maandag 2 oktober 2023

2030-agenda loopt steeds meer averij op: zo reageert Nigeria op de CBDC


De Nigeriaanse overheid lijkt de CBDC na aanhoudende protesten te schrappen. Tijdens de demonstraties werden bankkantoren in brand gestoken.

Nigeria kreeg eind 2022 na China de tweede CBDC ter wereld. Tijdens een referendum stemde 99 procent van de burgers tegen, maar de digitale munt kwam er toch.

(Video verwijderd? Klik hier...)

World Economic Forum

Mensen werden in feite gedwongen om CBDC’s te kopen van de centrale bank van Nigeria, die geadviseerd werd door het IMF en World Economic Forum.

Het land verzandde in chaos nadat de centrale bank contant geld afschafte nog voordat de CBDC volledig operationeel was. De meeste Nigerianen hebben geen bankrekening om een CBDC te kunnen kopen.

Er braken rellen uit en bankkantoren werden in brand gestoken. Ondertussen deden mensen aan ruilhandel. Na maanden van protesten geeft de Nigeriaanse overheid het eindelijk op.

Gearresteerd

Ze hebben zelfs de voormalige baas van de centrale bank gearresteerd, die in voorlopige hechtenis blijft.

“Goed nieuws, de 2030-agenda loopt steeds meer averij op,” merkt jurist Jeroen Pols op. “Ook de CBDC verloopt niet volgens plan, het experiment in Nigeria is mislukt.”

De zon bepaalt het klimaat op aarde, niet kooldioxide

 oktober 2, 2023   23

 

De gevierde Israëlische astrofysicus van het establishment, Nir Shaviv, beweert dat het de zon is, en niet kooldioxide, die het klimaat van de aarde bepaalt. “De correlatie is zo duidelijk als wat,” legt de professor uit. Het interview werd gepubliceerd in de mainstream media Forbes, een bekend Amerikaans economisch tijdschrift, dat het artikel snel verwijderde na druk van globalistische klimaatalarmisten. Shaviv is één van een toenemend aantal gevestigde wetenschappers die zich uitspreken. In augustus luidden twee Amerikaanse MIT-onderzoekers, een meteoroloog en een natuurkundige, de noodklok. Zij beweren dat de klimaatregels die nu worden ingevoerd, gebaseerd zijn op “bluf” en een “catastrofe” voor de samenleving zullen zijn, vooral wat betreft voedselzekerheid, schrijft Christer Ericsson op www.freewestmedia.com.

Nir Shaviv is een bekende Israëlische astrofysicus en hoofd van de natuurkundeafdeling van de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem. In een interview met het bekende Amerikaanse zakenblad Forbes legt hij uit dat uit zijn onderzoek en dat van zijn collega’s blijkt dat het stijgende kooldioxidegehalte slechts een kleine rol speelt in het klimaat op aarde, vergeleken met de invloed van zonnestraling en kosmische deeltjes.

“De opwarming van de aarde is een probleem, maar niet in de catastrofale termen die in de films van Al Gore of door klimaatalarmisten worden beweerd”, zegt Shaviv, die vervolgens uitlegt dat het de zon is die regeert:

“Klimaatveranderingen hebben altijd bestaan en zullen waarschijnlijk niet verdwijnen. Maar de uitstoot van CO2 speelt niet de hoofdrol; dat doet de periodieke zonneactiviteit, beweert Shaviv.

Wanneer de zon actiever is, stijgt het zeeniveau op aarde. Hogere temperaturen zorgen ervoor dat water uitzet. Wanneer de zon minder actief is, dalen de temperaturen en daalt het zeeniveau. De correlatie is zo duidelijk als wat. – Nir Shaviv, hoogleraar astrofysica


NIR SHAVIV is een Israëlisch-Amerikaanse professor in de astrofysica met een indrukwekkend CV. Shaviv schreef zich op 13-jarige leeftijd in aan de Israëlische Technion Universiteit – het equivalent van het Amerikaanse MIT – en behaalde een masterdiploma terwijl hij in de befaamde inlichtingeneenheid “8200” van het Israëlische leger (IDF) diende. Hij keerde terug naar Technion, waar hij zijn doctoraat behaalde, na postdoctoraal werk aan het California Institute of Technology en het Canadese Instituut voor Theoretische Astrofysica. Hij was ook een Einstein Fellow aan het Institute for Advanced Study in Princeton. Foto: Het Racah Instituut voor Natuurkunde

 

Wat zijn verklaring bijzonder interessant maakt, is dat hij deel uitmaakt van het klimaatestablishment, dat blijft beweren dat “opwarming van de aarde” bestaat, maar zich nu heeft gerealiseerd dat de zon de beslissende factor is achter klimaatveranderingen – precies zoals Free West Media al enkele jaren meldt. Dit is cruciaal, want het is niet de “opwarming van de aarde” die praktisch gebruikt wordt om ons de globalistische agenda op te dringen, maar de leugen dat door de mens veroorzaakte kooldioxide-emissies klimaatverandering veroorzaken. Dit wordt gebruikt als voorwendsel om de globalistische agenda op te leggen die de gevestigde orde wenst. Zonder het valse narratief valt het hele argument dat we hun mandaten moeten gehoorzamen om de planeet te redden in duigen.

Eerdere waarschuwingen werden genegeerd

Daarom is het interview met professor Shaviv zo belangrijk en daarom zo gevaarlijk voor degenen die hun agenda aan de mensheid willen opleggen. Dat bleek ook toen het klimaat establishment Forbes, die het interview had afgenomen, dwong om het snel van het internet te verwijderen.

Shaviv schreef op zijn blog dat de beslissing van de hoofdredacteur van Forbes “beschamend” was. Niet alleen de bovenstaande uitspraken waren problematisch, maar ook het feit dat Shaviv wetenschappelijk onderzoek presenteerde dat hij samen met de gerenommeerde Deense astrofysicus Henrik Svensmark had uitgevoerd. Dit onderzoek omvatte uitgebreide studies over een lange periode met zeer duidelijke resultaten, die de invloed van de zon op het klimaat van onze planeet aantoonden.

Dit is taboe onder de “klimaatonderzoekers” van de gevestigde orde, die de zon vaak weglaten als factor die het klimaat van de aarde beïnvloedt in hun modellen (gissingen) – geen wetenschappelijke studies – vooral omdat hun verzonnen verklaringsmodellen geen stand zouden houden.

DE ZON BEPAALT VOLLEDIG HET KLIMAAT OP AARDE. De snelle stroom geladen deeltjes van de zon, bekend als de zonnewind, comprimeert het magnetische veld van de aarde aan de kant die naar de zon is gericht. Aan de nachtzijde strekken de magnetische veldlijnen zich juist uit. De zon heeft ook een magnetisch veld dat de Aarde omhult en de planeet beschermt tegen het bombardement van positief geladen kosmische deeltjes afkomstig van exploderende sterren in de Melkweg. De zonneactiviteit, inclusief zowel de zonnewind als het magnetische veld, varieert in een duidelijke relatie met zonnevlekkencycli. Wanneer we minder zonnevlekken waarnemen, wijst dit op een afname van de zonneactiviteit. Kosmische deeltjes uit het sterrenstelsel dringen dan meer onze atmosfeer binnen, waardoor er meer wolken ontstaan. Dit leidt op zijn beurt tot meer neerslag en minder zonnestraling, met een kouder klimaat als gevolg. We hebben dit fenomeen de afgelopen tijd kunnen waarnemen, waaronder een koudere en regenachtiger zomer. Merk op dat de zon in werkelijkheid veel groter is ten opzichte van de aarde dan op deze afbeelding. Afbeelding: NASA via ESA

 

Het interview vond plaats in augustus 2019, toen onderzoekers zich ernstig zorgen begonnen te maken over de veranderingen die ze op de zon konden waarnemen, iets wat in de jaren daarvoor volledig buiten het medeweten van het publiek was geëscaleerd. Doordat Forbes het artikel zo snel verwijderde, en door de media black-out die volgde, bleef het interview lange tijd onbekend. Free West Media is een van de eersten die er verslag van doet.

Verschillende andere toonaangevende zonneonderzoekers luidden rond dezelfde tijd de noodklok, zoals Valentina Zharkova, maar ook zij werd het zwijgen opgelegd. Astrofysicus en wiskundige Zharkova publiceerde een onderzoeksrapport op verschillende platforms, waaronder de website van de Amerikaanse National Institutes of Health (NIH). Het was getiteld “Modern Grand Solar Minimum zal leiden tot afkoeling van de aarde.” In eerste instantie kunnen we het volgende lezen:

 

“In dit artikel zal ik aan de hand van nieuw ontdekte proxy magnetische velden van zonneactiviteit [zonnevlekkenactiviteit] aantonen dat de Zon het moderne Grote Zonneminimum (2020-2053) is ingegaan dat zal leiden tot een significante vermindering van het magnetische veld en de activiteit van de Zon, zoals tijdens het Maunder Minimum, wat zal leiden tot een merkbare daling van de temperatuur op Aarde.”

Het Maunder Minimum was een koudeperiode van 1645 tot 1715 die vooral Europa trof met slechte oogsten, hongersnood en massale sterfgevallen. Ondanks dat veel onderzoekers hier al jaren alarm over slaan, wordt het publiek in het ongewisse gelaten, omdat het indruist tegen het door globalisten gemandateerde klimaat narratief van “opwarming van de aarde.”

In december 2019 bevestigde onder andere NASA dat Zonnecyclus 25 was begonnen met een zonneminimum. Kort daarna dook het eerste nieuws op over een onbekend virus in Wuhan, China, dat later zou leiden tot medische tirannie, lockdowns en het begin van een geheel nieuwe wereld die bekend staat als “The New Normal” in de Engelstalige delen van de wereld.

“De correlatie is zo duidelijk als wat”

In het inmiddels verwijderde interview met Forbes onthulde Shaviv nog een ongemakkelijke waarheid voor het klimaatestablishment, namelijk dat onderzoek niet in steen gebeiteld is, en dat het niet uitmaakt hoeveel “klimaatwetenschappers” het globalistische establishment “koopt en etaleert”. Wat het eerste punt betreft, hebben velen, vooral serieuze onderzoekers, erop gewezen dat het huidige gemandateerde klimaat narratief, met zijn dogma’s die niet in twijfel getrokken mogen worden, een duidelijk onwetenschappelijk en religieus karakter vertoont. Wat betreft het tweede punt, waar het klimaatestablishment en de media vaak de mantra herhalen dat “97 procent van alle wetenschappers” de theorie van de opwarming van de aarde ondersteunen, bekritiseerde Shaviv dit sterk:

“Alleen mensen die geen verstand hebben van wetenschap nemen de 97 procent statistiek serieus. Enquêteresultaten hangen af van wie je het vraagt, wie antwoordt en hoe de vragen zijn geformuleerd. Wetenschap is tenslotte geen democratie. Zelfs als 100 procent van de wetenschappers ergens in gelooft, kan iemand met goed bewijs nog steeds gelijk hebben,” legt Shaviv uit.


KLIMAATMODELLEN VERSUS REALITEIT. Hier ziet u de verschillende geprojecteerde/gemodelleerde klimaatvoorspellingen van het klimaat establishment met verschillende gekleurde lijnen, waarbij hun gezamenlijk gemiddelde wordt weergegeven met de rode lijn. Dit kan vergeleken worden met de werkelijke waarnemingen van weerballonnen en satellieten, weergegeven door blauwe en paarse vierkanten en groene cirkels. Zoals u kunt zien, is de afwijking zeer significant, en erger nog, sinds ongeveer 1998 doen klimaatmodellen niet eens meer de moeite om zich aan de werkelijkheid aan te passen. We zijn ons ervan bewust dat de namen van de verschillende modellen onleesbaar kunnen zijn bij de resolutie die we in druk kunnen weergeven, maar de verschillende afkortingen van modelnamen zijn eigenlijk irrelevant. Waar het om gaat is het gemiddelde dat ze laten zien (rode lijn) en hoe dat steeds meer afwijkt van de echte gegevens. Bron: J.R. Christy, Univ. of Alabama, KNMI Climate Explorer, diagram: Happer & Lindzen

 

Hij wees dus op iets waar maar weinigen bij stilstaan in een tijd waarin de mainstream media bijna het volledige spectrum van de informatiesfeer beheersen en zo de perceptie van de “werkelijkheid” van mensen beïnvloeden.

Shaviv bekritiseert het feit dat de zon volledig wordt genegeerd in de klimaatmodellen van het IPCC en legt uit dat zonneactiviteit de meest invloedrijke factor is op het klimaat en dus ook op de zeespiegel. Dit laatste is iets waar zelden over gesproken wordt.

“Zonneactiviteit varieert in de tijd. Er is een aanzienlijke variatie over een periode van ongeveer elf jaar of meer, die duidelijk van invloed is op het klimaat. Dit principe is algemeen bekend, maar in 2008 kon ik het kwantificeren aan de hand van gegevens over zeeniveaus. Wanneer de zon actiever is, stijgt het zeeniveau hier op aarde. Hogere temperaturen zorgen ervoor dat water uitzet. Wanneer de zon minder actief is, dalen de temperaturen en daalt het zeeniveau. De correlatie is zo duidelijk als wat,” legt Shaviv uit.

Klimaatalarmisten gebruiken dit in hun propaganda door selectief te rapporteren wanneer de zeespiegel tijdelijk stijgt en vervolgens te negeren wanneer deze daalt, waardoor de illusie wordt gecreëerd dat de zeeën voortdurend stijgen. We hebben al eerder gemeld dat het tegenovergestelde waar is in de Scandinavische landen, op het Europese continent, en op alle andere plaatsen die tijdens de laatste ijstijd onder grote ijsmassa’s lagen. Dit komt omdat de landmassa’s, samengedrukt door de ijsmassa’s, nog steeds stijgen.

Shaviv wijst er vervolgens op hoe miljarden dollars zijn uitgegeven om het dogmatische klimaat narratief te creëren en in stand te houden door middel van modellen die zijn gemaakt op basis van de antwoorden die zij willen, in plaats van door echt onderzoek en het gebruik van beschikbare gegevens:

“Sinds 2003 zijn er letterlijk miljarden uitgegeven aan klimaatonderzoek, maar toch is de geaccepteerde perceptie niet veranderd. Voorstanders van door de mens veroorzaakte klimaatverandering negeren nog steeds de invloed van de zon op het klimaat op aarde, wat ons begrip van de 20e-eeuwse klimaatverandering ondermijnt.”

Historische verdraaiing

In het snel verwijderde interview met Forbes legde Shaviv ook uit dat het verband tussen zonneactiviteit en de opwarming en afkoeling van de aarde indirect is. Een belangrijke factor is de galactische kosmische straling, die bestaat uit een mengsel van hoogenergetische fotonen en elektrisch geladen subatomaire deeltjes die door supernova-explosies en andere gewelddadige gebeurtenissen in de kosmos naar de Aarde worden versneld. Wanneer deze straling de atmosfeer van de Aarde raakt, creëert het aërosolen, die op hun beurt wolken vormen, zoals Svensmark in detail in zijn theorie heeft uitgelegd. Hierdoor zijn ze van cruciaal belang voor het weer en het klimaat op aarde.

 

Tijdens het zonneminimum verzwakt het magnetische veld van de zon, dat de aarde gewoonlijk afschermt van een aanzienlijk deel van de kosmische straling. Hierdoor kunnen meer kosmische stralen uit de ruimte de atmosfeer van onze planeet binnendringen en meer wolken creëren. Meer wolken leiden tot een daling van de temperatuur, maar ook tot een toename van de neerslag.

Dit fenomeen wordt nog duidelijker tijdens een groot zonneminimum, waar we nu in zijn beland, en zal waarschijnlijk verergeren tijdens de volgende zonnecyclus 26, die naar verwachting tussen 2030 en 2041 zal plaatsvinden. Dit is de reden achter de recente dramatische extreme weersverschijnselen en ongewone hemelverschijnselen wereldwijd. Het zal de oogsten en de beschikbaarheid van voedsel de komende jaren en waarschijnlijk decennia aanzienlijk en negatief beïnvloeden, een feit dat bekend is bij de globalistische elite en de ware reden is achter alle overhaaste politieke veranderingen die nu plaatsvinden.

Shaviv stelt dat het wetenschappelijk bewijs en de beschikbare onderzoeksgegevens overweldigend zijn, en er geen twijfel over laten bestaan dat de zon een cruciale rol speelt bij het beheersen van het klimaat.


ROY W SPENCER is meteoroloog, hoofdwetenschapper aan de Universiteit van Alabama in Huntsville en leider van het U.S.S. Science Team voor de Advanced Microwave Scanning Radiometer op NASA’s Aqua satelliet. Hij heeft gediend als hoofdwetenschapper voor klimaatstudies op het Marshall Space Flight Center van NASA. In zijn document “Global Warming Theory in a Nutshell,” beweert hij dat “de extra kooldioxide die we in de atmosfeer pompen niet voldoende is om de waargenomen opwarming in de afgelopen 100 jaar te veroorzaken”. Foto: Universiteit van Alabama

Spencer presenteert een grafiek met de temperaturen op aarde in de afgelopen 2000 jaar, sinds de geboorte van Jezus. In deze geologisch en klimatologisch korte tijdspanne zijn er twee eerdere perioden geweest die net zo warm waren als nu, tijdens de gloriedagen van het Romeinse Rijk en tijdens het Vikingtijdperk, toen de Noormannen Groenland koloniseerden, dat toen groen was. Grafiek: Roy W Spencer (klik voor groot)

 

“Vandaag de dag kunnen we het effect van de zon op het klimaat aantonen en bewijzen op basis van een breed scala aan bewijsmateriaal, van fossielen van honderden miljoenen jaren oud tot boeimetingen in de oceaan tot satelliethoogtegegevens van de afgelopen decennia. We kunnen ook atmosferische omstandigheden in het laboratorium reproduceren en simuleren om het bewijs te bevestigen. Alles wijst op dezelfde conclusie: het grootste deel van de klimaatverandering wordt veroorzaakt door de zon via haar invloed op de atmosferische oplading, wat betekent dat het grootste deel van de opwarming uit de natuur komt – zelfs een student natuurkunde kan dit begrijpen.”

Shaviv wijst vervolgens op een ander aspect dat het klimaat establishment en het IPCC opzettelijk weglaten, wat neerkomt op niets minder dan historische vervorming en gegevensmanipulatie – een ultiem taboe in echt onderzoek.

“Wolken zijn het zonnescherm van de aarde, en als het wolkendek om welke reden dan ook verandert, is er sprake van opwarming of afkoeling van de aarde.” – Roy W. Spencer

“Onze onderzoeksbevindingen zijn erg ongemakkelijk voor de geaccepteerde perceptie (klimaat narratief). We weten dat er in het verleden zeer grote klimaatschommelingen zijn geweest die weinig te maken hebben met de verbranding van fossiele brandstoffen. Duizend jaar geleden was de aarde net zo warm als nu. Tijdens de Kleine IJstijd driehonderd jaar geleden bevroor de Theems vaker. Deze gebeurtenissen werden genoemd in het eerste en tweede IPCC-rapport. In 2001 verdwenen ze. Plotseling is er geen sprake meer van natuurlijke opwarming, geen sprake meer van een Kleine IJstijd. Het klimaat van het afgelopen millennium werd voorgesteld als in wezen constant tot de negentiende eeuw. Dit is een soort Orwelliaanse cherry-picking om in een vooraf bepaald narratief te passen,” zegt een verontwaardigde Shaviv.

Onderzoekers luiden opnieuw de noodklok


William Happer, emeritus hoogleraar aan de afdeling natuurkunde van Princeton University en specialist in optische en radiofrequentiespectroscopie van atomen en moleculen en stralingsoverdracht in de atmosfeer. Foto: Wikipedia

 

Onlangs sloegen twee vooraanstaande Amerikaanse MIT-onderzoekers in Princeton alarm dat de voorgestelde klimaatvoorschriften van het Amerikaanse Environmental Protection Agency (EPA) gebaseerd zijn op “bedrog” en dat de opgelegde klimaatagenda “een ramp” is voor de Verenigde Staten en de wereld. De onderzoekers zijn niemand minder dan William Happer, emeritus hoogleraar natuurkunde aan de prestigieuze Princeton University, en Richard Lindzen, emeritus hoogleraar atmosferische wetenschappen aan het Massachusetts Institute of Technology (MIT). Zij waarschuwen onder andere dat de nieuwe regels van de EPA om de uitstoot van koolstofdioxide bij de elektriciteitsproductie te verminderen “rampzalig zullen zijn voor het land, zonder enige wetenschappelijk gemotiveerde reden.”

“Ongeveer vijftig miljoen jaar geleden was het kooldioxidegehalte volgens geologisch bewijsmateriaal enkele duizenden ppm, veel hoger dan nu. En het leven floreerde in overvloed.” – William Happer

Verwijzend naar uitgebreide gegevens om hun argumenten te ondersteunen, stellen ze dat de beweringen die de EPA gebruikt om de nieuwe regels te rechtvaardigen niet gebaseerd zijn op wetenschappelijke feiten, maar eerder op politieke meningen en speculatieve modellen die consequent onjuist zijn gebleken. Happer en Lindzen bekritiseren de methoden van de EPA sterk in hun rapport:

 

“De onwetenschappelijke analysemethode, die berust op consensus, interne beoordeling, door de overheid opgelegde meningen, niet functionerende modellen, gegevens die geselecteerd zijn om in het narratieven te passen terwijl uitgebreide tegenstrijdige gegevens worden weggelaten, wordt vaak gebruikt in de studies die de basis vormen voor de regelgeving die de EPA nu wil invoeren.”

De toponderzoekers in hun respectieve vakgebieden schrijven vervolgens over wat een groeiend aantal andere gefrustreerde wetenschappers probeert aan te tonen, namelijk dat “klimaatonderzoek” allesbehalve wetenschappelijk is:

“Alle modellen die een catastrofale opwarming van de aarde voorspellen, slagen niet voor de belangrijkste test van de wetenschappelijke methode: ze voorspellen een significante opwarming in vergelijking met de werkelijke gegevens. De wetenschappelijke methode bewijst in plaats daarvan dat er geen risico bestaat dat fossiele brandstoffen en kooldioxide catastrofale opwarming en extreem weer veroorzaken.”

De klokkenluiders ondersteunen hun bezwaren met een schat aan meetgegevens en grafieken. Eén zo’n grafiek (pagina 10) laat duidelijk het verschil zien tussen de waargenomen werkelijke temperatuur en de temperatuur van de klimaatmodellen die het heersende narratief over het klimaat onderbouwen. Ze wijzen er ook op dat de modellen al een kwart eeuw niet meer vertrouwen op bestaande meetgegevens.

Happer en Lindzen duiken vervolgens in de beweringen over kooldioxide en bewijzen dat kooldioxide niet de oorzaak is van klimaatverandering. We publiceren slechts één van hun koolstofdioxide-gerelateerde grafieken, die op zichzelf al voldoende is om dit te bewijzen.


KOOLDIOXIDE NIVEAUS HISTORISCH LAAG. In deze grafiek wordt het kooldioxidegehalte in ppm (parts per million) weergegeven door de blauwe lijn met de ppm-schaal op de linker y-as, en de wereldwijde gemiddelde temperatuur wordt weergegeven door de rode lijn met graden Celsius op de rechter y-as. De grafiek toont de ontwikkeling over meer dan 600 miljoen jaar op de x-as. Niet alleen staat kooldioxide momenteel op een laagterecord in een langetermijnperspectief, maar we kunnen ook zien dat er geen duidelijke correlatie is met de temperatuur. Deze twee feiten ontkrachten de leugen dat “kooldioxide de opwarming van de aarde veroorzaakt” volledig. Grafiek: Happer & Lindzen, Bronnen: Berner 2001 & Scotese 1999

 

De twee onderzoekers gaan vervolgens in op iets waar Free West Media al jaren alarm over slaat, namelijk dat verminderde toegang tot kunstmest en lagere kooldioxideniveaus – die ons actief worden opgelegd via Net Zero – zullen leiden tot wereldwijde voedseltekorten, hongersnood op grote schaal en massale sterfte. Ze tonen bijvoorbeeld aan dat de historisch marginale stijging van het kooldioxidegehalte van 280 ppm vóór de industrialisatie tot 420 ppm vandaag – wat wordt afgeschilderd als de grootste bedreiging van onze tijd – gunstig is geweest voor de planeet en de mensheid door de vegetatie en dus de gewasopbrengsten met 20 procent te verhogen. De onderzoekers waarschuwen dat Net Zero tot gevolg zal hebben dat er elk jaar meer dan 40 gigaton koolstofdioxide uit de atmosfeer verdwijnt, wat zal leiden tot een overeenkomstige afname van de voedselproductie. Alleen al het doel om kunstmest af te schaffen zou de wereldwijde voedselproductie in één klap halveren. De gevolgen zouden zo catastrofaal zijn dat ze nauwelijks beschreven kunnen worden.

“De opwarming van de aarde is een religie geworden.” – Richard Lindzen

Het niveau van koolstofdioxide en de beschikbaarheid van kunstmest – de doelen van de globalisten – zijn bijna recht evenredig met gewasopbrengsten en de beschikbaarheid van voedsel, die op hun beurt weer recht evenredig zijn met de wereldbevolking.

Agenda 2030 is daarom vijandig voor de mensheid, omdat het onvermijdelijk zal leiden tot massale hongersnood en massale sterfte. Steeds meer mensen beginnen zich af te vragen of dit het echte doel is achter de mooie woorden “klimaatneutraliteit”, “duurzaamheid” en “de planeet redden.”


Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. 

https://www.frontnieuws.com/de-zon-bepaalt-het-klimaat-op-aarde-niet-kooldioxide/

Waarom voldeden de mensen?

 oktober 2, 2023   26

Op maandag 16 maart 2020, toen Boris Johnson voor het eerst verkondigde: “U moet thuisblijven,” zei ik heel gedwee “OK!”. En de kans is groot dat u dat ook deed.

 

Opiniepeilingen uit die tijd laten zien dat de zelfgerapporteerde naleving van de thuisblijfverordeningen hoog was – een bevinding die in grote lijnen wordt bevestigd door mobiliteitsgegevens, die het duidelijke voordeel hebben dat ze niet afhankelijk zijn van de eerlijkheid van de respondenten over het volgen van de wet (Ganslmeier et al. 2022; Jackson en Bradford 2021), schrijft Maximilien Lacour.

Op zichzelf vertellen deze gegevens ons echter niet waarom een ongekende opschorting van onze burgerlijke vrijheden zo’n hoge mate van naleving genoot.

Er zijn echter onderzoeken die wel enig inzicht verschaffen (zie bijvoorbeeld Jackson en Bradford 2021; Foad et al. 2021; en Halliday et al. 2022) en een van hun meer verrassende bevindingen is dat instrumentele overwegingen – dat wil zeggen persoonlijke angst voor het virus of voor dwang door de staat – relatief onbelangrijk kunnen zijn geweest bij het naleven van de lockdownregels. In plaats daarvan vonden ze dat mensen de regels over het algemeen volgden omdat (1) ze de wet waren en (2) omdat ze ons een gedeeld begrip gaven van wat goed en juist was om te doen, dat velen van ons lijken te hebben geïnternaliseerd (Jackson en Bradford 2021).

Het eerste is niet bijzonder verrassend. De wet geniet een “reservoir van loyaliteit” onder de Britten, die daarom al geneigd zijn om haar edicten te respecteren, alleen maar omdat ze tot wet zijn verheven (Halliday et al. 2022, p.400).

Dit verklaart echter niet de tweede drijfveer voor naleving. Dat wil zeggen, het verklaart niet waarom we ons in lockdownwetten konden vinden en ze gewillig accepteerden als de basis van onze publieke moraal – tot het punt dat we zelfs vaak ons niet-conforme gedrag rechtvaardigden als zijnde niettemin binnen de “geest van de wet” (Meers et al. 2021). Het verklaart niet waarom we naar de gezuiverde, geterroriseerde hertekening van de maatschappij keken en zagen dat het goed was. Het is de moeite waard om, met het voordeel van afgekoelde hoofden en achteraf, nog eens kort na te gaan hoe dit er precies uitzag.

In de loop van ongeveer een week werden onze levens en zorgen in een COVID-monochroom geverfd en rond één enkele, gedeelde prioriteit gesitueerd – de verspreiding van het nieuwe coronavirus vertragen, of, in de toenmalige bewoordingen, “de curve afvlakken” en “R onder de 1 brengen”. En om dit te bereiken werd ons gevraagd om bijna elke activiteit op te geven die deel uitmaakte van ons gezamenlijke leven en die ons onderscheidt van vee uit legbatterijen, inclusief maar niet beperkt tot vrienden zien, naar school gaan, winkelen, naar het theater gaan, teamsporten spelen, afspreken voor romantiek of seks, en gewoon wat rondhangen (Wagner 2022, p.61).

In zekere zin vereenvoudigde het ons leven ook radicaal.

In de radicale, verbijsterende onzekerheid van begin 2020 bespaarden de lockdown-regels ons de perikelen en dubbelzinnigheden van het sterveling zijn tussen stervelingen ten tijde van de pest, door ons te vertellen wat we in de meeste gevallen moesten doen. Wilt u oma zien? Simpel! Dat kan niet. Wilt u boodschappen doen? Alleen essentiële dingen en volg de afgeplakte lijnen over de vloer! Wilt u een affaire met de melkboer voortzetten of gewoon uw vriendin zien? Nou, nogmaals, dat kan niet – en bid maar dat u niet in Leicester woont.

 

Om een term uit de morele filosofie te lenen: de lockdowns introduceerden een besluitvaardigheid (of tenminste de illusie daarvan) in ons leven die er anders niet zou zijn geweest (Taylor 1997). Onder deze invloed hoefden we ons niet langer met ons leven bezig te houden als morele agenten die onvolmaakte oordelen moesten vellen over wat goed of fout was, omdat we ervan uit konden gaan dat deze oordelen al door een hogere autoriteit waren geveld en in haar regels waren weerspiegeld. Het leven in lockdown loste alle filosofische problemen op en als je voor een bepaalde actie stond, vroeg je niet: “Is dit het juiste?” maar: “Maakt dit de curve vlakker?”

Deze besluitvaardigheid verklaart misschien voor een deel waarom we het wereldbeeld van de ‘lockdown’ zo gemakkelijk hebben geïnternaliseerd. In zijn essay uit 2005, “Afraid to be Free: Dependency as Desideratum”, identificeerde James Buchanan een wijdverspreid verwachtingspatroon dat hij ‘Ouderlijk Socialisme’ noemde en omschreef als:

… paternalisme omgedraaid, bij wijze van spreken. Met paternalisme bedoelen we de houding van elitairen die hun eigen voorkeurswaarden aan anderen willen opleggen. Met parentalisme bedoelen we daarentegen de houding van personen die waarden aan zich willen laten opleggen door andere personen, door de staat of door transcendente krachten. (Buchanan 2005)

Buchanan definieert socialisme heel losjes als de reeks politieke projecten die een soort gecollectiviseerde controle over de handelingsvrijheid van het individu willen opleggen en geeft een lijst van mogelijke bronnen, waaronder ouderlijk socialisme. In tegenstelling tot de andere bronnen die Buchanan noemt (die te maken hebben met de structuur en de bevoegdheden van de staat), heeft ouderlijk socialisme echter betrekking op de verwachtingen die burgers van die staat hebben. Vrijheid en autoriteit, merkt Buchanan op, gaan gepaard met verantwoordelijkheid.

Een vrij mens wordt gedwongen om te worstelen met de complexiteiten en dubbelzinnigheden van zijn leven en om tot een oordeel te komen over wat ertoe doet – en draagt verantwoordelijkheid voor zowel de worsteling als het oordeel. Dit, merkt Buchanan op, is een zware last die veel mensen gewoonweg te bang zijn om te dragen. In plaats daarvan eisen zij (d.w.z. ouderlijke socialisten of, eenvoudiger gezegd, wij!) dat de staat een motor van orde en zekerheid in hun wereld is, zoals een ouder dat is in die van hun kind, en dat de staat deze oordelen velt en aan hen oplegt. Ouderlijke socialisten willen dat de staat hen vertelt wat belangrijk is, hen vertelt wat veilig en juist is en wat riskant en verkeerd is, en hen niet de vrijheid geeft om zelf te beslissen.

 

Dit komt neer op het eisen van het soort beslisbaarheid dat wordt geboden door thuisblijvende ouders en betekent natuurlijk dat er compromissen moeten worden gesloten over sommige van iemands vrijheden. Als de diagnose van Buchanan juist is, hebben we de lockdowns misschien geaccepteerd omdat ze passen in een lang bestaand verwachtingspatroon dat we van de staat hebben. Hoewel het pandemiebeheersingsbeleid zelf ongekend en schokkend was, was de rol die het aan de staat in ons leven gaf dat niet helemaal, en dat kan helpen verklaren waarom we het zo gemakkelijk accepteerden.

Dit staat haaks op veel van wat critici van lockdowns schrijven. Voor veel van deze (overigens vaak inzichtelijke) schrijvers waren de lockdowns in wezen een top-down fenomeen, voornamelijk gedreven en in stand gehouden door de machinaties van politici, wetenschappelijke adviseurs, of een meer obscure elitegroep. Dergelijke verklaringen variëren van conventioneel, zoals Laurent Mucchielli’s analyse van de centraliserende neiging van de Franse regering en de perverse prikkels die de aanbevelingen van de WHO vormgeven, tot de meer onorthodoxe, zoals Michael P. Senger’s argument dat Xi Jinping opzettelijk de wereld stillegde onder het voorwendsel van een goedaardig virus (Mucchielli 2022; Senger 2021).

Maar als het klopt wat ik hierboven heb geschreven, dan zijn deze theorieën niet per se onjuist (die van Mucchielli niet), maar ze zijn wel beperkt doordat ze geen rekening houden met de rol van bottom-up krachten zoals ouderlijk socialisme bij het naleven van de lockdowns. Ze doen geen recht aan de manier waarop de lockdowns zowel continu was met als mogelijk werd gemaakt door een reeks aloude, populaire verwachtingen die we van de staat hebben.

Deze omissie dreigt nadelige gevolgen te hebben voor het project van lockdownkritiek, ervan uitgaande dat het doel ervan het voorkomen van toekomstige lockdowns is. Als lockdowns mogelijk zijn gemaakt door de parentalistische verwachtingen van het volk, dan kunnen wettelijke hervormingen, hoewel ze natuurlijk welkom zijn, onvoldoende en machteloos blijken tegen de zeer reële dreiging van ‘vrijwillige’ lockdowns, waarbij een bevolking gehoor geeft aan een verzoek om thuis te blijven zonder dat dit wettelijk verplicht hoeft te worden.

Kijk eens naar de opmerkingen van David Halpern, een vooraanstaand gedragswetenschapper en Chief Executive van de beruchte “Nudge” eenheid van de Britse regering, waarover in de Telegraph werd bericht:

Groot-Brittannië is getraind om te voldoen aan lockdown bij een toekomstige pandemie, heeft de chief executive van de ‘nudge unit’ gezegd.

Professor David Halpern vertelde de Telegraph dat het land “de oefening had geoefend” om gezichtsmaskers te dragen en thuis te werken en dat het “het opnieuw zou kunnen doen” in een toekomstige crisis.

In zijn toespraak op de podcast Lockdown Files voorspelde de regeringsadviseur Prof. Halpern dat het land zich zou houden aan nog een bevel om “thuis te blijven” omdat ze “een beetje weten wat de oefening is”.

In een interview dat werd gegeven vóór de getuigenis van de heer Hancock, suggereerde de vooraanstaande gedragswetenschapper zelfs dat de eerdere ervaring van het land het “veel gemakkelijker voor te stellen” maakte dat de bevolking toekomstige lokale beperkingen zou accepteren.

 

Na getraind te zijn door een eerste ronde van thuisblijfbevelen, hebben onze voorheen abstracte paternalistische verwachtingen van de staat een nieuwe vorm gekregen: in tijden van pest, lockdown! Hoewel Halpern dit niet expliciet zegt (hij heeft het nog steeds over een ” thuisblijfbevel”), suggereren zijn opmerkingen toch dat toekomstige ‘lockdowns’ misschien niet eens wettelijk verplicht hoeven te zijn – we zullen gewoon weten wat we moeten doen als de staat of de volksgezondheid ons dat aanraadt.

De dreiging van vrijwillige lockdowns zou sceptici van lockdowns ertoe moeten aanzetten om hun zicht alleen op de staatsinstellingen te richten, maar ook op de moeilijker te beperken, bottom-up drijfveren van lockdown zoals ouderlijk socialisme. Ze moeten manieren vinden om onze collectieve zelfverwaarlozing aan te pakken en de waarde en het belang van vrije beslissing opnieuw benadrukken.

Dit betekent niet dat we elke rol van de staat in ons leven afwijzen of elk socialistisch plan veroordelen (Buchanan is er zelf heel duidelijk over dat zijn kritische project verenigbaar blijft met aspecten van de sociaaldemocratie, zoals herverdeling via belastingen). Maar het betekent wel dat we moeten proberen een populaire scepsis ten opzichte van de staat in zijn didactische en moraliserende functies te bevorderen en te bestendigen. Critici van COVID-19 moeten verder gaan dan het bekritiseren van de openbare instellingen en individuen die het beleid hebben ontworpen, en moeten beginnen met het aanvallen van de volksmentaliteit die ze in de eerste plaats denkbaar en uitvoerbaar heeft gemaakt.

Bibliografie:

Buchanan, James M. “Afraid to Be Free: Dependency as Desideratum.” Public Choice 124, pp.19–31. (2005).

Foad, C et al. The limitations of polling data in understanding public support for COVID-19 lockdown policies R. Soc. open sci.8 (2021).

Ganslmeier, M., Van Parys, J. & Vlandas, T. Compliance with the first UK covid-19 lockdown and the compounding effects of weather. Sci Rep 12, 3821 (2022).

Halliday et al. Why the UK Complied with COVID-19 Law. King’s Law Journal. pp. 386-410. (2022)

Jackson, J. and Bradford B. Us and Them: On the Motivational Force of Formal and Informal Lockdown Rules, LSE Public Policy Review 1, 4 (2021).

Meers et al. “Creative Non-compliance”: Complying with the “Spirit of the Law” Not the “Letter of the Law” under the Covid-19 Lockdown Restrictions, Deviant Behaviour, 44:1, 93-111 (2021)

Mucchielli, L., 2022. La doxa du COVID. Tome 1 : peur, santé, corruption et démocratie. Paris: Eoliennes Editions.

Senger, M.P. Snake Oil: How Xi Jinping Shut Down the World, (2021)

Taylor, C. in Chang, R. (ed.) Incommensurability, incomparability, and practical reason. Cambridge, MA, USA: Harvard. (1997)

Wagner, A. Emergency state : how we lost our freedoms in the pandemic and why it matters. London (2022)


Copyright © 2023 door Frontnieuws.

https://www.frontnieuws.com/waarom-voldeden-de-mensen/

Klimaatlockdown in Spanje

14/11/2024   Vanwege de dreiging van nieuwe stormen worden mensen in Spanje opgesloten. Het is niet toegestaan ​​de woning te verlaten. Tenz...