Zoals gedetailleerd beschreven in Deel 2 van “Technocracy Ascending” hebben David Rockefeller, Zbigniew Brzezinski en de Trilaterale Commissie veel bereikt in het bewegen van de wereld in de richting van een nieuwe internationale economische orde en mondiaal bestuur (d.w.z. een nieuwe wereldorde), schrijft Jesse Smit.
Brzezinski begreep dat de neergang van natiestaten een noodzaak was voor het bevorderen van een wereldwijde orde waarin de private banking cabal en transnationale ondernemingen politieke dominantie op zich namen. In zijn boek Between Two Ages: America’s Role in the Technetronic Era stelde Brzezinski dat:
De natiestaat als fundamentele eenheid van het georganiseerde leven van de mens is niet langer de voornaamste scheppende kracht: internationale banken en multinationale ondernemingen handelen en plannen in termen die ver vooruitlopen op de politieke concepten van de natiestaat.”
Technocracy Inc. was een van de eerste bewegingen die campagne voerden voor gecentraliseerde controle ten koste van de democratie. Hoewel hun oorspronkelijke doel was om het Noord-Amerikaanse continent te transformeren tot een wetenschappelijke dictatuur, propageerden de Rockefeller-clan deze ideeën wereldwijd. Werkend via hun uitgebreide, verweven netwerk van zakelijke, academische, politieke en filantropische instellingen, bevorderden ze de globalistische mentaliteit met de Verenigde Naties (VN), vaak de ideeën stimulerend en de strategieën formulerend. Meer over de rol van de VN zal later worden besproken.
Hoewel hun agenda populair werd bij elites van alle rangen en standen, hadden ze een manier nodig om het plan aan de massa te verkopen en de golf voor ingrijpende wereldwijde veranderingen te versnellen. Net als de oorspronkelijke technocraten streefden ze naar een bloedeloze revolutie en gebruikten ze angst en chicanes om de macht te grijpen.
Technocracy Inc. maakte gebruik van de beurskrach van 1929 en de daaropvolgende Grote Depressie om degenen die een totale economische ineenstorting vreesden, in hun kamp te rekruteren.
Technocratie… wordt geprezen als een oplossing voor een economische situatie die nu dreigt onze economische beschaving te ontwrichten… cijfers geven aan dat als er geen grote verandering wordt doorgevoerd in het politieke en economische systeem van dit land, we binnenkort geconfronteerd kunnen worden met een ineenstorting van onze huidige sociale structuur, de ondergang van de munteenheid en totale chaos.” – The Technocrats’ Magazine, 1933
Tientallen jaren later wendde de Rockefeller-cabal zich tot het milieu en de dreiging van planetaire vernietiging om fanatici te werven die bang waren voor een complete maatschappelijke ineenstorting. In het Rockefeller Foundation-rapport uit 1969 kondigden ze hun claim stoutmoedig aan en stelden dat:
De mens is nu zijn omgeving aan het degraderen in een angstaanjagend tempo. De cumulatieve effecten van voortschrijdende technologie, massale industrialisatie, stedelijke concentratie en bevolkingsgroei hebben allemaal samen … niet alleen een acuut gevaar gecreëerd voor de kwaliteit van het menselijk leven, maar zelfs een bedreiging voor het leven zelf.” – blz. 5
Het overnemen van een grassrootsbeweging
De Rockefeller-kliek spande samen om de wereld te hervormen en meer controle te krijgen over haar rijkdom, hulpbronnen en mensen onder het mom van het redden van de planeet. Hun uitdaging bestond uit het overtuigen van de bevolking om de vernietiging van het vrijemarktkapitalisme, nationalisme en democratische principes te steunen zonder het einddoel te zien: de vestiging van een wereldwijde dictatuur die wordt geregeerd door publiek-private partnerschappen (PPP). De gekozen methode om de wereldorde ongedaan te maken was niets anders dan het milieuactivisme.
Hun vorm van milieuactivisme verschilde enorm van de grassroots-beweging die ontstond door inheemse en ontheemde volkeren die campagne voerden tegen de vergiftiging van lucht, water en land. Met goede bedoelingen verzetten deze activisten zich tegen nucleaire fall-out, schadelijke pesticiden, vervuiling en vernietiging van natuurlijke habitats door megacorporaties in de energie-, transport-, defensie- en productie-industrie.
Om de grassroots-inspanningen tegen industriële titanen (die in een stroomversnelling kwamen na het Earth Day-evenement in de VS in 1970) de kop in te drukken, schoven door Rockefeller beïnvloede milieuactivisten heimelijk de schuld voor catastrofale ecologische schade op elk individu. Eerst sloegen ze alarm dat er binnenkort een ijstijd op aarde zou komen. Later beweerden ze dat moderne gemakken zoals het bezitten van een auto en goedkope energie die werd aangestuurd door zogenaamde fossiele brandstoffen, bijdroegen aan gevaarlijke stijgingen van de temperatuur op aarde.
In de afgelopen vijftig jaar hebben ze op slimme wijze zowel individueel als collectief schuldgevoel aangewakkerd, wat heeft geleid tot pogingen om de vooruitgang die door industrialisatie en technologische vooruitgang is geboekt, terug te draaien.
Door Rockefeller veroverde instellingen en regeringen kwamen overeen om de wereld richting technocratie te marcheren door de “door de mens veroorzaakte” kwalen die de opwarming van de aarde veroorzaken ongedaan te maken via een nieuw concept genaamd Duurzame Ontwikkeling. Het duurzaamheidsinitiatief werd geboren uit een samenzwering en gaat door in een eindeloze reeks van onderzoek, conferenties, boeken, toespraken, rapporten, propaganda, overeenkomsten, verdragen, wetgeving en collusion binnen de publiek-private sfeer.
Hoewel het waar is dat de letterlijke term “Duurzame Ontwikkeling” niet door de oorspronkelijke Technocraten is bedacht, zouden de meesten jaloers zijn dat iemand anders hen voor was. Het feit is dat Duurzame Ontwikkeling conceptueel identiek is aan de “gebalanceerde last” van Technocratieën.
Kortom, de hartslag van Technocratie is Duurzame Ontwikkeling. Het vraagt om een ontworpen samenleving waarin de behoeften van de mensheid in perfecte balans zijn met de hulpbronnen van de natuur.” – Wood, Patrick. Technocracy Rising: The Trojan Horse of Global Transformation, Convergent Publishing. Kindle Edition, (pp. 80-82)
M. King Hubbert was een oorspronkelijk lid van Technocracy Inc. en leverde een belangrijke bijdrage aan de Technocracy Study Course die in deel 2 wordt besproken.
Hubbert geloofde in de piekolietheorie en was van mening dat de hulpbronnen en energie van de aarde eindig waren en dat de mens zou uitsterven als deze uitgeput of vernietigd zouden raken.
Groei, groei, groei — dat is alles wat we hebben gekend… De wereldwijde autoproductie verdubbelt elke 10 jaar; de groei van de menselijke bevolking is als niets dat ooit in de geologische geschiedenis is voorgekomen. De wereld zal slechts een beperkt aantal verdubbelingen van wat dan ook tolereren — of het nu gaat om elektriciteitscentrales of sprinkhanen.” – M. King Hubbert, 1975
Zijn theorieën zouden later leiden tot eisen om de wereld te laten overgaan naar een nieuwe ‘groene’ economie, gebaseerd op duurzaamheidsprincipes.
Een nieuwe groene economie ontwerpen
Of het nu erkend werd of niet, de namaakgroene beweging nam de ideeën van Hubbert over en riep op tot een herstructurering van de wereldeconomie, waarbij de functie van industrieën en individuele bedrijven moest worden aangepast aan dit nieuwe economische paradigma.
Schijnbaar uit het niets, zoals Brzezinski opmerkte, werd de door Rockefeller gefinancierde verschuiving naar een ‘groene economie’ verkocht aan milieuorganisaties als Greenpeace, Friends of the Earth en de samenleving als geheel, onder het mom van het redden van de planeet, het beschermen van wilde dieren en het creëren van een rechtvaardiger wereld.
Wanneer de façade van altruïsme echter verdwijnt, komt het neer op een technocratische overname die wordt gefaciliteerd door een gigantisch netwerk van maatschappelijke organisaties dat opereert binnen lokale, regionale en nationale overheden en erop gericht is de democratische pijlers omver te werpen.
Het groene plan was ontworpen om individuele vrijheid, rijkdom, eigendom en hulpbronnen te ontnemen. Kortom, het doel van klimaatagendabeleid was om de wereld te verschuiven naar “een meer gecontroleerde en gestuurde samenleving”, zoals Brzezinski opmerkte in Between Two Ages. In Technocracy: The Hard Road to World Order legde Patrick Wood later uit dat de agenda voor duurzame ontwikkeling “niet over het milieu gaat, maar over economische ontwikkeling.”
Woods standpunt is terug te vinden in Principe 8 van de Rio-verklaring van 1992 op de VN-conferentie over milieu en ontwikkeling (UNCED), waarin het volgende staat:
Om duurzame ontwikkeling en een hogere levenskwaliteit voor alle mensen te bereiken, moeten staten niet-duurzame productie- en consumptiepatronen verminderen en elimineren en passende demografische beleidsmaatregelen bevorderen.”
In 2009 begonnen oproepen voor een groene economie geworteld in technocratische concepten het universele politieke landschap te doordringen. In 2011 duwde het VN-Milieuprogramma (UNEP) het concept verder door, met de volgende verklaring:
In de eenvoudigste vorm is een groene economie koolstofarm, efficiënt met hulpbronnen en sociaal inclusief. In een groene economie worden groei in inkomen en werkgelegenheid aangestuurd door publieke en private investeringen die koolstofemissies en vervuiling verminderen, energie- en hulpbronnenefficiëntie verbeteren en het verlies van biodiversiteit en ecosysteemdiensten voorkomen.” – “Towards a Green Economy,” UN Environmental Programme (UNEP), 2011, p. 16
Technocraten genieten van efficiëntie, vaak ten koste van menselijke vrijheid, waardigheid en welvaart. Ondanks het wollige jargon van de VN is de groene economie ontworpen om rijke landen te straffen door de levensstandaard opzettelijk te verlagen.
Theoretisch gezien zou de verschuiving armere landen helpen economisch vooruit te komen. Mensen in verarmde landen profiteren er echter zelden van, omdat de rijkdom is blijven stijgen, wat de top 1 procent ten goede komt.
Investopedia merkte op dat er in 2024 “2.781 miljardairs in de wereld zijn met een cumulatief vermogen van $ 14,2 biljoen.”
De groene economie heeft niets te maken met het milieu, het is gewoon een herverdelingsschema van rijkdom waarbij de armen en de middenklasse in alle landen worden uitgebuit door multinationals en private banken. Dit feit is zelfs erkend door een voormalig covoorzitter van de werkgroep van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) van de VN, die verklaarde:
Ten eerste hebben ontwikkelde landen in feite de atmosfeer van de wereldgemeenschap onteigend. Maar we moeten duidelijk zeggen dat we de facto de wereldrijkdom herverdelen door klimaatbeleid… . We moeten onszelf bevrijden van de illusie dat internationaal klimaatbeleid milieubeleid is. Dit heeft bijna niets meer te maken met milieubeleid, met problemen als ontbossing of het ozongat” (nadruk toegevoegd). – Ottmar Edenhofer, Co-chair, UN IPCC, 2010
Financiering en controle van de wereldwijde technocratische verschuiving
De Rockefeller-uitstap naar het milieu was een meervoudige aanval gericht op het ondermijnen van de doelen van milieuactivisten die de planeet wilden beschermen tegen stortplaatsen voor ziekteverwekkend giftig afval. Grotendeels zonder dat het publiek het wist, staken ze miljoenen dollars in onderzoek, opinievorming en beleidsvorming, en onderwijs. Uit deze vlaag van activiteit werd een nieuwe ideologie geboren die verkondigde dat de mensheid zelf, door louter bestaan, verantwoordelijk was voor planetaire degradatie – niet hebzuchtige, onverantwoordelijke en corrupte bedrijven.
Naast eerder genoemde organisaties zoals de Council on Foreign Relations (CFR) en de Bilderberg Group, hebben leden van de familie Rockefeller ook de Wereldbank, de Verenigde Naties, het Aspen Institute, de International Union for the Conservation of Nature (IUCN), het IPCC van de VN en de Club van Rome opgericht en/of gefinancierd.
Elk van deze nauw met elkaar verbonden organisaties speelt een belangrijke rol bij het promoten van de antropogene opwarming van de aarde (AGW), de theorie dat menselijke activiteiten in de industrie en landbouw ervoor zorgen dat de temperatuur van de aarde stijgt als gevolg van de toename van broeikasgassen zoals koolstofdioxide (CO 2 ) en methaan.
Deze ideologie werd verder in de hoofden van de mens verankerd in The First Global Revolution: A Report by the Council of the Club of Rome, gepubliceerd in 1991. Onder de kop “The Common Enemy of Humanity is Man” staat:
Op zoek naar een nieuwe vijand om ons te verenigen, kwamen we op het idee dat vervuiling, de dreiging van opwarming van de aarde, watertekorten, hongersnood en dergelijke in de rekening zouden passen… Al deze gevaren worden veroorzaakt door menselijke tussenkomst, en alleen door veranderde houdingen en gedrag kunnen ze worden overwonnen. De echte vijand is dan de mensheid zelf. – (p. 115, nadruk toegevoegd)
Via hun filantropische en durfkapitaalafdelingen, waaronder de Rockefeller Foundation (1913), Rockefeller Brothers Fund (1940), Rockefeller Family Fund (1968) en Rockefeller Philanthropic Advisors Inc. (1991), droegen ze (minstens) honderden miljoenen bij aan tientallen milieuorganisaties. Enkele van de meest prominente waren de Tides Foundation, World Resources Institute, Worldwatch Institute, Wildlife Conservation Society, National Resources Defense Council, Alliance for Climate Protection, Environmental Defense Fund, National Resource Defense Council, Sierra Club en Union of Concerned Scientists.
Door een subsidie van het Rockefeller Brothers Fund (RBF) uit 1974, die leidde tot de oprichting van het Worldwatch Institute (waarvan de missie was om de transitie naar een duurzame wereld te versnellen), breidden de Rockefellers hun doelen uit “verder dan traditioneel rentmeesterschap en behoud, naar het voorspellen en verzachten van milieucrises.” Dit werd grotendeels bereikt door de publicatie van de State of the World- doemdagrapporten van Worldwatch, die van 1984 tot 2017 werden uitgegeven, waarin ze probeerden de meest urgente milieuproblemen van de wereld te identificeren.
Via hun Quality of the Environment -programma, dat eveneens in 1974 werd gelanceerd, droegen de Rockefellers bij aan het pionieren van klimaatonderzoek aan Amerikaanse universiteiten zoals de University of Michigan, de University of California in Davis, de Pennsylvania State University en de Utah State University.
Ze speelden ook een belangrijke rol bij het bijeenroepen van vroege klimaatconferenties. Via de Foundation Fellowships in Environmental Affairs steunden ze onderzoekers die een belangrijke rol speelden bij het smeden van de vermeende wetenschappelijke consensus over door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde. Degenen die zich tegen de theorie verzetten, zagen hun carrière en leven vaak verwoest door opzettelijke zijlijning, censuur en annulering van subsidies en andere financiering.
De technocratische klimaatagenda vorderde gestaag via deze NGO’s die in clandestiene samenwerking opereerden, maar er was een andere Rockefeller-minion voor nodig om de nep-klimaatcrisis op de voorgrond te plaatsen als de meest relevante kwestie waar de wereld voor staat. Zijn naam was Maurice Strong.
Maurice Strong, De Groene Apostel
Ik wist dat wat van onderop werd aangestuurd, van de basis, in werkelijkheid van bovenaf werd aangestuurd. Ik was tot deze conclusie gekomen door de onderlinge verbanden tussen de NGO’s die actief waren op de Agenda te volgen. Veel van de NGO’s die dit milieudebat vormgaven, waren met elkaar verbonden, als parels aan een draad. Een centrale figuur in al deze organisaties was Maurice Strong, de secretaris-generaal van de Rio Summit.’ – Dewar, Elaine, Cloak of Green, James Lorimer & Company, 1995, blz. 251
High school dropout Maurice Strong werd geboren in een arm gezin in Manitoba, Canada in 1929. Op 18-jarige leeftijd ontmoette hij VN-penningmeester Noah Monod en verbleef een tijdje bij hem in New York City. Monod hielp Strong aan een baan bij de VN als junior officer in de Security Section. Tijdens zijn tijd in New York stelde Monod hem ook voor aan David Rockefeller en Strong werd al snel een protégé. Tegen zijn late 20e werd hij multimiljonair door zijn werk in de olie-industrie en ging hij verder met een van de meest buitengewone zakelijke en politieke carrières aller tijden.
Strong was een Rockefeller (en Rothschild) made man door en door. Naast zijn connectie met David, smeedde Strong ook hechte relaties met zijn broer Laurance en Steven Rockefeller, kleinzoon van voormalig Amerikaans vice-president Nelson Rockefeller.
Laurance, de derde zoon van John D. Rockefeller Jr., staat vooral bekend als een toegewijde natuurbeschermer. Hij was jarenlang trustee, president en voorzitter van het Rockefeller Brothers Fund (RBF). Hij was ook lid van de CFR, Trilaterals en Bilderbergs, waar Strong ook bij betrokken was. Laurance was een van de oprichters en trustee van The Conservation Foundation, opgericht in 1947. In 1985 werd de organisatie gelieerd aan het World Wildlife Fund (WWF), opgericht door transhumanist en eugeneticus Julian Huxley, en fuseerde er in 1990 volledig mee.
Strong, een levenslange partner, diende in 1977 als vicevoorzitter van de WWF, onder Prins Philip, die ooit zei dat als hij zou reïncarneren, hij “als een dodelijk virus naar de aarde wilde terugkeren om de menselijke bevolkingsaantallen te verlagen.”
Strong leerde Steven Rockefeller kennen als lid van het Earth Charter-initiatief, dat Strong in het leven riep als onderdeel van de Earth Council tijdens zijn periode als secretaris-generaal van de Rio Earth Summit in 1992. Steven benadrukte Strongs werk bij het bevorderen van de mondiale milieuagenda en schreef [nadruk toegevoegd]:
Halverwege de jaren 80 werd hij lid van de Wereldcommissie voor Milieu en Ontwikkeling. Het rapport van de commissie, Our Common Future, zette het concept van duurzame ontwikkeling op de internationale agenda en bevatte een aanbeveling dat er een nieuwe universele verklaring of handvest moest worden opgesteld met ethische vereisten en basisprincipes om een wereldwijde transitie naar een duurzame toekomst te begeleiden …”
Voormalig leider van de Sovjet-Unie Michail Gorbatsjov, een fervent globalist en oprichter van The Gorbatsjov Foundation en Green Cross International, was een instrumentele partner bij het opstellen van het handvest. Het werd in 2000 gelanceerd met de steun van honderden organisaties en duizenden individuen. Het document diende als bouwsteen voor het opstellen van de Duurzame Ontwikkelingsdoelen (SDG’s) van de VN die in 2015 werden aangenomen als onderdeel van de Agenda voor Duurzame Ontwikkeling 2030.
Om zijn partnerschappen met duistere bankierselites verder uit te breiden, werkte Strong samen met Edmund de Rothschild aan de oprichting van de World Conservation Bank, die later de Global Environment Facility (GEF) werd. Sinds de oprichting in 1991 heeft de GEF “meer dan $ 26 miljard aan financiering verstrekt en $ 149 miljard gemobiliseerd voor door landen aangestuurde prioritaire projecten met betrekking tot klimaatverandering, verlies aan biodiversiteit en vervuiling.”
Strong heeft ook diepe connecties met Klaus Schwab en het World Economic Forum (WEF), waar hij een lange termijn als co-voorzitter heeft gediend. Schwab, zelf een protégé van zowel David Rockefeller als Henry Kissinger, noemde Strong ook een belangrijke invloed, en schreef:
Hij was mijn mentor sinds de oprichting van het Forum: een geweldige vriend; een onmisbare adviseur; en, gedurende vele jaren, een lid van onze Foundation Board. Zonder hem zou het Forum niet zijn huidige betekenis hebben bereikt.”
Als oprichter en huidige covoorzitter van het WEF wordt Schwab erkend als de architect van globalistische ideeën zoals Stakeholder Capitalism, de Great Reset en de Vierde Industriële Revolutie. In 2019 lanceerde het WEF een strategisch partnerschap met de VN om de adoptie en financiering van Agenda 2030 te versnellen, die voortkwam uit Strongs leiderschap als lid van de Brundtland-commissie, hoofd van de klimaatconferentie van Rio in 1992 en rol bij het creëren van Agenda 21, de voorloper ervan.
Strong was de sleutelfiguur die de internationale milieubeweging leidde van begin jaren 70 tot aan zijn overlijden in 2015. Als de belangrijkste woordvoerder van wereldwijde groene technocraten pleitte hij voor de ineenstorting van natiestaten, het verlagen van de levensstandaard van rijke landen en het door Malthusianisme beïnvloede bevolkingsreductie om ‘de planeet te redden’.
In het essay uit 1992 “Stockholm to Rio: A Journey Down a Generation,” gepubliceerd door de VN-conferentie over milieu en ontwikkeling (UNCED), stelde Strong voor dat landen hun soevereiniteit zouden moeten opgeven aan mondiale dictaten, door te zeggen [nadruk toegevoegd]:
Het concept van nationale soevereiniteit is een onveranderlijk, ja heilig, principe van internationale betrekkingen. Het is een principe dat slechts langzaam en met tegenzin zal wijken voor de nieuwe imperatieven van wereldwijde milieusamenwerking. Het is eenvoudigweg niet haalbaar dat soevereiniteit eenzijdig wordt uitgeoefend door individuele natiestaten, hoe machtig ook. De wereldwijde gemeenschap moet verzekerd zijn van milieuveiligheid.”
Twee jaar eerder gaf Strong een interview waarin hij een ‘fictieboek’ beschreef dat hij graag wilde schrijven, en vroeg:
Is de enige hoop voor de planeet niet dat de geïndustrialiseerde beschavingen instorten? Is het niet onze verantwoordelijkheid om dat te bewerkstelligen?” – Interview in West Magazine, 1990
Hij herhaalde de noodzaak van internationale degrowth in een editie van 1 september 1997 van het tijdschrift National Review, waarin hij het volgende verklaarde:
Als we niet veranderen, zal onze soort niet overleven… Eerlijk gezegd kunnen we het punt bereiken waarop de enige manier om de wereld te redden zal zijn dat de industriële beschaving instort.”
Toen hij secretaris-generaal van de Earth Summit was, merkte hij het volgende op:
…de huidige levensstijlen en consumptiepatronen van de welvarende middenklasse, met inbegrip van een hoge vleesconsumptie, de consumptie van grote hoeveelheden diepvries- en kant-en-klaarmaaltijden, het gebruik van fossiele brandstoffen, apparaten, airconditioning thuis en op de werkplek en voorstedelijke huisvesting, zijn niet duurzaam.”
Wat betreft bevolkingscontrole zou Strong het volgende hebben gezegd:
Ofwel verminderen we de wereldbevolking vrijwillig, ofwel doet de natuur dit voor ons, maar dan wel op een brute manier.”
Hij kon zijn groene evangelie verspreiden terwijl hij sleutelposities bekleedde bij een lange lijst van organisaties, waaronder het Aspen Institute, de Rockefeller Foundation, de Rothschild Foundation, het International Panel on Climate Change (IPCC), UNEP, IUCN, World Future Society, Lindisfarne Association, Temple of Understanding (Lucis Trust) en nog veel meer.
Inmiddels zou het duidelijk moeten zijn dat Strong deel uitmaakte van een machtige machine die een agenda promootte die miljarden mensen diep heeft geraakt. Zijn relaties met globalistische organisaties als de VN, WWF en Club van Rome verstevigen zijn positie op de troon van degenen die het wereldwijde milieuplan pushen.
De Club van Rome en de “Wereldproblematiek”
“De aarde heeft kanker en de kanker is de mens.”
De Club van Rome, 1974
Strong was ook een invloedrijke figuur binnen de Club van Rome, de organisatie die zijn bestaan te danken had aan medeoprichters Aurelio Peccei en Alexander King in 1968, samen met financiering van de Rockefellers. De Club bracht een vergadering van bureaucraten, wetenschappers en zakenleiders met Rockefeller-, Rothschild- en Soros-connecties bijeen.
In de begindagen bespraken de leden hun plannen op het landgoed van David Rockefeller in Bellagio, Italië. Peccei, King en premier Pierre Trudeau zouden later begin jaren 70 de Canadian Association for the Club of Rome (CACOR) oprichten, gevolgd door verenigingen in veel landen wereldwijd, waaronder de VS.
De Club van Rome stelde dat de maatschappelijke ineenstorting ophanden was vanwege “een cluster van onderling verweven mondiale problemen, hetzij economisch, ecologisch, politiek of sociaal,” en definieerde deze als de “World Problematique.” Hun voorgestelde oplossingen voor de rol van de mens bij het vernietigen van het milieu werden de “World Resolutique” genoemd. Veel van hun aanbevelingen waren afgeleid van MIT-computermodellen (gevoelig voor menselijke fouten en vooroordelen), zoals besproken in het rapport The Limits to Growth uit 1972 en Goals for Mankind uit 1977.
Onderlinge afhankelijkheid, bevolkingsreductie en een nieuw wereldwijd economisch systeem waren veelvoorkomende thema’s in Clubrapporten en publicaties. Ze zouden terugkeren in talloze publicaties, toespraken, papers, artikelen, boeken en vergaderagenda’s. Beschouw de volgende fragmenten uit zowel het eerste als het tweede rapport aan de Club als veelvoorkomende voorbeelden (nadruk toegevoegd):
Als de huidige groeitrends in wereldbevolking, industrialisatie, vervuiling, voedselproductie en uitputting van hulpbronnen onveranderd blijven, zullen de grenzen aan de groei op deze planeet ergens binnen de komende honderd jaar worden bereikt. Het meest waarschijnlijke resultaat zal een vrij plotselinge en oncontroleerbare daling zijn van zowel de bevolking als de industriële capaciteit.
Zonder zo’n doel en een toewijding daaraan, zullen kortetermijnzorgen de exponentiële groei genereren die het wereldsysteem naar de grenzen van de aarde en uiteindelijk de ineenstorting drijft. Met dat doel en die toewijding zou de mensheid nu klaar zijn om een gecontroleerde, ordelijke overgang van groei naar mondiaal evenwicht te beginnen.” – grenzen aan de groei, het eerste rapport aan de Club van Rome, Universe Books, 1972, pp. 23, 184.
De overgang van de huidige ongedifferentieerde en onevenwichtige wereldgroei naar organische groei zal leiden tot de schepping van een nieuwe mensheid.
Het is nu tijd om een masterplan op te stellen voor organische duurzame groei en wereldontwikkeling, gebaseerd op de wereldwijde toewijzing van alle eindige hulpbronnen en een nieuw wereldwijd economisch systeem. Over tien of twintig jaar is het waarschijnlijk te laat…
Er moet een wereldbewustzijn worden ontwikkeld waardoor ieder individu zijn rol als lid van de wereldgemeenschap beseft … Het moet deel worden van het bewustzijn van ieder individu dat “de basiseenheid van menselijke samenwerking en dus overleving zich verplaatst van het nationale naar het mondiale niveau.” – De mensheid op het keerpunt, het tweede rapport aan de Club van Rome, Signet Books, 1974. pp. 9, 69, 154.
In 1995 herhaalde het UNEP deze ideeën in zijn Global Biodiversity Assessment, waarin het volgende werd geschreven:
De problemen die samenhangen met bevolkingsgroei en -verdeling en verlies aan biodiversiteit bereiken kritieke proporties in veel delen van de wereld… Bevolkingsgroei zal waarschijnlijk leiden tot meer ontbossing, landdegradatie en verlies aan biodiversiteit… Een redelijke schatting voor een geïndustrialiseerde wereldsamenleving op de huidige Noord-Amerikaanse materiële levensstandaard zou een miljard zijn. Op de meer zuinige Europese levensstandaard zouden 2-3 miljard mogelijk zijn” – (p. 773, nadruk toegevoegd)
De Club van Rome is door de geschiedenis heen doemsdagliteratuur blijven produceren die wereldwijd bestuur en een nieuwe economische structuur promoot. Een kleine greep uit hun vele publicaties:
- Beyond The Limits to Growth (1989)
- Globalization and Culture (2000)
- Humanity At the Crossroads (2001)
- World Economic and Environmental Order (2001)
- Globalization, Governance and Sustainable Development (2002)
- A New World Order Without Ideologies (2003)
- Sustainable Development and Governance (2004)
- Globalization And Civil Society (2005)
- Rethinking Civilization (2006)
- Towards A Global Ethic (2006)
In 2017 betoogde Dennis Meadows, medeauteur van het rapport Limits to Growth, dat het grootste deel van de wereldbevolking uitgeroeid moest worden als de rest een hoge levensstandaard wilde behouden. Hij zei:
Als we een heel sterke dictatuur hebben die slim is … en [de mensen hebben] een lage levensstandaard … Maar we willen vrijheid en we willen een hoge levensstandaard, dus we gaan een miljard mensen hebben. En we zitten nu op zeven, dus we moeten terug naar beneden.”
Het methodische werk van de Club in de afgelopen decennia heeft ertoe geleid dat veel van de beleidsmaatregelen en technologieën nu aan de samenleving worden opgedrongen, vermoedelijk “voor het algemeen belang.”
Agenda 21 + Agenda 2030 = Wereldwijde technocratie
Het plan dat door mannen als Maurice Strong en organisaties als de VN en Club van Rome is opgezet om de wereld volledig te herstructureren, is ongekend in omvang. Soortgelijke plannen die in de jaren 30 van Technocracy Inc. kwamen, werden vaak bekritiseerd en afgewezen.
De door Rockefeller beïnvloede ideologieën van door de mens veroorzaakte klimaatverandering, wereldwijd bestuur en een nieuwe internationale economische structuur hebben echter velen overtuigd die zich in het verleden tegen deze ideeën zouden hebben verzet. Als al hun plannen succesvol worden uitgevoerd, zullen individuele rechten en nationale soevereiniteit worden vernietigd.
Sinds de oprichting hebben velen geprobeerd Agenda 21 te beschrijven, maar de beste definitie komt van wijlen Rosa Koire, auteur van Behind the Green Mask. Koire’s boek is een must-read voor een gedetailleerd begrip van hoe Agenda 21 wordt geïmplementeerd in lokale gemeenschappen. Terwijl ze achter het groene masker keek, definieerde ze de agenda als volgt:
VN Agenda 21/Duurzame Ontwikkeling is het actieplan dat wereldwijd wordt geïmplementeerd om al het land, al het water, alle mineralen, alle planten, alle dieren, alle constructies, alle productiemiddelen, alle energie, al het onderwijs, alle informatie en alle mensen in de wereld te inventariseren en te controleren. INVENTARISATIE EN CONTROLE.”
In minder dan vijftig woorden schreef Koire perfect de nachtmerrie die Agenda 21 is. Ondanks de nobele pretentie is het gewoon een allesomvattend plan om elk aspect van het menselijk leven en de natuur te controleren, van de wieg tot het graf. Het is de wereldwijde uitbreiding van de “wetenschappelijke controle van alle sociale functies“, zoals beschreven door vroege technocraten.
Voor velen lijkt wat er op het wereldtoneel gebeurt op fascisme, voor anderen op communisme en voor sommigen op socialisme. Maar de ring die hen allemaal regeert, is technocratie.
Agenda 2030 is het overkoepelende plan om te implementeren wat begon in Agenda 21. Het doel is om alle mechanismen van maatschappelijke transformatie en controle in het jaar 2030 op orde te hebben. Het is de ultieme lokkertje dat is ontworpen om mensen te misleiden om vrijwillig hun rechten op te geven om de planeet te redden van klimaatgerelateerde rampen, hoewel voorspellingen van onheil nooit uitkomen.
Ideologen van duurzame ontwikkeling hebben een de facto religie gecreëerd, ervan uitgaande dat de aarde stervende is, natuurlijke hulpbronnen binnenkort zullen uitsterven en er veel te veel mensen leven. Deze factoren hebben de CO2 in de atmosfeer verhoogd door al het ademen, scheten en boeren, waardoor het klimaat van de aarde uit balans is, wat voor ons allemaal een ramp betekent. Ziet u nu hoe dit allemaal werkt?
Nu het groene masker volledig is verwijderd, zou het plan voor “wereldwijde inventarisatie en controle” dat Koire noemde, duidelijk moeten zijn. Het zijn jij en ik die in toom moeten worden gehouden om de planeet te redden. Wij zijn de CO 2 -uitstoters die gecontroleerd en, indien mogelijk, geëlimineerd moeten worden!
Zoals ik al eerder heb gezegd:
De klimaatkruistocht van vandaag is geen grassroots-, bottom-upbeweging. Het is een top-downinitiatief dat streeft naar herverdeling van welvaart naar boven en privatisering van alle biodiversiteit en natuurlijke hulpbronnen. Het echte doel is vastgelegd in de beruchte zin: ‘Je zult niets bezitten en gelukkig zijn.’
Het goede nieuws is dat velen nu door het masker van de milieubeweging heen kijken en zich agressief verzetten. De technocraten van vandaag de dag hebben echter hun inspanningen opgevoerd om de macht te grijpen en nestelen zich actief in elk facet van de maatschappij, inclusief de overheid.
In deel 4 wordt dit ontwikkelende fenomeen onderzocht, waarbij populisme en technocratie ogenschijnlijk zijn samengesmolten met de huidige regering van Trump.
Bron: https://dissident.one/technocratie-in-opkomst-deel-3-groene-duurzame-slavernij
