maandag 4 maart 2024

Wat we verloren tussen toen en nu

 maart 3, 2024   14

 

    SingingAngler / Pixabay

We zijn vergeten dat we zullen sterven. We zijn vergeten dat lijden ons lot is in deze lacrimarum valle. We zijn vergeten dat hoe we het feit van ons lijden en onze dood benaderen, datgene is wat ons leven betekenis geeft en wat de held in staat stelt heldhaftig te zijn. In plaats daarvan stonden we toe dat we getraind werden om alle emotionele en fysieke pijn te vrezen, om te catastroferen met onwaarschijnlijke worst-case scenario’s en om oplossingen te eisen van de elites en instellingen die er juist voor zorgden dat we vergaten.”

Soms vind je op de vreemdste plaatsen bewijs dat een vorige generatie een moreel probleem had doordacht en opgelost, schrijft priester John F. Naugle.

Een aantal jaren geleden stelde Jeffrey Tucker, terwijl hij nadacht over het feit dat het leven tijdens de grieppandemie van 1968-69 volkomen normaal doorging (zelfs tot het punt waarop Woodstock plaatsvond!), de vraag:

Wat is er gebeurd tussen toen en nu? Was er een soort van verloren kennis, zoals gebeurde met scheurbuik, toen we ooit geavanceerd waren en toen de kennis verloren ging en opnieuw moest worden gevonden? Voor Covid-19 zijn we teruggevallen op middeleeuwse opvattingen en beleid, zelfs in de 21e eeuw, en op aandringen van de media en kortzichtig advies van regeringen. Het is allemaal heel vreemd. En het schreeuwt om antwoorden.

Ik stuitte op bewijs voor een gedeeltelijk antwoord op Jeffrey’s vraag toen ik voor het eerst de derde aflevering van Star Trek: The Animated Series met de titel “One of Our Planets is Missing” bekeek. Deze aflevering, die slechts een paar jaar later in 1973 werd uitgezonden, gaat over een bewuste wolk die hele planeten consumeert en de planeet Mantilles en zijn 82 miljoen mensen bedreigt. Wanneer het gevaar wordt opgemerkt, debatteert de bemanning over de vraag of ze de planeet wel of niet moet informeren over het gevaar waarin ze verkeren:

KIRK: Bones, ik heb een psychologische expert nodig. Durven we het de mensen op Mantilles te vertellen, proberen we er een paar te redden die zouden kunnen ontsnappen?

MCCOY: Hoeveel tijd hebben ze?

AREX:Vier uur en tien minuten, sir.

MCCOY: Er zou zeker paniek uitbreken op de hele planeet.

KIRK: Blinde paniek.

SPOCK: Aan de andere kant kan het inlichten van hen een klein deel van de bevolking redden, kapitein.

MCCOY: Wie is de gouverneur van Mantilles, Jim?

KIRK: Bob Wesley. Hij verliet Starfleet voor het gouverneurschap. Hij is niet hysterisch.

MCCOY: Vertel het hem dan.

Omdat de gouverneur immuun is voor hysterie, wordt er contact met hem opgenomen:

WESLEY: [op de monitor] Drie en een half uur, Jim. Dat is niet genoeg. Zelfs als ik de schepen had om de hele planeet te evacueren.

KIRK: Je hebt tijd om wat mensen te redden, Bob.

WESLEY: [op de monitor] Dat is ook niet lang genoeg: Dat is ook niet lang genoeg, maar het moet maar.

KIRK: Hoe ga je kiezen?

WESLEY:  [op de monitor] Er is geen keuze, Jim: Er is geen keuze, Jim. We redden de kinderen.

Als Wesley later wordt gevraagd naar de status van de evacuatie, antwoordt hij: “Zo goed als het kan. Er was wat hysterie in het begin, maar de meesten waren het erover eens om de kinderen eerst te laten gaan. Maar het zijn maar vijfduizend kinderen op tweeëntachtig miljoen mensen.”

 

Morele normen algemeen bekend en dan vergeten

Ik zou willen suggereren dat het script van deze aflevering het bewijs is dat zowel de schrijvers als het publiek de volgende morele feiten als vanzelfsprekend beschouwden:

·         Paniek is zo’n groot kwaad dat het misschien beter is dat mensen niets weten over dreigende gevaren die niet kunnen worden vermeden.

·         Ideaal leiderschap is volledig immuun voor hysterie, zelfs in het aangezicht van een bijna zekere dood.

·         Het welzijn van kinderen is van het grootste belang en een volwassene zou nooit de voorkeur moeten geven aan zijn eigen welzijn, zelfs niet met de dood voor ogen.

 

Op cultureel en beschavingsniveau werden dit beschouwd als opgeloste morele problemen, analoog aan hoe we eenvoudig onze tafels van vermenigvuldiging uit het hoofd leren of dat water H2O is. Deze morele feiten bestonden op de achtergrond als dingen die we gewoon als vanzelfsprekend moesten beschouwen.

Dit was nog steeds waar in 1973. Het feit dat het vijf jaar eerder, in 1968, waar was, is de reden waarom de wereld nauwelijks reageerde op de Hongkong-griep. Het was zelfs tot op zekere hoogte nog waar in 2009, zoals blijkt uit het feit dat het leven volledig normaal bleef tijdens de verspreiding van H1N1.

We worden dan gedwongen om een zeer ongemakkelijke realiteit onder ogen te zien, namelijk dat we als beschaving dingen zijn vergeten waarvan we vroeger zeker wisten dat ze waar waren. Tweeduizendtwintig is het bewijs van deze vergeetachtigheid.

In plaats van voorzichtig te zijn bij het rapporteren van de gebeurtenissen van begin 2020 om paniek te voorkomen, spanden onze regering en media samen om leugens te verkondigen met de bedoeling paniek te garanderen.

Ideaal leiderschap werd nu gedefinieerd als extreem hysterisch zijn, aandringen dat er iets gedaan wordt, zelfs als er geen reden is om te denken dat het een verschil zal maken.

Tenslotte, en dat is het meest afschuwelijke, werden kinderen behandeld als smerige ziekteverspreiders wiens levens ongestraft permanent geruïneerd konden worden om de angsten van volwassenen te sussen.

Net zoals een computervirus legitieme softwarecomponenten kan verwijderen en vervangen door malware, zouden we moeten nadenken over het feit dat ons iets soortgelijks is overkomen op cultureel en moreel niveau.

Wat er lijkt te zijn gebeurd, is dat het deel van ons collectieve bewustzijn dat lijden en dood rustig accepteerde als existentieel voor de menselijke ervaring, is vervangen door een radicale rebellie tegen lijden, tot het punt waarop zelfs het kleinste emotionele ongemak iemand tot slachtoffer maakt in de handen van een onderdrukker of een patiënt die krachtige geneesmiddelen nodig heeft.

Ramesh Thakur observeerde deze parallel tussen de “woke” ideologie en onze reactie op Covid in zijn keynote speech op de 2023 Brownstone Institute Conference and Gala, waar hij suggereerde dat er een cultus van veiligheid was gecreëerd:

 

Westerse kinderen zijn het equivalent van prins Siddhartha voordat hij de Boeddha werd, afgeschermd van elke blootstelling aan de ellende en het verdriet van het leven, het meest geïsoleerd van elke generatie van elke ramp, geobsedeerd door gemodelleerde/voorspelde bedreigingen, microagressies, behoefte aan triggerwaarschuwingen en counseling als iemand het n-woord uitspreekt, versteend door denkbeeldige bedreigingen ver voorbij de tijdshorizon van hun eigen levenscycli, levend in mysofobie, afwijkende meningen zijn haatdragende meningen, beledigende meningen zijn letterlijk geweld, mensen met andere morele kaders zijn superhaters, enz…

Het “safetyisme” creëert de vraag naar veilige ruimten en het recht om niet gekwetst en beledigd te worden. Het is een korte afstand van dit in de cultuuroorlogen naar de eisen aan de staat om mensen te beschermen tegen het angstaanjagende nieuwe virus. Die korte afstand is in een sprint afgelegd.

Het geloof dat we werkelijk veilig kunnen zijn voor alle kwaad is uiteindelijk een geloof in magie. Om terug te komen op het Star Trek motief, het is het geloof dat er altijd een USS Enterprise moet zijn om het probleem op te lossen en de dreiging van de week te ontkrachten. In zo’n wereld waarin lijden en dood worden vergeten, wordt de stille heldenmoed van gouverneur Wesley genegeerd.

Een opmerking vanuit katholiek perspectief

Het is geen geheim dat veel van mijn medekatholieken, vooral onder de geestelijken, zich in 2020 en 2021 niet in roem hulden. Dat gezegd hebbende, Phil Lawler was vanaf het begin een profetische stem en zijn boek Contagious Faith: Why the Church Must Spread Hope, Not Fear, in a Pandemic verdedigt de stelling dat “in de Covid crisis van 2020, de angst voor de ziekte dodelijker was dan de ziekte zelf. En de angst werd op zijn beurt veroorzaakt door een gebrek aan geloof. Als samenleving hadden we het reservoir aan christelijk geloof, dat ons hoop zou hebben gegeven om onze angsten te compenseren, leeggezogen. Toen de crisis uitbrak, bezweken zelfs christenen helaas onder de epidemie van angst.”

In de inleiding van zijn boek nodigt Phil de lezer krachtig uit om zich voor te stellen dat we het moment van onze eigen dood kennen:

Stel je voor dat je – in tegenstelling tot de feiten – het tijdstip van je eigen dood kon voorspellen. Stel je voor dat je wist dat je over een maand dood zou zijn. Zou je je dan willen afzonderen van je buren, vrienden en familieleden? Zou je je helemaal terugtrekken uit het sociale leven? Zou je in plaats daarvan niet willen doen wat je kunt, nu het nog kan, om te genieten van het gezelschap van degenen van wie je houdt?

Of stel dat je wist dat je binnen een jaar dood zou zijn, maar dat de precieze datum eerder of later zou kunnen zijn, afhankelijk van de voorzorgsmaatregelen die je nam. Zou je je dan terugtrekken, alleen in een steriele kamer blijven en proberen je aardse termijn zo lang mogelijk te rekken? Of zou je nog steeds een normaal leven willen leiden? Hoeveel weken van normaal leven zou je inruilen voor een extra week isolatie?

Stonewall Jackson stond niet alleen bekend om zijn strategisch vernuft, maar ook om zijn persoonlijke moed in de strijd. Op de vraag hoe hij onbewogen kon lijken door de granaten die om hem heen uiteenspatten, antwoordde hij: “God heeft de tijd voor mijn dood vastgesteld. Daar maak ik me geen zorgen over, maar ik ben er altijd klaar voor, ongeacht wanneer het me overvalt.” Dat is een goed advies voor iedereen om op te volgen.

Sint Charles Borromeo speelde een vriendschappelijk partijtje schaak toen iemand hem vroeg: “Als je te horen kreeg dat je ging sterven, wat zou je dan doen?” Hij antwoordde: “Ik zou dit schaakspel beëindigen. Ik ben het begonnen voor de glorie van God, en ik zou het eindigen met dezelfde intentie.” Hij had zijn geestelijke zaken op orde; hij zag geen reden tot paniek.

Deze passage kwam in me op toen ik de eerste vrijdag van de veertigdagentijd de kruisweg van onze parochie leidde, toen we de vijfde statie van de heilige Alphonsus Liguori baden: “Mijn allerliefste Jezus, ik zal het kruis niet weigeren, zoals de Cyreniër deed; ik aanvaard het, ik omhels het. Ik aanvaard in het bijzonder de dood die Gij voor mij hebt bestemd, met alle pijnen die daarmee gepaard kunnen gaan; ik verenig het met Uw dood, ik offer het U.”

 

De Liguori kruisweg werd in bijna elke parochie gebruikt totdat de omwentelingen van de jaren 1960 en 1970 een overvloed aan nieuwe composities veroorzaakten ter vervanging. De vroomheid van de generatie van mijn grootmoeder werd vergeten.

Ik denk niet dat het toeval is dat er een hoge mate van correlatie was tussen geestelijken die het vergeten van de vroomheid van vroeger een goede zaak vonden en degenen die onze hysterische, ineffectieve en schadelijke reacties op een ademhalingsziekte in 2020 goedkeurden.

Conclusie

“Wat is er gebeurd tussen toen en nu?” Om Jeffrey’s vraag te beantwoorden: we zijn vergeten dat we doodgaan. We vergaten dat lijden ons lot is in deze lacrimarum valle. We vergaten dat hoe we het feit van ons lijden en onze dood benaderen, datgene is wat ons leven betekenis geeft en wat de held in staat stelt heldhaftig te zijn. In plaats daarvan lieten we toe dat we getraind werden om alle emotionele en fysieke pijn te vrezen, om te catastroferen met onwaarschijnlijke worst-case scenario’s en om oplossingen te eisen van de elites en instellingen die er juist voor zorgden dat we vergaten.

In zo’n tijdperk is het een daad van rebellie om de dood te herinneren en te accepteren. Memento mori.


Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. 

https://www.frontnieuws.com/wat-we-verloren-tussen-toen-en-nu/

 

 

De ongevaccineerden zullen gerechtvaardigd worden: Een eerbetoon aan de burgerhelden van onze tijd

Sinds de Wereldgezondheidsorganisatie in maart 2020 de COVID-19 pandemie uitriep, is de wereld onderworpen aan een van de meest intense psychologische angstcampagnes in de menselijke geschiedenis. De meerderheid voelde zich gedwongen om zich te laten vaccineren uit angst voor COVID of om hun baan te verliezen, maar een aanzienlijk aantal bood weerstand en koos ervoor … Meer lezen overDe ongevaccineerden zullen gerechtvaardigd worden: Een eerbetoon aan de burgerhelden van onze tijd

https://www.frontnieuws.com/de-ongevaccineerden-zullen-gerechtvaardigd-worden-een-eerbetoon-aan-de-burgerhelden-van-onze-tijd/

Piloten: Plotselinge dood en veel beperkingen en ziekten dankzij verplichte vaccinatie

02/11/2024   Sterfgevallen en plotselinge arbeidsongeschiktheid onder piloten zijn vooral merkbaar vanwege het veiligheidsrisico en halen va...