april 4,
2024 10
In de jaren 1970
schreef Dr. Vernon Coleman dat er in meer dan 20 jaar geen grote doorbraken
waren geweest in farmaceutisch onderzoek. Ondanks de enorme investeringen in
onderzoeksprogramma’s, werd veel van het resulterende werk als waardeloos
beschouwd en leverde het geen echt innovatieve producten op.
Zelfs zover terug
in de tijd lag de focus van het onderzoek van farmaceutische bedrijven meestal
op het ontwikkelen van producten met een potentieel voor hoge verkoopcijfers,
vaak gericht op aandoeningen die een langdurige behandeling vereisen.
De enorme
hoeveelheid onderzoek en middelen die werden besteed aan het genereren van
nieuwe producten had niet noodzakelijkerwijs geleid tot belangrijke vooruitgang
en het aantal echt baanbrekende medicijnen dat in de jaren 70 werd
geïntroduceerd was onbeduidend, met weinig om de voortdurende uitgaven voor
traditioneel onderzoek door farmaceutische bedrijven te rechtvaardigen. Wat er
in feite gebeurde, was dat de concurrentie tussen farmaceutische bedrijven
leidde tot een toename van variaties op bestaande producten in plaats van
nieuwe of andere producten.
Het volgende essay
is afkomstig uit een hoofdstuk van Vernon Coleman’s boek ‘Paper Doctors‘,
dat voor het eerst in 1977 werd gepubliceerd.
Door Dr. Vernon Coleman
In de afgelopen
twee decennia is een groot deel van het geld dat aan medisch onderzoek wordt
besteed, uitgegeven door farmaceutische bedrijven. De waarde van het werk van
commerciële laboratoria is moeilijk objectief vast te stellen. Om verschillende
politieke redenen wordt onderzoek door de farmaceutische industrie vaak
overgewaardeerd of ondergewaardeerd, waarbij het verschil in nadruk afhangt van
de politieke neigingen van de betreffende commentator of zelfs van zijn
commerciële betrokkenheid.
Waarnemers binnen
de medische wereld zijn sterk verdeeld in hun houding ten opzichte van het werk
dat op deze manier gedaan wordt. Lord Platt zei bijvoorbeeld in 1967 in zijn
toespraak tot het Royal College of Physicians dat “het fenomenale succes van
medische behandelingen bijna volledig lijkt te zijn toe te schrijven aan
niet-klinische en vaak niet-medische wetenschappers die vaak werken in, of nauw
samenwerken met, de farmaceutische industrie”.
Andere artsen
(waaronder ikzelf) hebben de farmaceutische industrie ervan beschuldigd te veel
geld uit te geven aan reclame en het ontwikkelen van winstgevende maar medisch
gezien onnodige medicijnen en niet genoeg aan het doen van echt nuttig
onderzoek. Volgens een rapport van de National Economic Development Office,
‘Focus on Pharmaceuticals’, heeft een groot deel van de nieuwe medicijnen die
op de markt worden gebracht geen voordeel ten opzichte van bestaande medicijnen
en dienen ze alleen om patiënten en artsen in verwarring te brengen.
Een onbetwistbaar
feit is dat er sinds de jaren 1950 geen echte doorbraken zijn geweest in
farmaceutisch onderzoek. In een boekje dat in 1975 werd gepubliceerd door de
Association of the British Pharmaceutical Industry (“ABPI”) met de titel
‘Pharmaceutical Research and Public Ownership’, stelt de schrijver, John
Maddox, dat “de afgelopen 15 jaar steeds specifiekere medicijnen zijn
geïntroduceerd voor de behandeling van hartaandoeningen, astma, steroïden voor
de behandeling van stofwisselingsziekten en voor het reguleren van de
vruchtbaarheid.” Het is zeker geen indrukwekkende lijst als je kijkt naar de
inspanningen die naar verluidt zijn geleverd.
Zoals John Maddox
in deze ABPI-publicatie toegeeft: “Onderzoeksprogramma’s die meerdere miljoenen
ponden kosten en jarenlang de energie van tientallen geschoolde wetenschappers
opslokken, worden vaak afgeschreven als waardeloos.” Hij geeft niet toe – maar
kan niet ontkennen – dat veel van de even dure onderzoeksprogramma’s die niet
worden afgeschreven, slechts variaties op bestaande thema’s produceren. De
productie van nieuwe maagzuurremmers, kalmeringsmiddelen en slaapmiddelen is
schijnbaar eindeloos.
Het meeste geld dat
aan onderzoek wordt besteed, gaat op aan het zoeken naar producten waarvan de
bedrijven denken dat ze snel verkocht zullen worden door artsen. Er is een
klein aantal groepen ziekten en symptomen die een zeer groot deel uitmaken van
al het werk dat huisartsen doen. (Aangezien huisartsen het meeste voorschrijven
in Groot-Brittannië, richten de farmaceutische bedrijven hun inspanningen
grotendeels op hen).
De farmaceutische
bedrijven lijken erop gebrand om producten op de markt te brengen die aan twee
criteria voldoen: ten eerste dat ze aan een groot aantal patiënten worden
voorgeschreven en ten tweede dat ze voor een lange periode worden
voorgeschreven. Het is duidelijk dat een magisch geneesmiddel dat in één dag
volledig geneest, niet in zulke hoeveelheden zou worden verkocht. De industrie
is dus vooral geïnteresseerd in aandoeningen als maagzweren, bloedarmoede door
ijzertekort, eczeem en psoriasis, zwaarlijvigheid, slapeloosheid en chronische
pijn zoals de pijn van artritis. Dit zijn aandoeningen die vaak langdurig
behandeld moeten worden en ze komen ook veel voor.
In de zomer van
1975 konden artsen in het Verenigd Koninkrijk kiezen uit 57 verschillende
merken en soorten maagzuurremmers wanneer ze werden geconfronteerd met een
patiënt die leed aan gastritis of maagzweer. Ze konden zowel serums als
tabletten voorschrijven en de verschillende samenstellingen bevatten allemaal
iets verschillende hoeveelheden maagzuurremmers. Maar over het algemeen waren
de enige verschillen de namen van de producten, de namen van de fabrikanten en
de prijzen.
Er is geen snelle
en logische manier voor de dokter om te weten welk product hij zijn patiënten
moet voorschrijven. Hij kan niet gemakkelijk de prijzen vergelijken, want
hoewel deze wel beschikbaar zijn, geven de fabrikanten met alle trucs van de
levensmiddelenhandel prijzen voor verschillende hoeveelheden. Hoe kun je
bijvoorbeeld een prijs van 22 pence voor 30 tabletten vergelijken met een prijs
van 87 pence voor 300 milliliter? Hoe vergelijk je 22 pence voor 30 tabletten
met 40 pence voor 50 tabletten? Artsen zouden zakrekenmachines op hun bureau
moeten hebben om ervoor te zorgen dat ze altijd de “beste koop” voorschrijven.
En ze worden niet gestimuleerd om het zich aan te trekken.
De bedrijven die
deze 57 verschillende maagzuurremmers maken, promoten hun producten allemaal
heftig, ze beweren allemaal dat hun versie de beste is, en om de zaken nog
ingewikkelder te maken, is er geen duurzaamheid in de beschikbare producten.
Als een product uit de gratie raakt of er niet in slaagt om nieuwe
voorschrijvers aan te trekken, wordt er een nieuw product gelanceerd door een
bedrijf dat zijn deel van de waardevolle markt voor maagzuurremmers wil
behouden. De productie van deze nieuwe variëteiten gaat gepaard met een
onderzoeksproject, maar het is nauwelijks onderzoek dat iets nuttigs toevoegt
aan het arsenaal medicijnen van artsen. Integendeel, het zal hun verwarring
alleen maar vergroten.
Het dupliceren van
producten gaat door op alle winstgevende gebieden. In de zomer van 1975 waren
er 75 verschillende soorten ijzer die konden worden voorgeschreven door de arts
die de patiënt met ijzertekort behandelde. Deze verschillende soorten ijzer
waren verkrijgbaar in verschillende vormen, dat klopt – sommige als tabletten,
sommige als capsules en sommige voor injectie. Maar ze waren allemaal ontworpen
om precies hetzelfde werk te doen. Op dezelfde manier waren er 15 verschillende
soorten zaaddodende anticonceptie die voorgeschreven moesten worden, 33
verschillende soorten orale anticonceptie, 23 verschillende preparaten voor
patiënten met acne, 103 preparaten voor patiënten die een topische steroïde
nodig hebben (deze medicijnen worden gebruikt voor patiënten met langdurige
aandoeningen zoals eczeem en psoriasis die een semi-continue therapie nodig
hebben en daarom potentieel zeer winstgevend zijn), 17 medicijnen voor
patiënten die proberen af te vallen, 33 medicijnen voor patiënten die niet
kunnen slapen, 34 voor patiënten die klagen over misselijkheid en ziekte en 100
voor patiënten met pijn.
Op de meeste van
deze gebieden zouden één of twee merkproducten voldoende zijn geweest. De
hoeveelheid onderzoek die nodig was om al deze verschillende producten te
produceren moet enorm zijn geweest. De bedrijven zullen een nieuwe formulering
hebben moeten uitproberen waarvan ze kunnen beweren dat die iets doet wat geen
enkele andere formulering doet; vervolgens zullen ze ervoor hebben moeten
zorgen dat de combinatie niet overduidelijk dodelijk is en dat het soms
inderdaad het werk doet dat het zou moeten doen. Wanneer farmaceutische
bedrijven trots praten over de hoeveelheid geld die ze uitgeven aan onderzoek,
dan is dit waar ze het over hebben.
Het aantal
producten met echte waarde dat de afgelopen jaren is geproduceerd, is
onbeduidend vergeleken met het aantal producten dat op de markt wordt gebracht.
In feite is het moeilijk om producten te bedenken die in de laatste twee
decennia zijn geïntroduceerd en die gemist zouden worden.
Een ervaren arts
die gevraagd wordt de acht geneesmiddelen te kiezen die hij mee zou nemen op
een onbewoond eiland, zou geneesmiddelen kiezen die al vele tientallen jaren
bestaan, niet omdat deze geneesmiddelen goed beproefd zijn, maar simpelweg
omdat deze geneesmiddelen het beste werken.
Afgezien van de
ontdekking van sulfonamide, penicilline, steroïden, chloorpromazine en insuline
in de eerste helft van deze eeuw, zijn er relatief weinig ontdekkingen van echt
belang geweest. Medicijnfabrikanten produceren tegenwoordig honderden verschillende
producten voor hartaandoeningen, maar veruit het belangrijkste en meest
voorgeschreven middel is digitalis, dat al twee eeuwen wordt gebruikt. De twee
belangrijkste pijnstillende medicijnen zijn aspirine voor lichte pijn en
morfine voor ernstigere pijn. Deze twee medicijnen bestaan in verschillende
vormen al eeuwen, hoewel de aspirinetablet zoals we die nu kennen pas aan het
eind van de negentiende eeuw op de markt kwam. De farmaceutische industrie
heeft veel geld uitgegeven aan het produceren van variaties op deze twee
thema’s, maar de verbeteringen en toevoegingen kunnen nauwelijks revolutionair
genoemd worden. Effectieve antibiotica, pijnstillers, kalmeringsmiddelen en
hypnotica waren beschikbaar in het begin van de jaren 1950. De farmaceutische
bedrijven willen natuurlijk niet toegeven dat de farmacologische revolutie
voorbij is en dat er in plaats van meer spectaculaire ontdekkingen alleen maar
een wildgroei aan producten zal komen die marginale voordelen bieden aan kleine
aantallen patiënten.
Veel geld van
farmaceutische bedrijven wordt besteed aan onderzoek naar nieuwe medicijnen die
angst en depressie kunnen verlichten. De tot nu toe ontdekte medicijnen zijn
van onduidelijke waarde. Niets heeft dezelfde impact gehad als chloorpromazine
in de jaren 1950. Er zijn veel verschillende nieuwe medicijnen die weinig meer
waarde hebben dan placebo’s. Ze worden echter wel gemaakt en voorgeschreven. Ze
worden echter gemaakt en voorgeschreven omdat dit een modieus gebied is waar
veel geld mee te verdienen valt. De farmaceutische bedrijven die de eerste
effectieve medicijnen tegen infectieziekten produceerden, startten een
goudkoorts die nog steeds in volle gang is. Elk bedrijf dat een medicijn kan
produceren dat een echt effect heeft op een van de veel voorkomende psychische
aandoeningen weet dat het een fortuin zal verdienen. Zowel artsen als de
industrie negeren graag de ethische problemen die de ontdekking van zo’n
medicijn met zich mee zou brengen.
Er zijn ook enorme
bedragen uitgegeven aan de zoektocht naar een medicijn tegen kanker. Tot nu toe
zijn de medicijnen die zijn geproduceerd alleen gebruikt op kleine aantallen
patiënten, hoewel er af en toe beweerd wordt dat er waarschijnlijk een
effectief medicijn tegen kanker beschikbaar komt. Wat er de komende jaren
waarschijnlijk zal gebeuren, is het promoten van medicijnen tegen kanker bij
huisartsen. Er is veel bewijs dat aantoont dat medicijnfabrikanten geen enkele
schroom hebben om medicijnen te promoten die gevaarlijk kunnen zijn, als ze
denken dat ze er geld mee kunnen verdienen. Er is ongetwijfeld een grote markt
voor deze medicijnen en het zal gemakkelijk zijn om te beargumenteren dat de
medicijnen voor lange periodes moeten worden voorgeschreven.
Antikankermedicijnen passen daarom goed in het patroon van geneesmiddelen die
geschikt zijn voor zware promotie bij huisartsen.
In hun pogingen om
revolutionaire stoffen te produceren die de impact van de eerste antibiotica en
de eerste steroïden kunnen evenaren, hebben de farmaceutische bedrijven een
aantal zeer gevaarlijke stoffen ontwikkeld en verkocht.
Er is genoeg bewijs
dat aantoont dat farmaceutische bedrijven zich veel meer bezighouden met
onderzoek dat helpt om producten te verkopen dan met onderzoek dat ervoor zorgt
dat producten veilig en effectief zijn. Ik heb het bewijs in meer detail
beschreven in mijn boek ‘The Medicine Men’ (gepubliceerd in 1975).
Proeven in
ziekenhuizen en huisartspraktijken worden vaak gedaan door artsen die werken
voor het bedrijf dat het onderzochte medicijn heeft gemaakt. Zelfs als de
artsen in kwestie contractueel buiten het bedrijf werken, is de kans groot dat
ze betaald worden voor hun werk. In Amerika vragen ziekenhuizen aan
farmaceutische bedrijven een vergoeding voor elk dossier dat ze aanleveren. De
vergoeding van ongeveer 2000 dollar voor elk dossier kan oplopen tot een kwart
miljoen dollar voor genoeg dossiers om een volledige proef te maken. In
Europese ziekenhuizen buiten Groot-Brittannië zijn de kosten lager dan dit – en
in Groot-Brittannië zijn ze nog veel lager, waarbij de artsen als beloning een
gratis diner, een apparaat of een ticket voor een conferentie in het buitenland
accepteren. De grootte van de beloning is onbelangrijk: het feit is dat wanneer
er beloningen worden aangeboden aan artsen, de artsen in feite werknemers
worden van de betrokken bedrijven en hun rapporten moeten onvermijdelijk worden
bekeken met dat feit in gedachten.
Een ander
verontrustend aspect van het testen van producten van medicijnfabrikanten is
het feit dat patiënten zelden te horen krijgen dat ze deelnemen aan een trial
wanneer ze medicijnen krijgen toegediend door hun huisarts of ziekenhuisarts. Ze
kunnen te horen krijgen dat de dokter iets nieuws voor ze heeft om te proberen
en de dokter zelf kan de indruk hebben dat hij een beproefd product uitdeelt
dat alleen nog maar bewezen moet worden in de klinische praktijk. In feite zou
hij wel eens een potentieel dodelijk medicijn kunnen geven aan patiënten die
hij een week lang niet meer ziet.
Er is nog een ander
gevolg van de behoefte van medicijnfabrikanten om bekendheid te geven aan hun
producten en ervoor te zorgen dat de informatie die zij relevant achten zoveel
mogelijk artsen bereikt. Zoals een schrijver in General Practitioner, een van
de gratis verkrijgbare medische tijdschriften, het verwoordde: “Voor de
farmaceutische bedrijven gaat de noodzaak om informatie te publiceren boven
overwegingen als de oplage van het tijdschrift of de redactionele normen”. De
reden hiervoor is dat de farmaceutische bedrijven weten dat maar weinig
voorschrijvers de artikelen in medische tijdschriften lezen. Wat de
farmaceutische bedrijven willen zijn referenties om te citeren op hun
aantrekkelijke weggeefliteratuur en voor hun vertegenwoordigers om te citeren
bij huisartsenbezoeken.
Opnieuw in de
woorden van de huisarts: “De medische referentie is het meest betrouwbare wapen
in het arsenaal van de vertegenwoordiger van het medicijnbedrijf. Het citeren
van hoofdstukken en verzen uit een gepubliceerd klinisch onderzoek geeft een
sfeer van respectabiliteit aan zijn beweringen, die dan moeilijker in twijfel
te trekken zijn voor de arts …”
Dit zou allemaal
goed en wel zijn als de farmaceutische bedrijven alleen zouden publiceren in
tijdschriften zoals British Medical Journal, The Lancet enzovoort.
Medicijnfabrikanten publiceren hun bevindingen echter niet alleen in deze
gerenommeerde tijdschriften. Ze publiceren ook in tijdschriften die de
bedrijven een vergoeding vragen – naar verluidt ongeveer £500 voor een artikel
van gemiddelde lengte.
Het Journal of
International Medical Research, bijvoorbeeld, bracht in september 1975 £85 per
gedrukte pagina in rekening voor wetenschappelijke artikelen die erin werden
gepubliceerd. Volgens de uitgevers houdt het Journal of International Medical
Research zich naast het publiceren van medische en wetenschappelijke artikelen
ook bezig met het opnemen, transcriberen en publiceren van symposia, onder zijn
eigen opdruk; met, waar nodig, de vertaling van de handelingen in andere talen
dan het Engels.
Onderzoekers zijn
zo blij met de publicatie van hun werk dat ze er graag mee instemmen dat
farmaceutische bedrijven betalen voor het verschijnen van hun werk in
tijdschriften van mindere kwaliteit. En zelfs leden van de medische beroepsgroep
lijken hun goedkeuring te geven aan de hele gang van zaken door toe te staan
dat hun naam wordt gebruikt als lid van de redacties van deze tijdschriften. In
de redactieraad van het Journal of International Medical Research in het
Verenigd Koninkrijk zitten bijvoorbeeld professor J.P. Payne, professor W.
Linford Rees en professor Andrew Semple.
Het onderzoek naar
nieuwe medicijnen gaat ook gepaard met veel ethische problemen. Er kunnen
bijvoorbeeld problemen ontstaan als er een nieuw geneesmiddel wordt ontdekt dat
op zichzelf uitstekend is, maar geen marketingvoordeel heeft ten opzichte van
producten van concurrenten. En het is niet onbekend dat een bedrijf een product
ontwikkelt dat voordelen heeft ten opzichte van bestaande medicijnen, maar
ervan afziet om het op de markt te brengen omdat ze al een marktleider hebben
en er geen heil in zien om met zichzelf te concurreren.
Het lijdt geen
twijfel dat de commerciële farmaceutische bedrijven in de afgelopen driekwart
eeuw een aantal uiterst belangrijke medicijnen op de markt hebben gebracht.
Veel van het belangrijkste medische onderzoek van deze eeuw is gefinancierd
door farmaceutische bedrijven. Er zijn nu echter overtuigende aanwijzingen dat
het onwaarschijnlijk is dat de farmaceutische bedrijven in de toekomst in
hetzelfde tempo nuttige medicijnen zullen blijven produceren. De meeste
medicijnen die vandaag de dag op de markt worden gebracht zijn slechts
variaties op bestaande thema’s en de farmaceutische bedrijven brengen zichzelf
onherstelbare schade toe in hun pogingen om deze producten te promoten. Er is
geen medische rechtvaardiging voor de voortdurende uitgaven van enorme
hoeveelheden geld aan traditioneel onderzoek door de farmaceutische bedrijven.
Copyright ©
2024 vertaling door Frontnieuws
https://www.frontnieuws.com/dr-coleman-hoe-farmaceutische-bedrijven-artsen-misleiden/
