Geen enkele Franse politicus kan zich meer gekrenkt voelen dan president Emmanuel Macron. Macron waant zich op een missie om "de grootsheid van Frankrijk" te herstellen. Hij lijkt te fantaseren om ook de rest van Europa onder de voogdij van Parijs te leiden.
maart 16,
2024 22
Nigerianen zwaaien met Russische vlag tijdens een mars die werd
georganiseerd door aanhangers van staatsgreepleider Gen. Abdourahmane Tchiani.
Screenshot YouTube France24
De Russische
president Vladimir Poetin had het deze week bij het rechte eind met zijn opmerking
over waarom de Franse Emmanuel Macron rond paradeert en zijn grote mond
opentrekt over oorlog in Oekraïne.
Poetin merkte in een interview op dat Macrons buitensporige oorlogszucht in Oekraïne voortkomt uit wrok over het spectaculaire verlies van Frankrijks aanzien in Afrika. De ene na de andere voormalige koloniale land van Frankrijk heeft Parijs in niet mis te verstane bewoordingen verteld zich niet met hun interne aangelegenheden te bemoeien, schrijft Strategic Culture Fondation.
Sinds 2020 en de
staatsgreep in Mali zijn er enorme politieke onlusten geweest op het continent,
vooral in West- en Centraal-Afrika, dat zich uitstrekt van het uitgestrekte
Sahelgebied tot aan de evenaar. Ten minste zeven landen hebben een staatsgreep
of regeringswissel gepleegd tegen Francofone heersers. Het gaat om
Mali, Burkina Faso, Tsjaad, Niger, de Centraal-Afrikaanse Republiek, Gabon en
Guinee.
De veranderingen op
het hele continent zijn voor Frankrijk een politieke aardbeving. De nieuwe
Afrikaanse regeringen hebben de oude Franse bevoogding resoluut van de hand
gewezen en een nieuwe nationale onafhankelijkheid laten zien. Parijs heeft
ongewenste ambassadeurs moeten terugroepen, militaire bases moeten sluiten en
duizenden troepen moeten terugtrekken.
Waar moeten deze
Franse troepen heen? In Oekraïne, tegenover Rusland?
Overal in Afrika is
de publieke opinie ontstemd over de corruptie van “Francafrique” en verwerpt
deze.
Ondertussen hebben
Franse media, met een onmiskenbaar gevoel van het einde van het tijdperk, geklaagd over “de krimpende voetafdruk van
Frankrijk in Afrika”.
Een voormalige
diplomaat vatte de gedenkwaardige geopolitieke verschuiving als volgt samen: “De diepe trend bevestigt zichzelf.
Onze militaire aanwezigheid wordt niet langer geaccepteerd. We moeten onze
relatie met Afrika volledig herzien. We zijn uit Afrika geschopt. We moeten uit
andere landen vertrekken voordat ons dat wordt verteld.”
Afrika-analisten
houden nu twee belangrijke landen nauwlettend in de gaten. Dat zijn Senegal en
Ivoorkust. Beide worden momenteel geregeerd door pro-Franse presidenten, maar
het opkomende anti-Franse politieke tij brengt deze zittende presidenten in
gevaar van een staatsgreep of een verkiezingsovername.
De klap voor de
Franse politieke elite kan niet genoeg worden benadrukt. Het verlies van status
in zijn voormalige koloniën brengt meerdere crises samen die vergelijkbaar zijn
met het traumatische verlies van Algerije in het begin van de jaren 1960.
In financieel
opzicht is Parijs decennialang na het overdragen van de nominale
onafhankelijkheid aan Afrikaanse naties doorgegaan met het uitbuiten van deze
landen door controle te houden over valuta en hun enorme natuurlijke
rijkdommen. De meeste elektriciteit van Frankrijk wordt bijvoorbeeld opgewekt
uit uraniumerts dat in Afrika wordt gedolven – en net als de meeste andere
Afrikaanse grondstoffen voor een hongerloon wordt verkregen.
Het systeem van
neokoloniale suzereiniteit werd doorgaans in stand gehouden doordat Frankrijk
lokale corrupte regimes omkocht om voor haar te werken en veiligheidsgaranties
bood door het voortbestaan van Franse militaire bases. Niet voor niets
beschouwde Parijs zichzelf als de Afrikaanse gendarme.
Een van de
buitengewone bijzonderheden van deze neokoloniale regeling was dat Afrikaanse
naties verplicht werden om hun goudschatten te deponeren bij de centrale bank
van Frankrijk. Elke Afrikaanse natie die zich probeerde te verzetten tegen de
neokoloniale vazal kon militair worden aangevallen door middel van
counter-coups of de nationalistische leiders konden worden vermoord, zoals
Thomas Sankara in 1987, die bekend stond als “Afrika’s Che Guevara”.
Toch zijn de mooie
dagen van Frankrijks dominantie over zijn voormalige koloniën voorbij. Afrikaanse
naties ontdekken een nieuw gevoel van onafhankelijkheid en doelgerichtheid,
evenals solidariteit om elkaar te helpen de druk van Frankrijk te weerstaan om
de status quo ante te herstellen.
De ineenstorting
van de status van Frankrijk in Afrika wordt door het Franse establishment
gezien als een groot verlies van veronderstelde macht in de wereld.
Geen enkele Franse
politicus kan zich meer gekrenkt voelen dan president Emmanuel Macron. Macron
waant zich op een missie om “de grootsheid van Frankrijk” te herstellen. Hij
lijkt te fantaseren om ook de rest van Europa onder de voogdij van Parijs te
leiden.
Het was Macron die
verkondigde dat een van zijn grote doelen het bereiken van een reset in de
Frans-Afrikaanse betrekkingen was, een die het continentale respect voor Parijs
zou herstellen en de Franse strategische belangen zou bevorderen. Hoe gênant
voor Macron dat een hele reeks Afrikaanse naties verklaart dat ze niet langer
iets te maken willen hebben met de oude koloniale macht. Inderdaad, chagrijn.
Een deel van het
nieuwe vertrouwen van Afrika in een onafhankelijke ontwikkeling is de
ontluikende realiteit van een multipolaire wereld die niet langer onder
controle staat van westerse machten. Afrikaanse landen omarmen de visie van een
multipolaire wereld en wederzijdse internationale samenwerking zoals die wordt
voorgestaan door Rusland, China en andere landen in het Mondiale Zuiden.
Sinds 2019 heeft
Moskou twee topontmoetingen tussen Rusland en Afrika georganiseerd, waaraan
alle 54 landen van het continent op hoog niveau hebben deelgenomen. Ruslands
geschiedenis van steun aan de Afrikaanse onafhankelijkheid van het westerse
kolonialisme heeft de tand des tijds doorstaan en oogst vandaag de dag veel
respect en waardering. Tijdens de volksopstanden in verschillende landen die
Francofone hebben verdreven, zwaait de lokale bevolking vaak met Russische
vlaggen en pro-Russische borden.
Sommige van de
nieuwe regeringen hebben Russische militaire steun gevraagd om de veranderingen
te consolideren en zich te verdedigen tegen eventuele contrarevolutionaire
inmenging vanuit Parijs.
Het is natuurlijk
voorspelbaar dat Macron en het Franse establishment zich beroepen op de onzin
dat Rusland schuldig is aan het zaaien van Afrikaanse vijandigheid jegens
Frankrijk.
De feiten
suggereren echter dat Afrikaanse naties een vrije en onafhankelijke keuze maken
om zich aan te sluiten bij Rusland, China en andere multipolaire voorstanders.
Het eeuwenoude kolonialisme en neokolonialisme van de mondiale minderheid van
Westerse machten is onhoudbaar en achterhaald. De Westerse mogendheden hebben
zichzelf verrijkt over de ruggen van Afrikanen en andere naties in het Zuiden.
Frankrijk en andere bloedzuigende westerse neokolonialisten willen graag dat
het parasitaire model wordt voortgezet. Maar het snode historische spel is uit.
Om de schok van de
Franse arrogantie te rationaliseren, proberen Macron en zijn geestverwanten
Rusland (en China) tot zondebok te maken voor het verlies van Afrika.
Daarom probeert
Macron een nieuw doel en een nieuwe missie te vinden als “verdediger van
Europa” tegen vermeende Russische agressie.
In een interview
met Franse tv-media deze week, verdubbelde Macron zijn krankzinnige voorstel om
NAVO-troepen in te zetten in Oekraïne.
De Franse president
verklaarde hysterisch dat: “Als Rusland deze oorlog [in Oekraïne] wint, zal de
geloofwaardigheid van Europa tot nul worden gereduceerd.”
Macrons
roekeloosheid is misdadig. Hij praat een oorlog met Rusland aan op basis van
pure leugens en ijdelheid.
Als hij zegt dat de
geloofwaardigheid van Europa tot nul zal worden gereduceerd, bedoelt hij
eigenlijk dat zijn geloofwaardigheid en die van de NAVO tot nul zal worden
gereduceerd als Rusland het door de NAVO gesteunde neonaziregime in Kiev
verslaat.
Macron is een
gevaarlijk soort politicus.
Hij heeft een buitensporig ego dat gekneusd is,
zijn waanideeën zijn verbrijzeld, hij is een impotente vazal van het
Amerikaanse imperialisme en hij is wanhopig voor zijn smerige politieke
overleving.
Het Franse volk is zich maar al te goed bewust van
de charlatan die zich als een Louis XIV Zonnekoning in het Elysée Palace
koestert in zijn vermeende ijdelheid.
Hoe ironisch.
Uit Afrika geschopt… en nu proberen de Derde
Wereldoorlog in Europa te beginnen.
Hoe pathetisch en crimineel.
Copyright ©
2024 vertaling door Frontnieuws.
