oktober 11, 2024 17
Ooit was ik een
groot voorstander van alles wat digitaal was, maar nu heb ik ernstige twijfels
over het tempo waarin de mensheid de overstap van analoog naar de cloud heeft
gemaakt. De hackings, uitval, datalekken en uitgebreide onderbrekingen maken
het allemaal duidelijk. Toen drong het tot me door dat het gevaar zelfs nog
groter is.
De meeste dingen die we tegenwoordig gebruiken zijn niet aan stresstests onderworpen. Ze zijn gecentraliseerd en hebben een single point of failure. En ze zijn erg kwetsbaar. Alles kan er in een oogwenk mee ophouden en er is geen enkele garantie dat het weer terugkomt, schrijft Jeffrey A. Tucker.
Een keerpunt kwam
voor mij toen ik een kleine wasserij in een kelder in Manhattan bezocht. De
eigenaresse gebruikte nog steeds een naaimachine uit 1948. Ze wilde niets te
maken hebben met nieuwere modellen. Daarna ging ik meer letten op de machines
van andere handelaars in mijn omgeving. Veel naaimachines waren 75 jaar oud en
werkten nog steeds goed. Mijn schoenmaker gebruikt apparatuur die meer dan een
eeuw oud is. Dit is niet ongewoon.
Ze kunnen allemaal
nog zaken doen met een generator en een goede voorraad brandstof. Ze zijn
voorbereid. Dit is ook de reden waarom mensen vasthouden aan hun oudere auto’s
op brandstof zonder al die snufjes. Ze zijn betrouwbaarder en je kunt repareren
wat kapot gaat. Het is beter om het oude ding goed te onderhouden dan over te
stappen op een nieuw ding dat niet lang meegaat.
Tegenwoordig zijn
maar weinig dingen gemaakt voor de lange termijn. We kopen smartphones en
computers in de verwachting dat we over een paar jaar nieuwe kopen. Dingen
repareren is steeds minder mogelijk. Huishoudelijke apparaten zijn hetzelfde:
kaput in 5 tot 10 jaar. En zoveel apparaten zijn afhankelijk van digitale
toepassingen om te werken. De werking van sloten op huizen, auto’s,
ontstekingen, lichten en nog veel meer is volledig afhankelijk van een web van
haken die vereisen dat alles perfect werkt.
Wat als het
allemaal een kaartenhuis is?
Stel je eens voor
dat alles uitvalt, niet voor een uur of een dag, maar voor weken. Of maanden.
Dit is precies wat de mensen in de gebieden die het zwaarst getroffen zijn door
orkaan Helene ervaren. Zoals bekend heeft FEMA ondermaats gepresteerd, maar wat
nog belangrijker is, het heeft in meerdere gedocumenteerde gevallen geprobeerd
om particuliere inspanningen tegen te houden. Elon Musk moest de social media
op om de overheid te smeken hem gratis internet te laten aanbieden omdat alle
andere opties ophielden.
Het geld was op.
Creditcards werkten niet meer. Geldautomaten deden het niet meer. Alle
communicatie kwam tot stilstand. De enige manier om transacties te doen was met
contant geld, zilver, goud of ruilhandel. Elektrische auto’s konden niet worden
opgeladen. De sloten op deuren vielen dicht. Je had geen toegang tot je bank.
Het internet was in een oogwenk verdwenen. Kortom, de hele 21e eeuw verdween in
een oogwenk.
De enige uitweg uit
deze puinhoop was met oude technologie. Benzine. Generatoren. Lucifers
en kaarsen. Interne verbranding. Radio’s met
handzwengel. contant geld. Boeken op fysiek papier. Papieren
kaarten. Thermometers. Dekens. Brandhout. Uiteindelijk
was overleven afhankelijk van analoge dingen en analoge vaardigheden. Voor
alle methoden waarmee we de wereld opnieuw hebben proberen uit te vinden op
manieren die niet afhankelijk zijn van “fossiele brandstoffen”, knowhow en
elleboogvet, blijft het maar terugkomen.
Weet je nog tijdens
de COVID-crisis toen iedereen plotseling geobsedeerd raakte door “touchless”
dingen? Het sloeg allemaal nergens op, want het virus verspreidde zich niet op
oppervlakken en dat ontdekten we al vrij snel. Maar touchless ging toch door en
toen restaurants weer opengingen, moesten mensen een code scannen om toegang te
krijgen tot een lijst met dingen die ze konden bestellen.
Klanten vonden het
vreselijk en nu zijn de meeste plaatsen teruggekeerd naar fysieke menu’s. We
gaan naar restaurants om te ontsnappen aan alles wat digitaal is, niet om er
opnieuw in ondergedompeld te worden.
Er is iets grondig
mis met de houding dat dingen aanraken vies en beneden onze waardigheid is. Het
suggereert een onwil om de handen te gebruiken die God ons gaf om de wereld te
verbeteren. Op theologisch niveau suggereert het een afkeer van de incarnatie:
waarom zou God ooit mens zijn geworden als God “touchless” wilde zijn? Het
suggereert zelfs een sekte-achtige afkeer van de fysieke wereld zelf.
Gelukkig lijkt het
woord touchless zijn cache te hebben verloren. Toch onthult het woord zelf een
gevaarlijk millenarische eschatologie, het geloof dat de geschiedenis op de een
of andere manier op weg is naar een volledige ontsnapping aan de fysieke wereld
en al haar beperkingen, inclusief de noodzaak om te werken en de
onvermijdelijkheid van sterfelijkheid. Het is pure begoocheling. Een ramp
bewijst dat.
De overheid houdt
al tientallen jaren table-top oefeningen met het idee om zich voor te bereiden
op grootschalige uitval van het elektriciteitsnet in het geval van een enorme
weersgebeurtenis of een cyberaanval. Ik kan met 100 procent zekerheid
voorspellen dat wat voor plannen ze ook hebben, geen van alle zal werken. Zoals
onze ervaring met Helene suggereert, is de overheid in het geval van een
noodsituatie misschien niet je vriend maar eerder een obstakel, zelfs een
gevaarlijk obstakel.
Mijn vriend Mark
Hendrickson heeft het ergste van de orkaan meegemaakt. Hij schrijft: “Ik had nog nooit zo lang zonder stroom
gezeten en de ervaring onderstreepte op levendige wijze iets dat ik
intellectueel al wist, als een abstracte theorie, maar nu op een diep,
visceraal niveau voelde: hoe volkomen afhankelijk onze samenleving is van elektrische
stroom.”
Het betekende voor
hem een fundamentele heroverweging van alles.
“Toen ik thuis zat
tijdens het grootste deel van de stroomstoring, leek de tijd te vertragen. Het leek
alsof ik om de paar minuten een impuls had om de tv aan te zetten om te zien
hoe het met de stormopruiming ging, maar-oops-geen tv. Of ik wilde
online gaan en kijken welke teams sportwedstrijden hadden gewonnen, wat er in
de wereld aan de hand was, of zelfs zoiets triviaals als mijn huidige banksaldo
controleren met de toevoeging van de rentebetaling aan het einde van de maand. Oeps,
geen internet.”
“Mijn gedachten
gingen naar mijn lieve Amish vrienden en buren toen ik in Pennsylvania woonde. Onze rustige
avonden thuis bij kaarslicht tijdens de stroomstoring waren nu een afspiegeling
van hun avonden. Zonder de talloze afleidingen die elektronische
apparaten bieden, is er meer tijd voor rustig lezen of directe menselijke
interactie. In een maatschappij die steeds meer geatomiseerd raakt,
lijkt een meer persoonlijke band aantrekkelijk. Hmmm … misschien
moet ik nu, nu de stroom weer aan is, één avond per week kiezen om de
elektronische wereld te verlaten.”
De bovenstaande
scenario’s zijn allemaal afhankelijk van een ramp. Misschien
gebeurt dat niet. De werkelijke reden dat we in een crisis terecht zouden
kunnen komen zijn simpele inflatiekwesties. Het zou gewoon te duur kunnen
worden om te gebruiken en te veel kosten om de auto’s op te laden of het licht
te laten branden. Ik heb nu al vrienden wiens energierekeningen hoger zijn dan
hun hypotheken van 10 jaar geleden. Op de een of andere manier denken mensen
hier niet aan als ze een maximale vierkante meter kopen. Heb je 15.000 dollar
extra om het te verwarmen en te koelen?
De meeste huizen
tegenwoordig, en zeker de meeste kantoorcomplexen, zijn ontworpen om
binnenlucht elektrisch te koelen en te verwarmen. We gebruiken geen gasovens
meer en vertrouwen niet meer op briesjes. Open haarden zijn niet meer dan
nostalgische ijdelheden.
Toen we tientallen
jaren aan het bouwen waren, hield bijna niemand rekening met onvoorziene
omstandigheden. We bouwden alsof er geen eventualiteiten waren waarop we ons
moesten voorbereiden.
Er is nog een
andere factor: gedwongen stroomrantsoenering door de overheid. Afhankelijkheid
van het elektriciteitsnet, elektrische auto’s die verbonden zijn met het
internet en app-gestuurde dingen zijn allemaal heel gemakkelijk te controleren
door een derde partij. Maar je zegt: deze bedrijven zijn allemaal privé en
zullen zeker de bevelen van de overheid negeren. We weten nu dat dit niet het
geval is. Private bedrijven worden onder de juiste omstandigheden armen van de
staat. Ze zullen graag gehoorzamen om hun salaris binnen en buiten te laten
rollen.
Mensen die het
ergste van de orkaan hebben meegemaakt, kwamen oog in oog te staan met de staat
van de natuur zonder alle gemakken die we als vanzelfsprekend hebben leren
beschouwen. Voor mijzelf heeft het ervoor gezorgd dat ik over een aantal zaken
ben gaan nadenken. Een voorraadje contant geld aanhouden is een goed idee. Een
paar zakjes met zilveren dimes zijn ook essentieel. Het is aan te raden om
voldoende dekens mee te nemen.
De belangrijkste
manier om je voor te bereiden is om een sterk netwerk van vrienden te hebben. Uiteindelijk
zullen menselijke banden duurzamer blijken dan het elektriciteitsnet.
Copyright ©
2024 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/als-de-elektriciteit-uitvalt/
