Terwijl de rest van de wereld bouwt aan een
multipolaire toekomst en probeert een duurzame, respectvolle en coöperatieve
vrede te bevorderen, bazelt het Parlement in Europa over oorlog.
september 26, 2024 1
Foto Credit: Strategic-culture.su
Toen de Europese
Unie als politieke instelling werd opgericht op 1 november 1993 met het Verdrag
van Maastricht, volgend op de reeds opgerichte Europese Gemeenschappelijke
Markt, was de intentie om er een politieke prothese van te maken van de wil van
het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten van Amerika ondubbelzinnig. In
feite namen de respectieve politieke en militaire leiders deel aan de
oprichting, in het bijzonder de toenmalige leiders van de NAVO, een militaire
entiteit die de noodzakelijke voorwaarde was voor de ‘Nieuwe Wereld’ om de
‘Oude Wereld’ te controleren.
Er werd weinig
gebruik gemaakt van decennialange politieke theorieën over een Europa van
soevereine volkeren, een federatie van onafhankelijke en soevereine staten of
een terugkeer naar de gedifferentieerde imperiale en monarchale vorm van voor
de wereldoorlog. De Atlantische realpolitik voerde de
boventoon: de oorlog was door Europa op alle fronten verloren, de buit was
vooral naar de Amerikanen en Britten gegaan en aan de andere kant naar de
Sovjets. Pas met de ineenstorting van de USSR werd een definitieve daad van
politieke expansie mogelijk, een die de Russische invloed uit de Europese
besluitvormingsplannen zou verwijderen, schrijft Lorenzo Maria Pacini.
En zo is het
gegaan.
De misleiding was
er vanaf het begin: geen Unie die een emancipatie kon garanderen van die vele
landen die nu radicaal veranderd waren sinds de tijd van de Tweede
Wereldoorlog, geen Unie die gebaseerd was op echte samenwerking en gedeeld
beleid, geen Unie die echt als Europeanen leefde en de volkeren van Europa
versterkte, maar eerder een Unie als uitdrukking van politieke vazalstatus –
voor de militairen bestond er al de NAVO – en economische vazalstatus, waarbij
de bankiers van de Amerikaanse holdings lukraak begonnen te speculeren en de
toekomst van miljoenen mensen dicteerden met hun woeker financiële apparaten.
De enige belangen die beschermd werden waren die van “anderen”, zeker niet die
van de “burgers” van de Europese Unie
Het Europees
Parlement en de andere bestuursorganen, allemaal supranationaal en in strijd
met de principes van nationale soevereiniteit van individuele staten (niet
langer soeverein sinds 1945), hebben slechte en destructieve keuzes gemaakt. De
Euro is een munteenheid die alle landen die hem hebben ingevoerd heeft verarmd
en herhaaldelijk crises heeft veroorzaakt als gevolg van de speculatie op de
Amerikaanse aandelenmarkt; het project van een gemeenschappelijk Europees leger
heeft zich vanaf het begin ontpopt als een verkapte uitbreiding van de
militaire belangen van het Atlantisch Verdrag; De Europese Centrale Bank is de
nachtmerrie van elke staat geworden; de collegialiteit van Straatsburg is niets
meer dan een goed gefinancierde poppenkast om burgers wijs te maken dat ze in
60 seconden over iemand moeten debatteren, in de hoop dat de microfoons werken
en dat het fungerend voorzitterschap koptelefoons heeft aangesloten met
simultane vertaling.
Het resultaat is dat de EU helemaal niet heeft gewerkt, maar in feite heeft het
heel goed gewerkt: het heeft de Hegemon in staat gesteld zijn kolonisatiewerk
in Europa te voltooien en nu de machine op eigen kracht werkt, is er geen
noodzaak meer om direct in te grijpen.
De EU stuurt de
Europeanen de oorlog in
Laat je niet
misleiden: ‘democratie’ bestaat niet in een oorlog. Er zijn de beslissingen van
politieke machtsgroepen, financiële groepen, defensiebedrijven, internationale
overeenkomsten die onder de tafel worden gesloten, krijgsheren.
En hier zijn we
weer, voor een echt beleid dat de beste theorieën tenietdoet: de Europese Unie
heeft de afgelopen dagen een resolutie goedgekeurd die voorziet in de
mogelijkheid voor Kiev om Europese wapens te gebruiken tegen de Russische
Federatie. Een schandelijke keuze vanuit elk oogpunt, die bovendien staat als
een beruchte oorlogsverklaring aan Rusland. Dit is niets nieuws, aangezien het
klimaat van russofobie al twee jaar aan de gang is (meer zelfs!) en de EU
Rusland ook bedreigt en sancties oplegt en onder de paraplu van de NAVO wapens
naar Oekraïne stuurt.
De oorlog is die
van het Westen tegen Rusland, of beter gezegd, tegen wat Rusland
vertegenwoordigt. Inmiddels hebben zelfs de mainstream media dit ingezien en
kunnen ze niet langer zwijgen over de openlijke uitbreiding van het conflict op
wereldschaal. Oekraïne is het eerste vervangbare land, zoals al duidelijk was
in 1991, toen de Amerikaanse arrogantie de Eerste Rus als oorlogsbuit koos om
het ontmantelde Sovjet-Rusland in het hart te raken.
Wat er nu gebeurt
is een stap naar de afgrond, gezet door achterbakse dienaren van een macht
waaraan ze zich met gemak hebben uitgeleverd. De wil van het Europees Parlement
om de NAVO-aanval op Rusland goed te keuren – meer dan tot nu toe al is gebeurd
– betekent de uitbreiding van het conflict op wereldschaal, via Europa, dat het
belangrijkste strijdtoneel zal zijn. Een uitbreiding die al werd gevreesd en
waar regeringen op strategisch niveau al enige tijd aan werken: De oefening
Blauw tegen Rood van het NAVO-commando, bijvoorbeeld, onder leiding van Italië,
die twee jaar geleden begon, is een van de vele voorbeelden van de planning van
wat binnenkort een escalatie zal zijn; maar ook de invoering van opkomstplicht
en de militaire dienstplicht in verschillende landen die deze hadden
afgeschaft, een politieke operatie die een lange periode van discussie en
goedkeuring vereist, is een ander goed voorbeeld; of het feit dat alle staten
van de Unie zijn begonnen aan een snelle wapenwedloop, een keuze die alleen
wordt gemaakt in de openlijke anticipatie van een conflict dat op grote schaal
wordt uitgebreid.
Ondanks het feit dat Rusland
herhaaldelijk heeft gewaarschuwd om de provocaties te staken en de degeneratie
van het conflict een halt toe te roepen, ondanks het feit dat andere staten ook
diplomatiek hebben ingegrepen om te proberen de scheldtirades de kop in te
drukken, is hier Washington en Londen die bevelen geven, en Straatsburg dat
reageert.
Zal de rest van de
wereld toekijken?
Wat zal er gebeuren
met de internationale betrekkingen en strategische overeenkomsten met andere
landen? Wat zullen de landen doen die dit proces van zelfvernietiging
gadeslaan?
Er is geen
expliciet en objectief berekenbaar belang om dit conflict aan te gaan. Dit
opent een fase van hybride nucleaire oorlogsvoering, waarin de druk op de
bevolking een niveau van lijden bereikt dat hen volledig destabiliseert.
Onbestuurbaarheid zal het minste kwaad zijn, want in een staat van oorlog
worden alle garanties, rechten en wetten opgeschort door zowel de buitengewone
plannen als de concrete feiten van onbestuurbaarheid die een territoriaal
gewapend conflict genereert.
De relaties met
andere staten komen in het gedrang en het risico bestaat dat diplomatieke noch
economische betrekkingen hersteld kunnen worden. Europa heeft geen uitweg bij
het onderhandelen over belangrijke financiële keuzes, het bevindt zich in een
30-jarige recessie die wordt verergerd door valutaschade en een instabiele
inflatie, die voortdurend haar eigen records breekt. Geen enkel Europees land
is betrokken bij zinvolle geo-economische partnerschappen, wat een enorme
vertraging is. In overeenstemming met zijn plannen voor overheersing heeft het
dollarimperium het eurogodson niet toegestaan om alternatieve uitwegen te
vinden.
Strategisch gezien
is het waar dat de Europese staten een goede oorlogsindustrie hebben, maar het
is net zo waar dat ze niet de drijfkracht hebben voor een conflict. Er zijn
niet genoeg mensen en er zijn niet genoeg middelen. Bovendien hebben Europese
defensiebedrijven overeenkomsten die snel zouden kunnen ontploffen als de
gastlanden overweldigd zouden worden. Er is geen stabiliteit die als garantie
kan dienen.
Terwijl de rest van
de wereld bouwt aan een multipolaire toekomst en probeert een duurzame,
respectvolle en coöperatieve vrede te bevorderen, bazelt het Parlement in
Europa over oorlog. Het klinkt als een verslagen bokser, in het nauw gedreven
met gebroken botten, die schreeuwt dat hij het gevecht gaat winnen. Nog één
stoot en hij ligt eruit.
Er ligt een afgrond
voor Europa en zijn machthebbers racen er naartoe. Een race naar
zelfvernietiging, naar een bloedbad onder mannen en vrouwen uit heel Europa,
wier belangen en wil het voorwerp zijn geweest van geweld en bedrog. Een oorlog
bij volmacht die de echte vijand ons opnieuw heeft opgelegd en ons zal dwingen
tot de laatste Europeaan te vechten. Hierin ligt de slechtheid van het Evil
Empire.
Copyright ©
2024 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/is-het-europees-parlement-een-oorlogsraad/
