vertaling van het originele artikel van Bjorn Lomborg
gepubliceerd in de Wallstreet Journal op 31 juli 2023
Al
meer dan twintig jaar registreren satellieten branden over het hele
aardoppervlak. De gegevens zijn eenduidig: Sinds het begin van de jaren
2000, toen 3% van het land op aarde in brand vloog, is het jaarlijks
verbrande areaal gedaald. In 2022, het laatste jaar waarvan volledige
gegevens beschikbaar zijn, bereikte de wereld een laagterecord van
slechts 2,2% verbrande oppervlakte.
Toch zul je dat vrijwel nergens terug horen in de media.
In
plaats daarvan doen de media alsof de wereld in lichterlaaie staat.
Eind 2021 had The New York Times meer dan 40 medewerkers in dienst voor
een project genaamd "Postcards From a World on Fire", met aan het hoofd
een fotorealistische animatie van de wereld in een vlammenzee.
Het
expliciete doel was om lezers te overtuigen van de urgentie van de
klimaatcrisis door middel van een reeks verhalen over
klimaatveranderings-gerelateerde verwoestingen over de hele wereld,
waaronder de bosbranden van 2019-2020 in Australië.
Eind
2021 had The New York Times meer dan 40 medewerkers in dienst voor een
project genaamd "Postcards From a World on Fire", met aan het hoofd een
fotorealistische animatie van de wereld in vlammen. Deze zomer lag de
focus op de bosbranden in Canada, waarvan de rook grote delen van het
noordoosten van de VS bedekte. Zowel de Canadese premier als het Witte
Huis gaven natuurlijk ‘klimaatverandering!’ de schuld.
Toch
wordt in het laatste rapport van het klimaatpanel van de Verenigde
Naties (het welbekende IPCC) het gebied dat wereldwijd door bosbranden
in vlammen is opgegaan níet toegeschreven
aan klimaatverandering. In plaats daarvan suggereert het vaag dat
‘weersomstandigheden die bosbranden bevorderen’ op ‘sommige plaatsen
vaker voorkomen’.
Deze
zomer lag de nadruk op de bosbranden in Canada, waarvan de rook grote
delen van het noordoosten van de VS bedekte. Toch concludeert hetzelfde
rapport van het IPCC dat de verandering in deze weersomstandigheden
zelfs tegen het einde van de eeuw niet waarneembaar is ten opzichte van
de natuurlijke fluctuaties (ruis).
De
regering Biden en de Times kunnen een overtuigend beeld schetsen van
een vurige klimaat-apocalyps omdat ze zich altijd selectief richten op
die delen van de wereld die in brand staan en niet op het veel grotere
gebied waar branden minder voorkomen.
Neem
de Canadese bosbranden van deze zomer. Hoewel de gegevens voor 2023 nog
niet helemaal volledig zijn, laat het Global Wildfire Information
System ( GWIS)tot 29 juli zien dat er in Amerika meer land in vlammen is opgegaan dan normaal. Maar in grote delen van de rest van de wereld is er juist mínder verbrand - Afrika en vooral Europa.
Wereldwijd
laat datzelfde GWIS zien dat het verbrande areaal in 2023 iets onder
het gemiddelde ligt van 2012 tot 2022, een periode waarin de wereld al
enkele jaren opvallend lage oppervlaktes verbrand areaal konden
optekenen. De dikke rook van de Canadese branden die New York City en
elders bedekten was ernstig, maar waren vooral ook slechts een deel van
het verhaal.
Over
de hele wereld hebben minder hectaren die elk jaar in brand staan,
geleid tot lagere rookniveaus, waardoor vandaag de dag waarschijnlijk
bijna 100.000 sterfgevallen onder kinderen per jaar worden voorkomen,
volgens een recente studie van onderzoekers van Stanford en Stockholm
University.
Terwijl
de Australische bosbranden in 2019-20 krantenkoppen opleverden als
"Apocalyps Now" en "Australia Burns," laten de satellietgegevens zien
dat dit een selectief verhaal was. De branden was uitzonderlijk heftig
in twee staten, maar waren buitengewoon gering in de rest van het land.
Sinds
het begin van de jaren 2000, toen 8% van Australië in brand vloog, is
de oppervlakte van het land dat elk jaar in vlammen opging juist
afgenomen. De branden van 2019-20 verschroeiden 4% van het Australische
land, en dit jaar zal het verbrande gebied waarschijnlijk nóg kleiner
zijn.
Dat
weerhield de media er niet van om te cherry-picken. Dus brachten ze een
studie van het Wereldnatuurfonds waaruit zou blijken dat de branden van
2019-20 een impact hadden gehad - wat betekent dat ze onder andere
leefgebied of voedsel ontnamen, hittestress veroorzaakten, dieren
doodden of verwondden - op maar liefst 3 miljard dieren!
Maar deze studie keek vooral naar de twee staten met de meeste branden,
niet naar de rest van het land. In heel Australië hebben bosbranden in
2019-20 waarschijnlijk 6 miljard dieren gedood of verwond en dat is
bijna een laagterecord; begin jaren 2000 waren branden jaarlijks de
oorzaak van het sterven van 13 miljard dieren.
Het
is beschamend verkeerd om te beweren, zoals klimaatwetenschapper
Michael Mann onlangs deed, dat klimaatbeleid de "enige manier" is om
bosbranden te verminderen. Gecontroleerd (zelf) afbranden, betere
zonering en beter bosbeheer zijn veel snellere, effectievere én
goedkopere oplossingen voor branden dan klimaatbeleid.
Modellen van het Environmental Protection Agency
toonden aan dat zelfs met een drastische vermindering van de CO2
uitstoot het 50 tot 80 jaar zou duren voordat we een klein effect zouden
kunnen zien in het verbrande gebied in de VS. In het geval van
Amerikaanse branden is slecht landbeheer het grootste probleem. Een eeuw
van brandonderdrukking heeft gezorgd voor meer brandstof voor sterkere
branden. [dry tinder, (red.)] Toch brandde er vorig jaar minder dan 20%
van de oppervlakte in Amerikaanse dan in de jaren ‘30 en waarschijnlijk
slechts 10% van wat er in het begin van de 20e eeuw in brand stond.
Als
je de krantenkoppen over bosbranden leest, denk dan ook eens aan de
andere tactieken om het klimaat angst aan te jagen die mislukt zijn.
IJsberen
waren ooit de mascottes voor klimaatlobby, maar hun aantallen zijn naar
schatting inmiddels hoger dan ooit in de afgelopen halve eeuw [logisch ook, sinds de jacht erop is verboden in de 70’er jaren. (red.)].
Er werd ons verteld dat klimaatverandering alleen maar méér orkanen zou
veroorzaken, maar satellietgegevens laten juist zien dat het aantal
orkanen wereldwijd sinds 1980 licht is gedaald.
In de komende eeuw zullen de kosten ervan het equivalent zijn van één of twee recessies (ca. 2% wereldwijd BNP, in een wereldeconomie die tegen die tijd 1400% zou zijn gegroeid).
De
enige reactie vanuit gezond verstand zou zijn om te erkennen dat zowel
het accepteren van klimaatverandering alsook het pogen deze tegen te
gaan middels inzetten op gigantische koolstofreductie, kosten met zich
meebrengen. Om vervolgens te kijken welke balans daarbij de meest
effectieve maatregelen in beeld brengen.
Bjorn Lomborg
President Copenhagen Consensus
[…]
