Deze VRT-video bewijst dat
de verkeerde corona-topspecialisten de zak krijgen
Misschien is het staalhard liegen, misschien
onwetendheid. Maar feit is: zij die ernaast zitten mogen verder doen, de
coronacritici die gelijk hebben moeten vertrekken.
Of je nu een vaccinfetisjist bent of
een antivaxer – of iets daar tussenin – je kunt niet ontkennen dat ‘van
overheidswege’ beslist wordt welke informatie wij over de vaccins – gentherapie
volgens sommigen – krijgen. Al wat pro is wordt door onze strot geramd tot het
er langs onze oren weer uitkomt, alles en iedereen die de prik in vraag durft
stellen wordt de mond gesnoerd.
Op
Facebook zie je continu gesponsorde posts verschijnen dat de vaccins volstrekt
veilig en betrouwbaar, werkzaam en zelfs koosjer en halal zijn. Kritische posts
over het vaccin kom
je heel wat minder tegen. Die worden door factcheckers – die worden gefinancierd door de
farma-industrie, jawel – gefactcheckt, fout bevonden en posters
ervan in de Facebook-jail gestoken. Dat die factchecks soms zo krom zijn als
een banaan die te lang in de zon lag, komt niemand te weten: wie de
factcheckers zélf factcheckt, vliegt mee in de Facebook-jail.
Steeds
dezelfde topdokters, topvirologen, topmedici en andere toppers, verklaren hun
mening en ‘de feiten’ aan het nieuws. Voormalige toppers in hun vak die er een andere mening op na
houden, zijn nu floppers en mogen hun boeltje pakken.
Neem nu lector gezondheidswetenschappen
Sam Brokken. Vòòr de coronacrisis een crème van een kerel. En slim dat die was!
Tot-ie
uitgenodigd werd bij ‘De Zevende Dag’, en daar durfde vertellen dat hij eraan
twijfelde of het vaccin de overdracht van het virus wel kan stoppen. Pek en
veren werden zijn deel, en hij mocht zijn lectorkostuum aan
de haak hangen.
Aan
de andere kant van die tafel in ‘De Zevende Dag’ zat Pierre Vandamme – je weet
wel: de man die de
P-redactie het liefst achter tralies ziet. Of toch op zijn minst een
omgangsverbod met een toetsenbord en een enkelband ziet krijgen. Hij zei dat
het inmiddels bewezen was dat mensen die gevaccineerd zijn, twaalf dagen na hun
prik het virus niet meer kunnen doorgeven. We verzinnen dit niet: check vanaf
plusminus 10:40 DEZE video.
Maar wat zagen we nu enkele dagen
geleden in alle kranten verschijnen? ‘t Is toch niet waar zeker. Zelfs wie
volledig gevaccineerd is, die kan het virus nog steeds doorgeven. Er werd
meteen voor gewaarschuwd dat dit grote gevolgen kan hebben voor het verdere
coronabeleid. Het rijk der vrijheid zal voor een andere, nog nader te bepalen
datum zijn.
Je hoeft geen raketgeleerde te zijn om daaruit te
concluderen dat Sam Brokken gelijk had, en Pierre Vandamme er vierkant naast
zat. Toch is Vandamme nog steeds de topvaccinoloog die de enige waarheid mag
verkondigen aan de media, en Sam Brokken de kwakzalver die gemuilkorfd is…
(Help ons. Deel dit artikel a.u.b.)
Een andere mening?
Buiten!
“We hebben een verschillende
mening over de invulling van zijn functie”, zegt directeur Ben Lambrechts van
de Hasseltse hogeschool PXL die lector Sam brokken ontslaat. Volgens de
traditionele katholieke methodiek gaat hij de directeur vervolgens niet in op
de vraag of de mening van Brokken over de vaccinatiecampagne iets met het
ontslag te maken heeft.
Vreemd genoeg staat de
academische wereld niet op zijn kop nadat hun collega wordt ontslagen omdat hij
een mening heeft. Integendeel het is net de mening waar ze over struikelen.
Goed anderhalve maand geleden
ging onderzoeker en lector gezondheidswetenschappen, Sam Brokken in ‘De Zevende
Dag’ in discussie met epidemioloog Pierre Van Damme. Brokken zei toen dat de
jonge, gezonde bevolking onder de zestig jaar aangepraat wordt om zich te laten
vaccineren, terwijl 98 procent bij een besmetting nauwelijks of geen symptomen
vertoont. Bovendien betwijfelde hij ook dat een vaccin zou beschermen tegen het
doorgeven van het virus.
Die afwijkende mening werd hem
niet in dank afgenomen. Het is al een tijdje bon ton dat wie zich binnen de
academische wereld keert tegen de standpunten van de ‘experten’, met pek en
veren wordt afgevoerd. Denk maar aan gezondheidseconoom Lieven Annemans die
door Van Gucht en Van Ranst tot charlatan werd gedegradeerd.
Ook nu weer waren de reacties
vernietigend. “Geen probleem als de media in een reportage proberen weer te
geven hoe antivaxxers denken, wat hun wereldbeeld is, …”, reageerde Patrick
Loobuyck, politiek filosoof (UAntwerpen/UGent) via sociale media. “Hen in een
debat op gelijk niveau zetten met wetenschappers, dat doe je niet.”
En dus beëindigt hogeschool PXL
anderhalve maand later de samenwerking met Brokken. De man zegt dat het niet
als een verrassing komt en betreurt het dat hij na de uitzending werd weggezet
als een antivaxxer. “In de minuut en 49 seconden waarin ik aan het woord kom,
heb ik enkel een ethische vraag gesteld over de campagne”, legt Brokken uit aan
‘Het Nieuwsblad’. ”Ik blijf dan ook achter mijn mening staan: laat mensen met
een onderliggende aandoening in samenspraak met hun arts beslissen wat wenselijk
is voor hun individuele situatie. Die artsen worden nu buitenspel gezet.”
Het is het zoveelste pijnlijke
voorbeeld dat de vrije meningsuiting in ons land hoe langer hoe meer slechts
een ouderwetse theorie is geworden.
Sam Brokken:
‘Kritiek van linkse intelligentsia is verdwenen’
30 april
2021
Geschreven
door Patrick Dewals - gastauteur
Na een jaar
alarmerende overheidscommunicatie aangaande het coronavirus, dagelijks door de
media overgenomen, veranderde het leven aanzienlijk. We belandden met ons allen
in een opgelegd scenario van coronamaatregelen waarvan veel mensen de
wetenschappelijke inconsistentie niet opmerken of de boete, wapenstok of andere
sancties te zeer vrezen om zich er openlijk tegen te verzetten.
Maar zoals vaker zijn er uitzonderingen op de
regel. Mensen die met onderbouwde kritiek het overheidsdiscours aanvechten, en
de samenleving voor verdere misstappen willen behoeden. Een van hen werd
recentelijk, omdat hij de officiële versie openlijk bestreed, door de
onderwijsinstelling waar hij werkte, ontslagen. Genoeg reden om de
verlichtingsfilosoof Immanuel Kant, die net opriep om autonoom te durven denken
en uit de onmondigheid op te staan, in zijn graf te doen tollen. Hieronder
leest u een interview met de in België publiekelijk versmaadde lector
gezondheidswetenschappen, Sam Brokken.
U bent
onderzoeker en lector binnen de gezondheidswetenschappen. Welke studies gingen
hieraan vooraf?
Ik studeerde
in het Verenigd Koninkrijk Public Health met een minor in de
epidemiologie. Binnen de volksgezondheid ligt mijn achtergrond vooral binnen
twee interessedomeinen: gezondheidsongelijkheid en virale transmissies. Dit
maakt me geen viroloog, ik zie mezelf eerder als een generalist die
op een contextuele manier naar het bredere plaatje kijkt.
Het is
belangrijk om te zien welke invloed een epidemie op de totale maatschappij heeft.
Men moet een kosten-baten analyse opmaken, en de
impact van de maatregelen op de fysieke gezondheid, het psychosociaal welzijn
alsook op de economie en andere domeinen in kaart brengen. Bij eerdere
crisissen waren het crisismanagers, preventieadviseurs of mensen met kennis van
de volksgezondheid die een crisis beheerden. Zij gingen ten rade bij
infectiologen, virologen, psychologen en andere specialisten. Hun input diende
om een overzicht te krijgen, en een afweging te maken, van wat in een gegeven situatie
haalbaar is. Hoe enerzijds het voorzichtigheidsprincipe hanteren en anderzijds
de vrijheid van de mensen voldoende garanderen om binnen een moeilijke context
een zinvol leven te blijven leiden. Nu gebeurde dit niet.
Vandaag zitten we bijgevolg vast in een totaal
reductionistische visie, waarbij men alleen naar het virus kijkt, zonder de
collaterale schade adequaat te meten. Bovendien verzeilden we door de
reductionistische benadering in een enorm eng denkpatroon, waarbij het alleen
nog draait rond de vraag hoe we het coronavirus gaan verslaan. Terwijl men dit
virus niet kan verslaan. Het coronavirus zal blijven, en we moeten leren om
daar op de best mogelijke manier mee om te gaan. Maar die weg bewandelen we
vooralsnog niet.
Wat is de
mortaliteitsgraad, of de Infection Fatality Rate (IFR), bij door corona
geïnfecteerde personen ?
Professor Ioannidis van de Stanford universiteit schat de IFR wereldwijd op 0,15%. Maar de
Belgische instanties schatten de IFR hier op 0,4%. Dit komt omdat we veel
overlijdens, 23.000, hebben. Maar dit aantal is twijfelachtig. Meer dan de
helft van de overlijdens vonden plaats in woonzorgcentra waarvan een groot
aandeel vermoedelijke coviddoden zijn. Bovendien moet men
rekening houden met een foutenmarge bij de PCR
resultaten, waarvan men weet dat ze veel vals positieven
leveren.
Professor Jean Luc Gala van de Université
Catholique de Louvain deed in het gelijknamige ziekenhuis een klein onderzoek.
Iedere patiënt die langs spoed in het ziekenhuis terecht kwam, met eender welke
pathologie (hart-, nierfalen, leverproblemen, galcrisis …), onderging standaard
een PCR-test. Testte iemand positief, verhuisde deze automatisch naar de covid
afdeling. Kwam hij te overlijden, werd hij in de statistiek als coviddode geregistreerd.
Terwijl het veel aannemelijker is dat de onderliggende pathologie, bijvoorbeeld
hartfalen, hem fataal werd. Uit het onderzoek van professor Gala bleek dat twee
derde van de patiënten die langs spoed binnenkwamen geen covidpatiënt waren. In
het St-Jessa ziekenhuis van Hasselt deed dr. Janneke Cox postmortaal onderzoek
bij covid-overledenen. Ze stelde vast dat 28% niet aan covid overleed.
Er zijn dus
van bij aanvang onzuiverheden in de Belgische statistieken geslopen, waarvan
men het blijkbaar niet zinnig acht om ze er uit te filteren. Hierdoor gebruik
ik ze liever niet en verkies ik onderzoekgegevens die de wereldwijde situatie
op basis van bloedonderzoek, in tegenstelling tot PCR-testen, inschat zoals dat
van professor Ioannidis.
Waarom
is de PCR-test zo onbetrouwbaar?
De PCR test
is geen klinische test die louter SARS-CoV-2 opspoort. Daarnaast detecteert hij
eveneens oudere besmettingen. Indien men bijvoorbeeld maanden geleden de
ziekte, al dan niet asymptomatisch doorliep, en vandaag een PCR test afneemt,
gaat de test oude infectieresten terugvinden en mogelijks positief testen.
Waardoor men officieel een covidpatiënt is. Een PCR-test kan dus leiden
tot een vals positieve uitslag. Men heeft de ziekte eerder
doorgemaakt, doch is men nu noch ziek noch besmettelijk. Toch worden deze
uitslagen bij de coronabesmettingen geteld, en gebruikt, om de ernst van de
crisis te benadrukken. Hoewel besmettingen een zeer slechte parameter zijn, ze
zeggen niets over de ernst van de crisis.
Toch
herhaalt men ze dagelijks tot in het oneindige op radio en tv.
Dat is een strategie van het beleid geweest. Tot
eind augustus 2020 werd er permanent over mortaliteitscijfers en
ziekenhuisopnames gecommuniceerd. Nadien ging men massaal testen en veranderde
het discours. Men wisselde het aantal doden in voor het aantal besmettingen.
Door plots massaal te gaan testen kreeg men een enorm aantal, deels vals-,
positieven uitslagen en dit heeft het angstgevoel bij de bevolking sterk
aangewakkerd. Waardoor bij de meeste mensen vandaag de perceptie bestaat dat
een besmetting oplopen, het ergste is dat je kan overkomen. Dit klopt niet!
Hoe
gevaarlijk is een besmetting werkelijk?
Afhankelijk
van de studies, zien we dat tussen 80% en 98% van
mensen jonger dan 65 jaar weinig, lichte of matige symptomen ontwikkelen. Een
zeer groot deel van besmette mensen ontwikkelen geen symptomen. Daarentegen
gaat 10% à 15% van de geïnfecteerden zwaardere symptomen, te vergelijken met
een zware griep (hoge koorts, algemeen onwelzijn, respiratoire klachten, ijlen,
…) krijgen. En een kleine restgroep, meestal mensen boven de 70 jaar met
comorbiditeiten, komt er aan te overlijden.
Zijn deze mensen met een risicoprofiel evenzeer vatbaarder voor de
griep?
Absoluut.
Trouwens men ziet nog meer analogieën met de griep. Men spreekt vandaag
over Long Covid alsof dit uitzonderlijk is, maar sommigen
houden aan het doorlopen van de griep of andere virale infecties eveneens
hart-, longcomplicaties, of psychologische problemen over. Maar dit haalt de
media niet. Het is wel zo, dat de complicaties bij covid uitgesprokener zijn,
maar dit is vrij normaal gezien het een nieuw virus betreft, waar men nog niet
aan blootgesteld werd, en er bijgevolg geen basisimmuniteit bij de bevolking
bestaat. Voor de griep hebben we deze al decennialang, bij covid moeten we hier
eveneens naar streven.
Vandaar dat ik al langer pleit om gerichte
bescherming toe te passen, met een omgekeerde lockdown, waarbij men de
kwetsbaren beschermt. Dit gebeurt niet, zoals veel van mijn criticasters
beweren, door hen te isoleren, maar op tweeërlei wijze. Ten eerste promoot men
bij de gezonde actieve populatie gezondheidsmaatregelen. Men leert hen omgaan
met de zwakkeren van de samenleving. Gaat men bij zijn grootouders, of andere
ouderen of kwetsbaren op bezoek, dan neemt men voorzorgsmaatregelen om hen te
beschermen. Ten tweede moeten de zwakkeren in samenspraak met hun huisarts een
individueel risicoprofiel opstellen, waarna ze te weten komen welke maatregelen
zij zelf kunnen treffen.
Past men dit
systeem toe, dan kan men al de huidige maatregelen opheffen en de gezonde
populatie in contact laten komen met de laatste mutatie van het virus. Zodoende
bouwen we een groepsimmuniteit op dat gebaseerd is op de laatste variant. Voor
de huidige vaccins gebruikte men virusstammen die inmiddels al acht maanden oud
zijn. Verschillende onderzoeken in onder andere de Lancet en Nature stellen dat de efficiëntie
van de vaccins tegen het reeds vaak gemuteerde virus daalt. Men spreekt nu van
een efficiëntie van 0 tot 50%. Mochten we op een natuurlijke manier met het
virus in contact komen, dan stemmen we onze immuniteit telkens af op de laatste
in de natuur voorkomende variant. Zo laden we steeds de laatst beschikbare
immuniteitsupdate op. Wat een veel betere bescherming biedt.
De overheid
moet eerlijker communiceren, dat gebeurt niet. Nu zet men alles in op een
vaccin dat ons zogenaamd naar de vrijheid zal loodsen. Toch liet de Franse minister van Volksgezondheid, Olivier
Véran, en de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO)
weten dat de vaccins minder efficiënt zijn tegen nieuwe stammen, dat
gevaccineerden nog steeds anderen kunnen besmetten en dat de extra maatregelen
in voege zullen moeten blijven. Het probleem zal dus niet verdwijnen als we
alleen op de vaccins blijven inzetten, en niet op natuurlijk verworven
immuniteit.
(Even
tussendoor: schrijf je in voor onze nieuwsbrief en blijf op de
hoogte van nieuwe artikelen.)
Waarom is de
natuurlijke immuniteitsverwerving niet de eerste keuze van de beleidsmakers?
Sinds haar
oprichting in 1948 kon men volgens de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) op
twee verschillende manieren immuniteit verwerven. Dit kon door natuurlijke
verwerving of door vaccinatie. Enkele maanden geleden verdween de natuurlijke verwerving
als mogelijkheid bij de WHO. Het is verbijsterend dat men op dit niveau zulke
kunstgrepen uithaalt om het vaccin te promoten.
Tegelijkertijd is het een publiek geheim dat Bill Gates een belangrijke
donor van de WHO is, en dat hij tegelijkertijd enorme financiële belangen heeft
in verschillende farmaceutische bedrijven, en in de vaccinproductie. Lobbyt hij
voor de vaccinoplossing?
Men kan niet ontkennen dat hij vóór de VS
uit de WHO stapte, de tweede grootste donor van het WHO was. Voor de
tweejaarlijkse begroting van 2018-2019 gaf hij 531 miljoen dollar oftewel 12%
van het budget. Daarnaast is de Bill and Melinda Foundation financieel
betrokken bij de Global Alliance for Vaccines and Immunisation (GAVI)
een andere belangrijke sponsor van de WHO. Ik kan geen oorzakelijk verband
aantonen maar men moet blind zijn om de correlatie niet te zien. En hoewel het
vandaag onkuis lijkt, om de mogelijkheid van een actieve aansturing door Bill
Gates voor de vaccinoplossing te suggereren, doen we er volgens mij goed aan,
om ons terdege van de mogelijkheid bewust te zijn.
Hoewel de farmaceutische industrie afgelopen jaren vaak als een
onethische club met enkel een passie voor winst werd beschouwd, lijkt het
vandaag not done om te twijfelen aan de altruïstische intentie
van Bill Gates of de farmaceutische branche in zijn geheel. Heeft u een
verklaring?
Opnieuw heb
ik hiervoor geen verklaring maar ik stel het samen met u vast. Met een paar
bevriende filosofen merkten we in het verlengde hiervan op, dat het vroeger de
zogenaamde linkse intelligentsia, academicimedia en politieke partijen waren
die het overheidsbeleid durfde te bevragen, of kritiek, zelfs alternatieven, te
leveren. Maar vandaag is dit zo goed als verdwenen. De linksen lijken
vast te zitten in het overheidsparadigma. Op het zelfde moment zien we dat
eerder rechtse partijen en organisaties op het mislopen van het beleid wijzen.
Onder meer dat we onze vrijheden moeten opgeven voor een virus dat voor de
meerderheid niet zo gevaarlijk is. Een zeer opmerkelijke situatie.
Op het eind
van onze filosofische oefening, concludeerden we dat we in het Westen de
laatste veertig jaar naar een soort pampermaatschappij evolueerden.
De meesten hebben het goed. Mensen zijn wezens geworden die leven volgens het huisje-boompje-beestje model.
Samen wonen, huis bouwen, kindjes krijgen en gaan werken om een loon te krijgen
waarmee men het huis, de auto en andere materialistische zaken afbetaalt.
Anderzijds hebben we een kwaliteitsvolle gezondheidszorg en dito sociaal
vangnet. Maar deze levensvorm wiegde de mensen tevens in een soort slaapstand.
Wanneer er dan een crisis uitbreekt, zien we bij veel mensen een gebrek aan
contextueel denken. Ik merk dat eveneens bij mijn criticasters op. Ze blijven
steeds een bepaald element herhalen, zonder de bredere context van de situatie
te willen inzien.
Naast Jan met de pet lijkt een groot deel van het
wetenschappelijk en academisch establishment ingedommeld. Wat is er met de
fundamentele kritische houding en het open debat op basis van wetenschappelijke
bewijzen gebeurd? Op sociale media post u geregeld zelfgeschreven artikels met
de nodige verwijzingen naar de literatuur om uw punt te maken. Verdedigen uw
criticasters en collegae academici hun standpunt op eenzelfde onderbouwde
manier, of gebruiken ze veeleer anekdotiek en
overheidscommunicatie?
In grote
lijnen gebruiken ze overheidscommunicatie. Daarbij is de druk op de
ziekenhuizen een klassiek verdedigingsargument, waarmee ze opperen dat
je de maatschappij niet kan opengooien omdat de ziekenhuizen dan overspoeld
worden door nieuwe covidpatiënten.
Maar dit is een drogreden. Men kijkt niet naar de
feiten maar herkauwt de persmededelingen. Ze verwijzen naar artsen die voor de
camera komen vertellen dat hun afdeling bijna vol ligt. In se liegen deze
artsen niet, maar men kijkt niet naar de context, en die is dat de overheid
zelf bepaalt hoeveel bedden er in welke fase voor covidpatiënten op de IC
worden vrijgehouden. Het kan dus zijn dat wanneer de arts op TV verschijnt met
zijn mededeling, dat de zeven covidpatiënten die op de afdeling liggen ál de
beschikbare bedden innemen. Maar zijn er dan teveel covidpatiënten of te weinig
beschikbare bedden?
In 2012
bleek uit een Europese
studie dat tijdens een gemiddeld, niet pandemisch, jaar
de druk op de Belgische IC al 81% betrof. Dan is er al niet bijster veel
reserve over. Bovendien zijn er sindsdien nog heel wat bedden afgebouwd. Dat is
het bredere plaatje. In 2018 konden de IC afdelingen de
toeloop van grieppatiënten niet aan. Er lagen patiënten op de gang! De
ondercapaciteit is al langer een probleem, en de overheid liet het op zijn
beloop.
Daarnaast is er een perceptieprobleem bij de
bevolking over wat een covidopname op de IC betekent. Mensen denken dat alle
patiënten daar kunstmatig beademd worden. Dit is een grove misvatting. Ongeveer
15% krijgt kunstmatige beademing, de overige 85 % hebben zwaardere symptomen, onderliggende comorbiditeit en worden permanent gemonitord (= hun
parameters worden geregistreerd), maar verder zijn deze mensen vrij stabiel.
Verschillende gesprekken met huisartsen en artsen
van de intensieve zorgen schetsen nog een aanvullend beeld. Huisartsen
vertelden me dat wanneer ze tegen hun patiënt zeiden om zich geen zorgen te
maken en thuis enkele dagen uit te zieken, de patiënt op eigen initiatief naar
het ziekenhuis trok. Dit zijn anekdotische verhalen, er bestaan geen cijfers
van, maar ik hoor ze zo vaak dat het wel enigszins moet kloppen. Eens in het
ziekenhuis durven intensivisten deze mensen niet altijd te weigeren, omdat ze
vrezen dat het de media zal halen. Daarnaast gebeurt het dat huisartsen
eveneens bevangen zijn door het angst narratief en de verantwoordelijkheid niet
durven te nemen om een patiënt niet door te sturen.
Het verhaal
achter de ziekenhuizen kunnen de druk niet aan is dus veel
complexer dan wat men er in de media over leest.
Goed
opgeleide artsen kunnen toch een vrij accurate inschatting van hun patiënt zijn
problematiek maken, en op basis daarvan al dan niet door verwijzen?
Zeker maar
de coronasoep is dermate heet dat men als arts niet degene wil
zijn, die net een foute inschatting maakt. U kan er van op aan dat u dan de
voorpagina haalt. Bovendien staan artsen onder druk van de Orde van Artsen. Het
angstmodel omklemt heel de medische sector waardoor dit zonder meer op
verschillende wijzen invloed heeft op de IC opnames.
Hoe
zet de Orde van Artsen, artsen onder druk?
Er bestaat
een protocol met duidelijke richtlijnen over
hoe de arts moet omgaan met corona, covidpatiënten, voorschrijfgedrag, wat ze
horen te doen en niet mogen doen. Voor mij is dit een vrijheidsbeperkende
tussenkomst. Toch begrijp ik dat artsen het protocol volgen, dan kan niemand
hen iets verwijten wanneer er iets fout loopt.
Uit contacten met Nederlandse artsen
vernam ik dat men boetes en schorsingen oplegt aan artsen die ivermectine of
hydroxychloroquine voorschrijven. Dit zijn medicijnen waar aanwijzingen voor
bestaan dat ze bij bepaalde personen nuttig kunnen zijn. De vrijheid van de
arts om een middel voor te schrijven aan een patiënt dat zich bij hem aanbiedt
wordt hierdoor ernstig beperkt.
In alles wat
u tot nog toe vertelt, lijkt op verschillende niveaus een centraal gestuurd
beleid te opereren. De WHO stuurt haar richtlijnen door naar de bijna 200
lidstaten. De overheden leggen maatregelen op aan hun bevolking. De Orde stuurt
de artsen aan. Nergens lijkt nog ruimte om als individu, burger, arts, ouder, …
enige inspraak in het beleid, en de maatregelen die ons als individu raken, te
hebben.
Klopt. Ons zelfbeschikkingsrecht staat enorm onder
druk. Niet alleen voor het individu, ook binnen de geneeskunde staat de arts
zijn vrijheid om geneeskunde uit te oefenen onder druk.
De Duitse sociaal psycholoog Erich Fromm, stelt in zijn boek De
angst voor vrijheid dat sommige mensen naast een drang naar vrijheid,
eveneens een instinctief verlangen tot onderwerping hebben. Wellicht maken zij
zich niet teveel zorgen over de afkalving van het zelfbeschikkingsrecht.
Een groot deel van de bevolking gelooft blindelings
wat de overheid zegt. Herinner u het huisje-tuintje-boompje-model en het
verlies van het contextueel denken. Veel mensen leven een leven, dat de
maatschappij hen oplegt. Ze functioneren op een vrij routineuze wijze binnen
deze opgedragen begrenzing. Daarbuiten heb je mensen, dat was een andere
conclusie van de eerder genoemde filosofische avond, die meer
non-conformistisch in het leven staan, (ex)wereldreizigers of mensen die
bepaalde tegenslagen of ervaringen hebben gehad. Zij kijken op een heel andere
wijze naar het leven. Ze hebben duidelijk veel meer aanleg om contextueel te
denken, en vaak zijn dit de mensen die het huidige coronabeleid in twijfel
trekken.
Ook
mensen met een doctoraat of met een professorentitel lijken het
overheidsnarratief zonder meer te slikken. Terwijl na de Verlichting geen
enkele serieuze wetenschapper zonder autonoom na te denken en spreekplicht de
wereld kan beschouwen. Is het kritische gen met uitsterven bedreigd?
Van de gehele bevolking behoort
ongeveer 95% tot de mainstream, 5% valt hier buiten. De grootste groep
van artsen, proffen, onderzoekers, zorgverleners en anderen, bevindt zich
dus evenzeer binnen de hoofdstroom. Angst ontziet niemand, ook hen niet, en dan
is het makkelijker het overheidsnarratief te volgen, of het niet in vraag te
stellen, wanneer je niet onmiddellijk zelf een antwoord klaar hebt. Dat merkte
ik eveneens bij mijn collega’s. Met sommige kon ik openlijk over mijn
standpunten praten, met anderen niet. Wellicht ligt dit mede aan de basis van
mijn ontslag.
Is
het de angst voor corona of de angst voor de gevolgen om de hoofdstroom te
verlaten dat artsen en wetenschappers weerhoudt om zich uit te spreken?
Beide angsten bestaan. Sommigen
denken echt dat het virus ons zal uitroeien, terwijl alle wetenschappelijke
evidentie dit tegenspreekt. Daarnaast is er een hele groep die niet
publiekelijk durft te spreken, omdat ze dan hun hoofd op de kapblok plaatsen.
Angst is dus een bepalende basisfactor tot de instandhouding van de
reductionistische visie, waar we zo snel mogelijk van af moeten geraken, om
onze basis grondrechten en zelfbeschikkingsrecht te herwinnen. Binnen de
academische wereld moet de angst verdwijnen, om de vrijheid te creëren om
opnieuw een open debat aan te vatten. Want vooralsnog, wordt dit door de
heersende angst gefnuikt.
Hoe
frustrerend is het om ontslagen te worden, terwijl u de kritische academische
geest hoog in het vaandel hield?
Natuurlijk is dit niet makkelijk. Temeer ik vanaf
dag één van mijn nieuwe aanstelling, als onderzoekshoofd aan het begin van het
academiejaar, duidelijk maakte welke standpunten ik verdedigde. Op dat moment
had ik al een open brief gepubliceerd
die 1.500 hoogleraren, artsen, onderzoekers, zorgverleners ondertekenden. Mijn
werkgever was hiervan op de hoogte. Telkens ik uitgenodigd werd om op TV te
spreken, vroeg ik de toestemming om dit te doen, en deed ik dit expliciet in
eigen naam, dus zonder vermelding van de instelling waar ik werkte. Het is
achteraf dan zeer wrang om toch nog tegen de lamp te lopen.
Heeft u al
een idee wat u nu gaat doen?
Niet echt,
mijn ontslag is nog vrij nieuw en het is nog niet helemaal tot me
doorgedrongen. Vandaag geef ik twee tot drie keer per week een lezing over mijn
visie op corona en de coronamaatregelen. Bedrijfsleiders of groepen burgers die
een dertig- of veertigtal mensen bijeenbrengen nodigen me uit. Gedurende twee
tot tweeënhalf uur breng ik mijn visie aan bod. Afsluiten doe ik met een
alternatief plan om ons uit dit coronamoeras te halen.
Verder vrees ik dat het niet makkelijk meer voor me
zal zijn om bij een hogere instelling werk te vinden. Hopelijk weet men bij een
studiedienst, of denktank waar men beleidsaanbevelingen rond gezondheidszorg
formuleert, mijn competenties te waarderen, en geraak ik zo aan een baan.
Voorlopig is mijn werktoekomst zeer onduidelijk.
Hoe zijn de
reacties van de toehoorders na een lezing?
Vaak hoor ik
opmerkingen in de trant van zo hebben we het nooit bekeken. Op zich
is dit positief. Het toont eveneens aan dat de sturing vanuit de media enorm
eenzijdig is. Wanneer ik de bredere context schets, dan wordt het vaak heel
stil. Het is niet mijn bedoeling om mensen te overtuigen van mijn gelijk. Ik
geef gewoon feiten mee, die ze desgewenst in de wetenschappelijke literatuur
kunnen opzoeken, en dan is het aan de mensen om zelf een afweging te maken.
Laten we
even naar de coronamaatregelen terugkeren. Hoe zinvol is het dragen van een
mondmasker?
Er bestaat
maar één studie die de impact van het dragen van een masker met een
controlegroep heeft onderzocht. In dit Deens onderzoek verdeelde men 6.000
mensen in twee gelijke groepen. Eén groep droeg op adequate wijze mondmaskers
en de andere groep droeg het niet. Enkele maanden later bleek uit de
evaluatie, dat het aantal besmettingen en overlijdens binnen beiden groepen
perfect vergelijkbaar waren. Buiten heeft men volgens een Ierse studie trouwens slecht één kans op duizend om besmet te worden. De wetenschap
spreekt het huidige overheidsbeleid al zes tot acht maanden tegen!
Ondermijnen
de huidige maatregelen en de geïnduceerde angst bij de bevolking, de
natuurlijke immuniteit? Loopt de gezonde bevolking vandaag makkelijker corona,
en andere infecties op, dan aan het begin van de crisis?
Absoluut,
dat staat letterlijk in mijn open brief van augustus 2020. Een jaar
lang over-hygiënische maatregelen opdringen, het ontsmetten van de tafels,
winkelkarren of overal en steeds mondmaskers dragen, is niet goed
voor de opbouw van ons immuunsysteem. We hebben pathogenen nodig om ons te wapenen
tegen alle mogelijke infecties.
Bovendien zorgen angst en stress eveneens voor een
verzwakking van ons immuunsysteem. Door de angst inducerende
overheidscommunicatie en de maatregelen die voor veel mensen extra stress
meebrengen, mag het duidelijk zijn dat we eveneens langs deze weg onze
immuniteit ondergraven.
Wanneer men
dan weet dat uit studies blijkt dat angst, depressies en
het Post Traumatisch Stress Syndroom met
50% toenamen en bij jongeren de zelfmoorden met 38% stegen, dan is het onbegrijpelijk
dat men hier niet meer aandacht bij de overheid voor heeft.
De maatregelen brengen ons in een vicieuze cirkel
omdat ze ons natuurlijke verdedigingslijn verzwakken en ons vatbaarder maken
voor het ontwikkelen van de ziekte. Vandaar dat vandaag een jongere populatie,
met minder of zonder onderliggende comorbiditeit in het ziekenhuis dreigt
terecht te komen.
Ons
immuniteitssysteem verzwakt, hoe staat het met de potentie van het virus?
Verschillende onderzoeken geven aan dat het virus
endemisch wordt. Op zich is dit positief nieuws. Door de vele mutaties
vermindert de ziekmakende kracht. Internationaal zien we dat de besmettingen
nog wel toenemen, maar de mortaliteitsgraad daalt.
In hoeverre
is een lockdown een goede maatregel?
Alle evidenties spreken de lockdown maatregel tegen. Sommige plaatsen waar men ze invoert,
hebben een hogere mortaliteit en grotere collaterale schade. In de VS zijn er
staten die voor een lockdown kozen en andere niet. Het is niet makkelijk om ze
zomaar met elkaar te vergelijken, omdat er tussen de staten bepaalde variabelen
– klimatologische omstandigheden, leeftijd van de bevolking, aantal
inwoners, urbanisatie, rijk versus arm – wezenlijk verschillen. Toch kan men
Californië, waar de plaatselijke overheid een stringente lockdown
voorschreef, min of meer vergelijken met Florida, waar men geen lockdown
invoerde. De uitslag is duidelijk, Florida scoort beter dan Californië wat
betreft het aantal dagelijkse doden.
Men heeft u in
de media weggezet als een anti-vaxxer? Bent u tegen vaccins?
Nee, absoluut niet. Mijn kinderen en ikzelf zijn
tegen heel veel ziektes gevaccineerd. Maar bij de covidvaccins tasten we, wat
de gevolgen op de middellange en lange termijn betreft, nog in het duister.
Simpelweg omdat de gegevens hiervoor nog niet verzameld werden. Dit zal pas in
2023 het geval zijn.
Nu
propageert men dat het vaccin veilig is, maar dit is niet correct, we hebben de data nog
niet om dit te stellen. Men zegt dat de vaccins zijn goedgekeurd. Maar dit
klopt evenmin, ze zijn voorwaardelijk goedgekeurd.
Zelfs indien de vaccins veilig zouden blijken,
blijft de vraag of we de vaccins dan aan heel de bevolking moeten toedienen,
wanneer we weten dat 98% van de gezonde bevolking nauwelijks of matige
symptomen zal ontwikkelen. Welk nut dient de vaccinatie dan? Terwijl
natuurlijke immuniteitsverwerving een langere en betere immuniteit brengt.
De huidige vaccins zijn nog in testfase. Toch neigt men deze testvaccins te
verplichten. Kan dit wettelijk gezien?
Wat is nog wettelijk vandaag? De overheid kan de
wetgeving ter zake vlug veranderen. Onlangs deed het Europees hof een
uitspraak, niet specifiek over de covidvaccins maar over andere vaccinaties,
waar het Hof stelde dat de overheid een vaccinverplichting kan invoeren.
Daarmee zet ze de deur open om de covidvaccins op Europees niveau te
verplichten.
Opnieuw blijft de vraag waarom zou je dit doen,
indien 98% van de gezonde bevolking geen risico loopt op ernstige problemen.
Wat zit hierachter? Biomedisch zijn er alvast geen redenen!
Moet een
arts vanuit de artsenethiek, wanneer er geen biomedische redenen tot vaccinatie
zijn, zich verzetten tegen een dergelijke, verplichte, vaccinatie?
Het kan een
schending van het adagium primum non nocere oftewel ‘ik zal
mijn patiënt geen schade toebrengen’, zijn. Een arts moet afwegen in hoeverre
een patiënt baat heeft, of risico loopt, bij het toedienen van het vaccin.
Indien de arts dan de biomedische literatuur doorneemt, zal hij concluderen dat
het grootste deel van zijn patiënten geen grote risico’s lopen wanneer ze de
ziekte doormaken, en zal hij wellicht afzien van een vaccinatie met een
testvaccin.
Maar de artsen krijgen vandaag de kans niet meer om
een afweging te maken. Ze worden vanuit de Orde der Geneesheren opgedragen om
het vaccin te promoten en massaal te vaccineren. Indien ze weigeren, volgen er
sancties. Zelfs artsen die de patiënt vragen om een document te tekenen,
waarmee ze verklaren dat ze de voor- en nadelen van een vaccinatie kregen
uitgelegd, eer ze met de vaccinatie toestemde, worden geviseerd. Nochtans zou het
zo moeten gebeuren. De arts informeert zijn patiënt naar best vermogen, en het
is de laatste die beslist of hij voor een bepaalde behandeling, hier de
vaccinatie, kiest. Maar nogmaals: ons zelfbeschikkingsrecht staat enorm onder
druk, en een arts moet vandaag zijn beroepseed omzeilen om zijn beroep te
kunnen uitoefenen. In wat voor maatschappij zijn we terecht gekomen,
wanneer we dit normaal achten?
Wellicht een zeer angstige samenleving die alle heil in vaccineren
stelt. Als men deze denkpiste volgt, dan zal men wellicht moeten blijven
vaccineren, omdat de huidige vaccins hun efficiëntie tegen nieuwe
virusvarianten verliezen. Of ziet u een andere piste om hier uit te geraken?
De zomer
brengt een window of opportunity waarvan we moeten profiteren
om tegen het huidige beleid te protesteren. Doen we dat niet, dan zullen we,
omwille van de reden die u net aanhaalt, continue met lockdown maatregelen,
afgewisseld met vaccinatiecampagnes, moeten leren leven.
De
verschillende bewegingen en andere mensen die niet akkoord gaan met de huidige
maatregelen moeten als een geheel naar buiten treden op één en dezelfde dag.
Toch heb ik mijn twijfels of dit wel zal gebeuren. De zomer betekent voor veel
mensen vakantie en dan is het moeilijker om iets betekenisvol te organiseren.
Maar doen we dit niet dan zitten we tegen het einde van het jaar met een greenpass opgescheept,
en dan is het einde zoek.
Is het een
idee om langs de rechtbank de maatregelen aan te vechten?
Wellicht is dit niet zo makkelijk. Rechters maken
voor 95% evengoed deel uit van de mainstream denkers die angst hebben, en dus
niet langer in staat zijn om contextueel te denken. Momenteel heerst de chaos
dusdanig dat ik mijn hand niet in het vuur durf te steken voor een rationele
rechterlijke uitspraak. Het zal grotendeels van geluk afhangen.
We moeten vanuit verschillende fronten, de
academische wereld, de advocatuur en de bevolking, druk blijven zetten op de
overheid om het huidige beleid te veranderen, met als ultieme leidende vraag,
waar willen met onze samenleving naartoe? Zijn we bereid om onze vrijheid op te
geven voor een virus dat qua mortaliteit in de grootteorde ligt van influenza?
Laten we de wetenschap volgen om deze crisis aan te
pakken. Met een goed gerichte bescherming van de kwetsbaren, zijn we hier
binnen de kortste keren uit. Anders glijden we af naar een scenario dat niets
meer te maken heeft met de biomedische evidentie.
Reageren? Mail naar info@overnu.nl of ga het
gesprek aan op sociale media. Schrijf je ook in voor onze nieuwsbrief.
belgie corona coronavirus lockdown onderzoek sam
brokken wetenschap
