Selco overleefde de Balkanoorlog van de jaren 90 in
een belegerde stad, zonder elektriciteit, stromend water of voedseldistributie.
september 21, 2024 4
TheDigitalArtist /
Pixabay
Als de SHTF
toeslaat, staat er misschien geen leger buiten op je te schieten, maar wel
bendes die op je jagen om je voorraden te pakken te krijgen. Belegerd zijn
voelt alsof iemand de grond wegneemt waar je op liep.
Niets is meer zoals
het was. Als je je huis verdedigt, moet je een mentaliteitsverandering
ondergaan. Thuis is geen gezellige veilige plek meer. Thuis is de plek die je
hebt gekozen om jezelf en je dierbaren te verdedigen. Je zult je heel anders
voelen over de plek die je altijd als verdedigingsbasis hebt gebruikt,
schrijft Selco.
Om beschermd te
blijven of je te proberen te beschermen tegen beschietingen en beschietingen was
enige vaardigheid, kennis en vaak ook geluk nodig.
Het geweld was
schokkend
Ik kan zeggen dat
mensen zich in het begin heel dapper gedroegen. Maar aan de andere kant was dat
geen moed, maar een gebrek aan kennis over hoe gemakkelijk iemand gedood kan worden.
Mensen gingen er als kinderen op uit met waterpistolen, alleen wisten ze niet
dat als je nat zou worden, je eigen bloed of dat van een vriend over je heen
zou kunnen krijgen.
Ik heb een paar
keer gezien hoe een man een andere man aanviel die zich achter een schuilplaats
verschool. De aanvaller rent gewoon naar de man achter de dekking en schiet
constant. De andere man achter dekking leunt even naar voren, heeft de juiste
timing en doodt de dwaze aanvaller.
Als je een groep
burgers met veel wapens hebt, kunnen er vreemde situaties ontstaan. Onthoud dat
ik het over burgers heb. De meesten van hen wisten niet veel over oorlog,
vechten, tactieken en al het andere.
We hadden geen
slimme filosofie over straatvechten, zeker niet in het begin. Maar naarmate de
tijd verstrijkt, komen sommige voor de hand liggende dingen aan het licht.
Als iemand iemand
in een huis wilde aanvallen, was de meest gebruikelijke manier het gebruik van
RPG’s of handgranaten op sommige openingen om de mensen binnen te shockeren en
wat rondvliegende granaatscherven te veroorzaken.
Vaak gebruikten ze
menselijke schilden om het huis binnen te komen. Veel mensen werden gedood
omdat ze het niet OK vonden om een arme gevangene te doden om het huis te
verdedigen.
Stel je voor dat er
drie slechteriken op je afkomen en ze duwen twee oudere vrouwen voor zich uit.
Vreselijke situaties. En na verloop van tijd schoten de meesten op alles wat er
verdacht uitzag… wat er ook gebeurde.
De meeste gevechten
in de stad waren schieten en verstoppen, vechten terwijl je beweegt. Het was
als vechten met schaduwen, ze zijn overal en elke schaduw kan je doden. Je
vecht vaak tegen mensen die je niet eens goed ziet, dus snel lopen of rennen
was de sleutel.
Vaak zie je de
vijand niet en schiet je op wat dan ook. Klinkt slecht, maar in veel situaties
was het heel goed om te schieten op alles wat ook maar in de buurt van verdacht
leek, en in de meeste situaties niet eens te stoppen om het later te
controleren.
Je weet nooit hoe
goed je raakt. Gewoon je spullen pakken en wegwezen.
Bewegen…
Bewegen…
Bewegen…
Ik herinner me dat.
Altijd op de vlucht.
Psychologie in
stedelijke oorlogvoering
Angst was een van
de grootste bondgenoten in gevechten, dus als een van de groepen een andere
groep wilde doden of verdrijven uit een straat, positie of gebouw, was de
gebruikelijke methode om urenlang met ze te praten via de megafoon.
Vanuit dit
perspectief ziet het er misschien belachelijk uit, maar als je uren of dagen
naar hetzelfde verhaal luistert over hoe je goed behandeld zult worden als je
jezelf overgeeft, zullen veel mensen daar na verloop van tijd in gaan geloven.
Of in een ander
geval luister je een uur lang naar wat die man met je familie en jou gaat doen
als je je niet overgeeft.
Het is moeilijk
voor te stellen hoe verkeerd dingen kunnen zijn
Na het bekijken van
een video van Syrië en de mensen daar, kwamen er wat herinneringen naar boven.
Sommige donkere herinneringen die zich meestal diep in me verstoppen. Het is
niet gemakkelijk om bij ze te komen. Maar deze kwam terug.
Mijn vriend werd
samen met zijn maatje betrapt in een huis, twee van hen waren achter de
vijandelijke linies achtergelaten, in de kelder van een verwoest huis. Een
vijandelijke groep van zo’n 150-200 man was bezig die straat schoon te vegen,
burgers te beroven en te doden die geen tijd hadden gehad om te vluchten. Hij
vertelde me dat ze twee dagen in de kelder doorbrachten, bedekt met allerlei
troep, naar buiten kijkend door een kleine opening. Een paar meter van de
opening lag het lijk van een klein meisje, misschien 10 jaar oud.
Om te zien of er
iemand naar hun kelder kwam, moest een van hen constant bij die kleine opening
staan kijken. Hij zei dat het hem lukte om te kijken naar de wreedheden die die
mensen met burgers deden en dat op de een of andere manier diep in zijn
hersenen te duwen, na verloop van tijd, om deze herinneringen weg te stoppen.
Maar om al die tijd naar een dood kind te staren, met haar ogen wijd open en
haar blonde haar, hij verloor bijna zijn verstand.
Een van hen had een
pistool en een paar kogels, de ander een geweer, 30 kogels en een zelfgemaakte
granaat (gemaakt van een niet-ontplofte tankgranaat).
Ze spraken af dat
als ze zagen dat de vijand naar de kelder kwam, ze alles zouden afvuren en
zichzelf zouden opblazen met die granaat. Niemand kwam echter in hun kelder.
Een afgebrand huis was niet interessant voor andere mannen. Na twee dagen trok
de vijandelijke groep zich terug.
Ze overleefden de
oorlog, allebei. Een van hen werd drugsverslaafd, leefde een paar jaar erg snel
en stierf aan een overdosis.
De andere man is
nog steeds mijn vriend. Hij is midden 40, voorbereid, bewapend, sterk, bekwaam.
Hij heeft twee kinderen, een jongen en een meisje, tieners. Ze weten allebei
hoe ze moeten schieten en hoe ze zichzelf moeten verdedigen. Iedereen gaat er
anders mee om.
De realiteit is
anders dan alles wat je kunt lezen
Ik kan hier alleen
maar verhalen schrijven. De realiteit is iets heel anders. Als dingen eenmaal
lelijk worden, kunnen sommige dingen zo verkeerd aanvoelen dat ze niet begrepen
of verwerkt kunnen worden met een normaal verstand.
Eigenlijk is er
geen manier om daarmee om te gaan.
Soms kunnen we met
vrienden over deze dingen praten. Soms lachen we. Andere keren zijn sommige van
mijn vrienden dagenlang stil. Ik heb ook zulke periodes.
Ik denk dat niemand
van ons daar goed mee omgaat, misschien dat we het van tijd tot tijd wegduwen.
Ik heb bijvoorbeeld periodes waarin ik te agressief ben, gemakkelijk ontplof.
Het gebeurt nu nog maar zelden, maar ik heb die periodes nog steeds.
Ik hoop dat we dit
allemaal nooit meer hoeven mee te maken. Maar als het zover is, ben ik er klaar
voor en dat zou jij ook moeten zijn.
Copyright ©
2024 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/selco-hoe-het-echt-is-om-te-leven-in-een-belegerde-stad/
