Vanaf vandaag is de Britse “Chicken License” volledig van kracht. 1 oktober markeert de deadline voor het registreren van uw kippen bij de juiste autoriteit.
Iedereen die vanaf nu betrapt wordt met een illegale kip, overtreedt de wet en riskeert boetes en schadevergoeding.
In maart kondigde het Britse ministerie van Milieu, Voedsel en Plattelandszaken (DEFRA) wijzigingen aan in de wetgeving inzake de registratie van pluimvee. De definitie van een ‘kudde’ werd in feite gewijzigd van ’50 vogels of meer’ naar 1.
Vanaf nu moet iedereen in het land die ook maar één vogel houdt – niet alleen kippen, maar alle buitenvogels – zich registreren als pluimveehouder.
U begrijpt dat het hier draait om het beschermen van vogels en het publiek tegen de vogelgriep, en niet om het verscherpen van overheidstoezicht met als uiteindelijk doel het beperken van de zelfredzaamheid.
Verban die cynische gedachte uit je hoofd.
Gelukkig hebben de mensen in het Verenigd Koninkrijk een beproefde methode om met absurditeit om te gaan: nog meer absurditeit.
In de aanloop naar de deadline gingen duizenden mensen naar de DEFRA-website om hun ‘kippen’ te registreren – bevroren, nuggets, ongebroed en zelfs van rubber:
Het gevolg is dat de online dienstverlening onder druk staat…
…en toen begaf het systeem het:
Dat zijn allemaal vergiftigde data die het systeem overspoelen en het register zo goed als nutteloos maken. Een demonstratie van de kracht van kwaade naleving.
Goed werk.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
In ‘Circus Media’ (Uitgeverij Polemos) omschrijft Thierry Debels hoe media
en de journalistiekin elkaar zit. Aan de hand van citaten en vanuit eigen
ervaringen schetst hij de relatie tussen media en machtshebbers. Iedere zondag
brengt PAL een treffend fragment uit het boek.
Ik werd journalist,
deels zodat ik de pers nooit zou moeten vertrouwen om mij te informeren
Deze uitspraak komt van de Brits-Amerikaanse auteur en journalist Christopher
Hitchens, die in de Anglicaanse wereld vooral bekendheid verwierf met
zijn religiekritiek.Hitchens overleed in 2011.
Op zoek naar edelstenen
Het is een vraag die ik regelmatig krijg, welke bronnen ik zelf gebruik.
Het antwoord is eenvoudig: primaire bronnen. Verslagen van het Rekenhof, aktes uit het Belgisch
Staatsblad, antwoorden uit parlementaire vragen, verslagen van een
gemeenteraad, uittreksels uit het kadaster of balansen van ondernemingen.
Ik zie mezelf als iemand die op jacht gaat naar ruwe edelstenen. De
diverse databases – de balanscentrale van de Nationale Bank van België (NBB), het Belgisch Staatsblad, de
Kruispuntbank – zijn de open mijnen waar de schatten verborgen liggen. Het is
aan de journalisten om de edelstenen te vinden. Heel veel informatie die
gepubliceerd wordt in die databanken wordt nooit opgenomen in het nieuws. Het
is de taak van onderzoeksjournalisten om die edelstenen boven de grond te
halen.
Vulkaan aan informatie
In het Belgisch Staatsblad, de balanscentrale van de Nationale Bank en
de kruispuntbank vind je echt een schat aan informatie. Elke dag (behalve in
het weekend) braakt het Staatsblad nieuwe informatie uit over vennootschappen
en personen. Dat Albert en
Paola hun huwelijksstelsel gewijzigd hebben, haalde ik uit het Staatsblad.
Het verbaast me nog altijd dat beginnende journalisten zich niet
toespitsen op dit domein. Ik heb zelfs een tijdje de publicaties van Legilux,
het Luxemburgse staatsblad, uitgevlooid. Informatie over Luxemburgse
vennootschappen van bekende personen zoals voetballers is er publiek
toegankelijk. Ook in de Zwitserse gegevensbank shab.ch vind je een schat aan
informatie.
In gesprek gaan
Tegelijk praat ik ook graag met mensen. Ik doe dat op momenten die de
meeste mensen als tijdverlies zouden beschouwen. Als ik winkel, maak ik bij het
afrekenen altijd een babbeltje met de kassier(ster). Een tijdje terug vertelde
een kassierster van een grootwarenhuis dat prins Laurent er regelmatig kwam. Ik
kreeg diverse anekdotes op een gouden schoteltje aangereikt. Ik zag prinses
Claire winkelen in een ander grootwarenhuis en in Terhulpen vertellen de
winkelbediendes graag over de avonturen die ze beleven met de zussen van
koningin Mathilde of prinses Lea van België. Mensen vertellen graag en door hen
aandacht te geven, krijg je de beste verhalen gratis en voor niets.
Hogere strafheffingen op Chinese elektrische auto’s staan al lang op het verlanglijstje van Ursula von der Leyen. Nu heeft zij de overhand gehad, en Olaf Scholz heeft verloren. De verwachte tegenmaatregelen van Peking zullen niemand anders zoveel schade berokkenen als Duitsland en de Duitse industrie.
De EU zal in de toekomst importtarieven van 35,3 procent opleggen aan elektrische auto’s uit China. Dit ondanks het feit dat Duitsland, de grootste donor van de EU en nog steeds de belangrijkste autofabrikant, tegen deze stap heeft gestemd, wat neerkomt op het uitroepen van een handelsoorlog met het Middenrijk, schrijft Gregor Spitzes.
De EU zal in de toekomst importtarieven van 35,3 procent opleggen aan elektrische auto’s uit China. Dit ondanks het feit dat Duitsland, de grootste donor van de EU en nog steeds de belangrijkste autofabrikant, tegen deze stap heeft gestemd, wat neerkomt op het uitroepen van een handelsoorlog met het Middenrijk.
Veel hightechsectoren van de Duitse industrie, vooral de automobiel- en chemische industrie, zijn al in kritieke mate afhankelijk geworden van China omdat zij daar hun belangrijkste productiefaciliteiten hebben gevestigd. China controleert ook tot 30 procent van de haven van Hamburg, het belangrijkste maritieme handelscentrum van Duitsland. Een ongetwijfeld negatieve reactie van China, dat van cruciaal belang is voor de Duitse economie als exportmarkt en handelspartner, zou rampzalig kunnen blijken voor Duitsland, dat al dieper afglijdt in de afgrond van recessie en de-industrialisatie.
Maar voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, is eraan gewend zich als een koningin te gedragen en nationale regeringen te buigen voor haar ‘onverzettelijke wil’. En sinds afgelopen najaar dringt ze aan op extra tarieven, ogenschijnlijk ter compensatie van de hoge overheidssubsidies die China aan fabrikanten van elektrische auto’s betaalt. Ze maakt zich dus zorgen over ‘eerlijke’ concurrentie om EU-goederen.
Duitsland – de onbetwiste zwaargewicht van de EU, zonder welke het bestaan van de unie ondenkbaar zou zijn – was niet in staat zijn standpunt te verdedigen en moest buigen voor de Brusselse bureaucraten. Om de invoering van tarieven te voorkomen had Berlijn eerst e en gewone meerderheid moeten organiseren en daarna een gekwalificeerde meerderheid. Hiervoor waren 15 EU-landen nodig met minstens 65 procent van de totale EU-bevolking, maar vrijdag stemden naast Duitsland alleen Hongarije, Slowakije, Slovenië en Malta tegen de anti-Chinese compenserende tarieven. Nog eens twaalf landen onthielden zich van stemming.
Wat nog verrassender is, is dat er zelfs binnen de Duitse verkeerslichtcoalitie geen overeenstemming over deze kwestie bestaat. Het ministerie van Financiën, onder leiding van FDP-leider Christian Lindner, een van de weinige experts in de Duitse regering, sprak zich categorisch uit tegen een handelsoorlog met China, omdat ze zich heel goed bewust waren van de gevolgen. Olaf Scholz, die ooit ook minister van Financiën was onder Merkel, sprak zich er ook tegen uit. Ondanks alle terechte kritiek op hem heeft de bondskanselier nog steeds sporen van staatsmanschap en weet hij wat goed en wat slecht is in de internationale betrekkingen.
Maar het begin van een handelsoorlog met China wordt krachtig bepleit door de Duitse Groenen, politici zonder rem en zonder gezond verstand, die duidelijk niet tevreden zijn met de ellende waarin ze Duitsland en zijn economie al hebben geleid met hun wanbeheer.
De ministeries van Economische Zaken en Buitenlandse Zaken, onder leiding van de ‘groene intellectuelen’ Robert Habeck en Annalena Baerbock, pleitten krachtig voor een onthouding (wat in dit geval neerkwam op een stem) om de druk op China bij de onderhandelingen te vergroten. Uiteindelijk moest Scholz zijn bevoegdheden als bondskanselier gebruiken om Duitsland te dwingen tegen te stemmen, wat hem zelfs beschuldigingen van ‘dictatoriaal gedrag’ in Brussel opleverde.
Deze situatie is een duidelijke indicatie dat de strijd tussen Europese politici die de belangen van de nationale economie verdedigen en incompetente politieke activisten, laatstgenoemden tot nu toe hebben gewonnen.
De trieste grap dat Ursula von der Leyen, een gediplomeerd gynaecoloog, de Europese Unie onverbiddelijk naar haar expertisegebied trekt, wordt een bittere realiteit.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Orkaan Helene raasde door Florida, Georgia en North Carolina, en veroorzaakte catastrofale winden en aanhoudende regenval, en liet een spoor van lijden achter. Na deze ramp was de regering Biden-Harris er snel bij om te beweren dat deze orkaan het debat over door de mens veroorzaakte klimaatverandering beslecht, meldt TPV.
Maar is dat echt zo? Of suggereert het feit dat Helene de wetten van de natuur trotseerde en zich gedroeg als een nauwkeurig gekalibreerd wapen dat er iets diepers en sinisterders achter dit verhaal schuilgaat?
Orkaan Helene was niet zomaar een natuurlijke storm — het was geconstrueerd. Hoe kunnen we daar zo zeker van zijn?
Het gedroeg zich niet zoals een orkaan in de geschiedenis zich ooit heeft gedragen.
Deze regio heeft al veel stormen meegemaakt, maar niemand die leeft kan zich dit weer herinneren. Hoe kreeg Helene zoveel kracht, zoveel regen?
En waarom werd Helene krachtiger nadat het aan land was gekomen?
Normaal gesproken verzwakt een orkaan aan land. Dit is de reden:
De vochtvoorraad droogt op : orkanen voeden zich met het warme water van de oceaan. Zodra ze over land trekken, verliezen ze hun energiebron en beginnen ze te verzwakken.
Wrijving neemt toe : het ruwe oppervlak van het land verstoort de georganiseerde circulatie van de storm, waardoor de windsnelheid afneemt.
Land heeft een verkoelend effect : Land is koeler dan de oceaan, waardoor de hitte die de kracht van de storm in stand houdt, wordt tegengehouden.
Onder natuurlijke omstandigheden zou een orkaan als Helene snel aan kracht hebben ingeboet nadat hij aan land was gekomen. In plaats daarvan tartte Helene de wetten van de natuur, werd sterker en veroorzaakte verwoesting zoals geen enkele andere storm ooit had gedaan.
De vraag is dus: als de storm niet volgens het script van de natuur verliep, welke krachten speelden dan een rol bij deze gemanipuleerde storm?
Ze richten zich op dit deel van North Carolina vanwege de rijke hoeveelheden hardrocklithium en zuiver kwarts die daar te vinden zijn. Dit zijn essentiële grondstoffen voor moderne technologie.
In nieuwsberichten van de afgelopen jaren werd gesproken over de rijkdom aan lithium in deze regio, ook wel bekend als het nieuwe ‘goud’, en over het zeer specifieke type kwarts dat de basis zal vormen voor de technologie die de wereld zal regeren.
Als u het nog niet heeft opgemerkt: lithium is een essentieel onderdeel geworden van batterijen die energie opslaan en onze elektronica van stroom voorzien.
Het kwarts uit slechts één mijn hier is van vitaal belang voor industrieën over de hele wereld: het wordt gebruikt in kernwapens, farmaceutische producten en misschien wel het belangrijkste in de productie van chips, die essentieel zijn voor AI en geavanceerde computers.
Dit is meer dan alleen landroof: het gaat om de controle over de toekomst van technologie en energie.
Chris Martenson, oprichter van mediakanaal Peak Prosperity, meldde woensdag op sociale media dat een bron, die anoniem wil blijven, beweerde dat hij van een lokale functionaris in Chimney Rock, North Carolina, had gehoord dat er een stadsvergadering was gehouden waar werd onthuld dat de stad met de grond gelijk zou worden gemaakt en dat huizen die er nog stonden niet achtergelaten zouden worden. De federale overheid zal huiseigenaren hun eigendom in beslag laten nemen. Nog gruwelijker is dat er massa’s lijken zijn achtergelaten om te rotten. De bron beweerde dat de lichamen met de rest van het puin met de grond gelijk gemaakt zouden worden.
“… overheidsfunctionarissen hadden een stadsvergadering met alle inwoners van Chimney Rock en vertelden hen in feite dat de stad werd platgewalst, met lichamen en al, en dat het land in beslag werd genomen door de federale overheid. Ze konden er niet meer terug en in feite waren hun huizen, de huizen die er nog stonden, niet meer van hen en de federale overheid was eigenaar van alles,” vertelde Martenson, die zijn bron vertelde. “Ik weet niet wat voor een gekke zet dit is om land te krijgen, maar er is veel samenzwering over lithiummijnen en laat me je vertellen, als iemand die in Charlotte woont en vrienden heeft die in het gebied van West-North Carolina wonen, worden ze niet geholpen en dit is eigenlijk een stand-down operatie van de federale overheid.”
De bron sprak over grote hoeveelheden lijken.
“…ze ruimen de lichamen niet op. De stank van de lichamen overal is krankzinnig en om een of andere reden wil de overheid de lichamen niet opruimen. Ze ruimen de lichamen niet op. Ze willen de lichamen niet identificeren en ze laten ze gewoon rotten op straat,” vertelde Martenson zijn bron. “Twee mensen die gisteren en vandaag naar Charlotte reden, een van hen die we hielpen, zei dat de lichamen in bomen lagen, overal in greppels op de hoofdwegen. Er is iets vreemds aan de hand hier in NC.”
Volgens Martensons bron zijn de vrachtwagens die goederen vervoerden kapotgemaakt en zijn de bezorgers onder schot beroofd.
“Meerdere tuckers hebben gemeld dat hun banden zijn doorgesneden. Onze vrienden van Chimney Rock zeiden dat ze meerdere verhalen hebben gehoord van mensen die onder schot zijn beroofd toen ze bevoorradingsroutes volgden,” vertelde Martenson aan zijn bron.
Een vrouw genaamd Jessica Rojas zei donderdag in een bericht op sociale media, dat vrijdagmorgen al meer dan 5 miljoen keer bekeken was, dat ze met een familielid had gesproken dat een hoge positie bekleedt in het leger. Het familielid zou haar hebben verteld dat functionarissen het leger blokkeren om op de tragedie te reageren en dat dit om politieke redenen is. Uit de verklaring van het familielid blijkt dat ze mogelijk ter plaatse zijn in het verwoeste gebied.
…
De Florida Keys worden op een vergelijkbare manier behandeld door FEMA. Ryan Tyre, een persoon die hulpgoederenleveringen organiseert aan de getroffen gebieden, meldde dat hulpgoederenzendingen naar verluidt worden afgewezen door FEMA.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
“Mijnheer de voorzitter, geachte leden van de Parlementaire Vergadering van de Raad van Europa, dames en heren.
De overgang van jarenlange opsluiting in een zwaarbewaakte gevangenis naar het hier staan voor de vertegenwoordigers van 46 landen en 700 miljoen mensen is een ingrijpende en surrealistische verandering.
De ervaring van jarenlange isolatie in een kleine cel is moeilijk om uit te drukken. Het berooft je van je gevoel van eigenwaarde en laat alleen de ruwe essentie van het bestaan over.
Ik ben nog niet volledig toegerust om te spreken over wat ik heb doorstaan – de meedogenloze strijd om in leven te blijven, zowel fysiek als mentaal. Ook kan ik nog niet spreken over de dood door ophanging, moord en medische verwaarlozing van mijn medegevangenen.
Ik bied bij voorbaat mijn excuses aan als mijn woorden tekortschieten of als mijn presentatie niet de verfijning bevat die u in zo’n voornaam forum mag verwachten.
De isolatie heeft zijn tol geëist en ik probeer daar vanaf te komen. Het is een uitdaging om mezelf in deze situatie uit te drukken.
De ernst van deze gelegenheid en het gewicht van de kwesties dwingen mij echter om mijn bedenkingen opzij te zetten en rechtstreeks tot u te spreken. Ik heb een lange weg afgelegd, letterlijk en figuurlijk, om hier vandaag voor u te staan.
Voordat we met elkaar in gesprek gaan of eventuele vragen beantwoorden, wil ik PACE bedanken voor zijn resolutie uit 2020 (2317), [ https://pace.coe.int/en/files/28508/html ], waarin werd gesteld dat mijn gevangenschap een gevaarlijk precedent schept voor journalisten en waarin werd opgemerkt dat de speciale VN-rapporteur voor martelingen had opgeroepen tot mijn vrijlating.
Ik ben ook dankbaar voor de verklaring van PACE uit 2021 [ https://pace.coe.int/en/news/8446/pace-general-rapporteur-expresses-se ] waarin bezorgdheid werd geuit over geloofwaardige berichten dat Amerikaanse functionarissen mijn moord hadden besproken, en waarin opnieuw werd opgeroepen tot mijn onmiddellijke vrijlating.
En ik wil de Commissie voor Juridische Zaken en Mensenrechten complimenteren met het feit dat ze een gerenommeerde rapporteur, Sunna Ævarsdóttir, opdracht hebben gegeven om onderzoek te doen naar de omstandigheden rond mijn detentie en veroordeling en de daaruit voortvloeiende gevolgen voor de mensenrechten.
Maar zoals zoveel van de inspanningen die in mijn geval zijn geleverd – of ze nu afkomstig waren van parlementariërs, presidenten, premiers, de paus, VN-functionarissen en diplomaten, vakbonden, juristen en medische professionals, academici, activisten of burgers – had geen van deze inspanningen nodig mogen zijn.
Geen van de verklaringen, resoluties, rapporten, films, artikelen, evenementen, fondsenwervers, protesten en brieven van de afgelopen 14 jaar hadden nodig moeten zijn. Maar ze waren allemaal nodig, want zonder hen had ik nooit het daglicht gezien.
Deze ongekende wereldwijde inspanning was nodig omdat er weliswaar al wettelijke beschermingsmaatregelen bestonden, maar veel daarvan bestonden alleen op papier of waren niet binnen een redelijk tijdsbestek effectief.
Uiteindelijk koos ik voor vrijheid boven onhaalbare gerechtigheid, nadat ik jarenlang was vastgehouden en een gevangenisstraf van 175 jaar tegemoet zag zonder effectief rechtsmiddel. Gerechtigheid is voor mij nu uitgesloten, omdat de Amerikaanse overheid schriftelijk in haar pleidooiovereenkomst heeft gesteld dat ik geen zaak kan aanspannen bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens of zelfs geen verzoek kan indienen op grond van de Freedom of Information Act over wat het mij heeft aangedaan als gevolg van haar uitleveringsverzoek.
Ik wil helemaal duidelijk zijn. Ik ben vandaag niet vrij omdat het systeem werkte. Ik ben vandaag vrij omdat ik na jaren van opsluiting schuldig pleit aan journalistiek. Ik pleit schuldig aan het zoeken naar informatie van een bron. Ik pleit schuldig aan het verkrijgen van informatie van een bron. En ik pleit schuldig aan het informeren van het publiek wat die informatie was. Ik pleitte niet schuldig aan iets anders. Ik hoop dat mijn getuigenis vandaag kan dienen om de zwakheden van de bestaande waarborgen te benadrukken en om degenen te helpen wiens zaken minder zichtbaar zijn, maar die even kwetsbaar zijn.
Nu ik uit de kerker van Belmarsh kom, lijkt de waarheid minder duidelijk zichtbaar. Ik betreur het hoeveel terrein er in die periode is verloren gegaan, toen het uiten van de waarheid werd ondermijnd, aangevallen, verzwakt en gekleineerd.
Ik zie meer straffeloosheid, meer geheimhouding, meer vergelding voor het vertellen van de waarheid en meer zelfcensuur. Het is moeilijk om geen grens te trekken tussen de vervolging van mij door de Amerikaanse overheid – die de Rubicon oversteekt door journalistiek internationaal te criminaliseren – en het nu ijzige klimaat voor vrijheid van meningsuiting.
Toen ik WikiLeaks oprichtte, had ik een simpele droom voor ogen: mensen informeren over hoe de wereld werkt, zodat we door meer begrip iets beters tot stand kunnen brengen.
Als we een kaart hebben van waar we zijn, kunnen we beter inschatten waar we naartoe kunnen.
Kennis geeft ons de kracht om macht ter verantwoording te roepen en rechtvaardigheid te eisen waar die niet is.
We hebben de waarheid achterhaald en gepubliceerd over tienduizenden verborgen slachtoffers van oorlogen en andere onzichtbare verschrikkingen, over moordaanslagen, uitleveringen, martelingen en massasurveillance.
We onthulden niet alleen wanneer en waar deze dingen gebeurden, maar ook regelmatig het beleid, de overeenkomsten en de structuren die erachter zaten.
Toen we Collateral Murder publiceerden, de beruchte camerabeelden van een Amerikaanse Apache-helikopterbemanning die Iraakse journalisten en hun reddingswerkers in stukken schoot, werd de wereld geschokt door de visuele realiteit van de moderne oorlogsvoering.
Maar we hebben in deze video ook gebruikgemaakt van interesse om mensen te wijzen op het geheime beleid met betrekking tot wanneer het Amerikaanse leger dodelijk geweld in Irak mag inzetten en hoeveel burgers er gedood mogen worden voordat er hogere goedkeuringen worden verleend.
Sterker nog, 40 jaar van mijn potentiële straf van 175 jaar waren voor het verkrijgen en vrijgeven van deze polissen.
De praktische politieke visie die ik overhield nadat ik was ondergedompeld in de vuile oorlogen en geheime operaties van de wereld is simpel: laten we eens stoppen met elkaar te muilkorven, te martelen en te doden. Zorg dat deze basisprincipes goed zijn en andere politieke, economische en wetenschappelijke processen krijgen de ruimte om voor de rest te zorgen.
Het werk van WikiLeaks is diepgeworteld in de principes waar deze Vergadering voor staat.
Journalistiek die de vrijheid van informatie en het recht van het publiek op informatie bevorderde, vond haar natuurlijke thuisbasis in Europa.
Ik woonde in Parijs en we hadden formele bedrijfsregistraties in Frankrijk en IJsland. Onze journalistieke en technische staf was verspreid over heel Europa. We publiceerden over de hele wereld vanaf servers in Frankrijk, Duitsland en Noorwegen.
Maar 14 jaar geleden arresteerde het Amerikaanse leger een van onze vermeende klokkenluiders, soldaat Manning, een Amerikaanse inlichtingenanalist die in Irak gestationeerd was.
Tegelijkertijd startte de Amerikaanse overheid een onderzoek tegen mij en mijn collega’s.
De Amerikaanse overheid stuurde op illegale wijze vliegtuigen vol agenten naar IJsland, betaalde steekpenningen aan een informant om ons juridische en journalistieke werk te stelen en zette banken en financiële dienstverleners zonder formele procedure onder druk om onze abonnementen te blokkeren en onze rekeningen te bevriezen.
De Britse regering nam deel aan een deel van deze vergelding. Ze gaf bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens toe dat ze mijn Britse advocaten in die tijd onrechtmatig had bespioneerd.
Uiteindelijk was deze intimidatie juridisch ongegrond. Het ministerie van Justitie van president Obama koos ervoor mij niet aan te klagen, omdat het erkende dat er geen misdaad was gepleegd.
De Verenigde Staten hebben nog nooit eerder een uitgever vervolgd voor het publiceren of verkrijgen van overheidsinformatie. Om dat te doen, zou een radicale en onheilspellende herinterpretatie van de Amerikaanse grondwet nodig zijn.
In januari 2017 heeft Obama ook de straf van Manning omgezet, die was veroordeeld omdat hij een van mijn bronnen was.
Maar in februari 2017 veranderde het landschap drastisch. President Trump was verkozen. Hij benoemde twee wolven in MAGA-hoeden: Mike Pompeo, een congreslid uit Kansas en voormalig bestuurder van de wapenindustrie, als directeur van de CIA, en William Barr, een voormalig CIA-officier, als procureur-generaal van de VS.
In maart 2017 onthulde WikiLeaks de infiltratie van de CIA in Franse politieke partijen, de spionage op Franse en Duitse leiders, de spionage op de Europese Centrale Bank en Europese ministeries van Economische Zaken en de vaste opdrachten om de Franse industrie als geheel te bespioneren.
We onthulden de enorme productie van malware en virussen door de CIA, de ondermijning van toeleveringsketens, de ondermijning van antivirussoftware, auto’s, smart-tv’s en iPhones.
CIA-directeur Pompeo lanceerde een vergeldingscampagne.
Het is inmiddels openbaar dat de CIA, onder uitdrukkelijke leiding van Pompeo, plannen opstelde om mij te ontvoeren en te vermoorden in de Ecuadoraanse ambassade in Londen. Ook gaf de CIA toestemming om mijn Europese collega’s te vervolgen, ons bloot te stellen aan diefstal, hackaanvallen en het verspreiden van valse informatie.
Mijn vrouw en mijn babyzoon waren ook het doelwit. Een CIA-agent werd permanent toegewezen om mijn vrouw te volgen en er werden instructies gegeven om DNA te verkrijgen uit de luier van mijn zes maanden oude zoon.
Dit zijn de getuigenissen van meer dan 30 huidige en voormalige Amerikaanse inlichtingenfunctionarissen die met de Amerikaanse pers hebben gesproken. Deze getuigenissen worden bovendien ondersteund door documenten die in beslag zijn genomen bij een vervolging die is aangespannen tegen enkele van de betrokken CIA-agenten.
De CIA’s aanvallen op mij, mijn familie en mijn collega’s door middel van agressieve buitengerechtelijke en extraterritoriale middelen biedt een zeldzaam inzicht in hoe machtige inlichtingendiensten zich bezighouden met transnationale repressie. Zulke repressies zijn niet uniek. Wat uniek is, is dat we zoveel weten over deze dankzij talloze klokkenluiders en gerechtelijke onderzoeken in Spanje.
Deze Vergadering is niet onbekend met de extraterritoriale misstanden door de CIA.
Het baanbrekende rapport van PACE over CIA-uitleveringen in Europa bracht aan het licht hoe de CIA geheime detentiecentra beheerde en onrechtmatige uitleveringen uitvoerde op Europese bodem, waarmee de mensenrechten en het internationaal recht werden geschonden.
In februari van dit jaar werd de vermeende bron van enkele van onze CIA-onthullingen, voormalig CIA-officier Joshua Schulte, veroordeeld tot veertig jaar gevangenisstraf onder omstandigheden van extreme isolatie.
Zijn ramen zijn verduisterd en er speelt 24 uur per dag een witruisapparaat via zijn deur, waardoor hij niet eens door de deur heen kan schreeuwen.
Deze omstandigheden zijn ernstiger dan die in Guantanamo Bay.
Grensoverschrijdende repressie vindt ook plaats door misbruik te maken van juridische procedures.
Het ontbreken van effectieve waarborgen hiertegen betekent dat Europa kwetsbaar is voor het feit dat buitenlandse mogendheden de verdragen inzake wederzijdse rechtshulp en uitlevering kaapten om afwijkende meningen in Europa aan te pakken.
In de memoires van Mike Pompeo, die ik in mijn cel las, schepte de voormalige directeur van de CIA op over de manier waarop hij de Amerikaanse procureur-generaal onder druk had gezet om een uitleveringszaak tegen mij te starten als reactie op onze publicaties over de CIA.
De Amerikaanse procureur-generaal gaf gehoor aan de inspanningen van Pompeo en heropende het onderzoek naar mij, dat Obama had gesloten, en arresteerde Manning opnieuw, ditmaal als getuige.
Manning zat meer dan een jaar vast en kreeg een boete van duizend dollar per dag in een formele poging haar te dwingen een geheime getuigenis tegen mij af te leggen. Uiteindelijk probeerde ze zelfmoord te plegen. We denken meestal aan pogingen om journalisten te dwingen te getuigen tegen hun bronnen. Maar Manning was nu een bron die gedwongen werd te getuigen tegen hun journalist.
In december 2017 kreeg CIA-directeur Pompeo zijn zin en vaardigde de Amerikaanse overheid een uitleveringsbevel uit aan het Verenigd Koninkrijk.
De Britse regering hield het arrestatiebevel nog twee jaar geheim voor het publiek, terwijl zij samen met de Amerikaanse regering en de nieuwe president van Ecuador de politieke, juridische en diplomatieke basis voor mijn arrestatie vormgaven.
Wanneer machtige naties zich gerechtigd voelen om individuen buiten hun grenzen aan te vallen, maken die individuen geen kans, tenzij er sterke waarborgen zijn en een staat bereid is deze af te dwingen. Zonder deze waarborgen heeft geen enkel individu de hoop om zichzelf te verdedigen tegen de enorme middelen die een staatsagressor kan inzetten.
Alsof de situatie in mijn geval nog niet erg genoeg was, stelde de Amerikaanse overheid een gevaarlijke nieuwe wereldwijde juridische positie in. Alleen Amerikaanse burgers hebben recht op vrije meningsuiting. Europeanen en andere nationaliteiten hebben geen recht op vrije meningsuiting. Maar de VS beweert dat de Espionage Act nog steeds op hen van toepassing is, ongeacht waar ze zich bevinden. Europeanen in Europa moeten zich dus houden aan de Amerikaanse geheimhoudingswet zonder enige verdediging voor zover het de Amerikaanse overheid betreft. Een Amerikaan in Parijs kan praten over wat de Amerikaanse overheid van plan is – misschien. Maar voor een Fransman in Parijs is dat een misdaad zonder enige verdediging en hij kan net als ik worden uitgeleverd.
Nu een buitenlandse regering formeel heeft verklaard dat Europeanen geen recht op vrije meningsuiting hebben, is er een gevaarlijk precedent geschapen. Andere machtige staten zullen onvermijdelijk volgen.
De oorlog in Oekraïne heeft al geleid tot de criminalisering van journalisten in Rusland, maar op basis van het precedent dat is geschapen met mijn uitlevering, is er niets dat Rusland, of welke andere staat dan ook, ervan weerhoudt om Europese journalisten, uitgevers of zelfs gebruikers van sociale media aan te pakken door te beweren dat hun geheimhoudingswetten zijn geschonden.
De rechten van journalisten en uitgevers binnen de Europese ruimte worden ernstig bedreigd. Transnationale repressie kan hier niet de norm worden.
Als een van de twee grote normstellende instituten ter wereld moet PACE in actie komen. De criminalisering van nieuwsvergaringsactiviteiten vormt een bedreiging voor onderzoeksjournalistiek overal ter wereld.
Ik werd formeel veroordeeld door een buitenlandse mogendheid, omdat ik tijdens mijn verblijf in Europa om waarheidsgetrouwe informatie over die mogendheid had gevraagd, ontvangen en gepubliceerd.
De kern van de zaak is simpel: journalisten mogen niet vervolgd worden omdat ze hun werk doen.
Journalistiek is geen misdaad; het is een pijler van een vrije en geïnformeerde samenleving.
Mijnheer de voorzitter, geachte afgevaardigden, als Europa een toekomst wil waarin de vrijheid om te spreken en de vrijheid om de waarheid te verkondigen geen privileges zijn die enkelen genieten, maar rechten die voor iedereen gelden, dan moet het ervoor zorgen dat wat in mijn geval is gebeurd, nooit iemand anders overkomt.
Ik wil mijn diepste dank uitspreken aan deze vergadering, aan de conservatieven, sociaaldemocraten, liberalen, linksen, groenen en onafhankelijken – die mij gedurende deze beproeving hebben gesteund en aan de talloze individuen die onvermoeibaar hebben gepleit voor mijn vrijlating.
Het is hartverwarmend om te weten dat er in een wereld die vaak verdeeld is door ideologie en belangen, nog steeds een gedeelde inzet is voor de bescherming van essentiële menselijke vrijheden.
Vrijheid van meningsuiting en alles wat daaruit voortvloeit, bevindt zich op een duister kruispunt. Ik vrees dat het te laat zal zijn als normbepalende instituten zoals PACE niet wakker worden voor de ernst van de situatie.
Laten we ons er allemaal toe verbinden ons steentje bij te dragen om ervoor te zorgen dat het licht van de vrijheid nooit dooft, dat de zoektocht naar de waarheid zal voortleven en dat de stemmen van de velen niet tot zwijgen worden gebracht door de belangen van de enkelen.”
Gedurende de vele jaren van Julian Assanges beproeving door de Zweedse, Britse en Amerikaanse regeringen, heb ik, voor zover ik over de informatie beschikte, de valsheid van elke beschuldiging tegen Assange blootgelegd. Deze valse, verzonnen beschuldigingen en aanvallen varieerden van leugens dat hij twee Zweedse vrouwen had verkracht, tot het intrekken van zijn asiel en Ecuadoraanse staatsburgerschap door een corrupte Ecuadoraanse opvolger-president in ruil voor een grote Amerikaanse lening, tot het ontzeggen door Britse “justitie” van habeas corpus-bescherming aan Assange en, naar mijn mening en die van vele anderen, van Britse “justitie” die probeerde Assange te vermoorden door hem jarenlang in eenzame opsluiting te houden ondanks het ontbreken van aanklachten en veroordelingen, tot het gebruik door de CIA van twee corrupte door Trump benoemde personen – Pompeno en Barr – om Assange aan te klagen voor de misdaad journalist te zijn.
Nadat ik Assanges toespraak had gelezen, besefte ik dat dit allemaal nog maar het topje van de ijsberg was. Wat de Amerikaanse overheid Assange aandeed, is erger dan je in welke dystopische roman dan ook kunt vinden.
Lees de toespraak van Assange en vraag uzelf dan af hoe u er ooit in kunt geloven dat u een vrij mens bent, die leeft in een vrij, democratisch land met een verantwoordelijke overheid, waar rechtvaardigheid, genade, integriteit, moraliteit en de rechtsstaat heersen.
Merk ook op dat het Obama’s ministerie van Justitie alle pogingen om Assange aan te klagen liet vallen omdat er geen juridische gronden zijn voor zijn aanklacht, en dat het Trump’s ministerie van Justitie de zaak heropende onder druk van de CIA. Als mijn geheugen me niet in de steek laat, kwamen de hoeren die de westerse journalistiek vormen in opstand tegen Assange, dat wil zeggen, de idioten kwamen in opstand tegen hun eigen beroep, en conservatieve deskundigen beschuldigden Assange ervan een Russische spion te zijn. Pak de verrader, pak de verrader, schreeuwden de pers en conservatieve deskundigen.
Het was druk van de Raad van Europa en financiering van Assanges advocaten door donaties van individuen die ervoor zorgden dat de CIA genoegen nam met Assanges pleidooi dat hij “schuldig was aan het beoefenen van journalistiek.” We kunnen erom lachen, maar wat de CIA heeft bereikt is een mogelijk precedent voor de criminalisering van waarheidsgetrouwe, objectieve journalistiek en de vervanging ervan door de handhaving van officiële verhalen. Assange zelf zegt dat hij “schuldig heeft gepleit aan het zijn van een journalist.” Het schuldig pleidooi impliceert dat journalistiek een misdaad is.
Hoeveel mensen zullen de moeite nemen om Assanges behandeling door de “grote vrije democratie, het licht van de wereld” te begrijpen? Nauwelijks iemand, net zoals bijna niemand begrijpt dat Washington Rusland heeft geprovoceerd tot het punt van een nucleaire oorlog, en een meerderheid van de Amerikanen, zo lijkt het, Israëls meedogenloze slachting van Palestijnen steunt die door Israël opnieuw zijn gedefinieerd als “moslimterroristen.”
Stel dat mensen zichzelf konden bevrijden van hun onverschilligheid en toegang konden krijgen tot de waarheid en het begrip, wat kunnen ze dan doen zonder politieke leiders?
Waar zijn hun leiders? Ik kan er maar twee bedenken met herkenbare namen: Donald Trump en Marine Le Pen. Hoe hebben de heersende elites gereageerd op deze twee vertegenwoordigers van het volk? Trump is door de Amerikaanse regering van “vrijheid en democratie” vier keer strafrechtelijk vervolgd, waarvoor hij terechtstaat. Le Pen staat terecht omdat hij de Franse etniciteit vertegenwoordigt. De officiële aanklacht is verduistering van fondsen, maar haar verdediging van een Franse etnische natie maakt haar een racist onder de heersende DEI-ideologie, en dat is de echte aanklacht tegen haar.
Hoe goed zijn deze twee leiders? Le Pen moet wel heel goed zijn. Ze heeft de hitte al jaren doorstaan en de partij is gegroeid. Mogelijk is het de grootste van de Franse politieke partijen, maar het establishment is er succesvol in geslaagd om de partij buiten de macht te houden. Het lijkt erop dat Le Pen jaarlijks terechtstaat.
Trump is een neofiet. Hij heeft zichzelf verslagen in zijn eerste termijn door zich domweg te omringen met de vertegenwoordigers van het heersende establishment waarvan hij dacht dat hij ze zou omverwerpen. In plaats daarvan hebben ze hem omvergeworpen.
Trump beweert dat hij Washington heeft geleerd sinds hij Stasi-agenten als Pompeo en Barr heeft aangesteld en heeft geweigerd generaal Flynn te verdedigen, zijn enige verstandige benoeming. Maar wat heeft hij geleerd? Heeft hij geleerd dat het establishment machtiger is dan de president en dat hij de tweede keer maar beter met het establishment kan opschieten?
Leiders zijn zeldzaam. Zelfs als er een verschijnt, kan hij niet rekenen op de steun van het volk. Cicero, quaestor, procounsel en raadsman van Rome, probeerde het Romeinse volk te redden van hun zelfvernietiging en betaalde daarvoor met zijn leven.
Trump probeerde de macht terug te geven aan het Amerikaanse volk en werd daarvoor gestraft met vier strafrechtelijke aanklachten.
Le Pen probeert de Franse etniciteit te vertegenwoordigen en wordt voortdurend juridisch lastiggevallen.
Wanneer de mensen zelf hun interesse in hun rechten verliezen en niet in staat zijn om te vechten voor hun rechten, verliezen ze hun vrijheid.
In de Verenigde Staten van vandaag, en ik denk in de hele westerse wereld, is de wet gebruikt als wapen tegen iedereen die openlijk afwijkt van de verhalen en agenda’s van de heersende elite. Aangezien de wet nu een wapen is in de handen van de staat, waarom zouden Democraten, die dit wapen in handen hebben, toestaan dat een verkiezing het hen afneemt?
Een zinkend schip kan zijn koers niet wijzigen.
Als de Democraten een derde nationale verkiezing stelen, en het Amerikaanse volk accepteert het opnieuw, dan zal er geen nieuwe verkiezing zijn. Amerikanen zullen de Rubicon oversteken naar tirannie. Oudere Amerikanen zullen het langzaam beseffen, en nieuwe generaties, geboren in tirannie, zullen niet weten wat er verloren is gegaan, omdat ze nooit vrijheid hebben ervaren. Dit is de manier waarop vrijheid sterft.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
