maart 3,
2024 14
SingingAngler / Pixabay
“We zijn vergeten
dat we zullen sterven. We zijn vergeten dat lijden ons lot is in deze
lacrimarum valle. We zijn vergeten dat hoe we het feit van ons lijden en onze
dood benaderen, datgene is wat ons leven betekenis geeft en wat de held in
staat stelt heldhaftig te zijn. In plaats daarvan stonden we toe dat we
getraind werden om alle emotionele en fysieke pijn te vrezen, om te
catastroferen met onwaarschijnlijke worst-case scenario’s en om oplossingen te
eisen van de elites en instellingen die er juist voor zorgden dat we vergaten.”
Soms vind je op de
vreemdste plaatsen bewijs dat een vorige generatie een moreel probleem had
doordacht en opgelost, schrijft priester John F.
Naugle.
Een aantal jaren
geleden stelde Jeffrey Tucker, terwijl hij nadacht over het feit dat het leven
tijdens de grieppandemie van 1968-69 volkomen normaal doorging (zelfs tot het
punt waarop Woodstock plaatsvond!), de vraag:
Wat is er gebeurd tussen toen en nu?
Was er een soort van verloren kennis, zoals gebeurde met scheurbuik, toen we
ooit geavanceerd waren en toen de kennis verloren ging en opnieuw moest worden
gevonden? Voor Covid-19 zijn we teruggevallen op middeleeuwse opvattingen en
beleid, zelfs in de 21e eeuw, en op aandringen van de media en kortzichtig
advies van regeringen. Het is allemaal heel vreemd. En het schreeuwt om
antwoorden.
Ik stuitte op
bewijs voor een gedeeltelijk antwoord op Jeffrey’s vraag toen ik voor het eerst
de derde aflevering van Star Trek: The Animated Series met de
titel “One of Our Planets is Missing” bekeek. Deze
aflevering, die slechts een paar jaar later in 1973 werd uitgezonden,
gaat over een bewuste wolk die hele planeten consumeert en de planeet Mantilles
en zijn 82 miljoen mensen bedreigt. Wanneer het gevaar wordt opgemerkt,
debatteert de bemanning over de vraag of ze de planeet wel of niet moet
informeren over het gevaar waarin ze verkeren:
KIRK: Bones, ik heb een
psychologische expert nodig. Durven we het de mensen op Mantilles te vertellen,
proberen we er een paar te redden die zouden kunnen ontsnappen?
MCCOY: Hoeveel tijd hebben ze?
AREX:Vier uur en tien minuten, sir.
MCCOY: Er zou zeker paniek
uitbreken op de hele planeet.
KIRK: Blinde paniek.
SPOCK: Aan de andere kant kan het
inlichten van hen een klein deel van de bevolking redden, kapitein.
MCCOY: Wie is de gouverneur van
Mantilles, Jim?
KIRK: Bob Wesley. Hij verliet
Starfleet voor het gouverneurschap. Hij is niet hysterisch.
MCCOY: Vertel het hem dan.
Omdat de gouverneur immuun is voor
hysterie, wordt er contact met hem opgenomen:
WESLEY: [op de monitor] Drie en een
half uur, Jim. Dat is niet genoeg. Zelfs als ik de schepen had om de hele
planeet te evacueren.
KIRK: Je hebt tijd om wat mensen
te redden, Bob.
WESLEY: [op de monitor] Dat is ook
niet lang genoeg: Dat is ook niet lang genoeg, maar het moet maar.
KIRK: Hoe ga je kiezen?
WESLEY: [op de monitor] Er is
geen keuze, Jim: Er is geen keuze, Jim. We redden de kinderen.
Als Wesley later
wordt gevraagd naar de status van de evacuatie, antwoordt hij: “Zo goed als het
kan. Er was wat hysterie in het begin, maar de meesten waren het erover eens om
de kinderen eerst te laten gaan. Maar het zijn maar vijfduizend kinderen op
tweeëntachtig miljoen mensen.”
Morele normen
algemeen bekend en dan vergeten
Ik zou willen
suggereren dat het script van deze aflevering het bewijs is dat zowel de
schrijvers als het publiek de volgende morele feiten als vanzelfsprekend
beschouwden:
·
Paniek is zo’n groot kwaad dat het misschien beter is dat mensen niets
weten over dreigende gevaren die niet kunnen worden vermeden.
·
Ideaal leiderschap is volledig immuun voor hysterie, zelfs in het
aangezicht van een bijna zekere dood.
·
Het welzijn van kinderen is van het grootste belang en een volwassene
zou nooit de voorkeur moeten geven aan zijn eigen welzijn, zelfs niet met de
dood voor ogen.
Op cultureel en
beschavingsniveau werden dit beschouwd als opgeloste morele problemen, analoog
aan hoe we eenvoudig onze tafels van vermenigvuldiging uit het hoofd leren of
dat water H2O is. Deze morele feiten bestonden op de achtergrond als dingen die
we gewoon als vanzelfsprekend moesten beschouwen.
Dit was nog steeds
waar in 1973. Het feit dat het vijf jaar eerder, in 1968, waar was, is de reden
waarom de wereld nauwelijks reageerde op de Hongkong-griep. Het was zelfs tot
op zekere hoogte nog waar in 2009, zoals blijkt uit het feit dat het leven
volledig normaal bleef tijdens de verspreiding van H1N1.
We worden dan
gedwongen om een zeer ongemakkelijke realiteit onder ogen te zien, namelijk dat
we als beschaving dingen zijn vergeten waarvan we vroeger zeker wisten dat ze
waar waren. Tweeduizendtwintig is het bewijs van deze vergeetachtigheid.
In plaats van
voorzichtig te zijn bij het rapporteren van de gebeurtenissen van begin 2020 om
paniek te voorkomen, spanden onze regering en media samen om leugens te
verkondigen met de bedoeling paniek te garanderen.
Ideaal leiderschap
werd nu gedefinieerd als extreem hysterisch zijn, aandringen dat er iets gedaan
wordt, zelfs als er geen reden is om te denken dat het een verschil zal maken.
Tenslotte, en dat
is het meest afschuwelijke, werden kinderen behandeld als smerige
ziekteverspreiders wiens levens ongestraft permanent geruïneerd konden worden
om de angsten van volwassenen te sussen.
Net zoals een
computervirus legitieme softwarecomponenten kan verwijderen en vervangen door
malware, zouden we moeten nadenken over het feit dat ons iets soortgelijks is
overkomen op cultureel en moreel niveau.
Wat er lijkt te
zijn gebeurd, is dat het deel van ons collectieve bewustzijn dat lijden en dood
rustig accepteerde als existentieel voor de menselijke ervaring, is vervangen
door een radicale rebellie tegen lijden, tot het punt waarop zelfs het kleinste
emotionele ongemak iemand tot slachtoffer maakt in de handen van een
onderdrukker of een patiënt die krachtige geneesmiddelen nodig heeft.
Ramesh Thakur observeerde
deze parallel tussen de “woke” ideologie en onze reactie op Covid
in zijn keynote speech op de 2023 Brownstone Institute Conference and Gala,
waar hij suggereerde dat er een cultus van veiligheid was gecreëerd:
Westerse kinderen zijn het equivalent
van prins Siddhartha voordat hij de Boeddha werd, afgeschermd van elke
blootstelling aan de ellende en het verdriet van het leven, het meest
geïsoleerd van elke generatie van elke ramp, geobsedeerd door gemodelleerde/voorspelde
bedreigingen, microagressies, behoefte aan triggerwaarschuwingen en counseling
als iemand het n-woord uitspreekt, versteend door denkbeeldige bedreigingen ver
voorbij de tijdshorizon van hun eigen levenscycli, levend in mysofobie,
afwijkende meningen zijn haatdragende meningen, beledigende meningen zijn
letterlijk geweld, mensen met andere morele kaders zijn superhaters, enz…
Het “safetyisme” creëert de vraag
naar veilige ruimten en het recht om niet gekwetst en beledigd te worden. Het
is een korte afstand van dit in de cultuuroorlogen naar de eisen aan de staat
om mensen te beschermen tegen het angstaanjagende nieuwe virus. Die korte
afstand is in een sprint afgelegd.
Het geloof dat we
werkelijk veilig kunnen zijn voor alle kwaad is uiteindelijk een geloof in
magie. Om terug te komen op het Star Trek motief, het is het
geloof dat er altijd een USS Enterprise moet zijn om het probleem op te lossen
en de dreiging van de week te ontkrachten. In zo’n wereld waarin lijden en dood
worden vergeten, wordt de stille heldenmoed van gouverneur Wesley genegeerd.
Een opmerking
vanuit katholiek perspectief
Het is geen geheim
dat veel van mijn medekatholieken, vooral onder de geestelijken, zich in 2020
en 2021 niet in roem hulden. Dat gezegd hebbende, Phil Lawler was vanaf het
begin een profetische stem en zijn boek Contagious Faith: Why the Church Must Spread Hope, Not Fear, in
a Pandemic verdedigt de stelling dat “in de Covid crisis van
2020, de angst voor de ziekte dodelijker was dan de ziekte zelf. En de angst
werd op zijn beurt veroorzaakt door een gebrek aan geloof. Als samenleving
hadden we het reservoir aan christelijk geloof, dat ons hoop zou hebben gegeven
om onze angsten te compenseren, leeggezogen. Toen de crisis uitbrak, bezweken
zelfs christenen helaas onder de epidemie van angst.”
In de inleiding van zijn boek nodigt Phil de lezer
krachtig uit om zich voor te stellen dat we het moment van onze eigen dood
kennen:
Stel je voor dat je – in
tegenstelling tot de feiten – het tijdstip van je eigen dood kon voorspellen.
Stel je voor dat je wist dat je over een maand dood zou zijn. Zou je je dan
willen afzonderen van je buren, vrienden en familieleden? Zou je je helemaal
terugtrekken uit het sociale leven? Zou je in plaats daarvan niet willen doen
wat je kunt, nu het nog kan, om te genieten van het gezelschap van degenen van
wie je houdt?
Of stel dat je wist dat je binnen een
jaar dood zou zijn, maar dat de precieze datum eerder of later zou kunnen zijn,
afhankelijk van de voorzorgsmaatregelen die je nam. Zou je je dan terugtrekken,
alleen in een steriele kamer blijven en proberen je aardse termijn zo lang
mogelijk te rekken? Of zou je nog steeds een normaal leven willen leiden?
Hoeveel weken van normaal leven zou je inruilen voor een extra week isolatie?
Stonewall Jackson stond niet alleen
bekend om zijn strategisch vernuft, maar ook om zijn persoonlijke moed in de
strijd. Op de vraag hoe hij onbewogen kon lijken door de granaten die om hem
heen uiteenspatten, antwoordde hij: “God heeft de tijd voor mijn dood
vastgesteld. Daar maak ik me geen zorgen over, maar ik ben er altijd klaar
voor, ongeacht wanneer het me overvalt.” Dat is een goed advies voor iedereen
om op te volgen.
Sint Charles Borromeo speelde een
vriendschappelijk partijtje schaak toen iemand hem vroeg: “Als je te horen
kreeg dat je ging sterven, wat zou je dan doen?” Hij antwoordde: “Ik zou dit
schaakspel beëindigen. Ik ben het begonnen voor de glorie van God, en ik zou
het eindigen met dezelfde intentie.” Hij had zijn geestelijke zaken op orde;
hij zag geen reden tot paniek.
Deze passage kwam
in me op toen ik de eerste vrijdag van de veertigdagentijd de kruisweg van onze
parochie leidde, toen we de vijfde statie van de heilige Alphonsus Liguori
baden: “Mijn allerliefste Jezus, ik zal het kruis niet weigeren, zoals de
Cyreniër deed; ik aanvaard het, ik omhels het. Ik aanvaard in het bijzonder de
dood die Gij voor mij hebt bestemd, met alle pijnen die daarmee gepaard kunnen
gaan; ik verenig het met Uw dood, ik offer het U.”
De Liguori kruisweg
werd in bijna elke parochie gebruikt totdat de omwentelingen van de jaren 1960
en 1970 een overvloed aan nieuwe composities veroorzaakten ter vervanging. De
vroomheid van de generatie van mijn grootmoeder werd vergeten.
Ik denk niet dat
het toeval is dat er een hoge mate van correlatie was tussen geestelijken die
het vergeten van de vroomheid van vroeger een goede zaak vonden en degenen die
onze hysterische, ineffectieve en schadelijke reacties op een ademhalingsziekte
in 2020 goedkeurden.
Conclusie
“Wat is er gebeurd
tussen toen en nu?” Om Jeffrey’s vraag te beantwoorden: we zijn vergeten dat we
doodgaan. We vergaten dat lijden ons lot is in deze lacrimarum valle. We
vergaten dat hoe we het feit van ons lijden en onze dood benaderen, datgene is
wat ons leven betekenis geeft en wat de held in staat stelt heldhaftig te zijn.
In plaats daarvan lieten we toe dat we getraind werden om alle emotionele en
fysieke pijn te vrezen, om te catastroferen met onwaarschijnlijke worst-case
scenario’s en om oplossingen te eisen van de elites en instellingen die er
juist voor zorgden dat we vergaten.
In zo’n tijdperk is
het een daad van rebellie om de dood te herinneren en te accepteren. Memento
mori.
Copyright ©
2024 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/wat-we-verloren-tussen-toen-en-nu/
