Annemarie, werkzaam als verzorgende IG (individuele gezondheidszorg) in de thuiszorg, kreeg van een oudere dame die in een woonzorgcomplex verblijft te horen dat het verplegend personeel geen 112 meer mag bellen.
“Hoe bedoelt u?” vroeg Annemarie verbaasd. De oudere vrouw zei dat het personeel van het woonzorgcomplex altijd eerst de huisarts moet bellen, ongeacht wat voor calamiteit zich voordoet.
Ik was flabbergasted
De oudere dame had dat enkele maanden geleden zelf aan den lijve ondervonden. Bij een valpartij was haar heup uit de kom geschoten. Voor behandeling van een dergelijk voorval moet je naar het ziekenhuis. Terwijl ze op de grond lag te creperen van de pijn werd eerst de huisarts erbij gehaald. Er ging een spuit met pijnstilling in voordat de ambulance werd gebeld, schrijft Annemarie in een ervaringsverhaal dat is gepubliceerd door Zorgmedewerkers Verenigd.
Ook bij een hartstilstand moet eerst de huisarts worden gebeld. “Ik was flabbergasted!” aldus de zorgmedewerker. Iemand die een hartstilstand krijgt, is dus per definitie ten dode opgeschreven.
Het is absurd
“Wat hier gebeurt, is wat deze tijd typeert. Men wil duidelijk van (oudere) mensen af. Een gevoel dat veel ouderen die ik spreek zelf ook ervaren. Door dit soort taferelen valt het bijna niet meer te ontkennen. De depopulatie is (nog altijd) in volle gang,” benadrukt Annemarie.
“Dat de gezondheidszorg er niet voor onze gezondheid is, was mij allang duidelijk,” verzucht de zorgwerker, die de ‘godganse dag’ ambulances voorbij hoort komen. “Het is absurd.”
