25/10/2024
Lithiumwinning is enorm giftig en vormt een groot gevaar voor het milieu, met name in Zuid-Amerika. Moeten we doorgaan met het vernietigen van de aarde voor lithium in de race om te elektrificeren ?
De Atacamawoestijn in Chili wordt geprezen als een van de meest buitengewone plekken op aarde. Het is de droogste niet-polaire woestijn op aarde, die zich uitstrekt over ongeveer 600 mijl (1.000 kilometer, of km) in een stuk land tussen de kust Cordillera de la Costa bergketen en het Andesgebergte, schrijft Meleni Aldridge.
Het hele gebied is een oase van geologische formaties en biedt wetenschappers schijnbaar eindeloze onderzoeksmogelijkheden.
Zoals zoveel gebieden op onze wonderbaarlijke planeet, heeft het ook een geschiedenis van verkrachting voor zijn mineralen. Vóór de jaren 1930 was het voor nitraatmineralen die werden gebruikt in meststoffen en explosieven. Maar meer recent worden ook andere mineralen zoals lithium, koper en jodium gedolven.
Helaas is lithiumwinning extreem giftig en vormt het een groot gevaar voor het milieu, vooral in Zuid-Amerika.
Ondanks het feit dat de mijnbouwsector technologische vooruitgang verkent om de ecologische voetafdruk van de sector te verkleinen, blijft de vraag bestaan: moeten we de aarde blijven uitbuiten voor lithium in de race om te elektrificeren?
Doen elektrische voertuigen (EV’s) meer goed dan kwaad? Zijn de toeleveringsketens voor de grondstoffen die nodig zijn om onze wereld te elektrificeren transparant genoeg om ze goed te kunnen evalueren? Kunnen we de overstap van fossiele brandstoffen naar hyper-elektrificatie echt een nieuwe groene revolutie noemen ?
Niemand van ons is in staat om deze vragen volledig te beantwoorden, omdat de vereiste gegevens gewoon niet beschikbaar zijn. Maar wat we wel weten, suggereert dat we bezorgd moeten zijn — heel bezorgd.
Lithiumwinning: de verborgen milieukosten
Naarmate de wereldwijde drang naar elektrificatie toeneemt, stijgt de vraag naar lithium, een belangrijk onderdeel van batterijen voor elektrische voertuigen en de opslag van hernieuwbare energie , enorm.
Lithium wordt vaak het “witte goud” van de energierevolutie genoemd. Het zet chemische energie zeer efficiënt om in elektrische energie en is het lichtste metaal op aarde.
Ons wordt herhaaldelijk verteld dat het een toekomst belooft zonder fossiele brandstoffen. Echter, onder deze zogenaamde belofte van een “duurzame wereld” schuilt een diep verontrustende ecologische en sociale kost, met name in regio’s die rijk zijn aan lithiumreserves, zoals de lithiumdriehoek van Zuid-Amerika.
Het zijn kosten waar we nooit over horen, maar die eigenlijk mainstream nieuws zouden moeten zijn.
Het landschap vernietigen
Landen als Chili, Argentinië en Bolivia beschikken over enorme lithiumreserves en zijn goed voor meer dan de helft van de wereldvoorraad.
Deze woestijngebieden herbergen prachtige zoutvlakten, waaronder de prachtige Salar de Atacama in Chili (zie SDA in afbeelding 1 hierboven). Vanuit de lucht zien lithiumvelden er prachtig uit: felblauwe poelen waar lithiumrijke pekel verdampt onder de felle zon.
Op de grond heeft dit proces echter aanzienlijke gevolgen voor het milieu.
Het winnen van lithium is een waterintensief proces. In de Salar de Atacama in Chili zijn bijvoorbeeld ongeveer 500.000 gallons water nodig om één ton lithium te produceren.
Deze winning concurreert met lokale gemeenschappen en ecosystemen, die toch al kampen met waterschaarste.
Inheemse bevolkingsgroepen en milieuactivisten maken zich al lang zorgen over de uitputting van essentiële zoetwaterbronnen, die een bedreiging vormen voor hun traditionele levenswijze en de lokale biodiversiteit.
Daarnaast zijn er giftige chemicaliën nodig om lithium te verwerken. De vrijgave van dergelijke chemicaliën door uitloging, lekkages of luchtemissies kan gemeenschappen, ecosystemen en voedselproductie schaden. Lithiumwinning schaadt onvermijdelijk de bodem en veroorzaakt ook luchtverontreiniging.
Milieudegradatie
Naast watergebruik heeft lithiumwinning bredere ecologische gevolgen. Het pekelextractieproces verstoort de delicate balans van zoutvlakten en kan leiden tot bodemdaling.
Het opdrogen van zoetwaterbronnen heeft gevolgen voor wilde dieren, waaronder flamingo’s die afhankelijk zijn van de zoute meren in de regio. Bovendien kunnen chemische lekken en afval de bodem en het grondwater verontreinigen, wat een bedreiging vormt voor de lokale landbouw en bestaansmiddelen.
De impact op het milieu beperkt zich niet tot Zuid-Amerika. In Australië, ‘s werelds grootste lithiumproducent, veroorzaken dagbouwtechnieken enorme littekens in het landschap, vergezeld door stof en vernietiging van leefgebieden.
In beide regio’s kan de infrastructuur die nodig is om grootschalige mijnbouw te ondersteunen, ecosystemen versnipperen en bijdragen aan de uitstoot van broeikasgassen. Dit doet een aantal voordelen van de groene energie die het juist zou moeten ondersteunen, teniet.
Of u nu wel of niet achter het koolstofargument staat, het is opmerkelijk dat een ‘schone’ elektrische auto, zodra deze in gebruik is, de CO2-voetafdruk van de auto moet verkleinen . Maar de productie van lithium-ionbatterijen kan 74% meer koolstofdioxide uitstoten dan een conventionele benzineauto.
Als we dit geheimpje van een andere kant bekijken, blijkt uit Duitse gegevens dat een autobezitter meer dan 50.000 km of 3,5 jaar in een benzineslurpende auto kan rijden en nog steeds een auto met een accu van 30 kilowattuur kan verslaan op het gebied van CO2-uitstoot.
Dat is een van de kleinste autobatterijen op de markt. Het hangt ervan af waar je rijdt en wat het net van stroom voorziet, bijvoorbeeld steenkool of kernenergie, maar je snapt het idee. We krijgen niet het hele verhaal te horen, maar EV’s worden zwaar op de proef gesteld aan een nietsvermoedend publiek.
Ook zijn de huidige niveaus van lithiuminzameling in de Europese Unie erg laag. In het geval van batterijen komt dit neer op een geschatte 5% van de lithium-ionbatterijen die op de Europese markt worden gebracht.
Het meeste lithium dat nu op de markt is, wordt gestort of verbrand, wat bijdraagt aan de afhankelijkheid van Europa van de lithiumvoorziening. Beide dragen ook bij aan land-, water- en luchtvervuiling.
Kan de mijnbouw van de toekomst een technologische oplossing bieden?
Om deze zorgen te onderkennen, begint de mijnbouwsector deze zorgen aan te pakken door technologische vooruitgang te omarmen die gericht is op het beperken van de schade aan het milieu.
Bedrijven onderzoeken innovaties zoals waterrecycling, efficiëntere extractietechnieken en het gebruik van kunstmatige intelligentie om de ecologische voetafdruk van mijnbouwactiviteiten te minimaliseren.
Bedrijven die lithiumpekel winnen, onderzoeken ook technologieën voor directe lithiumextractie. Daarmee zou het waterverbruik mogelijk kunnen worden verminderd door lithium rechtstreeks uit de pekel te halen, zonder dat er grote verdampingsvijvers nodig zijn.
Deze methode, die zich nog in de experimentele fase bevindt, zou het waterverbruik en de aantasting van het milieu kunnen verminderen.
Afnemende prikkels en publieke verantwoordelijkheid
Overheden lijken nog steeds vastbesloten om de EV-agenda te pushen. Toch beginnen de financiële prikkels in het Verenigd Koninkrijk (UK) er wat minder aantrekkelijk uit te zien.
Eigenaren van elektrische auto’s, die tot nu toe waren vrijgesteld, moeten vanaf april 2025 wegenbelasting betalen, zij het in mindere mate. Vanaf december 2025 moeten ze echter ook de Londense congestieheffing van 15 pond per dag betalen.
De dalende vraag naar elektrische auto’s in het Verenigd Koninkrijk zorgt ervoor dat steeds meer bestuurders met negatief eigen vermogen kampen, zo meldde The Telegraph gisteren.
Een groot deel hiervan wordt geweten aan de hoge kortingen die worden gegeven op nieuwe voertuigen, omdat fabrikanten hun verkoop willen opvoeren om aan de wettelijk bindende overheidsdoelstellingen te voldoen.
Wagenparkbeheerders geven toe dat ze grote verliezen moeten slikken bij de wederverkoop van elektrische auto’s vanwege de versnelde, uitzonderlijke afschrijving.
Dit maakt ze veel minder aantrekkelijk voor particuliere kopers. Wie wil er nou een auto die zijn waarde niet behoudt?
Terwijl de elektrificatierevolutie zich verder ontvouwt, blijft de vraag: hoe kunnen we de toekomst van energie voorzien zonder de planeet en alle wezens die erop leven in gevaar te brengen?
Eén antwoord is dat er veel meer geïnvesteerd en gefocust moet worden op het creëren van een robuuste recyclinginfrastructuur.
Een andere eis is dat inheemse gemeenschappen, milieuorganisaties en de mijnbouwsector moeten samenwerken om oplossingen te vinden die rekening houden met mens en planeet. Maar ook dat eindgebruikers de waarheid moeten worden verteld over de werkelijke kosten van de overstap naar elektrisch.
Voeg daar nog eens regelgevingskaders, strengere milieunormen en investeringen in schonere technologieën aan toe. Deze zijn allemaal essentieel om de impact van lithiumwinning te beperken.
We moeten voorkomen dat de wereldwijde overgang naar niet-fossiele brandstoffen, de zogenaamde hernieuwbare energie, ten koste gaat van de ecosystemen en gemeenschappen die afhankelijk zijn van het land waaruit lithium wordt gewonnen.
Wij, het publiek, moeten aandringen op veel meer transparantie in toeleveringsketens, om inzicht te krijgen in de gevolgen van de verspilling van luxeartikelen, waaronder elektronische goederen, en om niet langer alles zomaar voor waar aan te nemen.
We moeten twee keer nadenken, of misschien wel drie of vier keer, voordat we blindelings de nieuwste auto of gadget kopen waarvan wordt beweerd dat het een oplossing is voor de milieuramp die vaak alleen in termen van koolstof wordt gedefinieerd. Als de nieuwste technologie lithium bevat, is dat belangrijker dan ooit.
Bron: https://dissident.one/lithiumvelden-een-andere-donkere-kant-van-de-elektrische-voertuigindustrie
