januari 2, 2024 2099 9
In april 2021
en juli 2021 kreeg ik covid-vaccins (de eerste AstraZeneca, de tweede Pfizer)
die me allebei ernstig verwondden en mijn leven voorgoed veranderden. Ik had
het gevoel dat ik geen leven had, geen toekomst en geen medeleven, zoals
ik hier schreef. Een jaar later is er niets veranderd, behalve het extra
trauma van het navigeren door een gehandicaptensysteem dat mij niet wil kennen.
Toch was mijn reactie op beide doses zowel onmiddellijk als blijvend. De ene
dag was ik een fitte en gezonde 47-jarige, de volgende dag had ik grote moeite
met ademhalen, voelde ik constante druk op de borst en volledige tachycardie.
Ik kon niet lopen, praten of slikken; mijn tong was opgezwollen – de lijst van
mijn symptomen was eindeloos, schrijft Clare
McHugh.
Er werd me keer op keer gevraagd: waarom heb je in hemelsnaam die tweede injectie genomen? Eén, omdat het niet AstraZeneca was. En twee, toen ik zei dat ik het niet nog een keer wilde, antwoordde de ziekenhuisarts: ‘Wil je dood?’ Tien bezoeken aan de Eerste Hulp, een overnachting omdat mijn hart niet resette en verschillende consulenten later, dacht ik dat ik dat misschien wel wilde. Toch kreeg ik te horen: ‘Nou, er is niet veel wat we kunnen doen … misschien ben je gewoon angstig?’ Het enige wat ontbrak was Michael Winner die zei: ‘Rustig maar, lieverd.’ En dat is de reactie die ik sindsdien van de NHS heb gekregen.
‘Je bent gewoon angstig’ is het herhaalde refrein voor vaccingewonden.
Waarom nemen ze hun toevlucht tot deze beledigende afborsteling? Mijn
observatie is dat het komt door de beperkte set (handige) tests waarmee de SEH
werkt. Als deze aangeven dat je niet op het randje van de dood bent, kunnen ze
je gewoon wegsturen. Na die schande komt het gevecht met huisartsen aan de
telefoon om je symptomen uit te leggen en hulp te krijgen, waarop ik te horen
kreeg: ‘Er zijn te veel symptomen om je door te verwijzen naar een Long
Covid-kliniek en je blijft zeggen dat het de prik is … misschien ben je gewoon
angstig.’ Geloof me, ik zou dit altijd verkiezen boven angst! Daarmee wil ik
niets afdoen aan de wrede, slopende gevolgen van angst die ik nu heb, en niet
voor niets, plus het Post Traumatisch Stress Syndroom, dat voor een groot deel
te wijten is aan de manier waarop ik ben behandeld.
Het was alsof ik een leugenaar en een aandachtszoeker was. Een
mannelijke gastroloog zei zelfs ‘Ik denk dat je aandacht zoekt’ toen ik
uitlegde dat ik na de prik zeven maanden lang niet kon slikken. Waarom werd ik,
misschien vooral als vrouw, zo behandeld? Het werd duidelijk dat zeggen ‘het
was de prik’ een compleet taboe was binnen de heilige poorten van de NHS. Een
SEH-verpleegkundige zei zelfs: ‘Je moet stoppen met dat te zeggen.’ Waarom? Was
het een te lastig feit? Was het makkelijker om me te behandelen als een
perimenopauzale, angstige vrouw op zoek naar aandacht dan als een patiënt die
medische zorg nodig had?
Een andere SEH-arts die me ontsloeg, zei tegen zijn ondergeschikten:
‘Nou, ze is duidelijk gewoon gestrest met zo’n hartslag.’ Alsof stress de enige
reden is voor tachycardie. Toen hij me vroeg wat er was gebeurd en ik het
uitlegde, keek hij verbijsterd en geïrriteerd hoe het mogelijk was dat ik
vrijdag nog een volledig fitte, fulltime lerares was en maandag niet meer in
staat was om te lopen/praten/ademen/aan te kleden. Toen ik de prik als enige
oorzakelijke factor noemde, antwoordde hij: ‘Dat denk ik niet, dear.’ En toen:
‘Misschien ben je gewoon angstig?’
Ik had gelezen over hoe vrouwen door de geschiedenis heen medisch werden
behandeld. In de negentiende eeuw dacht men dat vrouwen ‘greensickness’ hadden,
waarbij hun baarmoeders door hun lichaam zouden zweven, waardoor ze hysterisch
en irrationeel werden. Als studente spotte ik met de stompzinnigheid van een
dergelijk idee, maar toen ik in een ziekenhuisbed tegenover een patriarchale
consulent lag die kon beslissen over de volgende stap in mijn zorgtraject (en
hoe ik door de volgende zorgverlener zou worden gezien), was ik zwak en
onderworpen aan zijn macht. Ik voelde me neerbuigend en in de steek gelaten
door het systeem. Tot zwijgen gebracht.
De nachtmerrie van dit verhaal duurde meer dan drie jaar. Ik verloor
mijn huis, mijn baan en mijn vermogen om als volwassen vrouw te functioneren,
omdat ik mijn bejaarde ouders nodig had om me te helpen in bad te gaan, te
lopen, me aan te kleden en te eten te geven. Er werd geen hulp geboden door de
NHS of de sociale dienst, omdat het motto ‘je bent gewoon angstig’ op mijn
medisch dossier stond. Net als duizenden anderen heb ik duizenden ponden
uitgegeven om onafhankelijke hulp te krijgen.
Terwijl ik mijn weg terug naar de maatschappij zoek, om te werken en een
bijdrage te leveren, word ik nu geconfronteerd met de geringschattende houding
van de maatschappij en werkgevers ten opzichte van handicaps en chronische
ziekten. Het voelt alsof je een last bent, een ergernis. Door gesprekken om
redelijke aanpassingen te krijgen, realiseer je je dat je niet in de wereld van
de valide mensen past. Je kunt je niet zo snel bewegen, hebt misschien niet het
uithoudingsvermogen om zo lang op je werk te blijven en dus word je gezien als
‘zwak’ of op de een of andere manier ‘minder dan’.
Voor mij zijn de historische houdingen ten opzichte van vrouwen en
handicaps, waarover ik ooit alleen in boeken las, mijn eigen ervaring geworden.
Het onrecht, de stille, saillante houding van autoriteiten kan verstikkend
zijn. Ondanks werkgevers die hun ‘Disability Confident’-websites promoten, heb
ik het gevoel dat ik een HR-quota ben van ’the odd one’. Dat is voor mij de
harde realiteit van mijn handicap. Er is geen begrip van wat een langdurige
chronische ziekte is en het wordt nog steeds nauwelijks erkend omdat het een
vaccinatieblessure is in tegenstelling tot een ‘long covid’. De gedachten van
mensen veranderen niet omdat de oorzaak – vaccinatieschade – nog steeds
grotendeels wordt ontkend.
Het uitkeringsstelsel, zoals dat op deze pagina’s wordt
beschreven, is net zo onoverzichtelijk en complex. Navigeren door de valkuilen
van Employment Support Allowance (ESA), waar je gescreend en beoordeeld wordt
door een ambtenaar, is vernederend en wreed. Mijn ESA werd stopgezet omdat ik
niet op tijd aan de telefoon kon komen en het werd geregistreerd als
‘non-compliance’. De uitkering wordt stopgezet, er wordt een P45 uitgegeven en
je begint weer opnieuw. Hetzelfde geldt voor de Personal Independence Allowance
(PIP). Na het invullen van een lange vragenlijst word je telefonisch gescreend
om te bepalen of je ziek of gehandicapt genoeg bent om niet te werken. De
vragen variëren van “Hoe ver kun je lopen?” tot “Kun je groenten snijden?”.
Mijn kleine uitkering werd stopgezet toen ik zei dat ik een parttime baan wilde
proberen. Ik wacht nu al drie maanden op een herbeoordeling zonder feedback.
Hoewel ik dus veel heb geleerd door deze grimmige ervaring – veerkracht,
zelfverdediging en hoe je door lastige systemen moet navigeren – blijf ik
achter met mijn vragen over de Kafka-eske bureaucratische nachtmerrie waar
iedereen die echt gehandicapt is mee te maken krijgt. Voor de vaccingewonden is
het een dubbele klap – diagnose en behandeling worden geweigerd en vervolgens
wordt ons ‘geloof’ ontzegd. ‘Angst’ is opnieuw een snelle en gemakkelijke
opt-out voor de medische operatoren die niet kunnen bewijzen of weerleggen dat
je ziek bent, gebaseerd op hun betekenisloze telefoontests. Wreed genoeg
betekent ‘angst’ gewoon ‘ga weg.’ Navigeren door het gezondheids- en
uitkeringsstelsel als je gevaccineerd bent is een onvoorstelbare uitdaging en
opnieuw traumatiserend. Op elk niveau worden wij, de bijkomende schade van een
experiment dat vreselijk mis is gegaan, gedwongen om in stilte te lijden. Onze
stem komt politiek te ongelegen.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/de-eindeloze-nachtmerrie-van-de-vaccingewonden/
Dr. Michael Yeadon,
Pfizer’s voormalige vicepresident en chef-wetenschapper voor allergie en
respiratoire aandoeningen die 32 jaar in de industrie leiding gaf aan onderzoek
naar nieuwe medicijnen en met pensioen ging bij de farmaceutische reus met “de
hoogste onderzoekspositie” in zijn vakgebied, sprak met LifeSiteNews. Hij gaat
in op de “aantoonbaar valse” propaganda van regeringen als … Meer lezen overVoormalig
vicepresident van Pfizer: “Uw regering liegt tegen u op een manier die tot uw
dood kan leiden”
