augustus 20, 2022 19
De oorlog in
Oekraïne wordt de doodsklok voor de EU, nu haar leiders, die samen met de
belangrijkste regeringspartijen van Europa de instructies van de VS over de
confrontatie met Rusland hebben aanvaard, alles hebben ingezet op een Russische
militaire nederlaag in Oekraïne en een politiek-economische ineenstorting die
tot een regimewisseling in het Kremlin leidt. De leiders van de EU hebben op
gevaarlijke wijze en in toenemende mate het lot van het Europese
integratieproject verbonden aan hun geloof (gebaseerd op grove misrekening of
misleid door Engels-Amerikaanse inlichtingendiensten) in een overwinning van
Oekraïne en een Russisch verlies, schrijft Oscar Silva-Valladares.
Aangezien het onwaarschijnlijk is dat dit zal gebeuren, en zich deze komende winter een grote crisis zal ontvouwen als gevolg van de groeiende ontevredenheid van de bevolking over de stijgende energiekosten, de verstoring van de voedselvoorziening en en algemene economische malaise, zullen er ernstige politieke veranderingen komen in de EU en in de politieke leiding van Europa. In het beste geval zal de EU het momentum voor verdere politieke integratie verliezen en verstrikt raken in verlamming en institutionele verwarring. In het ergste geval zal de groeiende ontevredenheid leiden tot radicale politieke veranderingen en politici aan de macht brengen die een andere kijk hebben op het nut en de relevantie van de EU.
De door de VS
geleide economische oorlog tegen Rusland als reactie op de militaire operatie
in Oekraïne heeft de diepe structurele gebreken van de architectuur van de
Europese Unie (EU) blootgelegd en verergerd. Eerlijk gezegd manifesteerden deze
barsten zich al eerder, bijvoorbeeld tijdens de Griekse crisis die in 2009
begon, het Brexit-proces sinds 2016 en de groeiende geschillen van Polen en
Hongarije met het EU-bestuur. Aan de basis van de problemen van de EU ligt een
bestuursstructuur die wordt geleid door niet-gekozen ambtenaren en die in de loop
van decennia niet alleen is uitgebreid, maar ook een eigen overlevingslogica
heeft ontwikkeld ten koste van de brood-en-boterzaken die er voor de gemiddelde
Europeaan wel toe doen. De EU heeft zichzelf van een economisch verbond
omgevormd tot een zichzelf in stand houdende politieke moloch, die gedreven
wordt door ideologie en bureaucratische inertie, en heeft daarbij het contact
met de werkelijkheid verloren. De zaken zijn nog erger geworden door de
voortdurende incompetentie waarvan de huidige EU-hoofden, de voorzitter van de
Europese Commissie von der Leyen en de vertegenwoordiger van de EU voor
buitenlandse zaken Borrell, blijk geven, zoals blijkt uit de ommezwaai van
eerstgenoemde over de Russische energieleveranties en de botte afwijzing door
laatstgenoemde van diplomatie om de oorlog in Oekraïne te beëindigen.
Oorspronkelijk was
het Europese integratieproject een door de VS geleid initiatief dat eind jaren
veertig in het geheim door de CIA werd gefinancierd om van Europa een vangnet
te maken voor de productie van Amerikaanse multinationale ondernemingen.
Naarmate de industriële prestaties van Europa zich herstelden en de VS
vervolgens hun invloed op de productie verloren door uitbesteding aan China
(dat ook Europa’s voornaamste handelspartner werd), werd de oorspronkelijke
beweegreden van de EU voor de VS minder belangrijk en relevant voor de Indo-Pacifische
regio. Voor de VS is de EU nu alleen nog maar een geopolitiek instrument dat
zij voor hun eigen doeleinden ter beschikking hebben.
De Oekraïne-crisis
heeft binnen de EU diepe centrifugale krachten aan de oppervlakte gebracht en
nieuwe doen ontstaan. Tijdens de Griekse crisis heeft het Duitsland van
Bondskanselier Merkel met ijver, en sommigen zouden zeggen met arrogantie, een
beleid van regionale financiële discipline en bezuinigingen geleid, dat een
tijdbom onschadelijk heeft gemaakt, maar in Zuid-Europa blijvende wrevel heeft
veroorzaakt.
Polen, een natie
met sterke geopolitieke ambities die eeuwenlang zijn gedwarsboomd, is nu de
voornaamste destabiliserende kracht, eerst door zijn conflict met de EU over
het primaat van de zogenaamde Europese rechtsstaat boven de nationale
soevereiniteit, en tegenwoordig door zijn oude rivaliteiten met Duitsland te
openbaren – waarbij bijvoorbeeld de kwestie van de herstelbetalingen uit de
Tweede Wereldoorlog weer opduikt – en zijn vrees uit te spreken over een eventuele
Frans-Duitse inschikkelijkheid voor een diplomatieke oplossing in Oekraïne.
Het Verenigd
Koninkrijk, op zoek naar een post-Brexit bestemming en los van zijn vroegere
EU-kluisters, toont nog eenmaal zijn oude en diepe Angelsaksische en
pro-Atlantische instincten, nu het de speerpunt wordt in de confrontatie tussen
de G7 en Rusland en, in dit proces, aan geopolitieke alternatieve regelingen
voor Europa denkt, zoals een as VS-Britannië-Polen-Baltische landen. Duitsland
van zijn kant zal binnenkort existentiële keuzes moeten maken over de
toekomstige energiebevoorrading en hard moeten nadenken over de vraag of het
alle zinvolle economische betrekkingen met Rusland wil stopzetten.
In Hongarije is
premier Orban behendig omgesprongen met het diepe gevoel van historische
identiteit van zijn volk in het hart van Midden-Europa en is hij de leidende
tegenstem geworden die een ommekeer in de anti-Russische sancties en een
onderhandelde oplossing voor de Oekraïne-crisis voorstelt – een moedig en
gedurfd voorstel dat het establishment van de EU heeft doen daveren.
Tenslotte heeft
Litouwen, dat zijn lange weg van provocatie tegen Rusland voortzet, onlangs een
nieuwe frontlinie geopend door de doorvoer van goederen uit Rusland naar
Kaliningrad tijdelijk te blokkeren – een roekeloze actie die in strijd is met
internationale overeenkomsten en duidelijk in strijd is met de sancties van de
EU.
De laatste jaren
zijn de twistpunten in de EU verbreed en verdiept, onder meer op het gebied van
begrotingsbeleid, financiële discipline, immigratie, mensenrechten, bestuur en
energie. De recente hervormingspogingen van de EU om het besluitvormingsproces
te versterken ten koste van de nationale jurisdictie, met inbegrip van een
initiatief om de unanimiteitsregel af te schaffen, zijn een wanhopige poging op
de valreep om het bondgenootschap te redden, maar zullen waarschijnlijk tot
meer oppositie en verzet leiden, vooral in Oostenrijk, Hongarije en Polen.
Ongeacht het
huidige EU-debacle is de Europese eenwording onomkeerbaar, als we denken aan de
val van het West-Romeinse Rijk en het proces van natievorming dat sindsdien op
gang is gekomen. Helaas is het twee eeuwen oude Europese project vooral door
conflicten en oorlog en niet door bureaucratie gestuurd. De egoïstische
politici van Europa hebben niet geleerd van de geschiedenis, en hun
onvergeeflijke fout is hun onvermogen om voor het continent een onafhankelijke
weg te vinden, weg van de confrontatie tussen de VS, Rusland en China. De
beruchte verklaring van Victoria Nuland (fuck the EU) tijdens de Maidan-crisis
van 2014 belichaamt de ware gevoelens van de Amerikaanse regering ten opzichte
van de EU en had een wake-up call moeten zijn en het besef dat de toekomst van
Europa veel te belangrijk is om in handen van niet-Europeanen te worden gelegd.
Copyright ©
2022 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/made-in-usa-de-komende-ineenstorting-van-de-europese-unie/
