juli 27, 2023 4035 13
Foto: freepik / BillionPhotos
Ik ben een
52-jarige vrouw die in het criminele corporatocracy Australië woont. Toen Covid
toesloeg, was ik lockdowned met mijn man John. Ik doe niet aan Facebook,
Twitter of andere dingen, en ik heb het nieuws altijd vermeden omdat ik het zo
deprimerend vond. John vertelde me soms nieuws dat hij van de ABC had. We waren
perfecte onwetende gelovigen, schrijft Jane Beck.
Toen ik met mijn huisarts sprak, vertelde ze me dat ze gevaccineerd was,
en dat heel veel mensen gevaccineerd moeten worden zodat het ziekenhuissysteem
niet omvalt. Ze had het niet over veiligheid of risico’s of specifiek over mij.
Op dat moment merkte ik de enorme fouten in dat advies niet op.
Ik sprak met John over het vaccin en ik stelde voor om het niet te
halen, om te wachten, en hij vond dat we het moesten halen omdat de
luchtvaartmaatschappijen het verplicht stelden en ik wilde reizen om mijn
bejaarde vader te bezoeken.
Ik vertrouwde en geloofde in de kennis van zowel mijn arts als mijn man.
Ik zocht naar informatie over de vaccins en de resultaten waren voornamelijk
websites van de Amerikaanse en Australische overheid en plaatsen zoals de Mayo
Clinic.
Ik had geen schijn van kans. Het spel was gemanipuleerd en ik had er
geen idee van dat we zelfs maar een spel speelden.
Ik kreeg drie vaccinaties in de pas omgebouwde kliniek in de buurt. Ze
namen mijn DNA af, hoewel ze niet uitlegden dat ze dat deden. Ik moest iets
ondertekenen wat ik niet begreep. De verpleegster moest iets voorlezen dat ik
niet begreep.
Op de derde dag groeide er een grote bult in mijn oksel. Het internet
zei dat het goed was en dat het betekende dat het medicijn werkte. Het ging
weg, maar dat is niet het einde van het verhaal.
Mijn lichaam heeft altijd traag gereageerd en hersteld. Na een paar
maanden merkte ik dat ik me vaak duizelig voelde. John zei dat ik uitgedroogd
was en meer water moest drinken. Ik schreef het toe aan de hitte, waar ik nooit
erg goed tegen kon.
Vervolgens ging ik bij mijn bejaarde vader logeren in een andere stad.
Hij kon niet goed voor zichzelf zorgen. Mijn vader is een nogal ongewone man.
Hij houdt van geschiedenis en wereldpolitiek en vindt dat de meeste Amerikaanse
politici, zowel historisch als tegenwoordig, liegende reptielen zijn die het
meeste leed in de wereld hebben veroorzaakt. Hij kijkt geen Australische tv.
Hij kijkt naar Russia Today.
Op dat moment was het nog vroeg in de oorlog in Oekraïne en domineerde
het de berichtgeving op RT. De westerse media toonden gebeurtenissen die 180
graden tegengesteld waren aan de werkelijkheid. Eén kant loog. Het Russische
verhaal leek logisch. Voor mij was het duidelijk dat de westerse kant een
leugen was. Ik was geschokt door de schaamteloosheid van de leugens. Dit waren
geen overdrijvingen en verdraaiingen: dit waren extreme leugens.
Ik had twee maanden lang migraine. Ik bracht veel tijd in bed door. Ik
was uitgeput, moe. Ik had moeite om voor vader te zorgen.
Toen ik naar huis ging, bleef ik over de oorlog lezen. Mijn lezen van
alternatieve nieuwssites leidde me naar de Covid travestie. Gedurende enkele
maanden ontdekte ik de gruwel en had ik vele slapeloze nachten. John merkte
het. Hij zei dat ik in een compleet ander persoon was veranderd, wat natuurlijk
niet zo was.
Na 27 gelukkige jaren zei hij “Ik denk dat we uit elkaar moeten gaan”,
en mijn hart was gebroken. Ik zal niet de laatste 52-jarige vrouw zijn die
weggegooid wordt, maar oh boy, wat doet het pijn.
We verkochten onze flat en ik trok bij vader in. Ik was nog steeds
duizelig en vermoeid. Mijn dokter wilde me niet zien tenzij ik een masker droeg,
wat ik niet wilde doen.
Vader stuurde me naar een kliniek voor hoofdpijn. De receptioniste bood
me een masker aan. Ik zei dat ik er geen wilde dragen en ze vroeg of ik een
vrijstelling van de overheid had. Ik zei dat ik geen vrijstelling nodig had. Ze
vroeg waarom niet. Ik zei – omdat ik een vrij persoon ben. Toen ging ik weg.
Er ging nog meer tijd voorbij. Ik vond de presentaties van Dr. Phillip
Altman op het internet, en de Australian Medical Professionals’ Society (AMPS).
Ik schreef naar AMPS en vroeg of er een arts was die de presentaties van Dr.
Altman had bijgewoond. Ze gaven me de naam van een arts en ik ging naar hem
toe. Hij liet een MRI-scan maken en ontdekte dat ik hersenbeschadiging heb –
20-30 laesies in de witte hersenstof. Ik neem nu nattokinase en andere dingen.
Het lijkt niet mogelijk te zijn om naar een specialist te gaan. Mijn nieuwe
arts wilde dat ik cognitietests zou ondergaan, maar hij komt er telefonisch
niet doorheen. Ik denk dat het systeem overweldigd is. Maar goed dat we gevaccineerd
zijn en geholpen hebben om te voorkomen dat het ziekenhuissysteem omvalt,
nietwaar? De ironie.
Ik begon pijn
in mijn nieren te voelen, en daarna in mijn hart. Gewoon soms.
Ik probeerde me met John te herenigen en vertelde hem hoe waardevol onze
relatie voor me was en dat ik zou stoppen met het lezen van nieuws. Hij nam me
mee naar mijn oude nepdokter, die het masker inmiddels niet meer nodig had. De
praktijk had een bord buiten staan waarop ze hun passieve agressie lieten zien.
Het lijkt hierop, van hun website.
Toen we aankwamen, gingen twee mensen naar buiten en deden hun masker
af. Wij droegen geen maskers. Binnen was de praktijk erg veranderd. Vroeger was
het druk, met drie of vier receptiemedewerkers en een volle wachtkamer. Nu is
er overdreven veel plexiglas, één receptioniste, die er beroerd en bang
uitziet, en niemand in de wachtkamer. De receptioniste vraagt ons naar
verkoudheids- en griepsymptomen. Ze is hooghartig. Er hangt een sfeer. Het is
deprimerend, griezelig. Het lijkt grijs, donker. Alle stoelen staan uit elkaar.
Ik sleep een stoel om naast John te zitten.
Als we de dokter zien, draagt ze een masker. Waar ik zit, gaat mijn
natuurlijke kijkrichting naar een plek op de muur waar een bordje hangt met
instructies over hoe je je masker op de juiste manier opzet. Het maakt me boos,
maar dat laat ik niet merken. Ik vind het moeilijk om naar de dokter met haar
masker te kijken. Het vertegenwoordigt zoveel.
De dokter vroeg me waaraan mijn grootouders gestorven waren, welke
ziektes mijn ouders hadden en vroeg zelfs naar mijn neven en nichten. Ze
vertelde me dat mijn neurologische problemen er vijf jaar geleden misschien al
waren en dat ik het misschien niet wist. Ontkenning. Schuld.
Ze bood aan om dingen te regelen met de psychologieafdeling om de
cognitieve test te laten doen, en ik stemde toe, maar heb daarna nooit meer
iets gehoord. Ze zou hetzelfde hebben gevonden als mijn nieuwe dokter, als ze
het al had geprobeerd. Ze bood me een gespecialiseerde neuroloog aan, maar ook
die heb ik nooit gekregen.
Ik begon soms bij John en zijn ouders te logeren. Ik begon te denken dat
we ons zouden verzoenen en herenigen. Ik hield er echter niet van om daar te
blijven, omdat ik gezonder probeerde te eten, en het huis is erg koud. En het
heeft spionage-apparaten.
Ik besloot om te stoppen met eten en drinken. Het was erg pijnlijk. Ik
deed het vijf dagen en toen gaf ik toe. Wat zielig.
Mijn laatste symptoom is gevoelloosheid. Mijn rechterdij en billen.
Wij hebben geprobeerd om naar Mexico te emigreren, maar we hebben niet
genoeg geld. Ik heb Nicaragua geprobeerd, maar vader zegt dat de mensen ons
daar zouden beroven. We hebben gekeken naar Rusland, Hongarije, Slowakije. We
kunnen kan nergens naartoe vluchten, alle regeringen doen van die vreselijke
dingen.
John zegt weer dat we gescheiden zijn. Weer een speer in mijn hart.
Ik moet wennen aan het idee dat hij me niet wil. Ik ben zo verdrietig
dat ik de rest van mijn leven alleen zal moeten doorbrengen. Ik wil echt iemand
om mijn leven mee te delen. Maar ik zou geen online datingplatforms kunnen
gebruiken. Stel je voor dat je je er doorheen moet worstelen. En mijn gegevens
geven. Ik wil een samenzweringstheoreticus. Ik wil een menselijke band, praten
en om iemand geven. Maar ik ben er vrij zeker van dat zo’n man niet beschikbaar
is.
Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/geprikt-hersenletsel-en-gemeden-door-mijn-man/
