Carol M. Highsmith (1946–) / Wikimedia / (Public
Domain)
Terwijl een groeiend
aantal kinderen in heel Amerika gediagnosticeerd wordt met meerdere
levensbedreigende ziekten, heeft een uitgebreid onderzoek aangetoond dat geen
enkel Amish kind getroffen is door kanker, hartfalen, autisme of een andere
chronische aandoening, schrijft Hunter Fielding.
In de Verenigde
Staten nadert de huidige populatie Amish snel de 400.000.
De grootste
concentraties Amish burgers zijn 90.000 in Pennsylvania en 82.000 in Ohio.
Amish
gemeenschappen hebben zich in maar liefst 32 Amerikaanse staten gevestigd.
Gezinnen hebben
gemiddeld 7 kinderen, dus de Amish bevolking groeit snel.
De Amish zijn een
groep traditionalistische christenen die bekend staan om hun eenvoudige leven,
sobere kleding en christelijk pacifisme.
Ze verwerpen de
meeste gemakken van moderne technologie en farmaceutica en handhaven
zelfvoorziening.
De Amish hechten
waarde aan het plattelandsleven, handarbeid, nederigheid en Gelassenheit (onderwerping
aan Gods wil) met de bedoeling om de gezinstijd niet te onderbreken en waar
mogelijk persoonlijke gesprekken niet te vervangen.
En toch, ondanks
het feit dat de Amish alle moderne medicijnen en farmaceutische middelen
afwijzen waar de rest van de Amerikaanse bevolking toegang toe heeft, behoren
ze tot de gezondste in het land.
Zoals recente rapporten hebben aangetoond, toonde een studie
uitgevoerd door de Vaccine Safety Research Foundation (VSRF) aan dat het
sterftecijfer door Covid in Amish gemeenschappen 90 keer lager ligt dan in de
rest van Amerika.
Het belangrijkste
verschil, zo onthulde het onderzoek, is dat Amish gemeenschappen de richtlijnen
van de U.S. Centers for Disease Control and Prevention (CDC) volledig
negeerden.
Amish gezinnen
lieten zich niet vaccineren en droegen geen maskers, en ze deden ook niet aan
lockdowns, sociale distantiëring of andere beperkingen.
Maar de gescheiden
gemeenschappen konden niet voorkomen dat ze het virus opliepen, want ruwweg 90%
van de Amish werd geïnfecteerd met Covid.
In een nieuw
uitgebreid onderzoek, gepresenteerd door VSRF oprichter Steve
Kirsch aan de Pennsylvania State Senate, werd berekend dat bij Amish kinderen,
die strikt 100 procent niet gevaccineerd zijn, typische chronische aandoeningen
niet of nauwelijks voorkomen.
Deze chronische
aandoeningen, waar veel gevaccineerde kinderen en delen van de Amerikanen aan
lijden, zijn onder andere auto-immuunziekten, hartziekten, diabetes, astma,
ADHD, artritis, kanker en autisme.
Tijdens een
getuigenis voor de Senaat van de PA deelden gezondheidsdeskundigen details over
waarom er nooit rapporten zijn gepubliceerd over de gezondheid
van Amish kinderen in het algemeen.
“Na tientallen
jaren de Amish bestudeerd te hebben, is er geen rapport omdat het rapport
vernietigend zou zijn voor het narratief,” getuigde Kirsch.
“Het zou aantonen
dat de CDC het publiek al tientallen jaren schade berokkent door niets te
zeggen en alle gegevens te verbergen.”
Vooraanstaand
Amerikaans cardioloog Dr. Peter McCullough heeft tientallen peer-reviewde
publicaties over de toename van chronische aandoeningen onder het publiek.
McCullough heeft
getuigd voor de Amerikaanse Senaat en voor wetgevende instanties in de hele VS
over de gevaren van mRNA-spuiten.
Kirsch en
McCullough maakten samen met topadvocaat Thomas Renz en medisch onderzoeker
Graham Hetrick deel uit van een panel van deskundigen die getuigden voor de
Senaat van de staat Pennsylvania.
De deskundigen
merkten allemaal op dat chronische aandoeningen sterk toenemen onder de
Amerikaanse bevolking.
Ze concludeerden
echter dat deze aandoeningen niet voorkomen onder de ongevaccineerde Amish
gemeenschappen.
Volgens het VSRF
onderzoek kon er geen enkel Amish kind gevonden worden dat leed aan kanker,
autisme, hartkwalen of andere aandoeningen die onder Amerikaanse kinderen in
opmars zijn.
Er zijn meerdere bewijslijnen die het klassieke paradigma
van virale virusziekte betwisten, waaronder historische verslagen, biologisch
bewijs (of het gebrek daaraan) en klinische “experimenten” volgens Dr. Lee
Merritt. Maar hoewel dit waar is, zijn er veel zogenaamde “wakkere” individuen
die wel willen accepteren dat er voortdurend op grote schaal tegen ons gelogen
is om onze slavernij mogelijk te maken, maar die zelfs niet willen nadenken
over de mogelijkheid dat één van die leugens het onbewezen virale virusziekte-paradigma
was, schrijft Patricia Harrity.
Dr. Merritt,
orthopedisch chirurg en voormalig voorzitter van de Association of American
Physicians and Surgeons, schrijft: “Ik hoor het voortdurend. Van artsen:
“Hoe kun je zeggen dat virussen niet bestaan? Ik behandel voortdurend mensen
met een virusziekte.” Of van patiënten: “Mijn hele familie is echt ziek
geworden, dus er moeten virussen zijn!”. Dr. Merritt voegt
hieraan toe:
“Laten we duidelijk zijn. Er is ziekte, zoals in “Dis-Ease”. Mensen worden ziek
en sommigen sterven aan de ziekte. En ik kan toegeven dat het mogelijk is om
weefsel van een dier te oogsten en dat in een andere diersoort te injecteren en
zo ziekte te veroorzaken – zoals Judy Mikovits het beschrijft – “infectie door
injectie”. Maar dat bewijst niet het bestaan van onzichtbare, submicroscopische
eenhoorns die van de neus van de ene persoon naar de andere vliegen als de
OORZAAK van die ziekte.
“Het is het onbewezen idee van door de
lucht verspreide virale ziekten dat de mensheid tot slaaf heeft gemaakt van het
corrupte medische kartel.”
“Welke betere
psychologische wig kan er tegen de mensheid worden gebruikt dan mensen bang
maken voor onzichtbare straling van andere mensen?” vraagt ze.
In dit artikel
bespreekt Dr. Merritt de grootste klinische studie aller tijden – de
wereldwijde griepuitbraak van 1918.
Het is misschien een
verrassing voor de meeste mensen – zelfs artsen – dat de overdracht van griep
van mens op mens niet bewezen is. Tijdens de COVID-griezel in de zomer van 2020
publiceerde het CDC zelf onderzoek in het tijdschrift Emerging Infectious Diseases
waaruit bleek dat noch het dragen van handschoenen, noch het dragen van een
masker, noch het desinfecteren van de oppervlakken die je aanraakt, de
verspreiding van influenza in de gemeenschap stopt. “Influenza” is Italiaans
voor “invloed” en impliceert geen organisme of verspreiding tussen mensen. In
de huidige vakliteratuur van na 2005 worden grootse beweringen gedaan. Maar
beweringen zijn geen bewijs, ook al zeg je het keer op keer zoals in dit geval.
Een Science overzichtsartikel uit 2021 stelt: “Er is echter robuust
bewijs dat de overdracht via de lucht van veel
respiratoire virussen ondersteunt, waaronder severe acute respiratory syndrome
coronavirus (SARS-CoV), …” [1] En
voor het geval je het de eerste keer niet geloofde, herhalen ze later in het
artikel: “Ondanks de veronderstelde dominantie van druppeltransmissie, is er robuust
bewijs dat de overdracht via de lucht van veel
respiratoire virussen ondersteunt, waaronder het mazelenvirus …”. Het probleem
is dat het bewijs niet zo “robuust” is. Bio-informatica en genetische
fragmenten bewijzen geen ziekteoorzaak. De vraag naar het oorzakelijk verband
werd serieus bestudeerd tijdens de uitbraak van ziektes ten tijde van WO I.
Vandaag, in het
tijdperk van COVID, hebben we geleerd om de officiële sterftecijfers in twijfel
te trekken omdat ze gewoon niet overeenkomen met onze waarnemingen. En we
hebben gezien hoe gemakkelijk de “doodsoorzaak” kan worden verdraaid door
ziekenhuizen die coderen voor winst en propaganda (herinner je je de
motorrijder die verongelukte en stierf aan COVID?) Op dezelfde manier is het
verhaal van de grote en afschuwelijke pandemie van 1918 in de loop der tijd
veranderd en je moet de moderne “hervertellingen” niet klakkeloos aannemen.
Kate Daly, een
voormalige nieuwslezeres bij Fox en presentatrice van een radioprogramma,
onderzocht nieuwsarchieven over de pandemie van 1918 en ontdekte dat het aantal
doden dat in kranten werd gemeld de afgelopen eeuw consequent steeg, net als
bij een groot fluisterspel. De oorspronkelijke meldingen van doden waren in de
VS per county erg klein en telden op tot ongeveer 100.000 doden. Maar tegen
1920 meldden ze 500.000 doden in de VS. In 1941, twee decennia na de
gebeurtenis, werd het aantal doden wereldwijd op 10 miljoen geschat. Tegen 1975
verdubbelden krantenberichten de telling tot 20 miljoen doden. Mike Leavitt DHS
rapporteerde in 2005 dat het aantal 38 miljoen was, en nu vertelt het CDC ons
dat er wereldwijd 50 miljoen doden waren.[2]
Toen ik begon met het
zoeken in nieuwsarchieven, herkende ik al snel dat de kranten van het begin van
de 20e eeuw werden gebruikt voor dezelfde propaganda waar we vandaag de dag
onder lijden. We denken misschien dat alleen het nieuws in het digitale
tijdperk wordt gecontroleerd door een paar grote bedrijven, maar ik ontdekte
dat kranten uit heel Amerika van 1917-1922 identieke artikelen hadden onder
verschillende banners. Het is enigszins humoristisch, maar ook bevestigend voor
de gecontroleerde aard van de pers dat, in de tijd van de linotype, toen elk
verhaal met de hand werd gemaakt met behulp van loden drukletters, spelfouten
verschillend waren, maar de exacte bewoording werd gebruikt in “kleine
stadskranten” in het hele land.
Een ander veelzeggend
feit: deze “pandemie” artikelen waren nooit grote voorpaginanieuws – ze werden
begraven naast kerknieuws en de laatste verkoop van brillen.
Volgens een historisch
document van Harvard uit 1920 stierven er 5000 mensen in Boston aan de pandemie
van 1918 en hetzelfde artikel meldde dat Boston de op twee na grootste stad in
Amerika was met de meeste doden.[3] Dit
feit doet ook opnieuw vragen rijzen over het aantal van 500.000 doden in de VS.
Het verklaart ook het merkwaardige feit dat niemand in mijn familie het over
deze vermeende afschuwelijke ziekte had.
Mijn grootouders en
ooms en tantes, die in 1918 leefden en werkten, spraken nooit over een pandemie
of zelfs maar een grote ziekte-uitbraak. Mijn grootvader was een boerenmuzikant
en een geweldige verhalenverteller die me familieverhalen vertelde over van
alles en nog wat – over oudtante Delia die in de regenput viel, de problemen
met het gebruik van een gaffelpen in weer en wind van 20 graden onder nul om de
T-bar aan de door paarden getrokken wagen te haken – maar geen woord over de
Grote Pandemie van 1918. Hoewel het zou hebben plaatsgevonden in de bloei van
zijn jonge volwassenheid, was de “Grote Pandemie” blijkbaar geen belangrijke
gebeurtenis in zijn leven. In zijn dagboek dat hij trouw dagelijks bijhield van
1893 tot 1963 staat één aantekening uit 1918 dat een familielid “de griep
kreeg”. Verder wordt er geen melding gemaakt van overlijden of invaliditeit –
en hij heeft deze gebeurtenissen door de jaren heen trouw bijgehouden.
Mijn vader was 13 jaar
oud ten tijde van de pandemie. Hij besprak met mij dat hij osteomyelitis had –
een infectie aan zijn scheenbeen waardoor hij maandenlang bedlegerig was toen
hij ongeveer 10 jaar oud was. Dit had zijn aandacht moeten vestigen op ziekte
en herstel. Maar hij had het nooit over “de pandemie”. Als volwassene behaalde
hij zijn MD, DDS en een PhD in biochemie, doceerde tandheelkunde aan Harvard,
deed onderzoek, praktiseerde geneeskunde en was over het algemeen een student
van de 20e-eeuwse geschiedenis – maar een “pandemie” stond niet op zijn radar.
Ik sprak onlangs met
een groep van ongeveer 350 mensen en vroeg iedereen simpelweg om me na afloop
te vertellen of ze ooit familie hadden horen praten over het verlies van leden
tijdens de “pandemie” van 1918. Slechts één persoon vertelde me dat haar
familie een verhaal had doorverteld, maar toen ze het onderzocht, bleek dat de
persoon in werkelijkheid jaren voor de uitbraak was overleden.
Waarom de pandemie de
Spaanse griep werd genoemd is onduidelijk. De ziekte begon niet in Spanje, maar
rond Fort Riley Kansas, een trainingsbasis voor de Eerste Wereldoorlog.
Rekruten van het leger op de basis werden ziek en velen stierven aan een
vreemde longaandoening die gepaard ging met koorts, ernstige vermoeidheid en
bloederige afscheiding.
We beschikken over
talloze bronnen met een directe geschiedenis van de gebeurtenis – herinneringsboeken
die door families zijn geschreven, het dagboek en latere boeken van Dr.
Eleanora McBean die als vrijwilliger met haar familie de rekruten verzorgde, de
autopsieresultaten van kolonel William Welch en pathologen van het Armed Forces
Institute of Pathology, de farmaceutische geschiedenis, de historische
archieven van Kansas, de archieven van Nany en de Public Health Service en
talloze andere ooggetuigenverslagen. In tegenstelling tot vandaag de dag,
deed de US Public Health Service een eerlijke poging om de overdracht van de
ziekte te begrijpen. Ze riepen vrijwilligers in dienst die
zich over de stervenden bogen zonder ze aan te raken, hun mond dicht bij de
mond van de zieken hielden en hun uitademingen inademden.
De vrijwilligers werden
niet ziek. Vervolgens lieten ze zieke en stervende mensen hoesten op de
vrijwilligers. Ze maakten een uitstrijkje van slijm en neusuitvloeiing van de
zieken en stopten dat in de neus en keel van de gezonde vrijwilligers. In de
dagen voor* antibiotica draaiden ze zelfs de afscheidingen van de stervenden en
injecteerden deze oplossing in de gezonde vrijwilligers. Maar wat ze ook deden,
ze konden deze nieuwe ziekte niet overbrengen op de gezonde vrijwilligers. In
werkelijkheid werden nul van de 118 gezonde vrijwilligers ziek. Uit
het Navy Archief: “De vrijwilligers werden herhaaldelijk blootgesteld aan
ziekenhuispatiënten met griepachtige symptomen in een poging om hen de ziekte
te laten krijgen. Hoewel de 118 mannen er niet in slaagden de griep te
ontwikkelen, kregen ze allemaal gratie als erkenning voor hun deelname.”[4] (Dit vertelt je dat de “vrijwilligers” eigenlijk niet zo
vrijwillig waren- waarschijnlijk zaten ze op dat moment in de gevangenis).
Vreemd genoeg werden
paarden ook getroffen door deze ademhalingsziekte, dus probeerden ze de
overdracht bij paarden aan te tonen. Ze verplaatsten zakken voer van de snuit
van een ziek paard naar een gezond paard. Geen enkel gezond paard werd ziek. Ze
probeerden een bacil te vinden die de ziekte veroorzaakte, maar konden geen
bacillen vinden die niet ook in de waterput werden gevonden. Ondanks dit alles
konden ze uiteindelijk het idee van overdracht van mens op mens niet opgeven
(of zoals nu werden ze gestimuleerd en/of gedwongen door de farmaceutische
bedrijven). De schoorvoetende conclusie van de onderzoekers van de Public
Health Service in die tijd was deze (weergegeven met de originele vetgedrukte
en met hoofdletters geschreven nadruk):
“De resultaten van deze
experimenten geven VOORAL aan dat influenza kan worden overgedragen door middel
van de afscheidingen van de bovenste luchtwegen van patiënten in de vroege
stadia van deze ziekte, waarschijnlijk binnen minder dan 12 uur na het begin.
ZEER DEFINITE CONCLUSIES KUNNEN NIET GESLOTEN WORDEN… Deze
conclusies zijn echter in tegenspraak met de specifieke resultaten van elk van
de drie reeksen experimenten die in het document gerapporteerd worden, waar we
vinden dat GEEN van de vrijwillige soldaten die blootgesteld werden aan de
vloeistoffen van patiënten met symptomen van de Spaanse Griep, de symptomen van
de Spaanse Griep opliepen.”[5]
Dr. William Welch en een team van AFIP pathologen, ondernamen
dapper een autopsie op de doden. (Dit zou de eerste onderzoekslijn moeten zijn
bij elke nieuwe “ziekte”, maar werd in feite verboden door de medische
autoriteiten in het tijdperk van COVID). Verzorgers van de stervenden hadden in
1918 opgemerkt dat jonge mannen koorts kregen en hoesten, dan plotseling bloed
ophoesten en sterven.
De autopsies van de
troepen onthulden dat veel van hen longen hadden die gevuld waren met bloed.
Sommige waren “geconsolideerd” of oedemateus en er werden consequent bacteriën
gevonden. Maar de pathologen konden niet begrijpen hoe “bacteriële
longontsteking” zich in 1918 zo anders kon gedragen dan bij eerdere
gelegenheden. Een herziening werd 100 jaar later gedaan door onderzoeker
Zon-Mei Sheng et al., die paraffineweefselblokken beoordeelden van legerpersoneel
dat aan de ziekte was overleden. “Alle 68 gevallen hadden histologisch bewijs
van bacteriële longontsteking en 94% vertoonde overvloedige bacteriën op
Gram-kleuring.”
Vervolgens maakten ze
gebruik van moderne genetische analyse (sla gerust over naar de clou):
“Sequentieanalyse van
het virale hemagglutinine receptorbindende domein, uitgevoerd op RNA van 13
gevallen, suggereerde een trend van een meer ‘vogelachtige’ virale
receptorspecificiteit met G222 in pre-pandemische gevallen naar een meer ‘mensachtige’
specificiteit geassocieerd met D222 in pandemische piekgevallen. De virale
antigeendistributie in de ademhalingsboom was echter niet verschillend tussen
pre-pandemische en pandemische piekgevallen of tussen infecties met virussen
met verschillende receptorbindende polymorfismen. Het pandemievirus van 1918
circuleerde al minstens 4 maanden in de Verenigde Staten voordat het in
september 1918 epidemiologisch werd herkend. De oorzaken van de ongewoon hoge
mortaliteit in de pandemie van 1918 werden niet verklaard door de onderzochte
pathologische en virologische parameters.”[6]
Het is duidelijk dat ze
een virale oorzaak wilden vinden, maar in plaats daarvan vonden ze bacteriën en
geen consistent viraal patroon. Dus wat was er aan de hand in 1918?
Een stukje medische
geschiedenis dat niet wordt onderwezen aan moderne medische studenten:
influenza bestond niet als een jaarlijkse ziekte tot rond 1850, nadat de eerste
telegraaflijnen waren aangelegd. De diagnose “neurasthenie” werd in 1867
bedacht om een ziekte van nervositeit, lusteloosheid, hartkloppingen, depressie
en soms focale verlamming te beschrijven. Het viel op dat de aandoening zich
concentreerde rond telegraaflijninstallateurs, schakelbordbedieners en
spoorwegarbeiders (telegramlijnen werden langs de spoorlijnen gespannen) en zo
werd neurasthenie bekend als de ziekte van Telegrafie.
In 1907 staakten de
telefonisten van Bell Telephone in Toronto voor betere werkomstandigheden. Dit
werd gedocumenteerd in een onderzoek van een Koninklijke Commissie in Canada,
onder leiding van een voormalige premier. En “Telegrapher’s Paralysis” werd
gerapporteerd door een arts in Frankrijk.[7] En
de clou? In oktober 1917, op verzoek van het U.S. Army Signal Corps, stelde
K.S.A.C. een cursus draadloze telegrafie in. [8] De rekruten van het leger op Ft. Riley, Kansas werden
opgeleid tot telegrafisten voor WO I.
Voordat je denkt dat
elektromagnetische blootstelling een te vergezochte verklaring is, ontdekte men
dat het maken van een lange draai in de koperdraad voor de telegramlijnen de
symptomen van neurasthenie verminderde bij mensen die onder de lijnen werkten.
En het echt overtuigende bewijs kwam uit de onverwachte hoek van de astronomie.
In de jaren 1970 toonden een astronoom, R.E Hope-Simpson, en een wiskundige van
de Universiteit van Wales, F. Hoyle genaamd, aan dat uitbraken van griep bijna
gelijktijdig over de hele wereld voorkwamen in samenhang met verhoogde
zonneactiviteit, zonnevlekken, zonnevlammen, etc.[9].
Ken Tapping, een
Canadese astronoom, deed in 2001 ook de observatie dat in de jaren 1700 tot
1979, inclusief 150 jaar voor het tijdperk van de telegrafie, griepuitbraken
één tot drie decennia uit elkaar voorkwamen en perfect samenvielen met pieken
van magnetische zonneactiviteit. Zoals gedocumenteerd in Dr. Arthur
Furstenberg’s boek The Invisible Rainbow verklaart een infectueus agens niet de
bijna gelijktijdige overdracht van ziekten over de hele wereld in een tijdperk
voor luchttransport[10].
Rapporten op basis van scheepsjournalen onthullen dat de ziekte in het tijdperk
van “houten schepen en ijzeren mannen” gelijktijdig over meerdere schepen
verspreid over zee trok – schepen die gedurende langere perioden geen contact
hadden gehad met land of met andere schepen. En zoals een artikel uit 2016 van
Qu en Gao et al. “Sunspot Activity, Influenza and Ebola Outbreak Connection”
aangeeft, is griep misschien niet de enige ziekte waarbij onze ideeën over
overdracht verkeerd kunnen zijn.[11] (Denk
hieraan als de kwestie van 5G en Covid steeds weer opduikt).
Foto van Madame Blavatsky met een waaier, mei 1887.
Interessant is dat Madame Helena Blavatsky, de beroemde (of
beruchte zoals sommigen zouden opmerken) theosofe, schreef: “Lijkt het daarom
niet alsof de oorzaken die influenza veroorzaakten eerder kosmisch dan
bacterieel waren; en dat ze eerder gezocht zouden moeten worden in die
abnormale veranderingen in onze atmosfeer.”. En nog meer vooruitziend, tijdens
een influenza-uitbraak in 1890: “De griep hebt gij al in uw zak, want de mensen
zien hem eruit piepen. Van mensen die dagelijks in de straten van Londen
sterven doordat ze over de elektrische draden van de nieuwe
Lighting rage struikelen hebben we al een voorgevoel door nieuws uit Amerika.”
De biologie/fysiologie
van dit effect wordt tenminste gedeeltelijk begrepen. Metabolisme is
afhankelijk van een elektronenoverdrachtsketen binnen de mitochondriën –
intracellulaire organellen die de resultaten van metabolisme opnemen en
omzetten in energie binnen elke levende cel. De elektronenstroom kan worden
veranderd door een plotseling elektromagnetisch veld aan te brengen. Bovendien
is de snelheid waarmee het EMV wordt geïntroduceerd van belang. In de
geneeskunde leerden we ooit “Cannon’s Law of the Body” dat het lichaam reageert
op de snelheid van verandering en niet alleen op absolute waarden.
We zijn fysiologisch
beter in staat om ons aan te passen aan een nieuwe omgeving als deze langzaam
wordt toegepast. Dus tijdens de uitbraak op Ft. Riley in 1918 werden sommige
rekruten, die nog niet eerder aan elektriciteit waren blootgesteld, plotseling
omringd door kilometers koperdraad dat signalen uitzond met een disharmonische
frequentie van 7,2 Hz, net onder de natuurlijke Schumann-aardresonantie van
7,83 Hz. Dokters die tijdens de griepgolf in de herfst van 1918 in de legerkampen
waren gestationeerd, merkten op dat de jonge mannen die stierven, meestal de
grote, gespierde plattelandsjongens waren en niet de bleke, broodmagere
stadsjongens. Dit is logisch als je bedenkt dat de stadsjongens al langzaam
waren aangepast aan de elektrificatie van hun steden. [12]
Vóór 1900 toonden
medische studies naar de ziekte van Telegrafer en Neurasthenia aan dat mensen
misschien een ellendig, door angst geteisterd bestaan hadden, maar dat het hun
levensduur niet verkortte – in feite kan de levensduur zelfs iets verlengd
zijn. Wat verklaarde dan de plotselinge massale sterfte in het kamp? Er waren
ten minste twee andere factoren die bijdroegen aan het aantal sterfgevallen
door de pandemie die sterk doen denken aan de COVID-sterfgevallen van vandaag.
In 1918 had de Bayer
Company, een dochteronderneming van IG Farben, net het patent op Aspirine
verloren, een medicijn waarvan Duitse wetenschappers bij toeval hadden ontdekt
dat het koortsverlagend werkte. Dus voerde het bedrijf een PR-campagne om
artsen via de AMA en de nieuw georganiseerde medische onderwijsinstelling ervan
te overtuigen dat het verlagen van de temperatuur met Aspirine een geweldig
idee was om te herstellen van een ziekte! Vandaag de dag hebben we aanzienlijke
gegevens uit India over de behandeling van tuberculose en polio, waaruit blijkt
dat koorts gunstig is voor het oplossen van ziekten. Het verlagen van de
temperatuur met chemische middelen verlengde de actieve fase van de ziekte en
resulteerde in meer verlamming en een hoger sterftecijfer. Maar die informatie
was niet beschikbaar in 1918 (en wordt nog steeds genegeerd door de meeste
artsen vandaag de dag).
Evenmin begrepen artsen in 1918 het risico op bloedingen bij een
hogere dosis aspirine. Dagboekschrijvers van de pandemie melden dat ze artsen
handenvol aspirine zagen geven om de koorts bij rekruten te verlagen. En, ter
bevestiging, artsen in 1918 merkten op dat naarmate de ziekte voortschreed,
slachtoffers begonnen te bloeden uit de neus en mond. Veel sterfgevallen hadden
hemorragische longen – longen gevuld met bloed, niet met pus.
Tot slot, en
waarschijnlijk de schadelijkste, maar meest besproken factor, was dit: WO I was
het eerste conflict waarin onze militairen meerdere (en experimentele) vaccins
kregen.
Dr. Frederick L. Gates
kwam niet van één, maar van meerdere Ivy League-scholen. Hij begon aan de
universiteit van Chicago en stapte over naar Yale, waar hij de Andrew D. White
award ontving (White was lid van de Orde van Skull and Bones).
Dr. Frederick L. Gates
Gates studeerde vervolgens cum laude af aan de Johns Hopkins
Medical School in 1913 en meldde zich in 1917, toen Amerika de oorlog inging,
vrijwillig aan bij het Army Medical Corps. Hij werd benoemd tot eerste
luitenant. Verrassend genoeg, voor een nieuwbakken medisch officier, werd Gates
toegewezen aan de staf van het Rockefeller Instituut, waarschijnlijk omdat zijn
vader Frederick Taylor Gates persoonlijk assistent was van John D. Rockefeller.
Gates de oudere wordt
toegeschreven aan Rockefellers betrokkenheid bij de georganiseerde geneeskunde.
“Hoewel Rockefeller zelf in de volksgeneeskunde geloofde, luisterde de
miljardair naar zijn deskundigen en Gates overtuigde hem ervan dat hij de
grootste invloed kon hebben door de geneeskunde te moderniseren, met name door
het onderwijs te hervormen, onderzoek te sponsoren om genezingen te vinden en
systematisch slopende ziekten uit te roeien die de nationale efficiëntie
ondermijnden, zoals mijnworm… In 1901 ontwierp Gates Senior het Rockefeller
Institute for Medical Research (nu Rockefeller University), waarvan hij
bestuursvoorzitter was. Vervolgens ontwierp hij de Rockefeller Foundation,
waarvan hij trustee werd bij de oprichting in 1913.” [13]
Volgens zijn
gedenkbiografie gaf Dr. Frederick L. Gates “lezingen aan militaire groepen (aan
het Rockefeller Instituut) … werd ook toegewezen om trainingskampen te
bezoeken, in het belang van preventieve geneeskunde, en reisde hij veel”. Wat
ze niet vermelden is zijn rol als hoofdonderzoeker van de vaccinaties die
gegeven werden op Ft. Riley, Kansas voorafgaand aan de uitbraak van de ziekte.
Op 25 mei 1917 werd er
een Army Medical School opgericht op Ft. Riley, Kansas. Kort daarna, in oktober
1917, deden zich 525 gevallen van tyfus voor in Kansas en de State Board of
Health gaf 9.000 “gratis injecties”.[14] Drie
maanden later deed zich een uitbraak van “meningitis” voor.
De Amerikaanse marine
en het leger schatten dat respectievelijk 40 en 36 procent van hun militairen
was getroffen.[15] (Het
is belangrijk om op te merken dat een “uitbraak” van meningitis meestal één of
twee mensen betreft. De grootste uitbraken in de laatste 50 jaar die ik kon
identificeren waren groepen homoseksuele mannen in San Francisco en LA met
20-30 gevallen. Dat meer dan 30% van het personeel besmet is, is totaal
ongebruikelijk voor gemelde uitbraken van meningitis). De reactie was opnieuw
het toedienen van meer ruwe zelfgemaakte meningitisvaccins, te beginnen in
januari 1918 en voortzettend tot in februari 1918.
Uit de verslagen van de
Kansas Historical Society:
“Na een uitbraak van epidemische meningitis in Camp Funston,
Kansas, in oktober en november 1917, werd een serie vaccinaties tegen
meningitis uitgevoerd op vrijwilligers uit het kamp. Majoor E. H. Schorer,
hoofd van de laboratoriumsectie van het aangrenzende basisziekenhuis in Fort
Riley, bood alle faciliteiten waarover hij beschikte en werkte mee aan het
laboratoriumwerk in verband met de vaccinaties… In het kamp, onder leiding van
de divisiechirurg, luitenant-kolonel J. L. Shepard, diende een voorbereidende
serie vaccinaties op een relatief klein aantal vrijwilligers om de geschikte
doses en de resulterende plaatselijke en algemene reacties te bepalen. Na deze
serie werd het vaccin door de divisiechirurg aan het hele kamp aangeboden en
“door de chirurgen van het regiment gegeven aan iedereen die het wilde nemen.”
Dit uittreksel uit Dr.
Gates’ artikel over het onderzoek, dat in 1918 voor publicatie werd ingediend,
geeft een indruk van de stand van de vaccinatiekunst en zijn betrokkenheid in
die tijd:
“Het gebruikte vaccin
werd gemaakt in het laboratorium van het Rockefeller Instituut. Groeisels van
16 uur op 1% glucose-agar in Blake-flessen werden afgewassen met een isotone
zoutoplossing, gelijkaardige stammen werden samengevoegd en de geconcentreerde
suspensies werden onmiddellijk gedurende 30 minuten verwarmd tot 65°C. om de
cocci te doden en het autolytische ferment te inactiveren… Dienovereenkomstig
werden de vaccinaties gestart met de injectie van 500 miljoen cocci en deze
begindosis werd in opeenvolgende groepen verhoogd met 250 of 500 miljoen tot
het 2.000 miljoen had bereikt. Voor de tweede en derde dosis in elke groep werd
de eerste dosis gewoonlijk met twee en met vier vermenigvuldigd… Ongeveer de
helft van de gevaccineerden van wie de derde injectie na 4 februari 1918 moest
gegeven worden, kreeg een laatste injectie van 4.000 miljoen wegens het
optreden van verscheidene vrij ernstige bijwerkingen van de grotere dosis bij
medische officieren in Fort Riley. In sommige regimenten waren de vaccinaties al
voor 5 februari voltooid.”[16]
Op hetzelfde moment dat
de militaire bases van Kansas gevaccineerd werden, waren de scholen in Kansas
voor het eerst serieus vaccins aan het verplichten. Uit de Lawrence Daily
Journal World, 3 januari 1918: [17]
Een samenvatting van
het tijdsverloop van de pandemie van 1918
25 mei
1917, een medische school van het leger was opgericht in Ft. Riley,
Kansas.
Oktober
1917, 525 gevallen van tyfus deden zich voor in Kansas en de State
Board of Health geeft 9.000 “gratis injecties” als antwoord op 525 gevallen van
tyfus in Kansas.
Oktober
en november 1917, breekt er hersenvliesontsteking uit en wordt er een tweede
vaccinatieronde tegen hersenvliesontsteking gegeven.
In
januari en februari van 2018 moesten militaire
rekruten en schoolkinderen een aantal ruwe vaccins krijgen die op het moment
van inenting gedeeltelijk werden aangemaakt. Hoewel ik dit niet in het nieuws
kan bewijzen, is het waarschijnlijk dat – zoals vandaag de dag nog steeds het
geval is – de Indian Health Service de inheemse Amerikanen dwong zich te laten
vaccineren.
Een
maand later, in maart 1918, werden epidemieën van roodvonk gemeld in
Cowley, Butler, Dickinson en Leavenworth counties.
Ook in
maart 1918, waren vijf studenten aan het (Indiaanse) Haskell Institute 95
mijl van Ft. Riley gestorven en 457 waren ziek door een ziekte die “strep-grip”
werd genoemd.
In
september 1918, was de ziekte nog steeds geen voorpaginanieuws. Gedurende deze
tijd waren er meer zorgen over graantekorten, anti-Duitse discriminatie en
gewetensbezwaarden tegen de oorlog. De Kansas City Star berichtte dat Mrs.
James Farrell uit Effingham de breikampioen van Atchison County was. Ze had
sinds augustus 1917 100 paar sokken gebreid voor het Rode Kruis.
In oktober 1918, werden er in de staat
driehonderd gevallen gemeld van wat nu “Influenza” genoemd werd. Hays werd het
zwaarst getroffen met 200 gevallen, maar meldde toch slechts enkele doden.
Halverwege oktober 1918 vaardigde gouverneur Capper van Kansas een
sluitingsbevel uit voor de hele staat, dat een week geldig was, in een poging
om de griepepidemie een halt toe te roepen. In de hele staat waren meer dan
7000 gevallen gemeld. Zelfs rekening houdend met onderrapportage wijst dit niet
op een pandemie van epische omvang.
Ook op 25 oktober 1918
noteerde mijn grootvader in zijn dagboek dat er familieleden uit Canada
aankwamen en een paar dagen later werd de stad met 1200 inwoners in quarantaine
geplaatst.
Op 2
november 1918, hief de State Board of Health in Kansas het bevel tot sluiting
wegens griep op.
Deze grafiek toont het
zeer acute tijdsverloop van de griepsterfte in 1918, die ongeveer 6 maanden na
de vaccinaties begon en drie maanden later wegtrok – om nooit meer terug te
keren.
Uit: Sheng, ZM, Chertow, DS, Ambroggio, X et al.
Hoewel we een seizoensgebonden
ziekte hebben die we Influenza noemen, en Influenza af en toe wereldwijd
uitbreekt, zoals het al eeuwenlang doet, hebben we sinds 1918 nog nooit dit
ongewoon dodelijke type uitbraak gezien, tot 2019 en de COVID “Pandemie”. Wat
wordt verdoezeld, vergeten of opzettelijk genegeerd zijn de observaties van Dr.
Eleanora McBean die de uitbraak in Ft. Riley, Kansas, daadwerkelijk meemaakte
en als kind haar familie hielp met het verzorgen van zieke soldaten en leden
van de gemeenschap.
Later schreef ze als
arts dat alleen gevaccineerden stierven. Haar familie werd dagelijks
blootgesteld aan zieke mensen, samen met anderen die vrijwillig de zieken
verzorgden. Ze waren niet gevaccineerd en terwijl mensen om hen heen stierven,
kregen ze volgens Dr. McBean “niet eens een snotneus.”
Het grootste deel van
de historische zoektocht voor dit artikel was gericht op Kansas, omdat dit
gebied over het algemeen wordt aangehaald als ground zero voor de “Grote
Pandemie”. Als we naar Amerika kijken, zien we dat de ziekte vooral steden trof
en concentraties van militairen of andere mensen die samen in slaapzalen of
indianenreservaten woonden.
Deze mensen waren
verplicht om gevaccineerd te worden of hadden waarschijnlijk van de
plaatselijke autoriteiten te horen gekregen dat ze dat moesten doen. Noch de
aantallen die door individuele steden of plaatsen worden genoemd, noch die van
de provincies lijken op te tellen tot de bruto aantallen die we vandaag horen.
Het is duidelijk dat op een paar plaatsen een ongewoon aantal mensen ongewoon
ziek werd. Deze plaatsen, zoals Fort Riley en Boston, genereerden een mythe die
meer herinnerd werd door de medische wereld dan door het grote publiek.
Mensen die neurasthenie
ontwikkelden, zonder vaccinatie, konden symptomatisch worden, maar ontwikkelden
niet de ernstige longsymptomen en bleken in sommige onderzoeken langer dan
gemiddeld te leven. Maar er lijkt vanaf 1920 tot op de dag van vandaag bewust
propaganda te zijn gemaakt via de kranten over de oorzaken van de ziekte van
1918.
Als we
kijken naar het totale bewijsmateriaal, was de pandemie van 1918 waarschijnlijk
geen overdraagbare ziekte, maar een ziekte van overdraagbare technologieën. Amerikanen
gingen naar Europa en we namen onze Telegram-apparatuur en vaccins mee voor
verkoop op de Europese markt. Toen de soldaten thuiskwamen, werd het publiek
via agressieve marketingcampagnes overtuigd om zich te laten vaccineren omdat
de troepen uit Europa terugkwamen met een “ziekte”. De timing van het vaccin
verklaart de enorme piek van ziekte en sterfte in een klein tijdsbestek na een
snelle uitrol van meerdere vaccinaties. De latere langdurige, minder
dramatische sterfgevallen volgden op een meer trage burgerlijke adoptie van het
vaccinprogramma.
De pandemie van 1918
als het prototype van besmettelijke overdraagbare wereldwijde ziekte is
gebaseerd op scheve geschiedenis, propaganda en aannames, niet op bewijs. Dit
onderstreept de behoefte aan echt systematisch wetenschappelijk onderzoek
waarbij we de basis en de basis van onze opvattingen over biologie en ziekte
onderzoeken – niet alleen een “epidemiologisch” in kaart brengen van zieke
mensen, gekoppeld aan vooropgezette ideeën.
In feite is het
moeilijk om je niet af te vragen wat de rol is van het Rockefeller Instituut
onder leiding van Gates Senior bij het orkestreren van deze hele show. Gezien
de artsen en wetenschappers die in de 20e eeuw onverwacht zijn overleden, zoals
de beroemde kankeronderzoeker Dr. Mary Sherman van SV-40, is het de moeite
waard om te vermelden dat Dr. Frederick Gates na de oorlog, en nadat zijn vader
was overleden, naar Harvard verhuisde waar hij jong stierf aan een klap op zijn
hoofd. In minder beleefde kringen zou dat verdacht kunnen worden als “het spoor
afsnijden”.
[1] C.C. Wang, Prather,
K.A., Sznitman, J., et al, Airborne Transmission of Respiratory Viruses,
Science Vol 373 no 6558.
[5] Experiments upon volunteers to
Determine the Cause and Mode of Spread of Influenza (aka “Spanish flu”.
Hygienic Laboratory—Bulletin No. 123 Feb, 1921 Treasury Department, US
Public Health Service. Page 172-272
[6] Sheng, ZM, Chertow, DS,
Ambroggio, X et al: Autopsy series of 68 cases dying before and during the 1918
influenza pandemic peak, PNAS September 19, 2011, 108 (39) 16416-16421 https://doi.org/10.1073/pnas.1111179108
[9] Qu J, Gao Z, Zhang Y, Wainwright M,
Wickramasinghe NC, et al. (2016) Sunspot Activity, Influenza and Ebola Outbreak
Connection. Astrobiol Outreach 4: 154. doi:10.4172/2332-2519.100015
[10] Firstenberg, Arthur, The
Invisible Rainbow, Chelsea Green Publishing, London US 2020. p 75-93
[11] Qu J, Gao Z, Zhang Y, Wainwright M,
Wickramasinghe NC, et al. (2016) Sunspot Activity, Influenza and Ebola Outbreak
Connection. Astrobiol Outreach 4: 154. doi:10.4172/2332-2519.100015
[12] Pettit, DA America Experiences
Pandemic Influenza, A Cruel Wind, 1918-1920 A SOCIAL HISTORY. Thesis, Winter
1976, du/cgi/viewcontent.cgi?article=2144&context=dissertation
