Gevaccineerden ontvangen nog meer slecht nieuws – POTS

Een toename van het aantal gevallen van deze slopende aandoening van het autonome zenuwstelsel stimuleert innovatieve behandelingen.

juli 20, 2023   12141   33 

    Foto: freepik / shayne_ch13

De COVID-19 pandemie werpt een verontrustende schaduw vooruit in de vorm van het posturale orthostatische tachycardiesyndroom (POTS). Dit verbijsterende gezondheidsprobleem, dat gekenmerkt wordt door een aanzienlijke stijging van de hartslag wanneer men opstaat, krijgt steeds meer aandacht in de medische gemeenschap vanwege een toename van het aantal gevallen, schrijft Sheramy Tsai.

2 Reizen, 1 diagnose

Phoebe Eaton en Aubrey George, twee actieve vrouwen van midden 20, zagen hun leven abrupt verstoord door de raadselachtige symptomen van POTS.

Mevrouw Eaton, een 25-jarige lerares in opleiding, merkte het begin van de symptomen op na haar eerste COVID-19 vaccin. Ze meldde terugkerende urineweginfecties, aanhoudende vermoeidheid, migraine, gewichtsverlies en onregelmatige bloedsuikerspiegels. Haar gezondheid verslechterde na haar laatste vaccinatiedosis.

“Ik begon flauw te vallen, wat zich ontwikkelde tot aanvallen, waardoor ik gedwongen werd om mijn lerarenopleiding op te geven,” zei ze.

Bij mevrouw George doken de symptomen op na drie hersenschuddingen binnen zes maanden. Chronische hoofdpijn, duizeligheid en vermoeidheid werden haar ongewenste constanten.

Voorheen werd ze de “Energizer Bunny” genoemd, maar nu kampt ze met veel symptomen die zich uitstrekken over het cardiovasculaire systeem en het spijsverteringsstelsel.

“Elke activiteit vereist extra aandacht en voorbereiding, wat vermoeiend kan zijn,” zei mevrouw George.

POTS vormt een unieke uitdaging omdat het vaak over het hoofd wordt gezien.

“Veel mensen zeggen tegen me: ‘Maar je ziet er zo goed uit,’ wat leuk is om te horen, maar als je je rot voelt, geeft dat je het gevoel dat men liegt of het verzint,” zei mevrouw Eaton.

Ontmaskering van de verborgen aandoening die POTS heet

POTS valt onder de bredere categorie van aandoeningen die dysautonomie genoemd wordt. Het wijst op een storing in het autonome zenuwstelsel, dat in stilte cruciale functies zoals ademhaling, spijsvertering en hartslag regelt. Wanneer dit systeem hapert, zoals bij POTS, kan dit de gezondheid en de dagelijkse levenskwaliteit ondermijnen.

POTS uit zich voornamelijk als een aanzienlijke toename van de hartslag wanneer u van een zittende of liggende positie naar een staande positie gaat. De diagnose wordt meestal gesteld als iemands hartslag met meer dan 30 slagen per minuut stijgt binnen slechts 10 minuten na het staan. Als iemands hartslag bijvoorbeeld van 70 terwijl hij zit naar 100 of meer springt als hij opstaat, is dat een sterke aanwijzing dat er sprake is van POTS.

Voor kinderen en adolescenten ligt de diagnostische drempel hoger en is een stijging van 40 slagen per minuut of meer vereist. De verhoogde hartslag valt niet samen met een daling van de bloeddruk.

POTS geeft een breed scala aan symptomen, waaronder vermoeidheid, hoofdpijn, licht in het hoofd, hartkloppingen, misselijkheid en cognitieve stoornissen zoals hersenmist. De combinatie en intensiteit van deze symptomen, die minstens drie maanden aanwezig moeten zijn, kan sterk variëren tussen patiënten.

Historisch gezien werd POTS gezien als een zeldzame aandoening. Dysautonomia International, een belangrijke non-profitorganisatie die zich inzet voor onderzoek naar en bewustmaking van dysautonomie, schat dat ongeveer 6 miljoen Amerikanen lijden aan POTS. Dit aantal is verdubbeld sinds de COVID-19 pandemie begon, meldden ze. Door de ongrijpbare aard van de ziekte en het beperkte bewustzijn in de gezondheidszorg kan de werkelijke prevalentie echter aanzienlijk hoger liggen.

De variabiliteit van POTS symptomen wordt alleen geëvenaard door hun impact op het dagelijks leven van patiënten. Terwijl sommige mensen met milde symptomen erin slagen om hun gewone werk, school en sociale activiteiten vol te houden, kunnen routinetaken zoals baden, huishoudelijk werk, eten, rechtop zitten en zelfs staan of lopen voor anderen een grote uitdaging vormen vanwege de ernstige symptomen.

 “Ik kan niet autorijden. Ik ben heel snel moe en heb hartpijn en ademnood bij het uitvoeren van taken. Ik kan geen eenvoudige dingen meer doen, zoals de boodschappen of de vaatwasser legen zonder flauw te vallen. Ik ben mijn onafhankelijkheid grotendeels kwijt.” aldus mevrouw Eaton.

Specialisten die POTS behandelen vergelijken de functionele beperkingen die bij deze patiënten worden waargenomen vaak met die van patiënten met aandoeningen zoals kanker of congestief hartfalen.

Een cruciale studie met meer dan 5.500 deelnemers heeft de economische gevolgen en de gevolgen voor de werkgelegenheid van een leven met POTS aan het licht gebracht.

Het onderzoek, dat werd uitgevoerd in samenwerking met Dysautonomia International, onthulde dat slechts 48 procent van de POTS-patiënten werk had. Van hen wilde 67 procent meer uren werken, maar werd daarbij gehinderd door hun aandoening.

Bijna driekwart van de deelnemers meldde inkomensverlies als gevolg van POTS, waarbij een derde meer dan $10.000 verloor in het jaar voorafgaand aan het onderzoek. Het onderzoek benadrukte ook bredere maatschappelijke effecten, aangezien 28,5 procent van de verzorgers inkomensverlies leed vanwege hun zorgtaken.

De auteurs zeiden: “POTS vormt een aanzienlijk risico voor verminderde werkgelegenheid en meer economisch verlies bij mensen met deze aandoening en hun verzorgers.”

Dr. Tae Chung, die het POTS-programma leidt aan de Johns Hopkins University School of Medicine, ziet de grimmige realiteit van deze statistieken dagelijks in zijn kliniek.

“Veel POTS-patiënten die blijven werken, moeten hun levensstijl aanpassen vanwege hun symptomen,” vertelde hij aan The Epoch Times. “Een aanzienlijk aantal slaagt er bijvoorbeeld in om hun fulltime baan te behouden, voornamelijk omdat ze de flexibiliteit hebben om op afstand te werken. Deze aandoening treft vooral jonge mensen, omdat zij vaak moeten werken om hun ziektekostenverzekering te behouden.”

Op basis van zijn ervaring in de frontlinie benadrukte Dr. Chung de kritieke situatie.

“Om deze redenen is er dringend behoefte aan de ontwikkeling van een ziektemodificerende behandeling voor POTS, naast een verbeterde herkenning, diagnose en behandeling,” zei hij.

COVID-19 en de onverwachte toename van POTS

POTS blijft uitdagende vragen opwerpen en wetenschappers hebben nog steeds geen duidelijke oorzaak gevonden. De wetenschappelijke gemeenschap legt echter steeds meer verbanden bloot met COVID-19 en de bijbehorende vaccins.

Hoewel de precieze oorzaak van post-COVID POTS nog steeds onderzocht wordt, zijn mogelijke theorieën de productie van auto-antilichamen, directe toxische effecten van het virus of een gestimuleerde reactie van het sympathische zenuwstelsel.

“Sinds de COVID pandemie is het aantal verwijzingen naar onze POTS-kliniek aanzienlijk toegenomen,” zei Dr. Chung.

Hij suggereerde dat COVID-19 mensen kan predisponeren voor POTS, een theorie die volgens hem ondersteund wordt door nieuw onderzoek.

Dr. Jordan Pastorek, superviserend arts in het POTS Treatment Center, heeft deze verschuiving ook waargenomen.

“Een aanzienlijk groot deel van onze patiënten meldt nu dat hun POTS-symptomen beginnen na een COVID-infectie of een dosis van het vaccin. Dit is een duidelijke verschuiving ten opzichte van de periode vóór de pandemie, toen we vaak POTS-gevallen zagen als gevolg van infecties zoals griep, de ziekte van Lyme en mononucleose, maar ook hersenschuddingen,” zei Dr. Pastorek.

Zijn inzichten komen overeen met de toenemende wereldwijde meldingen van gevallen die wijzen op een trend van voorheen gezonde personen die POTS ontwikkelen na mRNA COVID-19 vaccinaties. Eén rapport beschrijft een 42-jarige man zonder eerdere POTS-symptomen die de aandoening ontwikkelde na zijn eerste dosis mRNA COVID-19 vaccin.

De bevindingen kunnen verband houden met de werking van mRNA-vaccins. Deze vaccins gebruiken een stukje van de genetische code van het virus om een eiwit in onze cellen aan te maken, waardoor het immuunsysteem antilichamen aanmaakt.

“De vorming van antilichamen zet een auto-immuunreactie in gang die de ziekte POTS stimuleert,” schreven de auteurs van het rapport.

Een gedetailleerde studie in Nature Cardiovascular Research, gepubliceerd in december 2022, identificeerde ook een mogelijke correlatie tussen POTS en COVID-19 vaccinatie, maar benadrukte een sterker verband tussen POTS en de resteffecten van een SARS-CoV-2 infectie.

Met behulp van een dataset van 284.592 gevaccineerde personen, waarvan 93 procent het mRNA-vaccin ontving, vond het onderzoek een toename van 33 procent in de kans op het ontwikkelen van POTS. Meer dan de helft van de in totaal 4.526 POTS-diagnoses trad op na vaccinatie.

“POTS-gerelateerde diagnoses lijken met een verhoogde frequentie te worden verkregen na, in vergelijking met vóór, COVID-19 vaccinatie, vooral in vergelijking met meer algemeen gediagnosticeerde aandoeningen, maar met een snelheid die ongeveer vijf keer lager is dan na SARS-CoV-2 infectie,” concludeerden de auteurs.

De auteurs waarschuwden tegen het gebruik van de studieresultaten om vaccinatie te vermijden.

“Deze studieresultaten zijn niet bedoeld om het gebruik van het COVID-19 vaccin te ontmoedigen, vooral gezien het relatief hogere risico op het ontwikkelen van POTS na SARS-CoV-2 infectie,” schreven ze.

De hindernissen in de gezondheidszorg voor POTS-patiënten

Te midden van een gezondheidszorgsysteem dat onder druk staat door de nasleep van een wereldwijde pandemie, worden POTS-patiënten geconfronteerd met problemen op het gebied van tijd en middelen.

“We hebben te maken met een achterstand van meer dan twee jaar, alleen al om patiënten in ons behandelcentrum te krijgen,” zei Dr. Chung.

Ondanks de wereldwijde impact op miljoenen mensen blijft POTS grotendeels onbekend bij veel professionals in de gezondheidszorg, wat vaak resulteert in een lange en moeilijke weg naar een juiste diagnose. Een onderzoek uit 2013 van Dysautonomia International benadrukte deze strijd voor meer dan 700 POTS-patiënten.

Gemiddeld moeten patiënten zes jaar wachten voordat ze de juiste diagnose krijgen. Slechts 25 procent krijgt de diagnose binnen het eerste jaar na het optreden van de symptomen, en velen reizen meer dan 160 km voor medische zorg in verband met POTS. Wat de zaken nog ingewikkelder maakt, is dat 59 procent van de patiënten in eerste instantie wordt afgewezen door artsen die denken dat hun ernstige symptomen puur psychologisch zijn.

Dr. Chung benadrukt nog veel meer hindernissen waar POTS-patiënten mee te maken hebben: een gebrek aan kennis, ongrijpbare biomarkers, beperkte behandelingsmogelijkheden en een slopende ernst van de ziekte.

Toch onderstreept hij een kritieke wegversperring.

“Hoewel mijn mening misschien vooringenomen is, geloof ik dat het gebrek aan onderzoeksfinanciering een van de grootste uitdagingen vormt voor het bevorderen van de POTS-zorg,” vertelde Dr. Chung aan The Epoch Times.

Veelzijdige behandelingsaanpak voor POTS-patiënten

Een van de complexiteiten bij de behandeling van POTS is de sterke variatie in individuele symptomen, waardoor een gepersonaliseerde behandelingsstrategie nodig is. In het Johns Hopkins POTS-behandelcentrum begint het proces met een patiëntgerichte focus, waarbij strategieën worden ontwikkeld die variëren van subtiele aanpassingen in de levensstijl tot het gebruik van medicijnen.

Een belangrijke hoeksteen van deze strategie is het verbeteren van de vochtinname om het bloedvolume te verhogen en het aanpassen van dagelijkse activiteiten, zoals het veranderen van de manier waarop patiënten van zitten naar staan bewegen. Oefeningen voor fysiotherapie, aangepast aan het tolerantieniveau van elke patiënt, maken ook integraal deel uit van het therapeutische schema.

De rol van medicatie is tweeledig, gericht op zowel de POTS-symptomen als eventuele onderliggende aandoeningen. Dit kan het gebruik van bètablokkers of andere hartslagverlagende medicijnen omvatten. Voor sommigen kunnen medicijnen worden aanbevolen die het vermogen van het lichaam om zout en vocht te absorberen versterken, of medicijnen die de bloedvaten vernauwen om de bloedstroom naar het hart en de hersenen te verbeteren.

Het voorschrijven van dieetaanpassingen, zoals een verhoogde zoutinname en hydratatie, vormt een andere aanvalslinie die verlichting van de symptomen biedt. Een klein onderzoek aan de Vanderbilt Universiteit bevestigt deze aanpak en toonde verbetering van de symptomen aan bij POTS-patiënten die een zoutrijk dieet volgden, hoewel het niet leidde tot volledige uitroeiing van de symptomen.

Compressiekousen zijn veelbelovend gebleken bij de behandeling van POTS door de bloeddoorstroming te verbeteren en de symptomen te verlichten. Mevrouw Eaton was een voorstander van deze interventie.

“Compressiekousen helpen echt om mijn dagelijkse symptomen onder controle te houden,” zei ze.

Het laatste cruciale element van de aanpak is counseling, waarbij patiënten en hun familie praktische strategieën krijgen aangereikt om met POTS om te gaan.

POTS aanpakken met holistische benaderingen

Terwijl de conventionele geneeskunde zich meestal richt op het beheersen van de POTS-symptomen, is er een verschuiving gaande naar het aanpakken van de onderliggende oorzaken.

POTS Care in Texas pioniert met deze aanpak door biofeedback, gespecialiseerde supplementen en ontstekingsarme diëten in de behandeling te integreren. Biofeedback, een niet-invasieve methode, stelt patiënten in staat om lichaamsfuncties zoals de hartslag te controleren. De instelling biedt persoonlijke supplementen om aan de individuele voedingsbehoeften te voldoen en adviseert een ontstekingsarm dieet om de symptomen zo min mogelijk te triggeren.

“Onze inspanningen zijn gericht op het vinden en behandelen van de onderliggende oorzaak van POTS en de vele comorbide aandoeningen,” zo staat te lezen op de website van de kliniek.

Het doel gaat verder dan het verlichten van de symptomen – het is gericht op een blijvende, duurzame verbetering van de gezondheid.

Gediplomeerd cardioloog Dr. Jack Wolfson, geprezen om zijn succes in het behandelen van POTS-patiënten via natuurlijke methoden, leidt de Natural Heart Doctor kliniek. Wolfson staat bekend om zijn affiniteit met holistische therapieën en sluit zich aan bij het ethos van POTS Care, waarbij hij een duidelijk standpunt inneemt over curatieve in plaats van symptomatische behandeling.

“POTS is in de kern een ontstekingsaandoening,” vertelde Dr. Wolfson aan The Epoch Times. “Onze aanpak draait om het identificeren en behandelen van de oorzaak. Voor sommige patiënten is dat schimmelvergiftiging. Voor anderen is het een hoge belasting door andere gifstoffen. Bij weer anderen is het een verstoring van het evenwicht in het zenuwstelsel. We hebben opmerkelijke vooruitgang gezien bij onze patiënten door deze factoren direct aan te pakken.”

De verschuiving naar alternatieve behandelingen en een beter begrip van POTS betekent een nieuw hoofdstuk in de behandeling van dit ingewikkelde syndroom. Ondanks de voortdurende uitdaging om POTS volledig te begrijpen, biedt de integratie van alternatieve therapieën met traditionele methoden hernieuwde hoop voor veel patiënten.

---

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. 

https://www.frontnieuws.com/gevaccineerden-ontvangen-nog-meer-slecht-nieuws-pots/

American Cancer Society: Patiënten behandelen is schadelijk voor de planeet – ze zouden moeten sterven

juli 23, 2023   871   4 

   Via Freepik

De American Cancer Society (ACS) heeft gewaarschuwd dat de behandeling van kankerpatiënten slecht is voor de planeet omdat de “koolstofvoetafdruk” van veel procedures te groot is.

Sinds 2020 is de globalistische elite begonnen met het promoten van het idee dat de behandeling van kanker een grote “klimaatimpact” heeft, bericht Thepeoplesvoice.

Op 18 mei 2020 publiceerde CA: A Cancer Journal for Clinicians, een tijdschrift van de ACS, een angstaanjagend “wetenschappelijke” paper gepubliceerd waarin gewaarschuwd wordt dat de behandeling van kanker bijdraagt aan de “door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde”.

Slaynews.com meldt: Deze beweringen zijn blijven groeien in de iets meer dan drie jaar sinds die studie werd gepubliceerd.

De Verenigde Staten kampen nu echter met een mysterieus tekort aan geneesmiddelen voor de behandeling van kanker.

Volgens de ACS in 2020 is de “koolstofvoetafdruk van kankerzorg” te groot geworden.

De ACS stelt dat de pogingen om patiënten van de ziekte te verlossen de vermeende door de mens veroorzaakte “klimaatverandering” dreigen te versnellen.

Nu, in 2023, is er een mysterieus tekort aan de gebruikelijke geneesmiddelen die kankerartsen gebruiken om patiënten te behandelen.

Vóór het tekort klaagden sommige kankerartsen er ook al over dat de behandelingen schadelijk zijn voor het milieu.

Is dit allemaal gewoon één groot vreemd toeval, of was het plan altijd al om de moderne geneeskunde de schuld te geven van de opwarming van de aarde en tegelijkertijd de kankerzorg geleidelijk af te schaffen onder het mom van het feit dat er niet meer genoeg kankermedicijnen beschikbaar zijn om iedereen te behandelen?

Marc Morano van Climate Depot schreef hierover dat het op zijn zachtst gezegd vreemd is dat zaken als anesthesie en medicijnen tegen kanker plotseling op de korrel worden genomen door de “opwarming van de aarde” menigte.

Wat anesthesie betreft, proberen ze bepaalde soorten te verbieden die zogenaamd het ergste effect op het klimaat hebben, maar wat kankermedicijnen betreft, zijn er plotseling niet genoeg medicijnen die in kankerklinieken terechtkomen.

The Lancet publiceerde onlangs een studie over het tekort aan medicijnen tegen kanker en hoe dit de kankerzorg beïnvloedde.

Er is vooral een tekort aan chemotherapiemedicijnen in de Verenigde Staten, met een dieptepunt in drie decennia.

Het tekort is nu zo groot dat deskundigen de situatie een “crisispunt” noemen.

Maar liefst 100.000 patiënten hebben nu geen toegang meer tot chemotherapiemedicijnen zoals vroeger.

Bedrijfsmedia zoals Politico en PBS News waarschuwen dat zowel artsen als patiënten steeds vaker moeilijke keuzes moeten maken over wat ze als alternatief moeten doen.

Ziekenhuizen en kankercentra in het hele land hebben bijna geen voorraad meer van twee belangrijke injecteerbare medicijnen tegen kanker: carboplatine en cisplatine.

Politico viert deze tekorten door koppen te plaatsen met de tekst: “Kunnen ziekenhuizen veranderen in klimaatveranderingsbestrijdende machines? Een kijkje in de vergroening van de Amerikaanse gezondheidszorg”.

Aangezien “groen” meestal code is voor anti-menselijk, kunnen we alleen maar aannemen dat wat ze bedoelen met de “vergroening” van de gezondheidszorg is dat patiënten steeds minder behandelingsmogelijkheden zullen hebben.

Als gevolg daarvan zullen meer van hen uiteindelijk sterven, wat de planeet verder zal “vergroenen” door minder mensen in leven te laten.

Er vindt ook een machtsverschuiving plaats, dankzij de nieuwe toestemmingen van de Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) voor de import van kankermedicijnen uit communistisch China, dat steeds meer medicijnen voor Amerika produceert.

Met andere woorden, een andere Amerikaanse industrie wordt uitbesteed aan één van de grootste politieke vijanden van het land.

Dit alles lijkt erop gericht te zijn om de economische status van Amerika verder te verzwakken en die van communistisch China te versterken.

En dit alles gebeurt onder het mom van “het bestrijden van door de mens veroorzaakte klimaatverandering.”

---

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. 

https://www.frontnieuws.com/american-cancer-society-patienten-behandelen-is-schadelijk-voor-de-planeet-ze-zouden-moeten-sterven/

Waarom globalisme faalt

Technocratie, klimaatalarmisme en identiteitspolitiek zaaien de zaden van het westerse verval.

juli 23, 2023  

Nog niet zo lang geleden was het Westen in de ban van visioenen van het ‘einde van de geschiedenis’. Francis Fukuyama, Thomas Friedman, Kenichi Ohmae en anderen voorzagen de permanente triomf van een wereldwijde neoliberale orde. Zij voorzagen de opkomst van een systeem dat gecontroleerd werd door een steeds groter wordend leger van technocraten en professionals, geconcentreerd in een handvol grote kosmopolitische steden, die zich toelegden op “geavanceerde” industrieën en diensten, schrijft Joel Kotkin.

Die wereld is op zijn kop gezet. De wereld van vandaag – verdeeld door geopolitiek – lijkt meer op de wereld die Samuel Huntington bedacht in zijn essay The Clash of Civilisations uit 1993.

Naties blijken niet hetzelfde wereldbeeld te delen. Rusland is naar binnen gekeerd en neemt een steeds quasi-Tsaristische, orthodoxe houding aan. China, dat een half millennium lang het kapitalisme en de kapitalisten heeft gebruikt om zijn grootste macht te verwerven, keert nu terug naar een model dat schatplichtig is aan zowel het imperiale verleden als aan voorzitter Mao. In andere delen van de wereld heeft de primitivistische drang, of die nu islamitisch of evangelisch-christelijk is, zich opnieuw doen gelden.

Het zijn landen als China, niet de avatars van het liberalisme, die nu duidelijk de overhand hebben. In de afgelopen 20 jaar is het aandeel van de G7 (Canada, Frankrijk, Duitsland, Italië, Japan, het VK en de VS) in de wereldeconomie gekrompen van 65 naar 44 procent. Vandaag de dag produceert China bijna net zoveel industrieproducten als de VS, Japan en Duitsland samen. Dit is een van de redenen waarom er nu meer miljardairs in Beijing wonen dan in New York City.

In een over het algemeen zwakke wereldeconomie vindt de snelste groei nu plaats in India, evenals in het grondstofrijke Saoedi-Arabië en delen van Afrika. In termen van koopkracht overtreft de gecombineerde rijkdom van de door het Mondiale Zuiden gedomineerde BRICS-landen – Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika – die van de G7.

De nieuwe realiteiten veranderen ook de geografie van rijkdom en macht in de landen met een hoog inkomen. Nog niet zo lang geleden werd er serieus gesuggereerd dat “burgemeesters” de “wereld zouden moeten regeren”, aangezien economische groei voorbestemd was om zich te concentreren in een handvol supersteden. Nu waarschuwt zelfs de New York Times somber voor een “stedelijke doemcirkel” en merkt op dat de grote steden van Amerika tussen 2020 en 2022 twee miljoen mensen hebben verloren. De wereld in wording zal niet het exclusieve speelterrein zijn van elites in Londen, New York of Berlijn. In plaats daarvan zullen ze moeten concurreren met plaatsen als Dallas, Phoenix en de buitenwijken van Houston, en met oosterse centra als Beijing, New Delhi en Mumbai.

Wat ging er mis voor de globalisten?

Ooit zo zelfverzekerde globalisten hebben geen aandacht besteed aan drie kritieke punten: het blijvende belang van het materiële domein, de cruciale rol van demografische veranderingen en, ten slotte, het belang van cultuur.

De oorlog in Oekraïne laat zien hoe belangrijk de materiële economie nog steeds is. De oorlog heeft de wereldwijde strijd om voedsel, energie en essentiële mineralen verhevigd. En het heeft de verdeeldheid over de hele wereld vergroot – ook binnen het Westen. Het is veelzeggend dat maar heel weinig niet-westerse landen sancties tegen Rusland hebben ingesteld, grotendeels vanwege hun interesse in de enorme natuurlijke rijkdommen van het land. India, het grootste deel van Latijns-Amerika en Afrika kopen momenteel Russische grondstoffen met korting.

Terwijl het Westen kolen, olie en gas demoniseert vanwege hun impact op het milieu, willen de meeste ontwikkelingslanden hun eigen economie laten groeien door niet alleen fossiele brandstoffen te importeren, maar deze ook te ontwikkelen. Landen als India zijn druk bezig met de bouw van kolencentrales en hebben zich voorgenomen zich te verzetten tegen wat zij omschrijven als het “koolstofimperialisme” van het Westen.

Het World Economic Forum, de Verenigde Naties, de Europese Unie en royaal gefinancierde non-profits dromen misschien van het uitbannen van fossiele brandstoffen. Maar, grotendeels door de vraag uit ontwikkelingslanden, neemt het gebruik van fossiele brandstoffen nog steeds toe en is het verantwoordelijk voor een overweldigend deel van alle energie die wereldwijd wordt gebruikt.

De klimaatoorlogen van het Westen

De klimaatijver van de Westerse elites is nu een serieus probleem. Zoals Robert Bryce heeft aangetoond, ontvingen groene non-profits in 2021 meer dan vier keer zoveel als degenen die pleiten voor het gebruik van kernenergie of fossiele brandstoffen. Het Netto-Nul-beleid dat deze organisaties promoten heeft catastrofale gevolgen gehad op plaatsen zoals Duitsland, waar de industriële basis verwoest wordt. Sommigen menen nu dat zelfs de Russische economie beter presteert dan die van Duitsland.

Netto-Nul en de daaruit voortvloeiende hoge energieprijzen worden geconfronteerd met een sterk politiek verzet. Ze hebben geholpen om Duits populistisch rechts nieuw leven in te blazen, en ze verontrusten ook de establishmentpartijen in Frankrijk, Nederland, Zweden en Italië. Deze binnenlandse politieke conflicten worden uitgevochten tussen degenen die afhankelijk zijn van betaalbare energie – fabrieksarbeiders, boeren, mensen die in de logistiek werken – en de klassen met een klimaatobsessie, die geconcentreerd zijn in de redactiekamers, op de universiteiten en onder de elite van het bedrijfsleven.

Veel van dit conflict is geografisch bepaald, vooral in grote grondstofrijke landen zoals de VS. Hier domineert het uitgestrekte achterland energie-afhankelijke industrieën zoals landbouw, grondstofwinning en, in toenemende mate, productie. Dankzij deze industrieën hebben veel van deze staten een brede banengroei gekend. Vorig jaar kenden Texas, Nevada, Florida en Arkansas de hoogste groei van het persoonlijk inkomen in de VS, terwijl Californië de laatste plaats innam, op de voet gevolgd door Maryland, Massachusetts en New York. In de afgelopen tien jaar hebben de zes snelst groeiende zuidelijke staten – Florida, Texas, Georgia, de Carolina’s en Tennessee – meer toegevoegd aan het nationale BBP dan het noordoosten, ooit de eeuwige krachtpatser.

De ontvolkingsbom

Mensen blijven de ultieme hulpbron en de wereld met hoge inkomens heeft er steeds minder. Landen in het Westen hebben steeds vaker een tekort aan geschoolde en energieke jonge mensen die cruciaal zijn voor innovatie. Landen met een ernstig laag geboortecijfer kennen meestal een verminderde economische groei. Dit wordt aangetoond door Japan, waar de beroepsbevolking sinds de jaren 1990 afneemt en in 2035 een derde kleiner zal zijn.

Een soortgelijke dynamiek is duidelijk in het hele Westen. Terwijl de werkgelegenheidsbasis krimpt en de vraag van ouderen toeneemt, verhogen sommige landen zoals Duitsland de belastingen op de bestaande beroepsbevolking om te betalen voor de groeiende groep gepensioneerden. Voor de OESO als geheel zal de afhankelijkheidsratio (een leeftijdsratio van niet-werkenden en werkenden) waarschijnlijk stijgen van 33 procent in 2023 tot 53 procent in 2050. Over het algemeen zullen veel jongere werknemers niet op pensioenen kunnen rekenen om hun levensstandaard na hun pensionering te handhaven, zelfs niet in goed beheerde landen zoals Singapore.

In de toekomst zal China ook met een soortgelijk probleem te maken krijgen. De oudere bevolking in China zal naar verwachting stijgen van 250 miljoen nu tot 400 miljoen in 2040. En China’s bevolking in de werkende leeftijd (tussen 15 en 64 jaar) piekte in 2011 en zal tegen 2050 naar verwachting met 23 procent zijn gedaald.

De landen met de beste uitgangspositie zijn nu grotendeels de landen die ooit het meest verarmd waren, met name India. India is nu het dichtstbevolkte land ter wereld en staat steevast genoteerd als de snelst groeiende grote economie ter wereld. In tegenstelling tot Rusland, Oekraïne en een groot deel van het Westen heeft India de menselijke hulpbronnen om zijn militaire rangen te vullen en zijn industriële en technische bedrijven aan te drijven. Afrika en delen van het Midden-Oosten zouden ook een soortgelijk voordeel kunnen hebben, vooral als ze de corruptie tot een minimum kunnen beperken en weerstand kunnen bieden aan de controle van China of het Westen.

Deze zelfde landen zouden het Westen wel eens kunnen redden van de ernstigste gevolgen van demografische stagnatie. Canada heeft hier een bewust beleid van gemaakt, en verwacht wordt dat de immigrantenbevolking in 2025 met naar schatting 1,5 miljoen zal zijn toegenomen. In de VS hebben in het buitenland geboren inwoners bijgedragen aan de snelle groei van Sun Belt-steden zoals Houston, Dallas en Miami. Deze steden hebben nu meer nieuwkomers ontvangen dan de traditionele toegangspoorten, zoals Los Angeles, New York, Chicago en San Francisco.

Deze dure, sterk gereguleerde stedelijke centra verliezen ook een nieuwe basis van millennials. Deze jongere mensen verhuizen van historische stedelijke werkcentra naar het leefbaardere en betaalbare achterland. De belangrijkste factor hierbij is de opkomst van werken op afstand. Uit een onderzoek van de Universiteit van Chicago blijkt dat bijna 35 procent van de Amerikaanse werknemers – en bijna de helft van de werknemers in Silicon Valley – hun werk buiten een kantoor zouden kunnen doen. Het merendeel van de nieuwe golf start-ups heeft een model voor werken op afstand aangenomen.

Dit suggereert dat de toekomst van Amerika zowel meer verspreid als minder traditioneel stedelijk zal zijn. Het aantal baby’s dat de afgelopen tien jaar in Manhattan is geboren, is met bijna 15 procent gedaald. Demograaf Wendell Cox schat dat het percentage huishoudens met kinderen tussen vijf en 17 jaar bijna drie keer zo hoog was in buitenwijken of voorsteden dan in of nabij de stedelijke kern. In het door misdaad geteisterde en ontvolkte San Francisco wonen al meer honden dan kinderen onder de 18, en Seattle heeft meer huishoudens met katten dan tweebenige nakomelingen.

De culturele ineenstorting van het Westen

Terwijl het Westen wankelt, voeren de globalisten ondertussen een cultuuroorlog tegen hun eigen samenlevingen. Universitaire professoren, journalisten van de elite en hegemonen in het bedrijfsleven minachten openlijk zowel de tradities van hun land als de standpunten van de meeste van hun medeburgers. Globalisten hebben de neiging om de westerse cultuur als uniek wreed, onrechtvaardig en destructief voor het milieu te beschouwen. Dit heeft traditionele waarden zoals patriottisme uitgehold, vooral onder jongeren en hoogopgeleiden. Amper een derde van de Amerikanen tussen 18 en 29 jaar vindt dat de VS “een geschiedenis heeft om trots op te zijn”.

De uitgesproken standpunten van globalistische elites over ras, geslacht en klimaat ondermijnen hun geloofwaardigheid bij een groot deel van hun nationale bevolking. De meeste Amerikanen zijn bijvoorbeeld geen voorstander van rassenquota, geslachtsveranderende behandelingen voor kinderen of geloven niet dat Amerika fundamenteel slecht is.

Het is dan ook geen verrassing dat het vertrouwen in de belangrijkste globalistische instellingen – de staatsbureaucratie, de massamedia, het onderwijs en de bedrijfsgiganten – over de hele wereld is afgenomen. In de VS heeft meer dan drie vijfde van het publiek geen vertrouwen in de federale overheid, merkt Gallup op.

Deze culturele dynamiek bedreigt niet alleen de neoliberale orde – het bedreigt het Westen ook op een fundamenteler niveau. Een beschaving kan alleen overleven als haar leden, vooral degenen met de meeste invloed, in haar basiswaarden geloven. Europa is verder op de weg van culturele deconstructie dan de VS. De EU streeft immers krachtig een postnationaal project na, gericht op een pan-Europees bewustzijn.

Door identiteitspolitiek te omarmen, hebben Europa en Noord-Amerika de liberale toewijding aan vrije meningsuiting en onderzoek, die hun oorspronkelijke overwicht bepaalde, opgegeven. De woke-overname van universiteiten en zelfs wetenschappelijke instellingen betekent dat veel onderzoekers in het Westen nu gebukt gaan onder ideologische beperkingen, waarbij ze gedwongen worden zich zorgen te maken over het voldoen aan de criteria voor “diversiteit, gelijkheid en inclusie” (DEI) en te doen alsof er meer dan twee geslachten zijn. Dit heeft een omgeving gecreëerd die innovatie in de kiem smoort.

Men kan gruwen van de autocratische neigingen van de Chinese of zelfs de Indiase regering. Maar deze landen hebben nog steeds de sleutels tot succes in handen – een toewijding om de materiële wereld te veroveren, een omarming van hun eigen geschiedenis en een diep zelfvertrouwen. Het is dan ook geen wonder dat de mensen in India en zelfs een groot deel van Afrika optimistischer zijn over hun toekomst dan hun tegenhangers in het Westen of Japan.

De globalistische elites maken het Westen misschien kapot, maar ze zaaien ook het zaad van hun eigen ondergang. Er is nog steeds een toekomst om voor te vechten.

---

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws.

https://www.frontnieuws.com/waarom-globalisme-faalt/