februari 23, 2024 31
Een groep van 73
grote bedrijven uit 17 sectoren, waaronder chemie, farmaceutica en machinebouw,
heeft de ‘Verklaring van Antwerpen’
gelanceerd, waarin de EU wordt opgeroepen om de netto-nul regelgeving te
versoepelen, de energiekosten te verlagen en meer te investeren, nu er nog wat
industrie over is.
Matthew Lynn in de Telegraph heeft meer:
In de Verenigde
Staten zijn er enorme subsidies. In China is er een industriële strategie die
meedogenloos effectief wordt uitgevoerd. En toch zijn er in Europa alleen maar
“deadlines en boetes”.
Luca de Meo, de
baas van de gigantische Franse autofabrikant Renault, nam geen blad voor de
mond toen hij deze week opriep tot een coherent antwoord van Groot-Brittannië,
Frankrijk en de rest van de grote Europese industrielanden op de dreiging van
de invoer van goedkope buitenlandse elektrische voertuigen.
Natuurlijk zou het
makkelijk zijn om dit af te doen als de zoveelste industriële leider die
oproept tot zachte leningen en tarieven om een niet-concurrerende industrie te
redden. En toch is de Meo iets op het spoor. Netto-nul is een Chinees wapen
geworden dat gericht is op het hart van de westerse concurrentiepositie.
Als we niet snel
wakker worden en inzien dat we een betere manier moeten vinden om
klimaatverandering tegen te gaan, dan staan onze industrieën op het punt om
weggevaagd te worden.
De overgang van voertuigen
op benzine naar voertuigen op batterijen werkt niet helemaal zoals gepland. Het
was de bedoeling om een golf van investeringen teweeg te brengen, een heleboel
“goedbetaalde groene banen” te creëren en tegelijkertijd de CO2-uitstoot
drastisch te verminderen.
Renault leek op
zijn beurt een leidende rol te gaan spelen. Met modellen zoals de ZOE was het
bedrijf een vroege pionier op het gebied van relatief betaalbare EV. Het leek
erop dat het bedrijf klaar was om wereldwijd marktleider te worden.
Op dit moment lijkt
dat nog lang niet het geval. Chinese bedrijven staan op het punt om miljoenen
goedkope EV’s op de Europese markt te dumpen.
“Het Verenigd
Koninkrijk maakt dan wel geen deel meer uit van de EU, maar ik denk dat we in
deze kwestie samen voor dezelfde uitdagingen staan,” stelt De Meo in een artikel
voor Autocar.
“Met de
verbrandingsmotor was ons leiderschap onbetwist… en het was een barrière voor
nieuwkomers om de markt te betreden. Vandaag bevinden de Europeanen zich in een
relatief kwetsbare positie”. Zijn argument is dat de EU en het VK moeten samenwerken
om terug te vechten en te beschermen wat een van de belangrijkste industrieën
van het continent blijft.
Daar heeft hij
zeker gelijk in. In de VS heeft president Biden een belastingkredietregeling
gelanceerd die bijna 400 miljard dollar aan subsidies zal besteden.
Ondertussen heeft
China enorme bedragen gestoken in de bouw van EV’s, het heeft de controle
verworven over essentiële mineralen die nodig zijn om ze goedkoop te maken en
het staat nu op het punt om het Westen te overspoelen met modellen die de
Europese fabrikanten op het gebied van kwaliteit en prijs wel eens zouden
kunnen overtreffen.
In plaats van een
renaissance van de Europese productie op gang te brengen, leidt het streven
naar netto-nul in plaats daarvan tot een dreigende deïndustrialisatie. Het
begint misschien met de machtige auto-industrie, waarin het continent ooit
wereldleider was, maar het herhaalt zich steeds weer elders.
Deze week nog
lanceerde een groep van grote Europese industrieën de “Verklaring van
Antwerpen”, waarin de EU wordt opgeroepen om de regelgeving te versoepelen, de
energiekosten te verlagen en meer te investeren, nu er nog wat industrie over
is.
De verklaring is
ondertekend door 73 grote bedrijven uit 17 sectoren, waaronder chemie,
farmaceutica en machinebouw, en stelt dat “vestigingen worden gesloten,
productie wordt stopgezet, mensen worden ontslagen… Europa heeft dringend een
business case nodig.
Hier is echter het
probleem. Alle grote Europese regeringen, inclusief het Verenigd Koninkrijk
natuurlijk, zijn nog steeds fanatiek voorstander van netto-nul, en dat
weerhoudt hen ervan om goed te reageren.
Neem bijvoorbeeld
auto’s. Normaal gesproken zouden de EU of Groot-Brittannië waarschijnlijk een
“antidumping”-actie starten tegen goedkope import van Chinese EV’s en tarieven
opleggen om onze fabrikanten in staat te stellen te concurreren.
Maar hoe kunnen we
dat doen als we de verkoop van benzineauto’s vanaf 2035 hebben verboden en we
ze zo snel mogelijk willen uitfaseren?
We zouden ook
beperkingen en tarieven kunnen opleggen aan Chinese zonnepanelen, die nu die
specifieke markt domineren. Maar hoe kunnen we dat doen als we wettelijk
gemandateerde doelen hebben om het aandeel van alternatieve energie te
vergroten?
Het prijskaartje is
al schrikbarend hoog en we zijn er jammerlijk niet in geslaagd om de capaciteit
op te bouwen om onze eigen apparatuur tegen concurrerende prijzen te maken. Als
er een keuze moet worden gemaakt tussen netto-nul en economisch succes, zijn
onze politici verontrustend duidelijk over wat voorrang heeft.
Het is hetzelfde
verhaal in de hele economie. We hebben de energieprijzen de pan uit laten
rijzen, plannen gemaakt om onze eigen offshore olievelden te sluiten en de
groei van fracking tegengehouden, ook al heeft het voor economische hausse
gezorgd in Noord-Amerika.
Idiote
klimaatactivisten die zichzelf aan de weg 'vastlijmden' hebben misschien een
amputatie nodig
We hebben het feit
genegeerd dat deze keuzes bedrijven failliet laten gaan – en Chinese rivalen
met veel lagere energiekosten toestaan om Europese bedrijven te overrompelen.
De harde waarheid
is dat China de netto-nul als wapen heeft gebruikt en er een manier van heeft
gemaakt om industrieel leiderschap te grijpen. Amerika reageert, zij het
misschien te laat en met te veel staatscontrole. Maar Europa is aan het
spartelen geslagen en staat op het punt om weggevaagd te worden.
Het continent heeft
een complete puinhoop gemaakt van de overgang naar netto-nul, door naïef te
veronderstellen dat het banen zou creëren en dat zijn rivalen alleen
geïnteresseerd waren in het redden van de planeet en niet in het veiligstellen
van een voorsprong voor hun eigen industrieën.
Het is heel goed
mogelijk om de twee doelstellingen te combineren, maar dat zal niet lukken door
simpelweg “deadlines en regelgeving” of met naïeve retoriek over “groene
banen.”
Zowel het VK als de
EU hebben een complete reset nodig, waarbij wordt bekeken welke industrieën
moeten worden beschermd, hoe de kosten concurrerend kunnen worden gehouden en,
waar nodig, hoe de CO2-uitstoot volgens een realistisch tijdschema kan worden
verminderd.
Het is nog niet te
laat om dat te doen, maar tegen de tijd dat Renault is gesloten en zelfs de
Fransen rondrijden in Chinese BYD’s, zal het te laat zijn.
Copyright ©
2024 vertaling door Frontnieuws.
