25/10/2024
Onze oren kunnen zeer lage tonen niet waarnemen. Maar deze laagfrequente trillingen kunnen zeer gevaarlijk zijn voor onze cellen. In een publicatie heeft een onderzoeker nu aangetoond hoe chronische blootstelling aan infrageluid van windturbines kan leiden tot vergaande aandoeningen van onze bloedvaten, meldt Tichy’s Einblick.
Windturbines versnipperen niet alleen talloze vogels en insecten.
Ook de terugkerende schaduw die ze werpen en het eentonige geluid dat ze produceren, maken veel mensen ziek. Dit is al langer bekend.
Het is echter alleen in deskundigenkringen – en onder de betrokkenen – bekend dat geluidsgolven die door windturbines worden gegenereerd en die we niet kunnen horen, ook gevaarlijk kunnen zijn voor onze gezondheid. Deze laagfrequente trillingen worden infrageluid genoemd. Ze kunnen ernstige schade aan het menselijk organisme veroorzaken. TE rapporteerde hier al vroeg over.
Nu levert Dr med. Ursula Bellut-Staeck nieuwe munitie voor het explosieve debat. De wetenschappelijke auteur publiceert voornamelijk op het gebied van microcirculatie en stressgeneeskunde. Nu zorgt ze voor opschudding met een nieuw artikel dat opnieuw suggereert dat chronische blootstelling aan infrageluid tot wijdverbreide vaataandoeningen leidt.
Mensen kunnen alleen geluidsgolven waarnemen in een bepaald frequentiebereik. Dit ligt tussen de 20 en 20.000 hertz (dit is de meeteenheid waarin geluidsgolven worden gemeten). Mensen kunnen geen geluidsgolven met een hogere frequentie meer horen en we noemen ze echografie. Ook kunnen mensen geen geluidsgolven met een lagere frequentie meer horen, en dat noemen we infrageluid.
Deze laagfrequente trillingen komen ook af en toe in de natuur voor uit natuurlijke bronnen. Daar zijn ze ongevaarlijk. Grote windturbines genereren echter zeer laag infrageluid, dat bovendien pulseert en aanhoudt. Wanneer mensen chronisch aan dit fenomeen worden blootgesteld – zoals bij windturbines – is het niet langer onschadelijk. De bioloog Wolfgang Müller beschreef gedetailleerd voorbeelden en rapporten van degenen die hebben geleden in zijn boek uit 2019 “Hoe windturbines ons ziek maken”.
Windturbines produceren infrageluid wanneer een rotorblad langs de toren draait. Hierdoor verandert de luchtdruk onmiddellijk en gaat het rotorblad trillen. Deze trilling wordt in de lucht overgedragen als een fluctuatie in de luchtdruk en plant zich voort. In het menselijk organisme kan dit leiden tot een grote verscheidenheid aan symptomen: gevoelens van druk op het trommelvlies en de borst, misselijkheid, hoofdpijn, uitputting, slapeloosheid. Het Duitse Medische Tijdschrift blijft kortademigheid, depressie, hartritmestoornissen, oorsuizen, duizeligheid, oorpijn en visuele en gehoorstoornissen vermelden.
Kortom, de wetenschap is al heel lang op de hoogte van het fenomeen. In experimenten in de jaren zestig toonde de Fransman Vladimir Gavreau aan dat gebundelde geluidsgolven met zeer lage frequenties ernstige fysieke schade konden veroorzaken. Infrageluid, dat bijvoorbeeld door zware machines of grote ventilatoren wordt gegenereerd, is voor het menselijk oor onhoorbaar, maar voor het organisme zeer waarneembaar; het kan allergieën en zenuwinzinkingen veroorzaken. En orgelbouwers hebben altijd geweten dat pijpen met hele lage frequenties – dichtbij wat niet meer hoorbaar is – angst en beklemmende gevoelens kunnen veroorzaken.
Bellut-Staeck heeft nu nieuwe aspecten onderzocht – bijvoorbeeld de mogelijke effecten van infrageluid op het menselijke metabolisme met stikstofmonoxide (NO), de mogelijke ontwikkeling van ontstekingsziekten zoals arteriosclerose en het bevorderen van hoge bloeddruk. Het werk, gepubliceerd na gedetailleerd onderzoek door verschillende gerespecteerde collega’s, zou onder normale omstandigheden een dwingende reden zijn voor elke toezichthoudende autoriteit om het nieuwe bewijs van een latent gezondheidsrisico van windturbines te onderzoeken.
Maar dat is niet het geval in Groen Duitsland, dat tot aan de topfunctionarissen wordt geïdeologiseerd.
Het Staatsinstituut voor het Milieu in het groen bestuurde Baden-Württemberg (LUBW) reageert bijvoorbeeld niet met gedetailleerde argumenten, maar met een puur onwetenschappelijke ‘schatting’. Er staat onder meer: ”Volgens informatie van de Federal Environment Agency zijn er geen andere publicaties in wetenschappelijke databases die de hypothese van de auteur zouden ondersteunen of soortgelijke verbanden hebben gelegd.”
Aangezien Bellut-Staeck nieuwe onderzoeksresultaten heeft gepresenteerd, is dit niet verrassend. Er is altijd iemand die als eerste iets ontdekt.
Het Federaal Milieuagentschap (UBA) van zijn kant blijft volhouden dat de mogelijke schadelijke invloed van infrageluid van windturbines niet wetenschappelijk is bewezen. Dit argument van de chronisch groene autoriteit is verbazingwekkend – omdat de UBA bij glyfosaat en vele andere verschijnselen geen ‘wetenschappelijk bewijs’ van de schadelijkheid nodig had. Verdenking was altijd voldoende om een verbod te eisen.
Bij windenergie liggen de zaken totaal anders.
Bellut-Staeck vindt dit fundamenteel verkeerd. Er is een onmiddellijk gevaar: de beschermingsautoriteiten kunnen niet wachten tot er experimenteel wetenschappelijk bewijs beschikbaar is. In plaats daarvan roept de deskundige op tot voorzorgsmaatregelen – bijvoorbeeld een moratorium op grote windturbines totdat er definitieve wetenschappelijke opheldering is.
De wetenschapper is vooral kritisch over de plannen voor veel nieuwe windturbines in de bergketens van het Zwarte Woud (bekend om de lage windstanden). Momenteel zijn er in veel valleien enorme windturbines gepland: in het Acherntal, Bühlertal, Lautertal, de Kaiserstuhl en Freiburg, maar ook in de regio van het Bodenmeer, waar ook zwakke wind staat, met het schiereiland Höri, in het Altdorfer Wald en in Schönbuch . Nergens is er enige voorziening voor een herevaluatie van lage frequenties.
Bellut-Staeck roept nu op tot een “herbeoordeling van infrageluidfrequenties op organismen”. Dit is niets anders dan “verantwoordelijk gedrag in de zin van het mandaat van beschermingsautoriteiten”.
Maar dergelijke argumenten zijn onhoorbaar voor groene autoriteiten.
