april 1, 2024 10
TheDigitalArtist / Pixabay
Blam. Op een dag in
de niet al te verre toekomst zullen we ’s ochtends wakker worden en zien dat
onze tanden na het poetsen in de gootsteen vallen. Eigenlijk is de kans groter
dat we bij de gootsteen staan en ons afvragen wanneer we voor het laatst een tandenborstel
hebben gebruikt. “Wanneer was dat?” vragen we ons in stilte af terwijl een paar
van onze rotte kiezen door de afvoer glijden, schrijft Todd
Hayen.
Wanneer heb je voor het laatst een papieren boek gelezen of de dag doorgebracht zonder telefoon (weet je nog dat ze zo heetten?). Wanneer was de laatste keer dat je de hele week alleen maar zelfgemaakte maaltijden maakte en nooit fastfood at? Ik weet nog dat mijn moeder, die een fulltime baan had, elke dag maaltijden maakte voor een gezin van vijf. Misschien gingen we twee of drie keer per jaar uit eten. Ik zit hier te denken aan andere dingen die ik mis, maar ik weet niet meer wat. Geheugenverlies besluipt je.
Natuurlijk,
naarmate de tijd vordert, worden dingen beter, toch? Een telefoon met
aanraaktoetsen is beter dan een roterende telefoon, en een roterende telefoon
is beter dan met een operator moeten praten om een gesprek te voeren (ik
herinner me telefoons waar helemaal geen draaischijf op zat, alleen maar een
zwarte doos met een hoorn). Beter, toch? Nou, daar kan ik niets tegenin
brengen, zeker, dingen zijn beter. Of toch niet? Het lijkt wel of alles
ontwikkeld is om het ons “makkelijker” te maken, draaien aan een draaischijf op
een telefoon is “makkelijker” dan praten met een operator – knoppen indrukken
om te bellen is “makkelijker” dan een draaischijf. En nu is het “klikken” op de
naam van een persoon in een lijst met contactpersonen gemakkelijker dan het
achter elkaar indrukken van 7 knoppen.
Zoals we allemaal
weten, is makkelijker niet per se beter, maar wie gaat er klagen? Wie gaat er
terugverlangen naar de donkere tijden toen telefoons nog draaischijven hadden,
of beter nog, toen er nog helemaal geen telefoons waren? We zouden dwaas zijn
om terug te verlangen naar een tijd waarin de wetenschap ons leven zo veilig,
zo gezond en zo handig had gemaakt.
Maar dit is niet
eens waar ik me zorgen over maak. Natuurlijk zullen we een punt bereiken waarop
we nooit meer uit bed komen, onze spieren verschrompeld zijn en onze tanden
uitvallen door de meedogenloze mars van onze technologie naar moeiteloze
vergetelheid. (Vraag me niet hoe technologische vooruitgang ertoe leidt dat
onze tanden uitvallen, ik denk niet dat je dat hoeft uit te leggen).
Maar die opmars is
een natuurlijke, organische opmars, toch? Mensen blijven natuurlijk uitvinden,
blijven gadgets maken om het leven “makkelijker” te maken. Ik moet denken aan
het boek Player Piano van Kurt Vonnegut (voor de miljoenste keer). Nadat de
mensheid een oorlog had gevoerd die bijna resulteerde in hun uitroeiing om alle
machines te elimineren die hun leven verwoestten, zit er iemand tussen al het
technologische puin om een klein machientje in elkaar te knutselen dat uit
zichzelf door de straat kan sputteren. Het zit gewoon in ons om dingen te
willen maken die dingen doen, die alle dingen doen die mensen vroeger deden.
Maar daar gaat het
nog steeds niet om. Het probleem is dat we door een kracht van buitenaf naar
deze klif van uiteindelijke ondergang worden gedwongen. Het is niet echt onze
eigen schuld. Als 3-jarige hebben we het dodelijke mes gekregen om mee te
spelen, in de hoop dat we er snel onze eigen keel mee zullen doorsnijden, niet
wetende hoe gevaarlijk het is. De “externe kracht” waar ik het over heb is de
agenda. We worden allemaal langzaam vermoord.
Ah, de oude kikker
in het langzaam kokende water. Ja, dat is het. Maar met een twist (van
citroen?) weet ik niet zeker of het doel is om de kikker te doden, maar eerder
om hem een beetje te laten koken totdat hij niet veel meer voor zichzelf kan
doen, maar nog wel in leven is. Als jullie de filmversie van Orwells 1984 nog
niet hebben gezien, ga die dan zeker bekijken. Het is voor mij interessant om
te zien hoe ver Orwells samenleving is gedesintegreerd en hoe zelfgenoegzaam,
en niet reagerend, de mensen erin lijken te zijn. Niemand weet echt wat er aan
de hand is. Ze lopen elkaar zelfs tegen het lijf in de overvolle metro en geven
de persoon die ze tegen de grond hebben geslagen nauwelijks een tweede blik.
Maar ze zijn niet dood. Winston’s ontmoeting met een zombie-achtige, lusteloze
en tandeloze prostituee ontlokt de reactie: “Maar ik deed het toch.” Velen van
ons zullen overleven als ze ons hebben teruggebracht tot een handelbaar aantal.
De mensen die door
de straten zwerven en “haat bijeenkomsten” bijwonen in Orwell’s dystopische
boek zijn zich niet echt bewust van de verliezen die ze hebben geleden. Ze voelen
misschien diep van binnen, net als Winston (de hoofdpersoon in het verhaal),
dat er iets niet klopt. Maar ze kunnen er niet echt de vinger op leggen.
Hoeveel van ons zijn zich ervan bewust dat we hoogstwaarschijnlijk al gemalen
krekels eten, dat we veel te veel ongezonde tijd besteden aan het staren naar
TikTok, of dat we doorgaan met het eten van genetisch gemanipuleerde
gigantische aardbeien en bosbessen, ons verwonderend over hoe perfect fruit
lijkt te zijn geworden in de afgelopen tien jaar of zo – in grootte, gewicht en
kleur (maar om de een of andere reden niet in smaak).
Zijn we ons er echt
van bewust? We lijken dat nu niet zozeer te zijn met de meeste dingen die onze
manier van leven hebben verminderd (en ja, gigantisch, perfect fruit vermindert
onze manier van leven), omdat we zijn misleid door te denken dat deze dingen
ons leven juist beter hebben gemaakt. Hoe ik dit weet? Het is geen
raketwetenschap. Mensen zijn gewoon niet gelukkig; ze zijn zelfs niet tevreden.
Depressie en angst nemen toe en zelfmoord is nog nooit zo hoog geweest. Mensen
in het algemeen vinden het leven doelloos en zinloos. Als je me niet gelooft,
vraag het dan aan iemand, vraag het aan veel mensen. Het is niet mooi.
En denk maar niet
dat ik mezelf niet reken tot die “wij” waar ik voortdurend over schrijf. Ik ben
als de gigantische dikke man die koekjes in zijn mond blijft stoppen terwijl
hij bazelt over hoe slecht suiker en overgewicht zijn voor het lichaam. Ik weet
wat er gebeurt, maar ik heb gewoon niet de discipline om mezelf ervan te
weerhouden me te laten meeslepen (het is maar dat je het weet, ik mag dan wel
overgewicht hebben, maar ik ben nog geen “reusachtige dikke man” …). )
Ik denk dat de
meesten van ons die nu leven en volwassen zijn, waarschijnlijk gedoemd zijn om
op een dag met een eetstokje te prutsen in een poging onze rotte tanden uit de
afvoer te halen. Sommigen van ons zullen er goed doorheen komen, maar ik ben
bang dat de meesten van ons dat niet zullen doen. Het is eigenlijk allemaal
water onder de brug en als we in het hol van een leeuw zouden worden gegooid,
zouden we onszelf misschien uit de ultieme dood kunnen wurmen met onze slimheid
en vindingrijkheid. Maar, als je bedenkt hoe langzaam de hitte van de pot
toeneemt, tegen de tijd dat we ons realiseren dat de kaken van de leeuw om ons
heen staan, zal het te laat zijn. Blam.
Heb je ooit
geprobeerd een instrument te leren na je puberteit? Wat ons te wachten staat,
en ons vermogen om daar succesvol mee om te gaan, lijkt daar een beetje op. Het
is inderdaad moeilijk om een oude hond nieuwe trucjes te leren. Wanneer het
uiteindelijk zo erg wordt dat we weten dat we moeten verplaatsen of sterven,
zal het op ons afkomen op een manier die star en onverbiddelijk zal zijn. En
het zal ons recht tussen de ogen raken.
Een sprankje hoop?
Nou ja, misschien niet zo zoet, maar op dit moment zijn er nog geen ledematen
afgerukt, hebben we nog geen tijd in de goelag doorgebracht en zijn we nog geen
tanden kwijt. We zijn als iemand in het beginstadium van terminale kanker
voordat er enige stoornis of pijn optreedt. We hebben alle reden om te geloven
dat we niet lang meer zullen leven, maar we kunnen ook gewoon doorgaan met ons
leven, onze kinderen kussen, op vakantie gaan naar Zuid-Frankrijk of genieten
van het zonnige klimaat van de Caraïben. En we kunnen altijd geloven dat er een
wonder kan gebeuren en dat Jezus zal verschijnen en zijn hand zal bieden voor
onze verlossing. Is hij niet al hier?
Copyright ©
2024 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/we-zullen-niet-weten-wat-ons-overkwam/
