februari 2, 2023 5441 27
Een echte “mea culpa”, een voortdurende en snelle herziening van de geschiedenis, of verdere narratieven met betrekking tot “amnestie” voor
U beslist…
In een
niet minder liberaal blad dan Newsweek, heeft Kevin Bass
(MS MD/PHD Student, Medical School) een nogal verrassend (en ‘moedig’)
opiniestuk geschreven waarin hij zegt dat “het tijd is dat we als
wetenschappelijke gemeenschap toegeven dat we fout zaten met COVID en dat het
levens kostte…”.
[Tyler: nadruk van
ons].
Als medisch student en onderzoeker heb ik de inspanningen van de
volksgezondheidsautoriteiten met betrekking tot COVID-19 krachtig gesteund.
Ik geloofde dat de autoriteiten reageerden op de grootste
volksgezondheidscrisis van ons leven met mededogen, toewijding en
wetenschappelijke expertise. Ik steunde hen toen ze opriepen tot lockdowns,
vaccins en boosters.
Ik had het mis. Wij in de wetenschappelijke gemeenschap hadden het mis.
En het kostte levens.
Ik zie nu dat de wetenschappelijke gemeenschap, van het CDC tot de WHO
tot de FDA en hun vertegenwoordigers, herhaaldelijk het bewijsmateriaal
overschatte en het publiek misleidde over haar eigen standpunten en
beleid, onder meer over natuurlijke versus
kunstmatige immuniteit, sluiting van scholen en ziekteoverdracht, verspreiding
van aërosolen, maskermandaten, en effectiviteit en veiligheid van
vaccins, vooral bij jongeren. Allemaal wetenschappelijke fouten op dat
moment, niet achteraf. Het is verbazingwekkend dat sommige van deze
verdoezelingen nog steeds bestaan.
Maar misschien nog belangrijker dan elke individuele fout was hoe
gebrekkig de algemene aanpak van de wetenschappelijke gemeenschap was, en nog
steeds is. Deze was gebrekkig op een manier die de doeltreffendheid
ervan ondermijnde en resulteerde in duizenden, zo niet miljoenen te voorkomen
sterfgevallen.
Wat we niet goed hebben begrepen is dat voorkeuren bepalen hoe
wetenschappelijke expertise wordt gebruikt, en dat onze voorkeuren kunnen
verschillen – sterker nog, inderdaad waren onze voorkeuren erg verschillend van
veel van de mensen die wij dienen. Wij creëerden beleid op basis van
onze voorkeuren en rechtvaardigden dat vervolgens met gegevens. En vervolgens
schilderden we de tegenstanders van onze inspanningen af als misleid, onwetend,
egoïstisch en slecht.
We maakten van wetenschap een teamsport, en daarmee werd het geen
wetenschap meer. Het werd wij tegen zij, en “zij” reageerden op de enige manier
die men van hen kon verwachten: door zich te verzetten.
We sloten belangrijke delen van de bevolking uit van beleidsontwikkeling
en hekelden critici, wat betekende dat we een monolithische reactie inzetten in
een uitzonderlijk diverse natie, een samenleving creëerden die meer dan ooit
gefragmenteerd was, en al lang bestaande verschillen in gezondheid en economie
verergerden.
Onze emotionele reactie en ingebakken partijdigheid verhinderden dat we
het volledige effect zagen van onze acties op de mensen die we geacht worden te
dienen. We minimaliseerden systematisch
de nadelen van de interventies die we oplegden – opgelegd zonder de inbreng,
toestemming en erkenning van degenen die ermee moesten leven. Op die manier
schonden wij de autonomie van degenen die de meeste negatieve gevolgen van ons
beleid zouden ondervinden: de armen, de werkende klasse, kleine ondernemers,
zwarten en Latino’s, en kinderen. Deze bevolkingsgroepen werden over het hoofd
gezien, omdat ze voor ons onzichtbaar werden gemaakt door hun systematische
uitsluiting van de dominante, corporatieve mediamachine die verondersteldt
alwetend te zijn.
De meesten van ons spraken zich niet uit voor support voor alternatieve
standpunten, en velen van ons probeerden die te onderdrukken. Toen sterke wetenschappelijke stemmen zoals de wereldberoemde
Stanford professoren John Ioannidis, Jay Bhattacharya en Scott Atlas, of de University of California San
Francisco professoren Vinay Prasad en Monica Gandhi, alarm sloegen namens
kwetsbare gemeenschappen, werden zij geconfronteerd met zware censuur door
meedogenloze meutes van critici en tegenstanders in de wetenschappelijke
gemeenschap – vaak niet op basis van feiten, maar uitsluitend op basis van
verschillen in wetenschappelijke mening.
Toen voormalig president Trump wees op de nadelen van interventie, werd
hij publiekelijk weggezet als een sukkel. En toen Dr. Antony Fauci zich tegen
Trump verzette en de held van de volksgezondheidsgemeenschap werd, gaven wij
hem onze steun om te doen en te zeggen wat hij wilde, zelfs als hij het mis
had.
Trump was in de verste verte niet perfect, evenmin als de academische
critici van het consensusbeleid. Maar de hoon die wij hen toedichtten, was een
ramp voor het vertrouwen van het publiek in de reactie op de pandemie. Onze
aanpak heeft grote delen van de bevolking vervreemd van wat een nationaal,
gezamenlijk project had moeten zijn.
En we betaalden de prijs. De woede van degenen die door de
deskundigenklasse werden gemarginaliseerd, explodeerde en domineerde de social
media. Bij gebrek aan het
wetenschappelijke lexicon om hun onenigheid uit te drukken, wendden veel
dissidenten zich tot complottheorieën en een huisindustrie van
wetenschappelijke misleiders om hun zaak te bepleiten tegen de consensus van de
deskundigenklasse die de pandemische mainstream domineerde. De regering
bestempelde deze toespraak als “desinformatie” en gaf de schuld aan
“wetenschappelijk analfabetisme” en “onwetendheid”, en spande samen met Big
Tech om deze spraak agressief te onderdrukken, waarbij de geldige politieke
zorgen van de tegenstanders van de regering werden weggevaagd.
En dit ondanks het feit dat het pandemiebeleid werd gecreëerd door een
flinterdunne laag van de Amerikaanse samenleving die zichzelf heeft gezalfd om
de arbeidersklasse te besturen – leden van de academische wereld, overheid,
geneeskunde, journalistiek, techniek en volksgezondheid, die hoog opgeleid en
bevoorrecht zijn. Vanuit het comfort van hun privileges prijst deze elite
paternalisme, in tegenstelling tot de gemiddelde Amerikaan, die zelfredzaamheid
prijst en in zijn dagelijks leven regelmatig met risico’s rekening moet houden.
Het is gewetenloos dat veel van onze leiders geen rekening hebben gehouden met
de ervaringen van mensen aan de andere kant van de kloof.
Voor ons onbegrijpelijk door deze klassekloof, beoordeelden we critici
van lockdown als lui, achterlijk en zelfs slecht. Wij deden degenen die hun
belangen behartigden af als “zwendelaars”. Wij geloofden dat “verkeerde
informatie” de onwetenden activeerde, en we we weigerden te accepteren dat
zulke mensen gewoon een ander, geldig standpunt hadden.
Wij stelden beleid op voor de mensen zonder hen te raadplegen. Als onze
volksgezondheidsfunctionarissen minder hoogmoedig waren geweest, zou de
pandemie in de Verenigde Staten een heel ander verloop hebben gehad, met veel
minder verloren levens.
In plaats daarvan zijn we in
Amerika getuige geweest van een massaal en voortdurend verlies van levens als
gevolg van wantrouwen jegens vaccins en het gezondheidszorgstelsel; een massale
concentratie van rijkdom door reeds rijke elites; een toename van zelfmoorden
en wapengeweld, vooral onder de
armen; een bijna verdubbeling van het
aantal depressies en angststoornissen, vooral onder jongeren; een catastrofaal
verlies van onderwijsresultaten onder reeds achtergestelde kinderen;
en onder de meest kwetsbaren een massaal verlies van vertrouwen
in de gezondheidszorg, de wetenschap, wetenschappelijke autoriteiten en
politieke leiders in het algemeen.
Mijn motivatie om dit te schrijven is eenvoudig:
Het is mij duidelijk dat om het vertrouwen van het publiek in de
wetenschap te herstellen, wetenschappers publiekelijk moeten bespreken wat er
goed en fout ging tijdens de pandemie, en waar we het beter hadden kunnen doen.
Het is OK om fout te zitten en toe te geven waar men fout zat en wat men
heeft geleerd. Dat is een centraal onderdeel van de manier waarop wetenschap
werkt. Toch vrees ik dat velen zich te zeer verschansen in groepsdenken en te
bang zijn om publiekelijk hun verantwoordelijkheid te nemen om dit te doen.
Om deze problemen op lange termijn op te lossen is een grotere inzet
voor pluralisme en tolerantie in onze instellingen nodig, inclusief het opnemen
van kritische en impopulaire stemmen.
Er moet een einde komen aan intellectueel elitarisme, credentialisme en
classisme. Het herstel van het vertrouwen in de volksgezondheid en onze
democratie hangt ervan af.
Het probleem was
niet de onwetendheid van de mensen over de feiten, maar het georganiseerde antagonisme en de censuur tegen iedereen die
gegevens presenteerde die in strijd waren met de mandaatagenda. Dit afgezien
van uitspraken zoals die van de LA Times, die stelde dat het bespotten van de
dood van “anti-vaxxers” nodig en
gerechtvaardigd kon zijn. Na twee jaar van dit soort
arrogante onzin is het moeilijk voor te stellen dat mensen bereid zijn te doen
alsof alles goed gaat.
De actieve poging
om alle tegengestelde gegevens de mond te snoeren is echter de hoofdmisdaad, en
nee, die kan nooit worden vergeten of vergeven.
De mensen zijn nog steeds razend…
Het valt op dat de
timing van de Atlantic’s
oproep tot passieve vergeetachtigheid en nu dit opiniestuk
mea culpa samenvalt met het snel naderende
einde van de COVID-noodverklaringen, te midden van een groeiende
politieke reactie op de afgelopen twee jaar van zinloze lockdowns en mandaten,
en Democraten waren instrumenteel in de uitvoering van beide. Een groot deel
van de bevolking ziet één partij als de oorzaak van veel van hun conflicten in
het Covid-tijdperk.
Misschien beseffen
de mainstream media plotseling dat ze misschien wat vergelding onder ogen
moeten zien voor hun Covid-ijver? “We wisten het
niet! We volgden gewoon orders op!” Het klinkt allemaal nogal
bekend.
Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws.
