieel is voor een gezonde democratie. Dit leidt al jaren tot steeds heftiger gevolgen voor iedereen die zich uitspreekt, niet alleen journalisten. Gevolgen die uiteenlopen van het buiten de groep worden geplaatst, smaad en laster, bedreigingen, tot het verliezen vrienden, van zakelijke opdrachten, van je baan, het worden ge-debankt (door je bank worden afgesloten), ge-defund (door je bank je toegang tot je geld worden ontzegd of door payment providers worden geweigerd), ge-deplatformd (verwijderd van (sociale) media platforms als LinkedIn, X, Facebook, maar ook Youtube, Spotify, Google, et).
"De criminalisering van nieuwe activiteiten voor het verzamelen van nieuws vormt een bedreiging voor onderzoeksjournalistiek overal."
Wat er op het spel staat, zijn de fundamenten van onze vrije samenleving. De impact reikt veel verder dan de pers; het is een directe aanslag op onze diepste democratische waarden. Op iedereen die kritisch denkt, zich uitspreekt of informatie deelt. Democratie kan alleen floreren wanneer burgers vrij zijn om zonder angst voor vervolging de waarheid te zoeken en te verspreiden.
Dank voor het lezen. Vond je het artikel de moeite waard? Abonneer je dan op mijn blog.
Lees onderstaand de ontluisterende woorden in de volledige getuigenis van Julian Assange voor de Parlementaire Vergadering van de Raad van Europa (PACE) in Straatsburg op woensdag 2 oktober 2024:
"Mr. Chairman, esteemed members of the Parliamentary Assembly of the Council of Europe, ladies and gentlemen.
The transition from years of confinement in a maximum-security prison to standing here before the representatives of 46 nations and 700 million people is a profound and surreal shift. The experience of isolation for years in a small cell is difficult to convey; it strips away one's sense of self, leaving only the raw essence of existence. I am not yet fully equipped to speak about what I have endured - the relentless struggle to stay alive, both physically and mentally, nor can i speak yet about the deaths by hanging, murder, and medical neglect of my fellow prisoners.
I apologise in advance if my words falter or if my presentation lacks the polish you might expect in such a distinguished forum. Isolation has taken its toll, which I am trying to unwind, and expressing myself in this setting is a challenge. However, the gravity of this occasion and the weight of the issues at hand compel me to set aside my reservations and speak to you directly. I have traveled a long way, literally and figuratively, to be before you today. Before our discussion or answering any questions you might have, I wish to thank PACE for its 2020 resolution (2317), [https://pace.coe.int/en/files/28508/html…], which stated that my imprisonment set a dangerous precedent for journalists and noted that the UN Special Rapporteur on Torture called for my release. I'm also grateful for PACE's 2021 statement [https://pace.coe.int/en/news/8446/pace-general-rapporteur-expresses-se…] expressing concern over credible reports that US officials discussed my assassination, again calling for my prompt release.
And I commend the Legal Affairs and Human Rights Committee for commissioning a renowned rapporteur, Sunna Ævarsdóttir, to investigate the circumstances surrounding my detention and conviction and the consequent implications for human rights.
However, like so many of the efforts made in my case - whether they were from parliamentarians, presidents, prime ministers, the Pope, UN officials and diplomats, unions, legal and medical professionals, academics, activists, or citizens - none of them should have been necessary. None of the statements, resolutions, reports, films, articles, events, fundraisers, protests, and letters over the last 14 years should have been necessary. But all of them were necessary because without them I never would have seen the light of day.
This unprecedented global effort was needed because of the legal protections that did exist, many existed only on paper or were not effective in any remotely reasonable time frame. I eventually chose freedom over unrealisable justice, after being detained for years and facing a 175 year sentence with no effective remedy. Justice for me is now precluded, as the US government insisted in writing into its plea agreement that I cannot file a case at the European Court of Human Rights or even a Freedom Of Information Act (FOIA) request over what it did to me as a result of its extradition request.
I want to be totally clear. I am not free today because the system worked. I am free today because after years of incarceration because I plead guilty to journalism. I plead guilty to seeking information from a source. I plead guilty to obtaining information from a source. And I plead guilty to informing the public what that information was. I did not plead guilty to anything else. I hope my testimony today can serve to highlight the weaknesses of the existing safeguards and to help those whose cases are less visible but who are equally vulnerable. As I emerge from the dungeon of Belmarsh, the truth now seems less discernible, and I regret how much ground has been lost during that time period when expressing the truth has been undermined, attacked, weakened, and diminished. I see more impunity, more secrecy, more retaliation for telling the truth and more self censorship. It is hard not to draw a line from the US government's prosecution of me - its crossing the rubicon by internationally criminalising journalism - to the chilled climate for freedom of expression now.
When I founded WikiLeaks, it was driven by a simple dream: to educate people about how the world works so that, through understanding, we might bring about something better. Having a map of where we are lets us understand where we might go. Knowledge empowers us to hold power to account and to demand justice where there is none.
We obtained and published truths about tens of thousands of hidden casualties of war and other unseen horrors, about programs of assassination, rendition, torture, and mass surveillance. We revealed not just when and where these things happened but frequently the policies, the agreements, and structures behind them.
When we published Collateral Murder, the infamous gun camera footage of a US Apache helicopter crew eagerly blowing to pieces Iraqi journalists and their rescuers, the visual reality of modern warfare shocked the world. But we also used interest in this video to direct people to the classified policies for when the US military could deploy lethal force in Iraq and how many civilians could be killed before gaining higher approval. In fact, 40 years of my potential 175-year sentence was for obtaining and releasing these policies.
The practical political vision I was left with after being immersed in the world's dirty wars and secret operations is simple: Let us stop gagging, torturing, and killing each other for a change. Get these fundamentals right and other political, economic, and scientific processes will have space to take care of the rest. WikiLeaks' work was deeply rooted in the principles that this Assembly stands for. Journalism that elevated freedom of information and the public's right to know found its natural operational home in Europe. I lived in Paris and we had formal corporate registrations in France and in Iceland. Our journalistic and technical staff were spread throughout Europe. We published to the world from servers in based in France, Germany, and Norway.
But 14 years ago the United States military arrested one of our alleged whistleblowers, PFC Manning, a US intelligence analyst based in Iraq. The US government concurrently launched an investigation against me and my colleagues. The US government illicitly sent planes of agents to Iceland, paid bribes to an informer to steal our legal and journalistic work product, and without formal process pressured banks and financial services to block our subscriptions and freeze our accounts. The UK government took part in some of this retribution. It admitted at the European Court of Human Rights that it had unlawfully spied on my UK lawyers during this time. Ultimately this harassment was legally groundless.
President Obama's Justice Department chose not to indict me, recognizing that no crime had been committed. The United States had never before prosecuted a publisher for publishing or obtaining government information. To do so would require a radical and ominous reinterpretation of the US Constitution. In January 2017, Obama also commuted the sentence of Manning, who had been convicted of being one of my sources. However, in February 2017, the landscape changed dramatically. President Trump had been elected. He appointed two wolves in MAGA hats: Mike Pompeo, a Kansas congressman and former arms industry executive, as CIA Director, and William Barr, a former CIA officer, as US Attorney General.
By March 2017, WikiLeaks had exposed the CIA's infiltration of French political parties, its spying on French and German leaders, its spying on the European Central Bank, European economics ministries, and its standing orders to spy on French industry as a whole. We revealed the CIA's vast production of malware and viruses, its subversion of supply chains, its subversion of antivirus software, cars, smart TVs and iPhones.
CIA Director Pompeo launched a campaign of retribution. It is now a matter of public record that under Pompeo's explicit direction, the CIA drew up plans to kidnap and to assassinate me within the Ecuadorian Embassy in London and authorized going after my European colleagues, subjecting us to theft, hacking attacks, and the planting of false information.
My wife and my infant son were also targeted. A CIA asset was permanently assigned to track my wife and instructions were given to obtain DNA from my six month old son's nappy. This is the testimony of more than 30 current and former US intelligence officials speaking to the US press, which has been additionally corroborated by records seized in a prosecution brought against some of the CIA agents involved.
The CIA's targeting of myself, my family and my associates through aggressive extrajudicial and extraterritorial means provides a rare insight into how powerful intelligence organisations engage in transnational repression. Such repressions are not unique. What is unique is that we know so much about this one due to numerous whistleblowers and to judicial investigations in Spain.
This Assembly is no stranger to extraterritorial abuses by the CIA. PACE's groundbreaking report on CIA renditions in Europe exposed how the CIA operated secret detention centres and conducted unlawful renditions on European soil, violating human rights and international law.
In February this year, the alleged source of some of our CIA revelations, former CIA officer Joshua Schulte, was sentenced to forty years in prison under conditions of extreme isolation. His windows are blacked out, and a white noise machine plays 24 hours a day over his door so that he cannot even shout through it. These conditions are more severe than those found in Guantanamo Bay. Transnational repression is also conducted by abusing legal processes. The lack of effective safeguards against this means that Europe is vulnerable to having its mutual legal assistance and extradition treaties hijacked by foreign powers to go after dissenting voices in Europe.
In Mike Pompeo's memoirs, which I read in my prison cell, the former CIA Director bragged about how he pressured the US Attorney General to bring an extradition case against me in response to our publications about the CIA. Indeed, acceding to Pompeo's efforts, the US Attorney General reopened the investigation against me that Obama had closed and re-arrested Manning, this time as a witness. Manning was held in prison for over a year and fined a thousand dollars a day in a formal attempt to coerce her into providing secret testimony against me. She ended up attempting to take her own life.
We usually think of attempts to force journalists to testify against their sources. But Manning was now a source being forced to testify against their journalist.
By December 2017, CIA Director Pompeo had got his way, and the US government issued a warrant to the UK for my extradition. The UK government kept the warrant secret from the public for two more years, while it, the US government, and the new president of Ecuador moved to shape the political, legal, and diplomatic ground for my arrest.
When powerful nations feel entitled to target individuals beyond their borders, those individuals do not stand a chance unless there are strong safeguards in place and a state willing to enforce them. Without them no individual has a hope of defending themselves against the vast resources that a state aggressor can deploy.
If the situation were not already bad enough in my case, the US government asserted a dangerous new global legal position. Only US citizens have free speech rights. Europeans and other nationalities do not have free speech rights. But the US claims its Espionage Act still applies to them regardless of where they are. So Europeans in Europe must obey US secrecy law with no defences at all as far as the US government is concerned. An American in Paris can talk about what the US government is up to - perhaps. But for a Frenchman in Paris, to do so is a crime without any defence and he may be extradited just like me.
Now that one foreign government has formally asserted that Europeans have no free speech rights, a dangerous precedent has been set. Other powerful states will inevitably follow suit. The war in Ukraine has already seen the criminalisation of journalists in Russia, but based on the precedent set in my extradition, there is nothing to stop Russia, or indeed any other state, from targeting European journalists, publishers, or even social media users, by claiming that their secrecy laws have been violated. The rights of journalists and publishers within the European space are seriously threatened.
Transnational repression cannot become the norm here. As one of the world's two great norm-setting institutions, PACE must act.
The criminalisation of newsgathering activities is a threat to investigative journalism everywhere. I was formally convicted, by a foreign power, for asking for, receiving, and publishing truthful information about that power while I was in Europe.
The fundamental issue is simple: Journalists should not be prosecuted for doing their jobs. Journalism is not a crime; it is a pillar of a free and informed society. Mr Chairman, distinguished delegates, if Europe is to have a future where the freedom to speak and the freedom to publish the truth are not privileges enjoyed by a few but rights guaranteed to all then it must act so that what has happened in my case never happens to anyone else.
I wish to express my deepest gratitude to this assembly, to the conservatives, social democrats, liberals, leftists, greens, and independents - who have supported me throughout this ordeal and to the countless individuals who have advocated tirelessly for my release.
It is heartening to know that in a world often divided by ideology and interests, there remains a shared commitment to the protection of essential human liberties. Freedom of expression and all that flows from it is at a dark crossroad. I fear that unless norm setting institutions like PACE wake up to the gravity of the situation it will be too late.
Let us all commit to doing our part to ensure that the light of freedom never dims, that the pursuit of truth will live on, and that the voices of the many are not silenced by the interests of the few."
| ||||||||||
© 2024 Stefan Noordhoek
Amsterdam, Nederland
donderdag, 03 oktober 2024 10:45
Een geneeskundestudent en zijn vriendin kwamen net terug uit Rwanda – waar een bekende Marburg-uitbraak was. Hij behandelde daar een patiënt en kreeg later symptomen van het dodelijke virus in een trein naar Hamburg.
Ik zou liever Marburg en Ebola tegelijkertijd krijgen dan dat ik naar Rwanda of Hamburg zou moeten gaan, die inmiddels niet meer van elkaar te onderscheiden zijn omdat er meer negers in Hamburg wonen dan in Rwanda.
Twee passagiers die ervan verdacht worden het dodelijke en zeer besmettelijke Marburgvirus bij zich te dragen, zorgden woensdagmiddag voor een alarm op het centraal station van Hamburg.
Hulpdiensten in volledige beschermende uitrusting stapten in een trein uit Frankfurt nadat een 26-jarige geneeskundestudent en zijn vriendin griepachtige symptomen kregen in de trein. Passagiers werden geëvacueerd en de politie sloot twee sporen op het station enkele uren af voordat ze weer werden geopend.
Volgens de brandweer van Hamburg had een van de twee vermoedelijke Marburg-slachtoffers ook last van licht overgeven. “Hij belde toen de brandweer omdat hij vermoedde dat er iets mis was”, vertelde een woordvoerder aan de krant Die Welt.
Ik bel ook altijd de brandweer als ik licht over moet geven. Na bijna elk artikel over Israël dat ik publiceer hang ik bij ze aan de lijn.
Volgens het roddelblad Bild was de student rechtstreeks vanuit Rwanda per vliegtuig naar Rwanda gekomen, waar hij in contact was geweest met een patiënt die later besmet bleek te zijn met Marburg.
Rwanda, een land zonder zeekust in Oost-Afrika, kampt momenteel met een uitbraak van het dodelijke virus. Volgens het ministerie van Volksgezondheid van het land zijn er sinds afgelopen zondag acht mensen overleden aan het virus, terwijl er 26 gevallen zijn bevestigd.
ACHT mensen ( 8 ), en dan moet je Afrikaanse statistieken vertrouwen. Het is waarschijnlijker dat het een straf van God is omdat Rwanda alle grondstoffen uit buurland Kongo rooft, wat mij persoonlijk niet uitmaakt.
Het Marburg-virus veroorzaakt koorts met symptomen zoals stuiptrekkingen, bloederig braken en diarree, en heeft een sterftecijfer van maximaal 88 procent, volgens de Wereldgezondheidsorganisatie. Mensen raken besmet door contact met de lichaamsvloeistoffen van geïnfecteerde slachtoffers.
De student en zijn vriendin werden naar het Eppendorf University Hospital gebracht, dat gespecialiseerd is in tropische ziekten. Hun bagage werd in beslag genomen.
In het begin van de Coronoahoax kwam dat Marburg wel eens ter sprake. De wildste verhalen deden de ronde.
Helaas worden ze nooit werkelijkheid. Voor mij zou het beter zijn als het wel werkelijkheid zou worden, want dan heb ik iets om over te bloggen.
WAT U MOET WETEN —
Het Marburg-virus is de veroorzaker van de Marburg-virusziekte (MVD), een ziekte met een sterftecijfer tot 88%, maar dit kan veel lager uitvallen bij goede patiëntenzorg. . . WAT BETEKENT DAT HET STERFTECIJFER DAALT TOT “SLECHTS” 24 PROCENT.
De ziekte van het Marburg-virus werd voor het eerst ontdekt in 1967 na gelijktijdige uitbraken in Marburg en Frankfurt in Duitsland en in Belgrado, Servië.
Twee grote uitbraken die gelijktijdig plaatsvonden in Marburg en Frankfurt in Duitsland en in Belgrado, Servië, in 1967, leidden tot de eerste erkenning van de ziekte. De uitbraak werd in verband gebracht met laboratoriumwerk met Afrikaanse groene apen (Cercopithecus aethiops) geïmporteerd uit Oeganda. Daarna werden uitbraken en sporadische gevallen gemeld in Angola, de Democratische Republiek Congo, Kenia, Zuid-Afrika (bij een persoon met een recente reisgeschiedenis naar Zimbabwe) en Oeganda. In 2008 werden twee onafhankelijke gevallen gemeld bij reizigers die een grot hadden bezocht die bewoond werd door Rousettus vleermuiskolonies in Oeganda.
Ja, alle ellende komt uit Afrika. We moeten de grens sluiten, maar Geert Wilders weigert dat te doen nu hij de baas is.
Zorgverleners worden vaak besmet tijdens de behandeling van patiënten met verdachte of bevestigde MVD. Dit is gebeurd door nauw contact met patiënten wanneer infectiecontrolemaatregelen niet strikt worden toegepast. Overdracht via besmette injectieapparatuur of via prikaccidenten wordt geassocieerd met ernstiger ziekte, snelle achteruitgang en mogelijk een hoger sterftecijfer.
Westerse ‘zorgverleners’ die liever in Afrika gaan helpen dan hier, moeten we gewoon niet meer terug binnenlaten. Ze hebben een keuze gemaakt en zullen met de consequenties moeten leven.
25/11/2024 Historische politieke verrassing in Roemenië: een kandidaat die geen kans had in de peilingen won de eerste verkiezingsronde. R...