Het idee dat virussen de oorzaak zijn van infectieziekten is diepgeworteld in het bewustzijn van mensen en wordt wetenschappelijk als vanzelfsprekend beschouwd. Deze theorie werd gebruikt om angst en paniek aan te wakkeren en kunstmatig de schijn van een pandemie te wekken. De machthebbers dachten dat ze de huidige poging tot democratie grotendeels konden tenietdoen door een totalitaire staatsgreep van bovenaf. Onderwijs is daarom niet alleen vanuit medisch, maar ook vanuit sociaal-politiek oogpunt van het grootste belang. Het maakt deel uit van de nog steeds wanhopig geweigerde publieke confrontatie met de ongekende totalitaire wreedheden van de coronacrisis, schrijft HW Ludwig.
Onder medische professionals zijn er maar weinig die hun eigen denkwijze niet hebben opgegeven en de zaken tot op de bodem hebben uitgezocht. Maar je hoeft geen arts te zijn om wetenschappelijke fraude aan het licht te brengen.
virus waanzin
Al vóór de geënsceneerde coronacrisis bekritiseerden de arts Claus Köhnlein en de journalist Torsten Engelbrecht in hun boek “Virus Madness” scherp dat men de wetten van de anorganische, dode natuur (hier een oorzaak – daar een gevolg) niet zomaar kan overdragen op een uiterst complex menselijk organisme.
“Dit monocausale en eendimensionale denkmodel werd beslissend vormgegeven door de microbiologie, waarvan de opkomst begon aan het einde van de 19e eeuw en die verklaarde dat zeer specifieke micro-organismen (virussen, bacteriën, schimmels) de oorzaak waren van zeer specifieke ziekten, waaronder massaziekten als cholera of tuberculose. De grondleggers van deze zogenaamde microbentheorie, de onderzoekers Louis Pasteur en Robert Koch, bereikten tijdens hun leven de Olympus.
En zo legde de microbiële theorie de basis voor de basisformule van de moderne biomedische wetenschap met haar monocausale microbiële benadering en haar zoektocht naar wonderpillen: één ziekte, één oorzaak, één remedie. … Maar hoe fascinerend eenvoudig dit monocausale idee ook is, het heeft heel weinig te maken met de complexe gebeurtenissen in het menselijk lichaam. De overgrote meerderheid van de ziekten heeft veel meer dan één oorzaak, waardoor de zoektocht naar de ene oorzaak van de ziekte en dus ook de zoektocht naar het ene wondermiddel in de overgrote meerderheid van de gevallen een hopeloze onderneming zal blijven.” 1
Volgens veel wetenschappers zijn het bestaan en de pathogene of zelfs dodelijke effecten van de vermeende viruspathogenen, die naar verluidt een miljoenste millimeter groot zijn, nooit echt bewezen. 2
Mislukte pogingen om te infecteren
Tijdens de Spaanse griep aan het einde van de Eerste Wereldoorlog werd nog aangenomen dat bacteriën de oorzaak waren. Er zijn experimenten met dit doel uitgevoerd, die ook Engelbrecht/Köhnlein benadrukken. In november 1918 werd in Boston een infectie-experiment uitgevoerd met 62 gezonde vrijwilligers: marineartsen verzamelden de stroperige afscheiding uit de neuzen en kelen van terminaal zieke mannen en spoten deze in de neuzen, kelen en ogen van enkele proefpersonen. Bij anderen wreven ze slijm uit het neustussenschot van een ernstig zieke persoon in het neustussenschot.
“In een poging de processen na te bootsen die normaal gesproken plaatsvinden wanneer mensen besmet raken met de griep, namen de artsen tien van de proefpersonen mee naar het ziekenhuis om ze bloot te stellen aan soldaten die de griep hadden. De zieken lagen opgerold op hun smalle bedden, met koortsige gezichten, en vielen afwisselend in een staat van delirium. De tien gezonde mannen kregen de opdracht om elk op een patiënt af te stappen, over hem heen te buigen, zijn stinkende adem in te ademen en vijf minuten met hem te praten. Om ervoor te zorgen dat de gezonde persoon volledig werd blootgesteld aan de ziekte, moest de zieke persoon krachtig uitademen, terwijl de gezonde persoon de adem van de zieke persoon inademde. Ten slotte moest de persoon met griep vijf minuten lang in het gezicht van de vrijwilliger hoesten. Elke gezonde testpersoon voerde deze procedure uit op 10 verschillende grieppatiënten, waarvan de ziekte niet langer dan drie dagen geleden was begonnen.
Dit was om te verzekeren dat de ziekteverwekker nog steeds aanwezig was in de afscheidingen uit de neus of longen.
“Maar geen enkele gezonde man werd ziek.”
Een soortgelijk experiment vond plaats in San Francisco, maar dan onder nog strengere voorwaarden. “Tot ieders verbazing werd geen enkele proefpersoon ziek. De wetenschappers waren verbijsterd. Als deze gezonde vrijwilligers niet besmet raakten, ondanks dat artsen er alles aan deden om ze ziek te maken, wat was dan de oorzaak van de ziekte? Hoe raakten mensen toen besmet met de griep?” 3
Volgens het derde van de drie beroemde wetenschappelijke postulaten van Koch moet een micro-organisme dat als pathogeen wordt beschouwd, een ziekte veroorzaken wanneer het in een proefdier of een mens wordt geïntroduceerd. Anders kan het wetenschappelijk niet als oorzaak van ziekte worden beschouwd.
Ontbrekende virussen bij zieke mensen
De voormalige hoofd van de afdeling radiologie en diepgaand medisch criticus Dr. Gerd Reuther wees erop dat de werkgroep ‘Influenza’ van het Robert Koch Instituut al jarenlang wekelijks de testresultaten van poliklinische patiënten met luchtwegaandoeningen publiceert.
Normaal gesproken wordt bij 40% tot 60% van de zieke mensen geen enkel virus aangetroffen. –
Als bij maximaal 60% van de patiënten geen virussen worden aangetroffen, dan kan het virus uiteraard niet de oorzaak zijn van hun luchtwegaandoening. Er moeten andere oorzaken zijn.
En dan mag ook worden aangenomen dat bij de andere patiënten bij wie virussen zijn aangetroffen, deze andere oorzaken ook een rol speelden en dat de virussen – of wat men denkt dat virussen zijn – slechts onbeduidende bijwerkingen of gevolgen zijn.
Ja, zelfs tijdens de Corona-paniek werden massaal mensen zonder ziekteverschijnselen, dus gezonde mensen, positief getest met PCR-testen en besmet verklaard. Een onzin en bedrog zonder weerga.
Daarom, vervolgde Dr. Reuther:
“ De eerste generatie microbiologen rond Robert Koch wist dit, in tegenstelling tot de huidige virologen. Volgens de eisen die ten onrechte aan Robert Koch worden toegeschreven (‘Kochs postulaten’) kan een micro-organisme alleen als oorzaak van een ziekte worden beschouwd als het bij alle zieke mensen met dezelfde symptomen kan worden vastgesteld, maar niet bij een gezond persoon. Deze dwingende logica is niet van toepassing op één enkel virus.” 4
Virologie is geen wetenschap
Dokter Reuther kwam in een onlangs gepubliceerd artikel terug op de leugens over het virus en leidde het in met de volgende woorden:
“ Het Covid-scenario had iedereen duidelijk moeten maken dat de studie van infectieziekten geen wetenschap is. Met behulp van tests kunnen mogelijke ziekteverwekkers uit het niets verschijnen of verdwijnen. Zoals in een goochelshow – abracadabra.
De dwingende logica om een microbe alleen causaal verband te geven voor een infectieziekte als deze bij alle zieke mensen wordt aangetroffen, maar niet bij gezonde personen, is niet geldig in de infectiologie (zie PCR-tests, die verondersteld worden virussen te detecteren bij talloze gezonde mensen zonder symptomen). Dat alle pogingen tot infectie het ultieme bewijs zijn, deert tot op de dag van vandaag niemand in de bacteriologie of virologie.
De pathogene geneeskunde van eind 19e eeuw was geen Copernicaanse revolutie, maar een farmaceutisch gecontroleerde ketterij. Al 150 jaar lang zijn artsen gewend aan dit doodlopende pad en hebben ze het meubilair voortdurend uitgebreid.
Virologen zijn nu de baas. Hun veronderstelde ziekteverwekkers zijn nog luchtiger, zodat directe detectie niet nodig is.”
In het artikel wees hij erop dat het hoogste gerechtshof in Duitsland had geoordeeld dat er wat betreft het mazelenvirus geen sluitende identificatie van een mazelenvirus
was. In tegenstelling tot bacillen worden bij virussen de ontdekkers geheim gehouden of is er helemaal geen ontdekker. En als iemand bij naam genoemd wordt, zoals de Hamburgse vaccinateur Enrique Paschen (1860-1936) als ontdekker van het pokkenvirus, dan is dat nepnieuws. In 1907 had Paschen alleen de beschikking over een lichtmicroscoop, waarmee hij helemaal geen virussen kon detecteren. (De elektronenmicroscoop waarmee ze als waarneembaar worden beschouwd, werd pas in 1931 ontwikkeld.)Vervolgens liet hij aan de hand van het voorbeeld van hondsdolheid, dat als virusziekte niet in twijfel wordt getrokken, zien dat feiten eenvoudigweg de structuur van het virus verstoren. Ze worden genegeerd, zodat het dogma onaangetast blijft.
Hondsdolheid wordt in de meeste EU-landen al meer dan 10 jaar als ‘uitgeroeid’ beschouwd. Na mislukte campagnes om vossen te doden, schijnt het vaccineren met lokaas het hondsdolheidsvirus te hebben uitgeroeid.
“Zelfs degenen die in vaccins geloven en ervan uitgaan dat een vaccinvirus na passage door het maag-darmkanaal nog steeds het gewenste effect kan hebben, moeten zich afvragen hoe de gehele Europese vossenpopulatie door deze vaccinaassoorten zou zijn bereikt. Een brede verspreiding is niet haalbaar en de vaccinatielokdoosjes worden ook door andere carnivoren gegeten. Een succesvolle vaccinatiecampagne zou hooguit een tijdelijke daling van hondsdolheid kunnen verklaren, maar niet het verdwijnen ervan. Om nog maar te zwijgen van het feit dat deze actie niet in alle ‘hondsdolheidvrije’ landen heeft plaatsgevonden, en dat Polen en Hongarije, als directe buurlanden, niet als hondsdolheidvrij worden geclassificeerd. Zullen virussen zich ooit nog aan politieke grenzen houden?”
Het spreekt bovendien elke viruslogica tegen dat, hoewel wordt gezegd dat alle carnivoren als reservoir voor het hondsdolheidsvirus kunnen dienen, in Europa alleen vossen de schuldige waren. Wolven, die ooit berucht waren om de ziekte maar waarvan de aantallen de afgelopen decennia weer zijn toegenomen, lijken nu net zo’n kleine rol te spelen als dassen, marters, wasberen of wilde katten. En dan hebben we het nog niet eens over het feit dat gedomesticeerde honden en katten zich ook niet aan verboden op paden in bossen en velden hielden.
Huisdieren vormen in Europa echter geen enkel probleem als gevaarlijke overbrenger. In de VS is dat wel het geval. De daling van het aantal gevallen van hondsdolheid sinds de jaren vijftig wordt toegeschreven aan vaccinatiecampagnes voor huishonden! Vreemd genoeg zou het virus in de natuur in Noord-Amerika geen probleem zijn geweest, in tegenstelling tot in Europa. Van de weinige gevallen in de VS (125 gevallen van 1960 tot 2018) zou nu 70% aan vleermuizen kunnen worden toegeschreven, wat elders geen probleem zou zijn. Nu zouden het in Afrika en Azië vooral honden zijn…
Maar de absurditeiten zijn nog niet genoeg. Op een actuele wereldkaart zijn de Europese Unie (met uitzondering van Polen en de meeste landen in Zuidoost-Europa), Japan en Australië gemarkeerd als landen waar hondsdolheid niet voorkomt.
Ondanks de wereldwijde vrijheid van verkeer van goederen en levende wezens, zouden deze staten, die deel uitmaken van de westerse waarden, een ziekte hebben kunnen overwinnen die overal ter wereld nog steeds doden veroorzaakt! Naar schatting sterven er jaarlijks ongeveer 60.000 mensen aan hondsdolheid, vooral in Afrika en Azië.
Alle cijfers zijn echter schattingen, aangezien hondsdolheid pas na overlijden betrouwbaar kan worden vastgesteld en autopsies zelden plaatsvinden. De landen met westerse waarden zijn er inmiddels in geslaagd dit te doen zonder vaccinatiecampagnes, terwijl vaccinaties onmisbaar zouden zijn voor de bestrijding van andere ziekten. Wie zou dat nou geloven?
Dokter Reuther:
“Leugens, dat weten we, zijn kort van stof en leiden tot veel tegenstrijdigheden. Dit geldt ook voor virale leugens. Het is hoog tijd dat we erkennen dat er andere concepten nodig zijn om infectieziekten geloofwaardig te verklaren. Elke theorie zonder significante betrokkenheid van het immuunsysteem van het zieke organisme is misleidend.” 5
Virologie voldoet totaal niet aan de methodologische eisen van de natuurwetenschappen. Volgens de Britse biomedische wetenschapper Simon Lee is het een frauduleuze pseudowetenschap . Er wordt beweerd dat er een pathogeen ‘virus’ bestaat, zonder dat aan de eerste voorwaarde van een wetenschappelijke methode is voldaan, namelijk om eerst te bewijzen dat het virus een waarneembaar fenomeen is.
Hij legt uit dat onderzoekers aanvankelijk altijd op zoek gingen naar bacteriële oorzaken van ziekten. Omdat ze steeds minder succesvol waren, vermoedden ze dat er iets nog kleiners en onzichtbaars in de lichaamsvloeistoffen van zieke mensen zat dat de oorzaak was, en dat ze ‘virus’ (gif) noemden.
“Tot 1952 geloofden virologen dat een virus een giftig eiwit of enzym was dat het lichaam vergiftigde en zich binnen het lichaam vermenigvuldigde en zich zowel binnen het lichaam als tussen mensen en dieren verspreidde.”
Deze vermoedelijke ‘virussen’ konden echter niet direct in het zieke weefsel worden gedetecteerd en geïdentificeerd, zelfs niet met behulp van de inmiddels ontwikkelde elektronenmicroscopie. Ook is erkend dat gezonde dieren, organen en weefsels tijdens de ontbinding dezelfde afbraakproducten vrijgeven die voorheen ten onrechte werden geïnterpreteerd als ‘virussen’.
Al tientallen jaren zijn virologen er niet in geslaagd de vermeende ‘virus’-deeltjes te zuiveren en te isoleren om hun bestaan en pathogeniteit (ziekteverwekkende werking) direct te bewijzen. Virologen hebben slechts indirect bewijs van ontbinding in menselijke en dierlijke weefselculturen, naar verluidt veroorzaakt door het betreffende ‘virus’, dat zelf niet rechtstreeks werd gedetecteerd. Dezelfde afbraak werd echter ook waargenomen in het weefsel van gezonde gastheren.
Bovendien konden verschillende onderzoeksgroepen de resultaten van anderen niet reproduceren of bevestigen. In feite zijn de resultaten vaak tegenstrijdig, zoals blijkt uit een essay van Karlheinz Lüdtke uit 1999:
“Bevindingen die destijds veelvuldig door individuele virusonderzoekers werden gerapporteerd, konden niet door andere onderzoekers via hun eigen experimenten worden bevestigd, of de observaties konden niet door alle wetenschappers die met het virus werkten, worden gereproduceerd. Vaak werden er tegenstrijdige bevindingen gerapporteerd of werden de onderzochte bevindingen gezien als artefacten (kunstmatig gecreëerde producten) … De bevindingen die empirisch een vermoedelijk verband bevestigden, werden vaak al snel vergezeld door negatieve bevindingen van andere onderzoekers.”
Volgens Simon Lee had de virologie als wetenschap zichzelf toen al ontkracht.
Meer informatie: https://fassadenkratzer.de/2023/09/15/das-virus-konstrukt-einer-betrugerischen-pseudowissenschaft/
—————————- Verdere opmerkingen:
1 Virus-Wahn, uitgebreide 8e editie 2020, p. 17
2 Zie https://fassadenkratzer.de/2020/07/16/die-wissenschaft-vom-virus-das-einfach-nicht-nachweisen-ist/
Zie ook:
https://fassadenkratzer.de/2021/10/28/das-grose-verschweigen-in-wahrheit-wurde-bis-heute-kein-virus-nachweisen/
https://fassadenkratzer.de/2023/05/12/das-virus-phantom-die-betrugerischen-wege-die-existenz-von-viren-nachweisen/
3 Noot 1, p. 243 e.v.
5 https://tkp.at/2025/01/06/die-private-wissenschaft-der-virologen/
Bron: https://dissident.one/het-gigantische-leugenconcept-van-virussen-als-oorzaak-van-ziekte
