januari 6, 2025 25
Takver / Wikimedia / (CC
BY-SA 2.0)
Twintigvijftig is de
officiële datum voor netto-nul emissies. Volgens de experts is het de laatste
kans om een catastrofale temperatuurstijging te stoppen. De toonaangevende bron
voor klimaatveranderingswetenschap, het U.N. IPCC, zegt dit. Bedrijven hebben reclamespots
die het publiek helpen informeren dat netto-nul een topprioriteit is. Slechts
weinigen kunnen Delta Air Lines overtreffen, die belooft dat ze “een volledig
duurzaam langeafstandsvliegtuig [dat] nog moet worden uitgevonden” zullen
gebruiken.
De urgentie is voelbaar en de wetenschap overtuigend. De mensheid zelf loopt gevaar zonder een netto-nul CO2 en niet-CO2-emissie, schrijft William Levin.
Politiek gezien is
2050 de ideale klimaatdatum omdat het dichtbij genoeg is om onmiddellijke actie
te rechtvaardigen en net ver genoeg om onbewijsbaar te zijn voor een
klimaatramp.
Voor een wetenschap
die zo gevestigd is en een datum die zo specifiek is, moet er een overvloed aan
gegevens bestaan die de hypothese dat 25 jaar vanaf nu een deadline en keerpunt
is voor de toekomst van de aarde, wetenschappelijk ondersteunen.
Een A.I.
zoekopdracht geeft het antwoord:
Het streefjaar 2050 voor het bereiken
van koolstofneutraliteit is voornamelijk gebaseerd op wetenschappelijke
consensus en internationale afspraken om de opwarming van de aarde te beperken
tot 1,5°C boven het pre-industriële niveau. Het Intergovernmental Panel on
Climate Change (IPCC) en het Akkoord van Parijs stellen dat het bereiken van
een CO2 -uitstoot van nul tegen 2050 cruciaal is om catastrofale gevolgen voor
het klimaat te voorkomen.
A.I. heeft gelijk
dat het IPCC en de ondertekenaars van het Akkoord van Parijs de partijen zijn
die verantwoordelijk zijn voor het promoten van 2050 netto nul. Maar wie zijn
deze organisaties precies en verdienen ze ons vertrouwen?
Het IPCC is een
politiek orgaan dat bestaat uit 195 leden-regeringen, belast met het maken van
evaluaties ter ondersteuning van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake
Klimaatverandering. In theorie is het mandaat van het IPCC het verzamelen van
de best beschikbare klimaatwetenschap. Het IPCC heeft uitdrukkelijk toegezegd
dat zijn “rapporten neutraal moeten zijn ten opzichte van het beleid.” En het
IPCC geeft zelf toe dat het geen eigen onderzoek uitvoert. Haar rol is het
samenvatten van de objectieve wetenschap.
De ondertekenaars
van het Akkoord van Parijs zijn eveneens 195 naties, bijeengeroepen onder
auspiciën van de V.N. Maar in tegenstelling tot het IPCC pretenderen de
ondertekenaars van het Akkoord van Parijs niet een wetenschappelijk orgaan te
zijn. De ondertekenaars zijn een politiek orgaan en het Akkoord van Parijs is
een zuiver politiek document.
Met een overlappend
lidmaatschap is het geen verrassing dat de twee organisaties hun inspanningen
coördineren. In dit proces is het IPCC de luidste en meest felle pleitbezorger
geworden voor existentiële verandering in menselijke activiteit. In het meest recente
IPCC-rapport geven steeds meer rode kleurschakeringen aan dat de aarde een
dreigend inferno is.
Volgens het IPCC
vereist het gevaar van een dreigende ineenstorting als gevolg van de stijgende
CO2- en niet-CO2-uitstoot, met name methaan, onmiddellijke actie. De mensheid
moet de wereldeconomie inkrimpen en herstructureren, met inbegrip van, in hun
bescheiden terminologie, “regeringen, de particuliere sector en het
maatschappelijk middenveld.” Iedereen is verantwoordelijk en iedereen moet
bijdragen.
Niet alleen moet
het BBP worden verlaagd, maar de wereld moet onmiddellijk en drastisch fossiele
brandstoffen beperken; de wereldwijde landbouwproductie beperken op basis van
emissies, niet meer de wereld te voeden; meer dan 125 biljoen dollar uitgeven
en herverdelen; vertrouwen op dure, onbetrouwbare, in diskrediet gebrachte
zonne- en windenergie voor de wereldwijde energiebehoeften; en kernenergie
vrijwel negeren, en dat alles met “prioriteit voor rechtvaardigheid,
klimaatrechtvaardigheid, sociale rechtvaardigheid, inclusie en rechtvaardige
overgangsprocessen.” Om het rekensommetje te laten werken, moeten regeringen en
de privésector op wereldschaal nog niet bestaande koolstofafvangtechnologieën
implementeren, waarvan de kosten en gevolgen onbekend zijn.
Er wordt hier niet
beweerd dat de klimaatwetenschap niet echt is. Het gaat hier om de politieke
keuzes van het IPCC, in het bijzonder de Samenvatting voor beleidsmakers van
de Zesde Beoordeling van 2023, in
tegenstelling tot de fysische wetenschappers die rapporteren als Werkgroep 1.
Zoals samengevat door wetenschapper Roger Pielke, “ligt
het niet binnen het mandaat van het IPCC om op te roepen tot actie of om
urgentie te eisen.”
De taak van het
IPCC is het doorlichten en samenvatten van duizenden complexe modellen en
wetenschappelijke artikelen die jaarlijks worden geproduceerd. In elk geval
bevat een klimaatmodel aannames die niet gemakkelijk samen te vatten zijn. De
oplossing van het IPCC groepeert de modellen in vijf willekeurige scenario’s
gebaseerd op de voorspelde opwarming in 2100. Op geen enkel moment verklaart
het IPCC dat de ene set scenario’s waarschijnlijker is dan de andere. Sterker
nog, als samenstellers hebben ze geen wetenschappelijke basis om een dergelijke
bewering te doen. In deze scenario’s bestaat 2050 niet als een wetenschappelijk
significant jaar. Het is gewoon een punt op de curve die de huidige temperatuur
verbindt met het eindpunt van 2100.
Om tot 2050 te
komen, en tot urgentie, moet het IPCC de politieke bevindingen van het Akkoord
van Parijs importeren.
In 2015
beoordeelden de ondertekenaars van het Akkoord van Parijs het toen meest
recente IPCC-rapport, het 5e Assessment. Deze 195 regeringsvertegenwoordigers
concludeerden willekeurig dat een opwarming van “ruim onder de 2 graden
Celsius” de maximale drempel was die de aarde kon overleven. Niets in het 5e
IPCC-rapport ondersteunt de “ruim onder de 2 graden opwarming” als
wetenschappelijke consensus. Geen enkel bewijs van het IPCC identificeert een
wetenschappelijke drempel voor opwarming van de aarde waarboven de aarde
ineenstort. Vooral relevant is dat de ondertekenaars van het Akkoord van Parijs
op geen enkele manier 2050 hebben aangewezen als een jaar met een speciale
betekenis voor het klimaat, en het zou wetenschappelijk gezien ook niet
uitmaken als ze dat wel hadden gedaan. In navolging van het 5e Assessment is de
streefdatum van het Akkoord van Parijs slechts een “langetermijndoelstelling
voor de temperatuur,” met één verwijzing naar “de tweede helft” van de eeuw.
De ondertekenaars
van het Akkoord van Parijs gingen nog verder en besloten per keizerlijk fiat
dat het temperatuurdoel een vangrail nodig had, de nu beruchte, eindeloos
herhaalde “limiet” van 1,5 graad opwarming. In de volksmond zullen heel veel
mensen zweren dat 1,5 graad opwarming een wetenschappelijk geldige verklaring
is van de limiet aan de opwarming van de aarde, waarboven een klimaatcatastrofe
volgt.
Het is belangrijk
om op te merken dat alle doelstellingen van het IPCC, inclusief het Akkoord van
Parijs, uitgaan van de pre-industriële periode 1850-1900. Volgens het IPCC
heeft er al 1,1 graad opwarming plaatsgevonden, wat betekent dat de huidige
doelstelling van het Akkoord van Parijs slechts 0,4 graden is over 75 jaar tot
de IPCC 2100 modeldatum. Dit komt neer op een onmerkbare jaarlijkse opwarming
van 0,005 graden – nauwelijks reden voor krantenkoppen en een catastrofale
ineenstorting. En niets vergeleken met de 10 graden opwarming die werd
waargenomen tijdens de laatste interglaciale warme periode van de aarde in Siberië zo’n 115.000 tot 130.000 jaar geleden.
Het moet zo hard
mogelijk gezegd worden. De klimaatomslaggrens van 1,5 graden is niet gebaseerd
op enige bevinding van het IPCC. Het is een willekeurige bevinding van 195
politieke actoren, ter verdediging van de niet-wetenschappelijke “ruim onder de
2 graden” catastrofe, op magische wijze door het IPCC verplaatst van 2100 naar
2050.
Hoe kan het IPCC de
klimaatklok 50 jaar terugzetten, in strijd met zijn 2100-wetenschap? Door een
opzettelijke goocheltruc geeft het IPCC een wetenschappelijk antwoord op een
beleidsvraag. Hoeveel CO2 kan er worden uitgestoten voordat de doelstelling van
1,5 graad wordt overschreden? De enige bron van de 1,5 graden is het Akkoord
van Parijs.
Pro-IPCC
klimaatwetenschappers bevestigen dat de limiet voor de opwarming van de aarde,
of die nu 1,5 graad uit het Akkoord van Parijs is of een ander getal, uitsluitend gebaseerd is op “waardeoordelen en
keuzes,” niet op “klimaatwetenschap.” (Zie de grafiek op pagina 7.) Het IPCC
wil de lezers precies het tegenovergestelde laten geloven: dat de limiet voor
de opwarming van de aarde wetenschappelijk is bepaald en dat degenen die het
daar niet mee eens zijn “wetenschapsontkenners” zijn. Het is een misleiding met
enorme gevolgen.
Twintigvijftig, zo
blijkt, is een lang bedrog tussen 195 regeringen en het IPCC.
Als onderdeel van
zijn Day One acties, moet president Trump, nogmaals, de VS uit het Akkoord van
Parijs halen en de openlijk politieke IPCC Sixth Assessment Summary for
Policymakers afwijzen. Het wereldwijde recept van het IPCC is niet
wetenschappelijk en het is zeker niet goedaardig.
Copyright ©
2024 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/de-2050-netto-nul-klimaatzwendel/
Medeoprichter
van het World Economic Forum, Klaus Schwab, heeft een angstaanjagende
verklaring afgelegd waarin hij waarschuwt dat het “volgende grote virus” dat de
wereld tot stilstand kan brengen wel eens niets anders zou kunnen zijn dan
klimaatverandering. Framing het als een existentiële bedreiging, suggereerde
Schwab dat deze dreigende crisis zou kunnen dienen als de katalysator … Meer lezen overKlaus Schwab waarschuwt dat klimaatverandering
‘het volgende grote virus’ is met beperkingen ‘erger dan Covid’
