maandag 1 april 2024

We zullen niet weten wat ons overkwam

 april 1, 2024   10


    TheDigitalArtist / Pixabay

Blam. Op een dag in de niet al te verre toekomst zullen we ’s ochtends wakker worden en zien dat onze tanden na het poetsen in de gootsteen vallen. Eigenlijk is de kans groter dat we bij de gootsteen staan en ons afvragen wanneer we voor het laatst een tandenborstel hebben gebruikt. “Wanneer was dat?” vragen we ons in stilte af terwijl een paar van onze rotte kiezen door de afvoer glijden, schrijft Todd  Hayen.

Wanneer heb je voor het laatst een papieren boek gelezen of de dag doorgebracht zonder telefoon (weet je nog dat ze zo heetten?). Wanneer was de laatste keer dat je de hele week alleen maar zelfgemaakte maaltijden maakte en nooit fastfood at? Ik weet nog dat mijn moeder, die een fulltime baan had, elke dag maaltijden maakte voor een gezin van vijf. Misschien gingen we twee of drie keer per jaar uit eten. Ik zit hier te denken aan andere dingen die ik mis, maar ik weet niet meer wat. Geheugenverlies besluipt je.

Natuurlijk, naarmate de tijd vordert, worden dingen beter, toch? Een telefoon met aanraaktoetsen is beter dan een roterende telefoon, en een roterende telefoon is beter dan met een operator moeten praten om een gesprek te voeren (ik herinner me telefoons waar helemaal geen draaischijf op zat, alleen maar een zwarte doos met een hoorn). Beter, toch? Nou, daar kan ik niets tegenin brengen, zeker, dingen zijn beter. Of toch niet? Het lijkt wel of alles ontwikkeld is om het ons “makkelijker” te maken, draaien aan een draaischijf op een telefoon is “makkelijker” dan praten met een operator – knoppen indrukken om te bellen is “makkelijker” dan een draaischijf. En nu is het “klikken” op de naam van een persoon in een lijst met contactpersonen gemakkelijker dan het achter elkaar indrukken van 7 knoppen.

Zoals we allemaal weten, is makkelijker niet per se beter, maar wie gaat er klagen? Wie gaat er terugverlangen naar de donkere tijden toen telefoons nog draaischijven hadden, of beter nog, toen er nog helemaal geen telefoons waren? We zouden dwaas zijn om terug te verlangen naar een tijd waarin de wetenschap ons leven zo veilig, zo gezond en zo handig had gemaakt.

Maar dit is niet eens waar ik me zorgen over maak. Natuurlijk zullen we een punt bereiken waarop we nooit meer uit bed komen, onze spieren verschrompeld zijn en onze tanden uitvallen door de meedogenloze mars van onze technologie naar moeiteloze vergetelheid. (Vraag me niet hoe technologische vooruitgang ertoe leidt dat onze tanden uitvallen, ik denk niet dat je dat hoeft uit te leggen).

 

Maar die opmars is een natuurlijke, organische opmars, toch? Mensen blijven natuurlijk uitvinden, blijven gadgets maken om het leven “makkelijker” te maken. Ik moet denken aan het boek Player Piano van Kurt Vonnegut (voor de miljoenste keer). Nadat de mensheid een oorlog had gevoerd die bijna resulteerde in hun uitroeiing om alle machines te elimineren die hun leven verwoestten, zit er iemand tussen al het technologische puin om een klein machientje in elkaar te knutselen dat uit zichzelf door de straat kan sputteren. Het zit gewoon in ons om dingen te willen maken die dingen doen, die alle dingen doen die mensen vroeger deden.

Maar daar gaat het nog steeds niet om. Het probleem is dat we door een kracht van buitenaf naar deze klif van uiteindelijke ondergang worden gedwongen. Het is niet echt onze eigen schuld. Als 3-jarige hebben we het dodelijke mes gekregen om mee te spelen, in de hoop dat we er snel onze eigen keel mee zullen doorsnijden, niet wetende hoe gevaarlijk het is. De “externe kracht” waar ik het over heb is de agenda. We worden allemaal langzaam vermoord.

Ah, de oude kikker in het langzaam kokende water. Ja, dat is het. Maar met een twist (van citroen?) weet ik niet zeker of het doel is om de kikker te doden, maar eerder om hem een beetje te laten koken totdat hij niet veel meer voor zichzelf kan doen, maar nog wel in leven is. Als jullie de filmversie van Orwells 1984 nog niet hebben gezien, ga die dan zeker bekijken. Het is voor mij interessant om te zien hoe ver Orwells samenleving is gedesintegreerd en hoe zelfgenoegzaam, en niet reagerend, de mensen erin lijken te zijn. Niemand weet echt wat er aan de hand is. Ze lopen elkaar zelfs tegen het lijf in de overvolle metro en geven de persoon die ze tegen de grond hebben geslagen nauwelijks een tweede blik. Maar ze zijn niet dood. Winston’s ontmoeting met een zombie-achtige, lusteloze en tandeloze prostituee ontlokt de reactie: “Maar ik deed het toch.” Velen van ons zullen overleven als ze ons hebben teruggebracht tot een handelbaar aantal.

 

De mensen die door de straten zwerven en “haat bijeenkomsten” bijwonen in Orwell’s dystopische boek zijn zich niet echt bewust van de verliezen die ze hebben geleden. Ze voelen misschien diep van binnen, net als Winston (de hoofdpersoon in het verhaal), dat er iets niet klopt. Maar ze kunnen er niet echt de vinger op leggen. Hoeveel van ons zijn zich ervan bewust dat we hoogstwaarschijnlijk al gemalen krekels eten, dat we veel te veel ongezonde tijd besteden aan het staren naar TikTok, of dat we doorgaan met het eten van genetisch gemanipuleerde gigantische aardbeien en bosbessen, ons verwonderend over hoe perfect fruit lijkt te zijn geworden in de afgelopen tien jaar of zo – in grootte, gewicht en kleur (maar om de een of andere reden niet in smaak).

Zijn we ons er echt van bewust? We lijken dat nu niet zozeer te zijn met de meeste dingen die onze manier van leven hebben verminderd (en ja, gigantisch, perfect fruit vermindert onze manier van leven), omdat we zijn misleid door te denken dat deze dingen ons leven juist beter hebben gemaakt. Hoe ik dit weet? Het is geen raketwetenschap. Mensen zijn gewoon niet gelukkig; ze zijn zelfs niet tevreden. Depressie en angst nemen toe en zelfmoord is nog nooit zo hoog geweest. Mensen in het algemeen vinden het leven doelloos en zinloos. Als je me niet gelooft, vraag het dan aan iemand, vraag het aan veel mensen. Het is niet mooi.

En denk maar niet dat ik mezelf niet reken tot die “wij” waar ik voortdurend over schrijf. Ik ben als de gigantische dikke man die koekjes in zijn mond blijft stoppen terwijl hij bazelt over hoe slecht suiker en overgewicht zijn voor het lichaam. Ik weet wat er gebeurt, maar ik heb gewoon niet de discipline om mezelf ervan te weerhouden me te laten meeslepen (het is maar dat je het weet, ik mag dan wel overgewicht hebben, maar ik ben nog geen “reusachtige dikke man” …). )

Ik denk dat de meesten van ons die nu leven en volwassen zijn, waarschijnlijk gedoemd zijn om op een dag met een eetstokje te prutsen in een poging onze rotte tanden uit de afvoer te halen. Sommigen van ons zullen er goed doorheen komen, maar ik ben bang dat de meesten van ons dat niet zullen doen. Het is eigenlijk allemaal water onder de brug en als we in het hol van een leeuw zouden worden gegooid, zouden we onszelf misschien uit de ultieme dood kunnen wurmen met onze slimheid en vindingrijkheid. Maar, als je bedenkt hoe langzaam de hitte van de pot toeneemt, tegen de tijd dat we ons realiseren dat de kaken van de leeuw om ons heen staan, zal het te laat zijn. Blam.

 

Heb je ooit geprobeerd een instrument te leren na je puberteit? Wat ons te wachten staat, en ons vermogen om daar succesvol mee om te gaan, lijkt daar een beetje op. Het is inderdaad moeilijk om een oude hond nieuwe trucjes te leren. Wanneer het uiteindelijk zo erg wordt dat we weten dat we moeten verplaatsen of sterven, zal het op ons afkomen op een manier die star en onverbiddelijk zal zijn. En het zal ons recht tussen de ogen raken.

Een sprankje hoop? Nou ja, misschien niet zo zoet, maar op dit moment zijn er nog geen ledematen afgerukt, hebben we nog geen tijd in de goelag doorgebracht en zijn we nog geen tanden kwijt. We zijn als iemand in het beginstadium van terminale kanker voordat er enige stoornis of pijn optreedt. We hebben alle reden om te geloven dat we niet lang meer zullen leven, maar we kunnen ook gewoon doorgaan met ons leven, onze kinderen kussen, op vakantie gaan naar Zuid-Frankrijk of genieten van het zonnige klimaat van de Caraïben. En we kunnen altijd geloven dat er een wonder kan gebeuren en dat Jezus zal verschijnen en zijn hand zal bieden voor onze verlossing. Is hij niet al hier?


Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws.

https://www.frontnieuws.com/we-zullen-niet-weten-wat-ons-overkwam/

 

Piloten: Plotselinge dood en veel beperkingen en ziekten dankzij verplichte vaccinatie

02/11/2024   Sterfgevallen en plotselinge arbeidsongeschiktheid onder piloten zijn vooral merkbaar vanwege het veiligheidsrisico en halen va...