Oekraïne is geen op zichzelf staande kwestie van buitenlands beleid,
maar de spil waaromheen de economische vooruitzichten van Europa zullen
draaien.
mei 23, 2023
1911 12
Foto: Public Domain
De Europese
Unie investeert te veel in het Oekraïense oorlogsproject – en ook in haar
romance met Zelensky. Eerder dit jaar nog was het westerse (en EU-) narratief
dat het komende offensief van Oekraïne na de winter Rusland zou “breken” en de
oorlog een “coup de grace” zou geven. De krantenkoppen van de MSM sponnen
regelmatig een verhaal over Rusland op zijn laatste benen. Nu is de
berichtgeving van het establishment echter 180° gedraaid. Rusland loopt niet
“op zijn laatste benen” … schrijft Alastair
Crooke.
Twee zeer Establishment Anglo-Amerikaanse media in het Verenigd
Koninkrijk (waarin de berichten van het Amerikaanse establishment vaak
opduiken) hebben eindelijk – en bitter – toegegeven: “Sancties tegen Rusland
hebben gefaald“.
The Telegraph klaagt:
Ze “zijn een lachertje”; “Rusland had inmiddels
moeten instorten“.
Ook in Europa dringt te laat het besef door dat de offensieven van
Oekraïne niet beslissend zullen blijken, zoals nog maar enkele weken eerder
werd verwacht.
In een artikel van Kofman en Lee in Foreign Affairs wordt betoogd dat,
gezien het twijfelachtige Oekraïense offensief, de enige manier om verder te
gaan – zonder een historisch vernederend verlies te lijden – is om “de boel de
boel te laten” en zich te concentreren op het opbouwen van een oorlogscoalitie
voor de toekomst, een coalitie die kan hopen het militair-economische
steunpotentieel van Rusland op lange termijn te evenaren.
“Kofman-Lee bouwt langzaam de argumenten op waarom er geen dramatisch of
beslissend succes mag worden verwacht, en waarom het narratief in plaats
daarvan moet verschuiven naar het opbouwen van een duurzame infrastructuur voor
Oekraïne om te kunnen vechten tegen wat nu waarschijnlijk een zeer langdurig
conflict wordt”, merkt de
onafhankelijke commentator Simplicus op.
Eenvoudig gezegd, hebben de Europese leiders zich in een diep gat
gegraven. Door wat er nog in hun wapenarsenaal lag aan oude wapens voor Kiev te
legen, hoopten de Europese staten grimmig dat het komende lente/zomer-offensief
alles zou regelen, en zij zich niet meer met het probleem – de Oekraïne-oorlog
– zouden hoeven bezighouden. Weer fout: ze worden uitgenodigd om ‘dieper te
graven’.
Kofman-Lee gaan niet in op de vraag of het vermijden van vernedering
(NAVO en VS) een “lang slepend conflict” waard is. De VS hebben hun
terugtrekking uit Kaboel “overleefd”.
Toch lijken de Europese leiders niet in te zien dat de komende maanden
in Oekraïne een belangrijk keerpunt zijn; als de EU zich nu niet resoluut
verzet tegen “mission creep”, zal dat een hele reeks negatieve economische
gevolgen hebben. Oekraïne staat niet op zichzelf, maar is de spil waaromheen de
economische vooruitzichten van Europa zullen draaien.
Zelensky’s F-16 blitz door Europa vorige week geeft aan dat, terwijl
sommige Europese leiders willen dat Zelensky de oorlog beëindigt, hij –
omgekeerd – de oorlog (letterlijk) naar Rusland (en waarschijnlijk heel Europa)
wil voeren.
Seymour Hersh meldt:
“Tot nu toe heeft Zelensky, volgens een Amerikaanse functionaris, het advies
[om de oorlog te beëindigen] afgewezen en aanbiedingen van grote sommen geld om
zijn aftocht naar een landgoed in Italië te vergemakkelijken, genegeerd. Er is
geen steun in de regering Biden voor een regeling die het vertrek van Zelensky
inhoudt, en de leiders in Frankrijk en Engeland “zijn te schatplichtig” aan
Biden om een dergelijk scenario te overwegen”.
“En Zelensky wil nog meer”, zei de functionaris. “Zelensky vertelt ons
dat als je de oorlog wilt winnen, je me meer geld en meer spullen moet geven:
“Ik moet de generaals betalen”. Hij vertelt ons, zegt de functionaris, dat als
hij uit zijn functie wordt gezet, “hij naar de hoogste bieder gaat”. Hij gaat
liever naar Italië dan te blijven en mogelijk gedood te worden door zijn eigen
volk.
Toevallig krijgen de Europese leiders – door Kofman-Lee – een boodschap
mee die overeenkomt met die van Zelensky: Europa moet voorzien in de behoefte
van Oekraïne aan ondersteuning op lange termijn door zijn industrie te
herconfigureren om de wapens te produceren die nodig zijn om de
oorlogsinspanning te ondersteunen – tot ver na 2023 (om de formidabele
logistieke wapenproductiecapaciteit van Rusland te evenaren), en om te
voorkomen dat ze hun hoop vestigen op één enkele offensieve inspanning.
De oorlog wordt nu dus voorgesteld als een binaire keuze: “De oorlog
beëindigen” versus “De oorlog winnen”. Europa staat op een tweesprong; het
begint aarzelend aan de ene weg, om vervolgens om te keren en besluiteloos een
paar voorzichtige stappen te zetten op de andere weg. De EU zal de Oekraïners
opleiden om met F-16’s te vliegen, maar is terughoudend met het leveren van de
vliegtuigen. Het riekt naar symbolisme, maar symbolisme is vaak de vader van
mission-creep.
Nadat ze zich achter de regering-Biden hadden geschaard, omarmde een
onnadenkend EU-leiderschap gretig de financiële oorlog tegen Rusland. Ook een
NAVO-oorlog tegen Rusland werd zonder nadenken omarmd. Nu worden de Europese
leiders wellicht onder druk gezet om een logistieke wedloop met Rusland aan te
gaan. Dat wil zeggen dat Brussel wordt aangespoord om zich opnieuw te verbinden
tot “het winnen van de oorlog”, in plaats van “het beëindigen ervan” (zoals een
aantal staten willen).
Deze laatste EU-staten worden nu wanhopig om een uitweg te vinden uit
het gat waarin ze hebben gegraven. Wat als de VS de financiering
van Oekraïne zou stopzetten? Wat als Team Biden zich snel op
China richt? Politico
kopt: Het einde van de hulp aan Oekraïne nadert snel.
Terugdraaien zal niet gemakkelijk zijn. De EU kan blijven zitten met de
financiering van een “eeuwig conflict” en de nachtmerrie van een nieuwe
vluchtelingenstroom – waardoor de EU-middelen worden opgeslokt en de
immigratiecrisis, die de EU-kiezers al in beroering brengt, nog erger wordt.
De lidstaten lijken nog steeds bezig met wensdenken, en geloven half in
de verhalen over verdeeldheid in Moskou; geloven in
de “mind-omeletten”
van Prigozhin; geloven dat de Russische slow-cooking van Bakhmut een teken is
van uitputting van de troepenmacht, in plaats van een deel van de geduldige
Russische geleidelijke degradatie van de Oekraïense vermogens die over het hele
spectrum gaande is.
Deze oorlogssceptische staten, die hun symbolische aandeel in het
“pro-Oekraïnisme” leveren om te voorkomen dat zij door de Brusselse
nomenclatuur worden gegeseld, gokken op het onwaarschijnlijke idee dat Rusland
zal instemmen met een onderhandelde regeling – en meer dan dat, met een
regeling die gunstig is voor Oekraïne. Waarom zouden ze dat geloven?
“Het probleem van Europa,” zegt de bron van Seymour Hersh, met
betrekking tot een snelle regeling van de oorlog, “is dat het Witte Huis wil
dat Zelensky overleeft”; en “ja”, Zelensky heeft ook zijn kaders van Brusselse
liefhebbers.
Het duo van Buitenlandse Zaken voorspelt dat een bewapeningswedloop –
alweer – een “inkoppertje” zou zijn:
“Rusland lijkt niet goed gepositioneerd voor een eeuwige oorlog. Het
vermogen van Rusland om materieel uit opslagplaatsen te repareren en te
herstellen lijkt zo beperkt dat het land in toenemende mate vertrouwt op
Sovjetmaterieel uit de jaren vijftig en zestig om gemobiliseerde regimenten op
te vullen. Naarmate Oekraïne beter westers materieel aanschaft, begint het
Russische leger steeds meer te lijken op een museum uit de vroege Koude
Oorlog”.
Werkelijk? Doen deze Amerikaanse journalisten ooit aan cross-check of
factchecken? Blijkbaar niet. In het eerste kwartaal van 2023 werden in Rusland
meer tanks geproduceerd dan in heel 2022. Bij extrapolatie produceerde
Rusland voorheen meer dan 150-250 tanks per jaar, terwijl Medvedev beloofde dit
op te schroeven naar 1600+. Hoewel dit aantal inclusief gerenoveerde en
gemoderniseerde tanks is (die het leeuwendeel uitmaken), is het nog steeds een
indicatie van een enorme industriële productie.
De EU bespreekt deze cruciale beslissingen over de rol van Europa in de
oorlog niet in het openbaar. Alle gevoelige zaken worden in de EU achter
gesloten deuren besproken. Het probleem met dit democratisch
tekort is dat de gevolgen van deze Rusland-gerelateerde
kwesties bijna elk aspect van het Europese economische en sociale leven raken.
Er worden veel vragen gesteld; er volgt weinig of geen discussie.
Waar en wat zijn Europa’s “rode lijnen”? Geloven de EU-leiders echt dat
ze Zelensky de door hem gewenste F-16’s moeten leveren? Of gokken ze op de
eigen “rode lijnen” van Washington en laten ze hen ermee wegkomen? Gevraagd op
maandag of de VS haar standpunt over de levering van F16’s aan Oekraïne had
gewijzigd, zei de woordvoerder van de Nationale Veiligheidsraad van het Witte Huis,
John Kirby: “Nee”. Deze F-16 kwestie is geen game-changer; het kan echter wel
de dunne rand worden naar een “eeuwige oorlog”. Het kan ook het begin zijn van
WO 3.
Zal de EU haar steun aan het Oekraïne-project militair beëindigen (in
overeenstemming met eerdere waarschuwingen van de VS aan Zelensky), als het
Oekraïense offensief afneemt – zonder enige winst?
Wat zal de reactie van de EU zijn, als zij door de VS wordt uitgenodigd
deel te nemen aan een wapenwedloop tegen Rusland? Voor alle duidelijkheid: de
herstructurering van de Europese infrastructuur naar een oorlogseconomie heeft
enorme gevolgen (en kosten).
Bestaande concurrerende infrastructuur zou moeten worden omgebouwd van
exportproducten naar wapens. Is er vandaag de dag voldoende gekwalificeerd
personeel om dit te bemannen? Het aanleggen van nieuwe aanvoerlijnen voor
wapens is een langzaam en ingewikkeld technisch proces. En dit komt bovenop de
vervanging door Europa van efficiënte energie-infrastructuur door nieuwe groene
structuren die minder efficiënt, minder betrouwbaar en duurder zijn.
Is er een uitweg uit het “gat” dat de EU voor zichzelf heeft gegraven?
Ja – die heet “eerlijkheid”. Als de EU snel een einde aan de oorlog wil
maken, moet zij begrijpen dat er twee opties zijn: Oekraïense capitulatie en
een akkoord op de voorwaarden van Moskou; of voortzetting van de
uitputtingsslag op het oorlogsvermogen van Oekraïne, totdat de Oekraïense
strijdkrachten worden ingehaald door entropie.
Eerlijkheid gebiedt de EU de misleidende houding te laten varen dat
Moskou zal onderhandelen over een regeling op de voorwaarden van Zelensky. Die
laatste weg zal geen oplossing brengen.
En eerlijkheid gebiedt de EU toe te geven dat deelname aan de financiële
oorlog tegen Rusland een
vergissing was. Eén die moet worden rechtgezet.
Copyright ©
2023 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/de-eu-gaat-failliet-aan-het-oekraiense-oorlogsproject/
