Waarom wil niemand de daling van het aantal geboortes sinds 2021
onderzoeken?
juli 6, 2023
4109 38
De wereldwijde
babycrisis verergert – en het probleem is het grootst in landen die het meest
leunden op mRNA Covid-prikken.
Verschillende landen die een stabiel geboortecijfer hadden voordat de
mRNA’s in 2021 werden geïntroduceerd, hebben sindsdien een scherpe daling
gezien. Zweden had
van 2012 tot 2021 ongeveer 115.000 geboortes per jaar. Vorig jaar daalden de
geboorten tot 105.000. In 2023 zullen het er minder dan 100.000 zijn. Duitsland
heeft een vergelijkbare trend, schrijft Alex
Berenson.
Ondertussen hebben Oost-Europese landen zoals Bulgarije – waar de
mRNA-prikcijfers veel lager waren – het afgelopen jaar in sommige gevallen het
aantal geboortes zien stijgen.
De trend is niet universeel en het blijft onduidelijk hoe de prikken de
vruchtbaarheid kunnen schaden. Ze veroorzaken bij veel vrouwen ernstige menstruatieveranderingen,
maar grote onderzoeken tonen aan dat het gebruik ervan tijdens de zwangerschap
geen miskramen veroorzaakt. Als ze schadelijk zijn, gebeurt dat waarschijnlijk
eerder, door de kans op conceptie of implantatie van nieuwe embryo’s te
verkleinen. Verschillende onderzoeken tonen een afname van sperma aan bij mannen die deze serums hebben
gekregen.
Maar toch hebben regeringen, wetenschappers en de media mogelijke
verbanden tussen mRNA en onvruchtbaarheid niet onderzocht. In plaats
daarvan bespotten of
negeren ze iedereen die erover begint.
De mRNA-landen met de grootste vruchtbaarheidscrisis liggen niet in
Europa.
Oost-Aziatische landen met een bijna universele
mRNA-prik opname onder volwassenen hadden al krimpende geboortecijfers.
Maar sinds begin 2022 hebben ze het geboortecijfer zien dalen tot een niveau
dat voorheen ondenkbaar werd geacht.
De crisis is het ernstigst in Zuid-Korea, een land met 51 miljoen
inwoners dat in april nog amper 600 geboortes per dag telde. Het
Zuid-Koreaanse geboortecijfer is
nu amper een derde van het niveau dat nodig is om de bevolking van het land
stabiel te houden. Taiwan en Japan staan er nauwelijks beter voor. Japan had
vorig jaar bijna twee keer zoveel sterfgevallen als geboorten.
De trend gaat gepaard met beperkingen.
In Spanje en Italië – waar de geboortecijfers voorheen lager waren dan
in de Noord-Europese landen – is de daling sinds begin 2022 kleiner. Geboortes
daalden vorig jaar ook in China, dat geen mRNA-vaccins gebruikte, hoewel de
Chinese statistieken onbetrouwbaar zijn en China’s lockdown veel langer duurde
dan in andere landen, waardoor internationale vergelijkingen moeilijk zijn.
(Jaarlijkse geboorten in Zweden. Een van deze jaren is niet zoals de
andere. En in 2023 was het nog erger).
(BRON)
( Zoals hierboven, als hieronder… NSW staat voor New South Wales, de
grootste staat in Australië. Niets te zien hier, mensen, niets te zien hier:)
(BRON)
De daling na de geboorte is vooral opvallend omdat de geboorten in veel
landen in 2021 stegen, na een korte daling in de winter van 2021. Maar begin
2022 – ruwweg negen maanden na het uitrollen van de mRNA’s naar volwassenen in
de vruchtbare leeftijd – begonnen ze weer te dalen. Ze hebben zich niet
hersteld.
Een recente paper met
de naam “Pandemic Roller-Coaster” verklaart de trend:
De eerste pandemische schok ging in de meeste
landen gepaard met een daling van het aantal geboorten, met de scherpste daling
in januari 2021… De meeste landen meldden een stabiel of licht stijgend aantal
geboorten in de daaropvolgende maanden, vooral in de herfst van 2021.
Een andere, vrij onverwachte, daling
van het aantal geboorten begon in januari 2022 en hield verband met de
concepties in het voorjaar van 2021, toen de pandemische maatregelen
grotendeels waren afgezwakt en de vaccinatie op gang kwam. [nadruk
toegevoegd]
De gegevensreeks van het artikel eindigde in september 2022, maar de
trends zijn sindsdien alleen maar duidelijker geworden.
Toch hebben de media nauwelijks over de kelderende geboortes geschreven.
Als ze dat doen, gaan ze op zoek naar niet-mRNA-verklaringen. Toen het verslag
deed van de daling van het aantal geboorten in New South Wales, kwam een
Australische krant met deze huiler:
Dr. Liz Allen, een demograaf aan de Australian
National University, zei dat de daling van het aantal geboortes te wijten was
aan zowel kortetermijnfactoren – zoals koppels die hun zwangerschapsplannen
naar voor haalden tijdens de COVID – als factoren op langere termijn, zoals
bezorgdheid over huisvesting en klimaatverandering.
Alsof niemand ooit aan klimaatverandering heeft gedacht vóór 2021!
In een aparte allesbehalve-vaccins “factcheck”
een paar dagen geleden, beweerde een professor in de demografie aan de
Australische Nationale Universiteit dat “er grote variabiliteit is in geboorten
over korte perioden”, een bewering waarvan ze moet weten dat die niet waar is.
Geboortes stijgen en dalen in de loop van de tijd, maar grote veranderingen
duren meestal meerdere jaren, zo niet decennia.
In feite was de vruchtbaarheid in Europa vóór 2021 al twee decennia
grotendeels stabiel, zoals Eurostat – de statistische eenheid van de Europese
Commissie – in maart 2023 rapporteerde. Na een daling aan het eind van de 20e
eeuw, steeg het geboortecijfer per vrouw in de vruchtbare leeftijd zelfs licht
tussen 2000 en 2021, waarschijnlijk door een hoog geboortecijfer van
moslimmigranten naar Europa.
(Het was niet de bedoeling dat dit een documentaire zou zijn. En wat is
er met Clive Owen gebeurd?)
U zou denken dat de recente geboortecrisis beleidsmakers en
wetenschappers ertoe zou aanzetten om eens goed naar mRNA te kijken – een
nieuwe biotechnologie waarvan de effecten op de vruchtbaarheid nog nauwelijks
bestudeerd zijn.
U zou het mis hebben.
Slechts een handvol kleine studies, bijna allemaal buiten de Verenigde
Staten en Europa, hebben de invloed van mRNA’s op sperma onderzocht. Hun
resultaten waren verre van geruststellend. Een jaar geleden rapporteerden Israëlische
onderzoekers dat de Pfizer jab:
Tijdelijk de spermaconcentratie en het totale
aantal beweeglijke zaadcellen bij spermadonoren aantast
Na onderzoek van sperma van 37 donoren ontdekten de wetenschappers dat
het aantal “beweeglijke” spermacellen – spermacellen die meestal in een rechte
lijn zwemmen en theoretisch een eicel kunnen implanteren – ongeveer drie
maanden na een BNT162b2-injectie met 22 procent daalde. De grens van drie
maanden is cruciaal omdat een volledige cyclus van spermaproductie ongeveer
twee maanden duurt. Testen die minder dan twee maanden na de vaccinatie
plaatsvinden, hebben mogelijk geen effect op de effecten van de injecties.
Minstens drie andere kleine onderzoeken hebben op soortgelijke problemen
gezinspeeld – hoewel de wetenschappers die ze hebben uitgevoerd hun bevindingen
over het algemeen hebben gebagatelliseerd.
In maart 2023 rapporteerden
Japanse onderzoekers dat een index van de beweeglijkheid
van sperma bij 10 donoren 12 weken na hun tweede dosis sterk was gedaald; de
donoren waren prospectief geworven. Het ruwe aantal beweeglijke spermatozoïden
daalde ook sterk, met meer dan 30 procent van vóór de vaccinatie tot na de
tweede dosis.
Ondertussen vonden Zuid-Afrikaanse onderzoekers een daling van ongeveer
20 procent in het gemiddelde aantal beweeglijke zaadcellen na vaccinatie bij 46
mannen die hun sperma lieten testen in een vruchtbaarheidskliniek.
(Negenentwintig mannen hadden de prik van Pfizer gekregen, terwijl op één na
alle andere mannen de prik van Johnson & Johnson hadden gekregen).
Op dezelfde manier rapporteerden onderzoekers van twee
vruchtbaarheidsklinieken in Irak “een lichte vermindering van zowel de totale
beweeglijkheid als de progressieve beweeglijkheid na het Pfizer-BioNTech mRNA
COVID-19 vaccin” bij 60 mannen jonger dan 50 jaar.
(Zuid-Korea: ga langs begraafplaatsen en kort kinderdagverblijven)
(BRON)
Hoe zit het met grotere onderzoeken op langere termijn die uitsluitsel
zouden kunnen geven over de vraag of de mRNA-prikken het aantal of de kwaliteit
van het sperma hebben aangetast?
Die bestaan niet. Eén klein Israëlisch onderzoek bij 58 mannen,
gepubliceerd in september 2022, vond geen verschil in aantallen na zes tot 14
maanden. Als er andere langetermijnstudies zijn gepubliceerd of worden
uitgevoerd, heb ik ze niet gevonden. De National Institutes of Health geven
meer dan $1 miljard uit aan onderzoek naar het niet-bestaande probleem van long
Covid – en niets aan een kwestie die, niet overdreven, de toekomst van de
mensheid beïnvloedt.
Studies over de vraag of de injecties het vermogen van vrouwen om op
natuurlijke wijze zwanger te worden beïnvloeden, zijn nog moeilijker te vinden.
Verschillende onderzoekers hebben gemeld dat de injecties het aantal
succesvolle zwangerschappen van embryo’s die na in-vitrofertilisatie zijn geïmplanteerd,
niet lijken te verlagen.
Maar IVF is inherent heel anders dan een natuurlijke zwangerschap.
Niemand betwist dat de prikken de menstruatiecyclus maandenlang kunnen
beïnvloeden. Zouden ze permanente veranderingen in het baarmoederslijmvlies
kunnen veroorzaken, waardoor implantatie moeilijker wordt? Ook hier is weinig
onderzoek naar gedaan. Eén groot onderzoek, gepubliceerd in januari 2022, bood
een geruststellende bevinding: het toonde geen verschil in zelfgerapporteerde
vruchtbaarheid bij een steekproef van 2.126 Amerikaanse en Canadese vrouwen die
in 2021 zwanger probeerden te worden.
Het gebrek aan onderzoek zou er niet toe doen als het aantal geboortes
niet kelderde.
Maar dat zijn ze wel.
Wat moet er gebeuren voordat we beginnen uit te zoeken waarom?
Copyright ©
2023 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/zeer-dringend-de-vruchtbaarheidscrisis-in-mrna-landen-wordt-dieper/
