oktober 14, 2023 3788 18
“De aanvallers
kwamen bij zonsopgang en namen de stad snel in. De mannen werden van de vrouwen
gescheiden en doodgeschoten. Eén van de aanvallers opende de deur van één van
de huizen en zag daar een oude man staan. Hij schoot hem neer. “Hij genoot
ervan om hem neer te schieten,” zei een ooggetuige van de aanval achteraf.
Al snel was de stad leeg – de hele bevolking van 5.000 mensen was gedood of verdreven, degenen die overleefden werden op vrachtwagens gezet en naar Gaza gereden. De lege huizen werden geplunderd. We waren erg blij,” zei een van de deelnemers achteraf. Als jij het niet neemt, doet iemand anders het wel. Je hebt niet het gevoel dat je het terug moet geven. Ze kwamen niet terug.”
Het klinkt als een narratief dat van de voorpagina’s van hedendaagse
kranten is gerukt, één van de vele verhalen – te veel om op te noemen – waarin
de wreedheden worden beschreven die worden begaan tegen de burgerbevolking van
Israëlische steden en Kibbutzes die grenzen aan de door Hamas gecontroleerde
Gazastrook, schrijft Scott Ritter.
Maar dat is het niet. In plaats daarvan zijn het de herinneringen van
Yaakov Sharett, de zoon van Moshe Sharett, één van de vaders van Israël, een
ondertekenaar van Israëls Onafhankelijkheidsverklaring en Israëls eerste
minister van Buitenlandse Zaken en tweede premier. Yaakov Sharett vertelde over
de inname van de Arabische stad Bersheeba in 1948 door Israëlische soldaten
tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog van Israël.
Als jonge soldaat die in 1946 in de Negev-woestijn diende, werd
Sharett aangesteld als mukhtar – of hoofd van één van de elf soldatenteams – in
het geheime “11-Punten Plan” dat ontworpen was om Joodse buitenposten in de
Negev-woestijn te vestigen die als strategisch steunpunt in de regio zouden
dienen wanneer de verwachte oorlog tussen Israëlische zionisten en Arabieren
zou uitbreken.
Het zionisme, zoals het vóór 1948 bestond, was een beweging voor de
heroprichting van een Joodse natie op het grondgebied van het Bijbelse Israël.
Het werd in 1897 opgericht als een politieke beweging, de Zionistische
Organisatie, onder leiding van Theodor Herzl. Herzl stierf in 1904 en de
Zionistische Organisatie werd later overgenomen door Chaim Weizmann als
beloning voor het aandringen op de goedkeuring van de Balfour Verklaring, die
de Britse regering verplichtte tot de oprichting van een Joodse staat in
Palestina. Weitzman bleef aan het hoofd van de Zionistische Organisatie tot de
oprichting van Israël in 1948, waarna hij werd verkozen tot de eerste president
van Israël.
In 1946 had een verdelingsplan van de Verenigde Naties, dat het Britse
Palestijnse mandaat in Arabische en Joodse delen verdeelde, de Negev-regio aan
de Arabieren toegewezen. De zionistische leiders van de toekomstige staat
Israël, geleid door David Ben Gurion, Moshe Sharett en anderen die de principes
van het zionisme toegedaan waren, bedachten het “11-Punten Plan” als een middel
om de status quo te veranderen die toen bestond in de Negev, waar 500 Joden in
drie buitenposten woonden tussen 250.000 Arabieren die in 247 dorpen en steden
woonden. De 11 nieuwe buitenposten zouden de Israëlische aanwezigheid in de
Negev versterken, waardoor, zoals de Palestijnse historicus Walid Khalidi opmerkte,
“een inheemse meerderheid die op hun voorouderlijke grond woonde” van de ene
dag op de andere zou worden “veranderd in een minderheid onder vreemde
heerschappij”.
In de nacht van 5 oktober 1946 – net na Jom Kippoer – leidde Ja’akov
zijn team de Negev in. “Ik herinner me dat we ons stuk land op de top van een
kale heuvel vonden,” vertelt Ja’akov. “Het was nog donker, maar we slaagden
erin om de palen in te slaan en al snel stonden we binnen onze omheining. Bij
het eerste licht kwamen er vrachtwagens met geprefabriceerde barakken. Het was
een hele prestatie. We werkten als duivels.”
Toen Ja’akov deel uitmaakte van de Zionistische Jeugdbeweging, trok hij
te voet door de Negev om zich vertrouwd te maken met de Arabische dorpen en hun
Hebreeuwse namen te leren zoals ze in de Bijbel voorkwamen. Naast Ja’akovs
nederzetting op een heuveltop, die de Hatzerim Kibboets werd, lag een Arabisch
dorp met de naam Abu Yahiya. Eén van de missies die de Kibboetsniks van
Hatzerim kregen, was het verzamelen van inlichtingen over de lokale Arabieren
die gebruikt zouden worden door Israëlische militaire planners die zich op dat
moment voorbereidden op de grootschalige verdrijving van de Arabieren uit de
Negev.
De Arabieren van Abu Yahiya voorzagen Yaakov en zijn mede-Zionisten van
vers water en bewaakten vaak de eigendommen van de Kibboets terwijl de mannen
aan het werk waren. Er was een afspraak tussen de leiders van Abu Yahia en de
Hatzerim Kibboets dat ze zouden mogen blijven wanneer Israël de controle over
de Negev zou overnemen. In plaats daarvan, toen de oorlog uitbrak, keerden de
Kibboetsniks van Hatzerim zich tegen hun Arabische buren, vermoordden hen en
verdreven de overlevenden voor altijd uit hun huizen.
De meeste overlevenden woonden uiteindelijk in Gaza.
De slachting en fysieke uitroeiing van het dorp Abu Yahiya, de stad
Bersheeba, en de 245 andere Arabische steden en dorpen in de Negev door
Israëlische kolonisten en soldaten is de geschiedenis ingegaan als de Nakba, of
“Catastrofe”. Wanneer de Palestijnen over de Nakba spreken, hebben ze het niet
alleen over de gebeurtenissen van 1948, maar over alles wat er sindsdien is
gebeurd in naam van de instandhouding, uitbreiding en verdediging van het
zionisme na 1948, dat het hedendaagse Israël definieert. Israëli’s praten niet
over de Nakba en verwijzen in plaats daarvan naar de gebeurtenissen van 1948
als hun “Onafhankelijkheidsoorlog”.
“Zwijgen over de Nakba,” heeft een hedendaagse geleerde over het
onderwerp opgemerkt, “maakt ook deel uit van het dagelijks leven in Israël.”
Palestijnen op de vlucht voor hun leven voor Israëlische soldaten en kolonisten, 1948
Na de oprichting van de Joodse staat Israël in 1948 benaderde een groep Joodse kolonisten premier David Ben-Gurion met het verzoek om de mannen uit hun nederzettingen als groep in het leger te laten dienen. Het resultaat was de creatie van het Nahal programma, dat militaire dienst met landbouwwerk combineerde. De Nahal-troepen zouden een garnizoen vormen, dat vervolgens zou worden omgevormd tot een Kibboets, die als eerste verdedigingslinie zou dienen tegen een toekomstige Arabische aanval op Israël. In 1951 werd de allereerste van deze Nahal-nederzettingen, Nahlayim Mul Aza, opgericht aan de grens met de Gazastrook. Er volgden er meer, aangezien het Nahal-project Gaza probeerde te omringen met deze vesting-nederzettingen. In 1953 maakte Nahlayim Mul Aza de overgang van een militaire buitenpost naar een civiele Kibboets en werd omgedoopt tot Nahal Oz.
Eén van de eerste kolonisten in Nahal Oz was een man genaamd Roi
Ruttenberg. Op 13-jarige leeftijd diende hij als boodschappenjongen tijdens de
Onafhankelijkheidsoorlog van 1948. Toen hij 18 werd, in 1953, meldde hij zich aan
bij de IDF en ging vervolgens in dienst. Zijn eerste baan als officier was als
veiligheidsofficier voor Nahal Oz. Hij was getrouwd en in 1956 was hij de
trotse vader van een zoontje. Op 18 april 1956 liep Roi in een hinderlaag van
Arabieren, die hem doodden en zijn lichaam meenamen naar Gaza. Na tussenkomst
van de VN werd zijn lichaam teruggebracht en de volgende dag, op 19 april,
begraven. De dood van Roi had de Israëlische natie woedend gemaakt en duizenden
kwamen bijeen voor zijn begrafenisdienst.
Moshe Dyan,
de Israëlische stafchef, leest de grafrede voor Roi Ruttenberg,
19 april 1956
Moshe Dyan, de Israëlische stafchef, was aanwezig en sprak een lofrede uit die de Israëlische geschiedenis is ingegaan als een van de bepalende toespraken van de natie. “Gistermorgen vroeg,” begon Dyan, met zijn stem die de menigte rouwenden overstemde, “werd Roi vermoord. De stilte van de lentemorgen verblindde hem en hij zag degenen niet die in een hinderlaag op hem wachtten, aan de rand van de groef.”
Laten we vandaag de moordenaars niet de schuld geven. Waarom zouden we
hun brandende haat tegen ons verklaren? Acht jaar lang hebben zij in de
vluchtelingenkampen in Gaza gezeten, en voor hun ogen hebben wij het land en de
dorpen waar zij en hun voorvaderen woonden, veranderd in ons landgoed.
Het is niet onder de Arabieren in Gaza, maar in ons eigen midden dat we
Roi’s bloed moeten zoeken. Hoe hebben we onze ogen kunnen sluiten en weigeren
om ons lot recht in de ogen te kijken, en om in al zijn wreedheid het lot van
onze generatie te zien? Zijn we vergeten dat deze groep jongeren die in Nahal
Oz woont, de zware poorten van Gaza op zijn schouders draagt?
Achter de groeven van de grens zwelt een zee van haat en verlangen naar
wraak aan, in afwachting van de dag waarop sereniteit ons pad zal afstompen,
van de dag waarop we acht zullen slaan op de ambassadeurs van kwaadaardige
hypocrisie die ons oproepen om onze wapens neer te leggen.
Roi’s bloed schreeuwt naar ons en alleen naar ons vanuit zijn
verscheurde lichaam. Hoewel we duizendmaal gezworen hebben dat ons bloed niet
tevergeefs zal vloeien, werden we gisteren opnieuw verleid, we luisterden, we
geloofden.
Vandaag zullen we met onszelf afrekenen; wij zijn een generatie die het
land vestigt en zonder de stalen helm en de muil van het kanon zullen we geen
boom kunnen planten en geen huis kunnen bouwen. Laten we ons er niet van laten
weerhouden om de afkeer te zien die het leven van de honderdduizenden Arabieren
om ons heen in vlam zet en vult. Laten we onze ogen niet afwenden opdat onze
armen niet verzwakken.
Dit is het lot van onze generatie. Dit is de keuze van ons leven –
voorbereid en bewapend zijn, sterk en vastbesloten, opdat het zwaard niet uit
onze vuist wordt gerukt en ons leven niet wordt verwoest.
De jonge Roi die Tel Aviv verliet om zijn huis aan de poorten van Gaza
te bouwen om een muur voor ons te zijn, werd verblind door het licht in zijn
hart en hij zag de flits van het zwaard niet. Het verlangen naar vrede doofde
zijn oren en hij hoorde de stem van moord niet die in een hinderlaag lag te
wachten. De poorten van Gaza wogen te zwaar op zijn schouders en overmeesterden
hem.
De toespraak valt op door de openlijke erkenning van de haat jegens
Israël van de kant van de Palestijnen die gevangen zitten in Gaza, evenals de
bron van hun haat, en begrip met betrekking tot de legitimiteit van de
Palestijnse emoties.
Maar het is ook onverholen over de rechtvaardigheid van de Israëlische
zaak, ongeacht de legitimiteit van de Palestijnse zaak. Israël, zei Dyan, kan
niet geregeld worden zonder de “stalen helm en de muil van het kanon”. Oorlog,
zei hij, was Israëls “levenskeuze,” en als zodanig was Israël veroordeeld tot
een leven van gemilitariseerde ijver, “opdat het zwaard uit onze vuist zou
worden geslagen en ons leven zou worden afgehakt.”
Als mensen nadenken over het geweld dat plaatsvond op 7 oktober, toen
honderden zwaarbewapende Hamasstrijders uit Gaza oprukten en de militaire
buitenposten en Kibbutzes die Gaza omsingelden aanvielen, mogen ze nooit de
oorsprong en het doel van deze installaties vergeten – om de bevolking van Gaza
letterlijk op te sluiten in wat in feite een openluchtconcentratiekamp is, en de
emoties die dit teweegbracht onder de Arabische bevolking die daar gevangen
zat. De Israëli’s die in deze kampementen woonden, werkten en dienden, droegen
“de zware poorten van Gaza” op hun schouders, zwoegend onder de “brandende
haat” van een volk dat gedwongen werd om in vluchtelingenkampen te zitten,
terwijl de kolonisten in de omliggende Kibbutzes voor hun ogen “het land en de
dorpen waar zij en hun voorvaderen woonden” veranderden in het Israëlische
Joodse thuisland.
Deze Israëli’s hielden allemaal het zwaard van het zionisme stevig in
hun hand. Geen van de volwassenen die in deze kampementen woonden en werkten
kan als onschuldig worden beschouwd – zij maakten deel uit van een systeem –
het zionisme – waarvan het bestaan en de instandhouding de brutale
gevangenneming en onderwerping van miljoenen Palestijnen eisen, van wie 75 jaar
geleden hun huizen werden gestolen. Zij beleefden hun “lot”, zoals Moshe Dyan
het noemde, met al zijn inherente wreedheid. De “zware poorten van Gaza” was
het lot van hun generatie, totdat, net als Roi Ruttenberg vóór hen, de poorten
te zwaar op hun schouders drukten en hen overwonnen.
Geef nooit op
Er was een tijd dat ik mezelf als een vriend van Israël beschouwde. Ik
had tijdens Operatie Desert Storm campagne gevoerd om te voorkomen dat Irakese
SCUD-raketten tegen Israël zouden worden afgevuurd, en van 1994 tot 1998 reisde
ik veel naar Israël, waar ik samenwerkte met de inlichtingenorganisatie van de
Israëlische Defensiemacht (IDF), AMAN, om ervoor te zorgen dat Irak Israël nooit
meer zou kunnen bedreigen met SCUD-raketten met conventionele hoge explosieve,
chemische, biologische of nucleaire kernkoppen. Ik informeerde Israëlische
generaals, diplomaten en politici.
Ik werkte lange uren zij aan zij met Israëlische fotografische tolken,
verzamelaars van signaleninformatie, technische inlichtingenanalisten en human
intelligence case officers, terwijl wij ervoor zorgden dat geen middel
onbeproefd werd gelaten om ervoor te zorgen dat alle capaciteiten van Irak op
het gebied van massavernietigingswapens volledig en verifieerbaar verantwoord
waren. Ik werd getroffen door de verbazingwekkende werkethiek en aangeboren
intelligentie van mijn Israëlische collega’s. Ik was ook onder de indruk van
hun integriteit, omdat ze hun belofte om zich aan het mandaat van de
Veiligheidsraad van de Verenigde Naties te houden meer dan waarmaakten als het
ging om het werk dat ik en mijn collega-inspecteurs van de Speciale Commissie
van de VN (UNSCOM) in Irak deden.
Tegen de tijd dat ik UNSCOM verliet, in augustus 1998, beschouwde ik
mezelf als een echte vriend van Israël (er was een keerzijde aan deze relatie –
de FBI deed onderzoek naar mij voor vermeende schendingen van de spionagewet,
een onderzoek dat pas na 11 september 2001 eindigde, toen, na een interview
tussen mijzelf en drie FBI-agenten, het onderzoek werd afgesloten).
Ik moet toegeven dat ik meer dan een beetje ambivalentie had ten
opzichte van Israël toen ik opgroeide – ik was geen natuurlijke fan. Mijn
eerste herinnering aan Israël was de Yom Kippur Oorlog, in oktober 1973, en dat
ik gebiologeerd was door de verslagen die ik op televisie zag. Later, in 1976,
werd ik op dezelfde manier gegrepen door de stoutmoedigheid en het heldendom
achter de redding van Entebbe. Maar deze jeugdliefde vervaagde toen ik naar de
universiteit ging. Tussen een Amerikaans-Israëlische kamergenoot die net klaar
was met zijn dienst in de IDF (ik was net klaar met mijn dienst in het
Amerikaanse leger en ingeschreven in een programma voor het Korps Mariniers, en
ik kon me niet voorstellen waarom een Amerikaans staatsburger in de
strijdkrachten van een andere natie zou dienen – of zelfs zou kunnen dienen),
en een zeer actieve Hillel (Joodse studenten)-organisatie op de campus, raakte
ik beledigd door de nultolerantie die onder veel Amerikaanse Joden bestond ten
opzichte van Palestina en de Arabische wereld in het algemeen.
Ik werd diep beïnvloed door professor John B. Joseph, een
Assyrisch-Amerikaanse historicus van Midden-Oostenstudies. Professor Joseph,
zoon van vluchtelingen van de Assyrische genocide in het Perzië van voor Iran,
is geboren en getogen in Bagdad. De ruimdenkendheid waarmee hij cursussen gaf
over Arabisch-Israëlische relaties stond in schril contrast met de
my-way-of-de-highway benadering van Hillel. Bij één gelegenheid, in het
voorjaar van 1983, sponsorde Hillel een delegatie van Israëlische soldaten die
de campus bezochten, waar ze lezingen gaven over de Israëlische invasie en
bezetting van Zuid-Libanon. Ik was ingeschreven voor de Platoon Leaders Course van
het Korps Mariniers en zou na mijn afstuderen in mei 1984 in dienst komen.
Een confrontatie tussen een Amerikaanse marinier en drie tanks van de
IDF in februari 1983 had wereldwijd de krantenkoppen gehaald. De tanks, onder
bevel van een Israëlische luitenant-kolonel, hadden geprobeerd door de positie
van de mariniers te rijden. Kapitein Charles B. Johnson, de officier die de
leiding had over een marinierseenheid die de Israëli’s ervan moest weerhouden
Beiroet binnen te rijden, had voor de tanks gestaan en de IDF-officier verteld
dat ze er niet door mochten. Toen de tanks dreigden hem te overrijden, trok
kapitein Johnson zijn pistool, sprong op de leidende Israëlische tank en zei
tegen de luitenant-kolonel dat ze dat over zijn lijk zouden doen. De Israëliërs
trokken zich terug.
Israëlische
Centurian tank in Beiroet, 1982
De impasse buiten Beiroet leidde tot spanningen tussen de VS en Israël, waarbij het ministerie van Buitenlandse Zaken de Israëlische zaakgelastigde, Benjamin Netanyahu, erbij haalde om te protesteren tegen de Israëlische provocatie. Er ontstond kwaad bloed, waarbij de Israëli’s geruchten verspreidden dat de adem van kapitein Johnson naar alcohol rook.
Dit gerucht werd herhaald door een van de IDF-soldaat-ambassadeurs
tijdens een lezing op de campus die ik bijwoonde. Ik nam daar aanstoot aan en
stond op om de spreker uit te dagen. Op een niet-zo-diplomatieke manier
herinnerde ik de IDF-soldaat eraan dat hij zich op Amerikaans grondgebied
bevond, in de aanwezigheid van een Amerikaanse marinier, en niet tolereer dat
hij de reputatie van een officier van het Korps Mariniers in mijn aanwezigheid
besmeurd. Toen hij het geweld in mijn woorden voelden (ik had al een reputatie
op de campus omdat ik een medestudent in elkaar had geslagen die wenste dat
John Hinckley, de aanstaande moordenaar van president Ronald Reagan, een betere
schutter was geweest), grepen de organisatoren van Hillel in en loodsten de
IDF-soldaat van het podium en van de campus.
Mijn volgende interactie met Israël vond indirect plaats tijdens
Operatie Desert Storm. Terwijl de missie van de Amerikaanse strijdkrachten was
om Koeweit te bevrijden van het Iraakse leger, dreigde het afvuren van
gemodificeerde SCUD-raketten op Israël door Irak Israël in het conflict te
brengen, een daad die de coalitie van naties, die bestond uit talrijke
Arabische naties die weigerden om aan dezelfde kant als Israël te vechten, en
die zo zorgvuldig door president George H. W. Bush in elkaar was geflanst, uit
elkaar zou doen vallen. Het stoppen van de Irakese SCUD-lanceringen werd de
topprioriteit van de oorlog en, als de vaste SCUD-expert van de staf van Generaal
Norman Schwarzkopf, raakte ik nauw betrokken bij deze inspanning. (Zoals ik een
openlijk vijandig publiek herinnerde tijdens een presentatie in 2007 voor een
grote Amerikaans-Joodse organisatie, zette ik mijn leven op het spel voor
Israël toen hij en andere Amerikaanse Joden tickets kochten om het Heilige Land
te ontvluchten).
Na de oorlog werd ik aangeworven door UNSCOM om te helpen bij het
opzetten van een onafhankelijke inlichtingencapaciteit ter ondersteuning van de
missie van de Verenigde Naties in Irak. In 1994 stelde ik voor dat UNSCOM een
geheim kanaal met Israël zou openen om nauw samen te werken op het gebied van
inlichtingen met betrekking tot de ontwapening van Irak. Mijn voorstel werd
goedgekeurd en ik leidde de eerste UNSCOM-delegatie die naar Israël werd
gestuurd, waar we een ontmoeting hadden met de directeur van AMAN en het hoofd
van de Research and Analysis Division (RAD) om de reikwijdte en omvang van de
samenwerking tussen UNSCOM en Israël op het gebied van inlichtingen te bespreken.
Tijdens mijn eerste bezoek aan Israël, in oktober 1994, werd ik
voorgesteld aan een inlichtingenofficier van de Israëlische luchtmacht, die de
volgende vier jaar mijn belangrijkste gesprekspartner zou worden. Onze
professionele relatie was voortreffelijk – het lijdt geen twijfel dat zonder
deze officier, wiens energie, intellect en ervaring ongeëvenaard waren, de
relatie tussen UNSCOM en Israël het succes werd dat het was. Wat me het meest
opviel aan deze man, die ik zowel als vriend als collega ging beschouwen, was
hoe graag hij wilde dat ik Israël begreep en waardeerde – het echte Israël,
niet de propagandashow waar Israël bekend om staat als het gaat om het
beïnvloeden van buitenlanders zoals ik.
Ja, ik kreeg een helikoptervlucht door Israël zodat ik vanuit
vogelperspectief kon zien hoe klein en kwetsbaar de natie Israël was. Ja, de
helikopter landde bij Masada, waar ik uitleg kreeg over de tragedie van die
periode in de Israëlische geschiedenis. Ja, ik werd naar de Golanhoogten
gereden, naar een vooruitgeschoven observatiepost, waar ik de stellingen van
het Syrische leger door een telescoop kon bekijken – dit is allemaal waar. Maar
mijn Israëlische gastheer merkte verstandig op dat waar ik echt in
geïnteresseerd was, het “SCUD-museum” was, waar Israël de brokstukken van alle
SCUD-raketten die tijdens Operatie Desert Storm op zijn grondgebied waren
gevallen, had verzameld. Dit interesseerde me omdat het mijn missie was.
Verliefd worden op Israël was dat niet.
Geleidelijk aan versoepelde mijn gastheer de controle over waar ik
naartoe kon gaan en wat ik kon zien tijdens mijn vrije tijd voor het plannen
van inspecties. Mijn vrouw bezocht me een lang weekend in Israël en ik nam haar
mee naar de Dode Zee, Jeruzalem (waar we de Via Dolorosa in Jeruzalem liepen,
de processieroute van Jezus naar zijn kruisiging op de berg Cavalerie),
Nazareth, het Meer van Galilea en de rivier de Jordaan – allemaal plaatsen die
rechtstreeks uit het Nieuwe Testament komen. Mijn vrouw, een vroom
Georgisch-orthodoxe, was extatisch. Ik, een eenvoudige historicus, was diep
onder de indruk. “Elke steen die je met je voet omverwerpt, vertelt een
verhaal,” vertelde hij me. “Dit land zit vol geschiedenis.”
De Via
Dolorosa in Jeruzalem
We bespraken al snel de geschiedenis van Israël zelf, te beginnen met de buurt waar de Israëlische eenheid voor de exploitatie van beeldmateriaal waar ik mee werkte zich bevond, Sarona, ook bekend als de Duitse Kolonie. We bespraken het Britse Mandaat tijdens een bezoek aan het King David Hotel in Jeruzalem, de plaats van een beruchte terroristische aanslag uitgevoerd door Menachem Begin, de toekomstige Nobelprijswinnende premier van Israël, die op het moment van de aanslag, in 1946, deel uitmaakte van de terroristische organisatie Irgun. De meeste Israëli’s zouden gruwen bij het idee dat Begin en Irgun op zo’n manier bestempeld zouden worden. “Kijk,” zei mijn gastheer, “hij was een terrorist. Hij had veel gemeen met Yassar Arafat.” Het was dit soort eerlijkheid dat ervoor zorgde dat ik mijn gastheer nog aardiger vond.
We bespraken de vorming van Israël tijdens een bezoek aan het Ma’oz Mul
‘Aza (Het bolwerk van Gaza) museum, in de Kibboets van Kfar Aza, en vergeleken
en contrasteerden het Israëlische verhaal over de geboorte van een natie onder
vuur (het museum werd gebouwd op de plaats van de Saad Kibboets, die in 1948
door het Egyptische leger was verwoest), en de Palestijnse Nakba, of
catastrofe, met betrekking tot de gewelddadige verdrijving van Palestijnse
families uit hun huizen – ook in de buurt van de Kfar Aza Kibboets (deze
Kibboets was een van de doelwitten van Hamas op 8 oktober 2023, en verloor
tragisch genoeg tientallen inwoners aan het geweld van de Hamas-strijders). )
We bespraken de woorden van David Ben Gurion, de eerste president van
Israël, die verklaarde: “Als ik een Arabische leider was, zou ik nooit een
overeenkomst met Israël ondertekenen. Het is normaal; wij hebben hun land
ingenomen. Het is waar dat God het aan ons beloofd heeft, maar hoe kan hen dat
interesseren? Onze God is niet de hunne. Er is antisemitisme geweest, de
nazi’s, Hitler, Auschwitz, maar was dat hun schuld? Zij zien maar één ding: wij
zijn gekomen en wij hebben hun land gestolen. Waarom zouden ze dat accepteren?”
Een ander citaat van Ben Gurion maakte dit punt duidelijk. “Laten we de waarheid
onder elkaar niet negeren … politiek gezien zijn wij de agressors, en zij
verdedigen zichzelf,” zei hij. “Het land is van hen, omdat zij het bewonen,
terwijl wij hier willen komen en ons willen vestigen, en in hun ogen willen wij
hun land afnemen.”
“Hij had gelijk,” zei mijn gastheer over Ben Goerion. “Israël heeft een
zeer moeilijke geschiedenis.”
De gevolgen van deze moeilijke geschiedenis waren existentieel voor mijn
gastheer, zijn familie en zijn mede-Israëliërs. Ik werd vaak uitgenodigd bij hem
thuis, in een kleine wijk in de heuvels die Tel Aviv van Jeruzalem scheiden.
Daar werd ik getrakteerd op het soort gastvrijheid dat je zou verwachten van
iemand met wie je een speciale band deelt. Terwijl ik van een barbecue genoot
en naar de muziek luisterde die zijn tienerdochter voor ons had uitgekozen,
wees mijn gastheer naar de heuvels die over zijn buurt uitkeken, waar in de
verte een dorp te zien was met de opvallende minaret van een moskee die
verraadde dat het een Arabisch dorp was.
“Dit is de “Groene Lijn,” zei hij terwijl hij naar de heuvel wees. De
“Groene Lijn” vertegenwoordigde de oorspronkelijke grens van Israël,
vastgesteld bij de oprichting in 1948. Na de Zesdaagse Oorlog, in 1967, nam
Israël de controle over het gebied dat vandaag de dag bekend staat als de
Westelijke Jordaanoever. De Palestijnen vochten om hun land terug te krijgen,
om de grens tussen Israël en Palestina terug te brengen naar de “Groene Lijn”.
“U bent een militair,” zei hij. “Dat is de hoge positie. U begrijpt het
risico voor mijn familie en mijn buren als een vijand dat terrein zou bezetten,
om daar een mortier of sluipschutter neer te zetten. We zouden,” zei hij bijna
fluisterend, alsof hij zijn woorden voor zijn vrouw en kinderen wilde
verbergen, “allemaal sterven.”
“We hebben vrede nodig,” concludeerde mijn gastheer. “Het soort vrede
dat de Palestijnen hun land teruggeeft en mijn familie in staat stelt om zonder
angst te leven.”
Zoals de meeste militaire officieren bleef mijn gastheer
ongeïnteresseerd als het op binnenlandse politiek aankwam. Toen hij een keer in
een plaatselijk eethuis in de buurt van de wijk Sarona zat, wees mijn gastheer
op een kleine, gedrongen man die een paar tafeltjes verderop zat. “Dat is Ehud
Barack,” zei hij. Barack was begin 1995 met pensioen gegaan bij de IDF en had
zijn carrière beëindigd als Chef van de Generale Staf. “Hij betreedt nu de
wereld van de politiek,” merkte mijn gastheer op. “Hij moet nu leren liegen.”
Hoewel mijn gastheer mij niet informeerde over zijn politieke voorkeur
(en ik er ook niet naar vroeg), werden mij twee dingen heel duidelijk. Ten
eerste bewonderde hij Yitzhak Rabin, een voormalig soldaat die politicus is
geworden. “Hij liegt, net als alle anderen,” merkte hij eens op. “Maar hij
liegt voor de vrede. Dat kan ik accepteren.”
En hij verachtte Benjamin Netanyahu absoluut. “Hij zal de vernietiging
van Israël betekenen,” waarschuwde mijn gastheer. “Hij kent alleen maar haat.”
Tijdens mijn vele bezoeken aan Israël was de dreiging van terrorisme een
altijd aanwezige realiteit. Op 19 oktober 1994, tijdens mijn eerste bezoek aan
Israël, blies een zelfmoordterrorist van Hamas zichzelf op in een bus in
Dizengoff Street, een drukke doorgangsweg in Tel Aviv, waarbij 22 mensen
omkwamen. De plaats van de aanslag was op korte loopafstand van mijn hotel. Op
24 juli 1995, tijdens mijn derde bezoek aan Israël, blies een andere terrorist
van Hamas zichzelf op in een bus in de voorstad Ramat Gan in Tel Aviv, waarbij
zes doden vielen. Tijdens mijn vierde bezoek, op 21 augustus 1995, pleegde een
andere Hamas zelfmoordaanslag op een bus in Ramat Eshkol, een voorstad van
Jeruzalem, waarbij vijf doden vielen.
De bomaanslag
op de Dizengoff Bus, 19 oktober 1994
De impact van deze aanslagen op het Israëlische volk was voelbaar. Tranen vloeiden vrijelijk terwijl ze rouwden om de doden. Ik herinner me dat ik na de aanslag in juli 1995 werd opgehaald door de IDF-chauffeur die me naar mijn afspraak in de Kirya moest brengen, de campus van het hoofdkwartier van de IDF in het centrum van Tel Aviv. “Is onze afspraak afgelast,” vroeg ik. “Nee,” antwoordde hij grimmig. “Het leven moet doorgaan.”
We kwamen aan bij het gebouw waar mijn gastheer zijn kantoor had. Er
werkten verschillende vrouwelijke IDF-soldaten voor hem. Ze loodsten me de
wachtkamer in en boden me thee aan. Ik merkte dat hun ogen rood waren en hun
gezichten bedekt met tranen. “Zal ik later terugkomen,” vroeg ik mijn gastheer
toen hij de kamer binnenkwam. Hij riep de meisjes terug de kamer in. “Scott wil
weten of hij later terug moet komen,” zei hij. “Wat is jullie antwoord?”
“Als jullie stoppen, winnen de terroristen,” antwoordde één meisje. “Wij
geven niet op, nooit. We hopen dat jullie dat ook niet doen.”
Op 4 november 1995 reed mijn gastheer me terug van de Kirya naar mijn
hotel. We reden langs het Plein van de Koningen van Israël, een grote openbare
plaats waar vaak politieke bijeenkomsten werden gehouden. Voor die avond stond
er één gepland – een vredesbetoging georganiseerd door aanhangers van Yitzhak
Rabin ter ondersteuning van het vredesproces van Oslo. Rabin had op 28
september 1995 een ontmoeting gehad met PLO-voorzitter Yassar Arafat in
Washington DC, waar de twee mannen de Oslo II Akkoorden ondertekenden.
Yitzhak Rabin (links) schudt handen met Yasser Arafat (rechts), terwijl Bill Clinton (midden) toekijkt.
De terroristische aanvallen van Hamas waren bedoeld om het vredesproces van Oslo te verstoren; Yitzhak Rabin wankelde niet in zijn vastberadenheid om het proces tot een goed einde te brengen, ondanks de sterke binnenlandse politieke tegenstand van zijn belangrijkste rivaal, Benjamin Netanyahu.
Netanyahu had rechts-radicale Joodse religieuze extremisten voor zijn
zaak gemobiliseerd en beschuldigde Rabin ervan dat hij ver verwijderd was van
de Joodse traditie en Joodse waarden. Maar Netanyahu’s aanmatiging ging verder
dan eenvoudige politieke retoriek en mondde uit in politiek geweld. In maart
1994 werd in de buurt van de stad Ra’anana, ten noorden van Tel Aviv, een
protestmars georganiseerd door de rechtse religieuze groepering Kahane Chai.
Netanyahu marcheerde voor het protest van Kahane Chai uit; achter hem werd een
doodskist meegedragen met de woorden: “Rabin veroorzaakt de dood van het
zionisme. Op 5 oktober 1995 – de dag dat de Israëlische Knesset voor Oslo II
stemde – organiseerde Netanyahu een 100.000-koppige demonstratie tegen Oslo.
Netanyahu spoorde de menigte aan terwijl ze riepen: “Dood aan Rabin.”
“Ik hoorde dat je vanavond uit gaat met een paar van de jongens,” zei
mijn gastheer. Ik had een etentje gepland met twee jonge kapiteins van RAD en
hun verloofden. “Kom niet in de buurt van deze plek,” instrueerde mijn
gastheer, wijzend naar het Koningsplein van Israël. “Rabin spreekt hier
vanavond, en er is een grote kans op geweld. Hij zou het moeten afzeggen,” ging
mijn gastheer verder. “Te veel mensen willen hem kwaad doen, en er zijn hier te
veel gelegenheden om hem kwaad te doen.”
Die avond, net na 21:30 uur, hadden mijn twee vrienden, hun verloofden
en ik net ons diner geserveerd gekregen, en we maakten ons klaar om van onze
maaltijd te genieten, toen de eigenaar van het restaurant voor ons verscheen.
“Yitzhak Rabin is neergeschoten,” zei de eigenaresse, terwijl de tranen over
haar gezicht liepen. “Hij is naar een ziekenhuis gebracht. Hij heeft onze
gebeden nodig.”
Zonder een woord te zeggen stond iedereen op van zijn tafel en verliet
het restaurant. Er werden geen rekeningen betaald. Ik werd bij mijn hotel
afgezet door mijn tafelgenoten, die naar de radio luisterden en me op de hoogte
hielden van het laatste nieuws.
De bijeenkomst trok 100.000 mensen en Rabin hield een opzwepende
toespraak. “Ik heb altijd geloofd dat de meeste mensen vrede willen,” vertelde
hij de bewonderende menigte, “en bereid zijn om daarvoor een risico te nemen.”
Een rechtse religieuze Jood, die geloofde dat hij handelde in opdracht
van een Rabbi om Rabin te doden omdat hij Israël had verraden, had de trekker
overgehaald van het pistool dat Rabin van het leven beroofde.
Om 23:15 uur werd de dood van Yitzhak Rabin aan de Israëlische natie
bekendgemaakt. Vanuit mijn hotelkamer, waar ik de aankondiging op televisie
zag, kon ik het gehuil van huilende vrouwen horen vanuit de hotelkamers naast
me en in de straten beneden.
5 november was een nationale dag van rouw. Israël begroef hun vermoorde
leider de volgende dag, 6 november.
Op 7 november stond mijn chauffeur in de lobby en bracht me naar de
Kirya. Mijn gastheer en zijn soldaten waren weer aan het werk. Twee dagen
later, op 9 november, stak ik, gewapend met inlichtingen die de Israëli’s
hadden verzameld over de verscheping van raketgeleidings- en controleapparatuur
van Rusland naar Jordanië, waar ze naar Irak zouden worden gebracht, de
Allenbybrug over die Israël van Jordanië scheidt, waar ik werd opgepikt door
Jordaanse veiligheidsagenten. Die avond had ik een ontmoeting met Ali Shukri,
het hoofd van het privékantoor van de koning van Jordanië, en overtuigde hem en
het hoofd van de Jordaanse inlichtingendienst om een inval te doen in een
opslagplaats waarvan de Israëli’s dachten dat daar de raketonderdelen opgeslagen
lagen. De inval werd uitgevoerd en honderden geleidings- en controleapparaten
die de volgende dag naar Irak verscheept zouden worden, werden in beslag
genomen.
De volgende nacht, toen ik in het donker wachtte om terug Israël in te
gaan, dacht ik na over de vasthoudendheid van mijn Israëlische gastheren. Ze
gaven niet op, dacht ik.
Wij gaven niet op.
Om de maat te tonen van de man die mijn gastheer was, vertelde ik een
verhaal dat Ali Shukri me vertelde terwijl we wachtten op de resultaten van de
inval, over zijn vader, een rijke Palestijn uit de stad Jaffa, naast het
huidige Tel Aviv. Er was een straat naar zijn vader vernoemd, en hij vroeg of
ik die namens hem wilde bezoeken. Ik vertelde mijn gastheer over het verzoek,
en zonder aarzelen stapten we in zijn auto en verkenden we het oude Jaffa. De
straten waren allemaal veranderd in Hebreeuwse namen, maar mijn gastheer
benaderde verschillende oudere mensen en vroeg of iemand zich de oude
straatnamen herinnerde. Dat deden ze, en al snel wandelden we over een goed
verlichte boulevard.
“Ik zou graag geloven dat Yitzhak Rabin gewild zou hebben dat Ali Shukri
zelf door deze straat zou kunnen lopen,” merkte mijn gastheer op. “Misschien
zelfs in zijn ouderlijk huis.”
We liepen verder door de stille straat, alleen in gedachten.
De zonden van de vader
Op 5 januari 1996 vermoordden Israëlische veiligheidstroepen Yahya
Ayyash, een Hamas-medewerker die bekend stond als “De Ingenieur”. Ayyash was de
hoofdbomontwerper van Hamas, en zijn bommen waren verantwoordelijk voor de
meeste terroristische acties van Hamas tegen Israël. De Israëlische beveiliging
kon een mobiele telefoon bemachtigen waarin een minieme hoeveelheid springstof was
geplaatst. Toen Ayyash de telefoon opnam, liet de Israëlische beveiliging het
explosief ontploffen, waardoor de bommenmaker van Hamas onmiddellijk gedood
werd.
Hoewel Israël normaal gesproken terughoudend is in het nemen van
verantwoordelijkheid voor dit soort gerichte moorden, kreeg ik een informele
briefing van mijn gastheren over hoe ze Ayyash hadden kunnen doden. Ik denk dat
ze vonden dat ik dit moest weten, gezien de impact die zijn bomaanslagen hadden
op mijn werk in Israël.
De moord op Ayyash leidde tot een gewelddadige reactie van Hamas, die in
de weken en maanden daarna een terreurcampagne tegen het Israëlische volk
ontketende. Drie terroristische bomaanslagen, waaronder twee bussen in
Jeruzalem en een buiten het Dizengoff Center in Tel Aviv, die plaatsvonden
tussen 25 februari en 4 maart, waarbij 55 mensen omkwamen en honderden anderen
gewond raakten, schokten de natie en droegen bij aan de verkiezing van Benjamin
Netanyahu tot premier in de algemene verkiezingen van 29 mei 1996.
De periode tussen Netanyahu’s verkiezing en mijn ontslag bij UNSCOM, in
augustus 1998, was een periode vol onrust en veranderingen. Het succes van de
onderscheppingsoperatie in Jordanië maakte de weg vrij voor een nog
diepgaandere relatie tussen UNSCOM en Israël, die werd vergemakkelijkt door
mijn relatie met mijn Israëlische gastheer. We waren in staat om het equivalent
van een inlichtingenfusiecel te creëren, waarbij beeldmateriaal,
SIGINT-verzameling en menselijke inlichtingen werden gemengd tot een
inlichtingenproduct dat UNSCOM hielp om de kwestie van vroegere Iraakse
pogingen om de waarheid over hun massavernietigingswapenprogramma’s te
verbergen, open te breken, en ook om bewijs bloot te leggen van lopende Iraakse
activiteiten, gekoppeld aan het Bureau van het Voorzitterschap, die de
resoluties van de Veiligheidsraad met betrekking tot sancties schonden.
Mijn werkrelatie met Moshe Ya’alon, het nieuwe hoofd van AMAN, was zo
sterk als men maar kon hopen, en Israël deed zijn uiterste best om ervoor te
zorgen dat elk verzoek om steun dat ik deed, werd ingewilligd. En de resultaten
waren onmiskenbaar – toen ik in 1994 mijn relatie met de Israëlische
inlichtingendienst begon, stond Irak bovenaan de lijst van AMAN met
bedreigingen voor Israël. In 1998 was Irak gezakt naar de vijfde plaats, achter
extreem-rechts binnenlands extremisme, Iran, Hezbollah en Hamas. Deze
verandering was te danken aan het begrip dat de UNSCOM-Israëlische samenwerking
had weten te bereiken over de ware capaciteiten van Irak’s programma’s voor
massavernietigingswapens.
In 1998 kwam er echter een plotseling einde aan deze relatie, die mijn
gastheer en ik zo zorgvuldig hadden onderhouden sinds onze eerste ontmoetingen
in oktober 1994. Onder druk van de Verenigde Staten beëindigde Israël zijn
inlichtingenrelatie met UNSCOM. In 1998 was het hele AMAN-team dat deze relatie
had laten werken, van Moshe Ya’alon tot Yaakov Amidror en mijn gastheer,
vervangen. Het nieuwe team – Amos Malkin als hoofd van AMAN, Amos Gilad als
hoofd van RAD en een nieuwe “gastheer” – beëindigde onmiddellijk de operatie
voor het delen van inlichtingen van UNSCOM. Ik bracht nog een laatste bezoek
aan Israël, begin juni 1998, waar ik door mijn collega’s werd ingelicht over de
nieuwe realiteit.
Twee maanden later nam ik ontslag bij UNSCOM, niet langer in staat om
mijn ontwapeningsmissie uit te voeren.
Ondanks het abrupte karakter van de beëindiging van mijn professionele
relatie met de Israëlische regering, heb ik altijd een zwak in mijn hart
behouden voor het Israëlische volk en, bij uitbreiding, de Israëlische natie.
Zelfs toen ik toekeek hoe Amos Gilad eigenhandig de resultaten van het harde
werk dat mijn Israëlische collega’s en ik zo ijverig hadden verricht, te niet
deed, de op feiten gebaseerde bevindingen verwierp die het dreigingsprofiel van
Irak zagen afnemen, en Irak opnieuw tot een oorlogswaardige dreiging verhief,
gaf ik niet Israël als geheel de schuld, maar eerder de betrokken individuele
Israëli’s, in de eerste plaats de man die Yitzhak Rabin had opgevolgd als
premier van Israël, Benjamin Netanyahu.
Netanyahu’s onbekwaamheid als politiek leider had ertoe geleid dat hij
in 1999 weggestemd werd en vervangen werd door Ehud Barack (die blijkbaar
geleerd had om te liegen in een mate die voldoende was voor de taak van
Israëlisch politicus). In september 2002 getuigde Netanyahu voor het
Amerikaanse Congres over het kernwapenprogramma van Irak. Ook al deed hij dit
als privépersoon, zijn status als voormalig premier gaf zijn woorden
geloofwaardigheid die ze niet verdienden.
“Er bestaat geen enkele twijfel over dat Saddam nucleaire wapens wil
ontwikkelen, eraan werkt, eraan werkt”, zei Netanyahu. “Zodra Saddam kernwapens
heeft, zal het terreurnetwerk kernwapens hebben.”
Netanyahu’s uitspraken waren rechtstreeks in tegenspraak met de
bevindingen van mijn Israëlische collega’s en mijzelf – bevindingen die gedeeld
werden door het Internationaal Atoomagentschap, dat verantwoordelijk is voor
het toezicht op de ontmanteling van Irak’s nucleaire programma – dat het
Irakese nucleaire programma geëlimineerd was en dat er geen bewijs was voor de
heropbouw ervan.
Maar het was niet Netanyahu’s taak om de waarheid over het Irakese
kernprogramma te vertellen, maar om de angst die het spookbeeld van een Iraaks
kernwapen opwekte, te gebruiken om een oorlog met Irak te rechtvaardigen die
Saddam Husein uit de macht zou zetten. “Als je Saddam uitschakelt, het regime
van Saddam, garandeer ik je dat dit een enorme positieve weerslag zal hebben op
de regio,” vertelde Netanyahu zijn ontvankelijke gehoor in het congres. “En ik
denk dat de mensen die in Iran naast ons zitten, jongeren en vele anderen,
zullen zeggen dat de tijd van zulke regimes, van zulke despoten voorbij is.”
Als we vandaag terugkijken naar de gruwelijke gevolgen van Amerika’s
illegale invasie en bezetting van Irak, naar een Iraans regime dat zich stevig
heeft verankerd achter een nucleair programma dat maar niet wil verdwijnen, dan
kunnen we duidelijk zien dat Benjamin Netanyahu zich in alles vergist heeft.
Maar dat is vanaf het begin zijn modus operendi geweest – overdrijven en liegen
over de dreigingen waarmee Israël werd geconfronteerd om militaire acties te
rechtvaardigen die steevast tot een ramp leidden.
In de jaren tussen mijn ontslag bij UNSCOM en het begin van de door de
VS geleide invasie van Irak, reisde ik vaak naar Washington DC, waar ik
ontmoetingen zocht met vertegenwoordigers en senatoren van beide partijen om
hen te informeren over de feiten met betrekking tot Iraakse
massavernietigingswapens. Bij elke stap werd ik achtervolgd door teams van
medewerkers van het American Israeli Public Action Committee, of AIPAC. Zodra
ik het kantoor van een gekozen ambtenaar verliet, kwam het AIPAC-team achter me
aan en herinnerde de persoon in kwestie eraan wie de cheques had uitgeschreven
waarmee hun herverkiezing werd betaald.
Jaren later zag ik een video uit 2001 waarin Netanyahu opschept over hoe
gemakkelijk de VS onder controle gehouden kan worden, tot het punt waarop hij
wist dat hij ermee weg kon komen om de grootste nalatenschap van Yitzhak Rabin
– de Oslo-akkoorden – openlijk te saboteren, wetende dat de VS wel zou
terugkrabbelen. “Ik was niet bang om met Clinton in aanvaring te komen,”
schepte Netanyahu op. “Ik weet wat Amerika is. Amerika is iets dat gemakkelijk
verplaatst kan worden. Bewogen in de juiste richting.”
Amerika ging oorlog voeren tegen Irak vanwege Israël – de leugens van
Netanyahu en de manipulatie door Israël, via zijn Amerikaanse gevolmachtigde,
AIPAC, van de plicht van het Congres om verantwoordelijk toezicht te houden op
het Amerikaanse volk.
Voor het geval iemand denkt dat AIPAC uit eigen beweging handelde, heeft
de FBI bewijs ontdekt van samenspanning tussen AIPAC-functionarissen en een
Israëlische diplomaat, Naor Gilon, met betrekking tot de overdracht van geheime
informatie naar Israël.
Naor Gilon was mijn contactpersoon bij de Israëlische missie bij de VN
in New York.
Het verschil tussen mij en AIPAC was echter dat al mijn contacten waren
goedgekeurd door de VN en de CIA.
AIPAC was gewoon een freelancer als een Israëlische bron.
Om te zeggen dat ik woedend was op Israël omdat het zich bemoeide met
het buitenlands en nationaal veiligheidsbeleid van de VS, is een
understatement. Desondanks bleef ik achter Israël staan.
Op 13 november 2006 sprak ik op de school voor internationale zaken van
Columbia University. Het onderwerp was het nucleaire programma van Iran. Ik
begon mijn toespraak met wat ik “de olifant in de kamer” noemde: Israël.”
Israël, zei ik, was een nauwe bondgenoot van de Verenigde Staten, en als het
erop aan zou komen, en Israël en Iran zouden slaags raken, dan zouden Israëls
“legitieme nationale veiligheidszorgen” de onze zijn en zelfs tot oorlog kunnen
leiden.
Maar mijn steun was niet onvoorwaardelijk – in tegenstelling tot de
regering-Clinton was ik niet gemakkelijk te bewegen. “Israël,” zei ik, “is
dronken van overmoed, arrogantie en macht. Ik werk volgens het oude gezegde
‘vrienden laten vrienden niet dronken rijden’. Daarom geloof ik, als vriend van
Israël, dat we de verantwoordelijkheid hebben om de sleutels uit het contact te
halen en de bus waarin ze rijden te stoppen, omdat hij anders recht op een klif
afkoerst.”
Ik was op dat moment erg bezorgd dat Israël bezig was zijn acties in de
aanloop naar de oorlog in Irak te herhalen, met het fabriceren van inlichtingen
(Amos Gild was op dat moment de Israëlische “inlichtingen- en
veiligheids”-saar, nadat hij was overgeplaatst naar de positie van hoofd van
het bureau voor politieke en militaire zaken) en het verspreiden van een vals
verhaal onder Amerikaanse wetgevers en internationale organen, zoals de IAEA.
Maar er knaagde ook iets anders aan mij.
In oktober 1997 werkte ik met de Israëli’s aan een nieuwe operatie in
Roemenië, waarbij ik een Iraakse delegatie op het spoor kwam die van plan was
een meerderheidsaandeel in een Roemeens lucht- en ruimtevaartbedrijf te kopen
met als doel ballistische rakettechnologie te verwerven op een manier die in
strijd was met de sancties. Een maand eerder had een Israëlisch team een
moordaanslag gepleegd op een hooggeplaatste Hamas-functionaris in Amman,
Jordanië. De mogelijke moordenaars hadden hun doelwit, Khaled Mashal,
vergiftigd, maar werden gevangen genomen door Mashal’s lijfwachten voordat ze
konden ontsnappen. Een woedende Jordaanse koning eiste dat Israël het tegengif
voor het gif dat op Mashal was gebruikt zou leveren in ruil voor de gevangen
Israëlische agenten. De zaak werd opgelost, maar met een enorme verlegenheid
voor Israël.
Benjamin Netanyahu had de moord op Khaled Mashal bevolen, vertelde mijn
gastheer.
“Dat was te verwachten,” antwoordde ik.
“Is dat zo?” vroeg mijn gastheer. “Weet u dat Hamas door Israël is
opgericht?”
Ik was verbijsterd. Ik was meegenomen naar een museum in de Kirya, waar
wapens, uniformen en andere uitrusting die op terroristen van Hamas waren
buitgemaakt, tentoongesteld werden. Hamas had tijdens mijn verblijf in Israël
talloze wreedheden begaan tegen het Israëlische volk. Ik zag hen als de vijand
van Israël,
En nu kreeg ik te horen dat Israël de hand had in de oprichting van
Hamas. De bedoeling, zo vertelde mijn gastheer, was om een politieke kloof te
creëren binnen de Palestijnse politieke leiding, en om de macht en invloed van
Yassar Arafats Fatah-organisatie af te zwakken. Daarin waren ze blijkbaar
geslaagd. Maar de gewelddadige reactie van Hamas op de Oslo Akkoorden had
Israël deze relatie doen heroverwegen, en al snel was Israël in open oorlog met
de creatie ervan.
Ik was bereid om de band tussen Israël en Hamas af te schrijven als een
mislukt politiek experiment, toen het er in 2006 op leek dat Israël Hamas zijn
gewelddadige verleden had vergeven, door de voorwaarden te scheppen die Hamas
aan een meerderheid van de zetels in het Palestijnse parlement hielpen. Tegen
2007 waren de slechte relaties tussen Hamas en Fatah echter verder
verslechterd, wat leidde tot een burgeroorlog tussen de twee facties die leidde
tot de opsplitsing van de Palestijnse entiteit in twee helften: de ene, geleid
door Fatah, bevond zich op de Westelijke Jordaanoever, terwijl de andere,
geleid door Hamas, in Gaza opereerde.
Later kwam aan het licht dat dit interne conflict tussen Palestijnen was
georkestreerd door Israël om het Palestijnse politieke lichaam te verdelen, het
te verzwakken en tegelijkertijd Israël de kans te geven om de betrekkingen met
Fatah te verbeteren op grond van het principe dat de vijand van mijn vijand
mijn vriend is.
In de loop van de daaropvolgende anderhalf decennium zag ik hoe Israël
zijn controle over Fatah en zijn vijandigheid tegenover Hamas inzette voor een
cyclus van nooit eindigend geweld die er altijd op uitliep dat de Palestijnse
zaak meer compromissen sloot die resulteerden in meer verloren grondgebied – en
meer verloren levens. De Gazaconflicten van 2014 en 2021 waren veelzeggend door
hun geweld tegen de Palestijnse burgers die daar woonden, geweld dat in het
Westen grotendeels werd genegeerd omdat mensen immuun werden voor de aanblik
van dode Palestijnse kinderen.
In de nasleep van de Hamas-aanval op Israël van 8 oktober 2023 zei het
spiergeheugen in mijn hart en hersenen me dat ik achter Israël moest staan toen
het op deze gruweldaad reageerde.
Maar toen zag ik hoe Israëlische generaals en politici op de nationale
televisie openlijk pleitten voor oorlogsmisdaden, de Palestijnen “beesten”
noemden en openlijk pleitten voor hun eliminatie.
Ik zag hoe de Israëli’s logen over de aard van de Hamas-aanvallen,
waardoor wat een vlekkeloze aanval was geweest op een reeks gemilitariseerde
nederzettingen en militaire bolwerken die het open concentratiekamp dat Gaza
was omringden, veranderde in een verhaal van ongecontroleerde bloeddorstigheid
dat vervolgens door een volgzame massamedia aan een onvoorwaardelijk westers
publiek werd voorgeschoteld.
Ik zag hoe de wereld zich schaarde achter de schok die werd veroorzaakt
door de fictie van 40 onthoofde Israëlische baby’s, terwijl er werd gezwegen
over de echte dood van bijna 400 Palestijnse kinderen die werden gedood – nee,
vermoord – door Israëlische luchtaanvallen.
Palestijnse kinderen gedood door Israëlische
bommen, Gaza, oktober 2023
En ik besloot dat ik niet langer achter Israël kon staan.
Ik kwam te laat voor de Palestijnse zaak. Ik was te zeer verwikkeld in
de Israëlische saga, te zeer geïnvesteerd in de Israëlische fantasie, om door
de bomen het bos nog te zien. Ik had het te druk met het haten van Hamas om te
beseffen dat ik in plaats daarvan datgene zou moeten haten dat Hamas in staat
stelde om de misdaden uit te voeren die het de afgelopen vier decennia heeft
begaan.
Simpel gezegd was ik blind voor de tragedie van het Palestijnse volk.
Vandaag weet ik dat de enige echte slachtoffers in de Israëlische saga
(buiten de kinderen uit alle lagen van de bevolking die verstrikt raken in de
tragische gebeurtenissen die hen worden opgedrongen door volwassenen die
beweren te werken aan een stralende en glanzende toekomst, maar alleen dood en
vernietiging brengen) het Palestijnse volk is.
De oprichters van Israël waren tenminste eerlijk genoeg om dit te
erkennen.
De zionisten van vandaag missen het morele karakter om toe te geven dat
Israël alleen gebouwd en in stand gehouden kan worden ten koste van een
levensvatbaar, vrij en onafhankelijk Palestina, dat Israël nooit zal toestaan
dat zo’n Palestina bestaat, en dat als er een zionistisch Israël is, er nooit
een onafhankelijk Palestina zal zijn.
De zonden der vaderen zijn echt, vooral als het gaat om de oprichters
van Israël en de misdaden die zij begingen tegen het Palestijnse volk. Moshe
Dyan heeft dit toegegeven. Dat deed ook David Ben Gurion. Dit waren mannen – fundamenteel
gebrekkig in hun ideologieën en motivaties, maar wel eerlijk.
Benjamin Netanyahu en zijn hedendaagse Israëlische collega-politici,
ongeacht hun politieke kleur, zijn niet zo integer. Het zijn verstokte
leugenaars, mannen en vrouwen die het ene beloven en vervolgens het andere doen
als het om de toekomst van Palestina gaat, terwijl ze Israël op het pad van
permanente oorlog leiden.
Ik ben laat bij de Palestijnse zaak gekomen, maar nu ik er toch ben, kan
ik het volgende zeggen: de beste manier om zowel Hamas als het zionistische
Israël te verslaan, is door een vrije en onafhankelijke Palestijnse staat te
steunen.
Ik heb nooit achter Hamas gestaan, en dat zal ik ook nooit doen.
Ik heb ooit achter Israël gestaan, maar dat zal ik nooit meer doen.
Al vier decennia lang heeft de samenspanning tussen Israël en Hamas zijn
tragische loop genomen, waarbij elke partij verkondigt de ander te willen
vernietigen, en toch weet elke partij de vreselijke waarheid – dat de één niet
kan bestaan zonder de ander.
Het Israëlisch-Palestijnse probleem is een eindeloze cyclus van geweld
geworden die zich voedt met de pijn en het lijden van het Palestijnse volk. Het
is tijd om een einde te maken aan deze cyclus.
Vanaf dit moment zal ik altijd achter het Palestijnse volk staan, ervan
overtuigd dat de enige weg naar vrede in het Midden-Oosten loopt via een
levensvatbaar Palestijns thuisland, waarvan de hoofdstad stevig en voor altijd
in Oost-Jeruzalem ligt.
Op die manier zal Hamas als terroristische organisatie rechteloos worden
– een legitieme Palestijnse staat neemt de voortdurende staat van conflict weg
waaraan Hamas bijdraagt, een status die gerechtvaardigd wordt door het streven
naar een legitieme Palestijnse staat die Zionistisch Israël nooit zal laten
bestaan.
Een legitieme Palestijnse staat delegitimeert het idee van een
zionistische Israëlische entiteit, die per definitie alleen kan bestaan door
het Palestijnse volk voortdurend uit te buiten. Benjamin Netanyahu was in staat
om de hedendaagse versie van de zionistische Israëlische staat in stand te
houden door angst te zaaien via de eindeloze cyclus van Hamas-gedreven geweld.
Verwijder de dreiging die van Hamas uitgaat, en Zionistisch Israël zal
niet langer in staat zijn om de burgers van Israël en de wereld te verblinden
voor de apartheid-achtige realiteit van het huidige Israëlische bestaan.
Fundamentele menselijkheid zal zionistisch Israël dwingen om zijn zionistische
ideologie af te schudden, net zoals apartheid Zuid-Afrika zijn lelijke erfenis
van blanke suprematie heeft afgeworpen. Het post-zionistische Israël zal
noodgedwongen moeten leren om vreedzaam en welvarend samen te leven met zijn
niet-joodse buren, niet als een koloniale apartheidsstaat, maar als
gelijkwaardige partners in het levensexperiment dat de mensen die het Heilige
Land hun thuis noemen, collectief in beslag zullen hebben genomen.
De
Palestijnse vlag boven Gaza
De woorden van het geweldige lied van Roger Waters, The Gunner’s Dream,
komen in me op als ik me zo’n plek voorstel:
You can relax
on both sides of the tracks
And maniacs
don’t blow holes in bandsmen by remote control
And everyone has recourse to the law
And no one kills the children anymore
Ik sta achter Palestina omdat ik in een wereld wil leven waar kinderen
niet langer uit bebloed meubilair worden geplukt dat over een Kibboets ligt die
door Hamas-schutters is geplunderd, of gebroken en zwartgeblakerd door roet uit
de resten van een huis worden gehaald dat door Israëlische bommen is
verpulverd.
Niemand vermoordt de kinderen meer.
Deze teksten komen misschien uit The Gunner’s Dream, maar ze zouden een
permanent onderdeel moeten zijn van de dromen van elk levend wezen dat beweert
nog een greintje menselijkheid en medeleven voor zijn medemensen te hebben.
Ik sta achter Palestina, omdat ik achter de kinderen van Israël en
Palestina sta, omdat ik heel goed weet dat de enige kans die ze hebben op een
toekomst waarin ze samen kunnen leven als buren verenigd in vrede, in plaats
van als vijanden verenigd in oorlog, het bestaan van een vrij en onafhankelijk
Palestina is.
Copyright ©
2023 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/waarom-ik-niet-langer-achter-israel-sta-en-dat-ook-nooit-meer-zal-doen/
